อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 134 พวกคุณคือปีศาจ!

เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้าง แล้วสะดุ้งตกใจ

เฟิงหานชวนเดาออก เขาเดาเรื่องของหลิ่วเยว่เอ่อร์ได้ เขาคงไม่ลงมือกับหลิ่วเยว่เอ่อร์หรอกมั้ง?

เพราะว่าเธอโป๊ะแตก แล้วจะทำให้หลิ่วเยว่เอ่อร์โดนทารุณ ถ้าอย่างงั้นเธอคงไม่สบายใจไปตลอดชีวิตแน่

“ไม่ใช่ ไม่ใช่เธอ นี่เกี่ยวอะไรกับเธอ? คุณมีอะไรก็ลงที่ฉันเลย!” เฉินฮวนฮวนรวบรวมความกล้า แล้วตะโกนออกมา

เฟิงหานชวนอึ้งเล็กน้อย

เพราะหลิ่วเยว่เอ่อร์สินะ ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรกับเฉินฮวนฮวนกันแน่?

“เขาพูดอะไรกับเธอ?” เฟิงหานชวนจี้ถามอย่างใจร้อน

เพราะเฉินฮวนฮวนรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่บลูส์คลับหรือเปล่า ก็เลยกลัวเขาขนาดนี้?

แต่ว่า ถ้าเฉินฮวนฮวนรู้จริงๆ ทำไมไม่ถามเขาล่ะ?

“เปล่า เธอไม่ได้พูดอะไรกับฉัน” เฉินฮวนฮวนรีบปฏิเสธ แล้วดึงชายเสื้อเฟิงหานชวนไว้ “เธอไม่ได้พูดอะไรกับฉันจริงๆ ขอร้องคุณปล่อยเธอไปเถอะ เธอไม่ได้ทำผิดอะไรกับคุณ คุณทำกับเธอแบบนี้ เดี๋ยวเวรกรรมจะตามสนอง”

“กรรมตามสนอง?” แววตาเฟิงหานชวนมืดมน

เขากำลังรู้สึกไม่แฟร์กับเธอ หลิ่วเยว่เอ่อร์มาแย่งที่เธอไป เห็นแก่เงินแล้วโกหกเธอ ตอนนี้เธอยังขอร้องแทนหลิ่วเยว่เอ่อร์อีก?

นอกเสียจาก ตอนนี้เฉินฮวนฮวนยังไม่รู้ว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์ทำอะไรเธอบ้าง

“คุณกับเพื่อนคุณทำกับผู้หญิงแบบนั้นได้ยังไง ทีแรกฉันคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่คุณไม่ใช่ คุณน่ากลัวมาก คุณมีอะไรก็มาลงที่ฉัน อย่าไปยุ่งกับเธอ!” เฉินฮวนฮวนจะร้องไห้แล้ว

ได้ยินเธอพูดแบนี้ เฟิงหานชวนรู้สึกงงมาก

เขากับเพื่อนเขา? ทำกับหลิ่วเยว่เอ่อร์? อะไรวะเนี่ย

“เขาพูดกับเธอว่ายังไง?” เฟิงหานชวนต้องถามให้เคลียร์

เฉินฮวนฮวนมองเขาอย่างหวาดกลัว เฟิงหานชวนกำลังจี้ถามเธอเรื่องหลิ่วเยว่เอ่อร์ เธอจึงส่ายหน้าสุดชีวิต “เธอไม่ได้พูดอะไรกับฉัน คุณปล่อยเธอไปได้ไหม? พวกคุณทำแบบนี้มันผิด! พวกคุณมันปีศาจ……”

ทีแรกเธอยังใจเย็นอยู่ แค่คิดว่าถ้าฝึกอบรมเสร็จแล้วก็คิดว่าวิธีไปจากบ้านนี้ แต่เฟิงหานชวนเอาแต่จี้ถาม สติเธอเลยเริ่มกระเจิง

“พวกคุณ?” เฟิงหานชวนงงมากๆ ไม่ใช่เขา แต่เป็นพวกเขา?

“คุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอ? คุณพาเพื่อนคุณ แล้วทำกับเยว่เอ่อร์……ทำไมคุณถึงทำเรื่องแบบนั้นได้? ทีแรกฉันคิดว่าคุณเป็นคนดีซะอีก แต่ว่า……” เฉินฮวนฮวนทนไม่ไหวแล้ว จึงร้องไห้ออกมา

สีหน้าของเฟิงหานชวนเย็นชามาก

ถึงเฉินฮวนฮวนไม่ได้พูดเคลียร์ๆ แต่เขาก็เดาได้คร่าวๆแล้ว ไม่คิดเลยว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์จะกล้าขนาดนี้ กล้าพูดเรื่องใส่สีตีไข่แบบนี้!

เขาปล่อยเฉินฮวนฮวน แล้วก้าวเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนคุมขัง

“หลิ่วเยว่เอ่อร์พูดเรื่องบ้าๆพวกนั้น ทำไมพวกแกไม่รายงานฉัน?” เฟิงหานชวนตะคอก

ผู้คุมขังตกใจจนฉี่จะราด แล้วรีบถามว่า “คุณชายสาม คุณ คุณ คุณ……คุณเป็นอะไรครับ? ผม ผม ผม……พวกผม”

“ผู้คุมขังที่เข้าไปกับคุณหนูเฉินท้องเสียครับ เราก็กลัวว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์จะพูดอะไรที่ไม่ควรพูด ตอนที่คุณหนูเฉินไปแล้ว เราเช็กกล้องวงจรแล้วครับ”

“หลิ่วเยว่เอ่อร์ไม่ได้พูดชื่อคุณเลยครับ เราแน่ใจว่าเธอไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูด ก็เลยไม่ได้รายงาน……”

คนคุมขังพูดติดๆขัดๆ ฉี่เขาจะราดอยู่แล้ว

เวลานั้น เฉินฮวนฮวนที่อยู่ในห้องอาบน้ำได้ยินเสียงตะคอกของเฟิงหานชวน มีชื่อของหลิ่วเยว่เอ่อร์ด้วย แล้วเหมือนกำลังคุยกับคนคุมขัง

สีหน้าเธอซีดขาวเหมือนกระดาษ เฟิงหานชวนต้องสั่งคนลงโทษเยว่เอ่อร์แน่ๆ

เธอลุกออกจากห้องอาบน้ำอย่างไม่ต้องคิด แล้วพุ่งไปหาเฟิงหานชวน คุกเข่าลงต่อหน้าเขา

“ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรเยว่เอ่อร์เลย เธอโดนพวกคุณทารุณมามากพอแล้ว คุณปล่อยเธอไปเถอะ……” เฉินฮวนฮวนจับขากางเกงเขาไว้ เอาแต่ขอร้องเขา

คนคุมขังได้ยินเสียงของเฉินฮวนฮวน จึงรู้สึกงง ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร จึงทำได้แค่เงียบรอคำสั่งจากคุณชายสาม

เฟิงหานชวนเห็นน้ำตาเธอเต็มหน้า เขาเป็นห่วงมาก แต่เรื่องนี้ต้องรู้ให้เคลียร์ก่อน เขาถึงจะอธิบายกับเธอได้

เพราะฉะนั้น เขาจึงไม่สนคำขอร้องของเธอ แล้วพูดกับผู้คุมขังว่า “ส่งกล้องวงจรมาเดี๋ยวนี้”

“ครับ ครับ!” ผู้คุมขังรอคำสั่งอย่างหวั่นใจ พอได้รับคำสั่งแล้วจึงรีบพยักหน้าตกลง

เฟิงหานชวนกดวางสาย แล้วโยนโทรศัพท์ไปบนโซฟา จากนั้นจึงนั่งลงไปพยุงแขนเธอขึ้นมา

เฉินฮวนฮวนขาสั่นตัวสั่น ไม่มีแรงเลย ในแววตามีแต่ความหวาดกลัว

“ลุกขึ้นก่อน ที่พื้นเย็น” เฟิงหานชวนเอ่ยอย่างอดทน

แต่พอเฉินฮวนฮวนได้ยิน รู้สึกว่าเสียงเขาเหมือนยมทูตที่จะมาเอาชีวิต น้ำตาเธอจึงไหลไม่หยุด จนมองเห็นอะไรไม่ชัดเลย

เธอทำให้หลิ่วเยว่เอ่อร์ซวย ตอนนี้จะทำยังไงดี?

เฉินฮวนฮวนไม่ยอมลุกขึ้น เฟิงหานชวนทำอะไรไม่ได้ จึงอุ้มตัวเธอขึ้นมา เธอกรีดร้องแล้วเอาแต่ดิ้น

เธอกลัว กลัวว่าเฟิงหานชวนจะทำเรื่องที่น่ากลัวแบบนั้นกับเธอ

แต่ว่า สิ่งที่เธอคิดไม่ได้เกิดขึ้น เฟิงหานชวนแค่วางเธอลงบนโซฟาอย่างเบามือ

เพราะเธอวิ่งพุ่งมาอย่างรวดเร็ว รองเท้าเลยหลุด ตอนนี้ตัวนั่งอยู่บนโซฟา แล้วขาเหยียบพื้นเท้าเปล่าอยู่

ที่เท้า เย็นมาก เหมือนอารมณ์เธอตอนนี้ เป็นความรู้สึกของความสิ้นหวัง

เฟิงหานชวนวางเธอลงแล้ว ค่อยยื่นมือไปทัดผมให้เธอ จากนั้นจึงลุกขึ้น แล้วเดินไปทางห้องอาบน้ำ

แต่ว่า เขาไม่ได้เข้าไป แค่หยุดลงที่หน้าประตู แล้วก้มลงไปเก็บรองเท้าให้เธอ จากนั้นค่อยเดินกลับมาหาเธอ

เขาจับข้อเท้าเธอไว้ แล้วยกขาเธอขึ้นมา จากนั้นจึงสวมรองเท้าให้เธออย่างอ่อนโยน

แต่เฉินฮวนฮวนกลับไม่รู้จะทำตัวยังไง เธอรู้ว่าความอ่อนโยนของเขาในตอนนี้ ก็เหมือนความสงบก่อนที่สึนามิจะเข้า

ต่อจากนี้ คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น

เฟิงหานชวนมองสีหน้าที่ซีดขาวของเธอ แล้วมีเหงื่อที่หน้าผาก แววตาที่กลัวเขาแบบนั้น เขาเห็นแล้วรู้สึกไม่โอเคเลย

“ฮวนฮวน” เขากุมมือเธอไว้

มือเธอเย็นมาก ในอุ้มมือมีแต่เหงื่อ เหมือนกับสีหน้าเธอที่กำลังบอกเขาว่า เธอกลัว

“ผมเคยบอกแล้ว ผมจะไม่ทำอะไรคุณ” เสียงเขาอ่อนโยน เหมือนกำลังปลอบใจเธอ