อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 137 ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ได้

“ห๊า？”

เฉินฮวนฮวนตกตะลึงก่อน แล้วจึงเข้าใจว่าเฟิงหานชวนหมายถึงอะไร

เขาหมายถึงว่า…

ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยในทันที แดงขึ้นยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าเลือดกำลังจะไหลออกมา

ยิ่งไปกว่านั้น เธอพบว่ามือของเธอยังคงกอดที่คอของเฟิงหานชวน ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะถามคำถามเช่นนี้กับเธอ

เฉินฮวนฮวนดึงมือของเธอกลับอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองบีบกระโปรงแน่น อย่าลืมตานะ ไม่กล้ามองตรงไปที่ดวงตาที่แหลมคมของเฟิงหานชวน

“ไม่ได้หรือ?” เฟิงหานชวนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีปฏิเสธของเฉินฮวนฮวน

แต่เขาไม่ได้ตำหนิเฉินฮวนฮวน ท้ายที่สุดแล้วเขายอมรับความสัมพันธ์ในการแต่งงานระหว่างทั้งสอง แต่นี่พึ่งจะผ่านไปเพียง 24 ชั่วโมงเท่านั้น จะให้เธอยอมรับตัวเขาในทันที ดูจะเร็วเกินไป

“ฉัน…ฉัน…” เฉินฮวนฮวนหน้าแดง หลบตา และพูดติดขัดพูดไม่ออก

เฟิงหานชวนเข้าใจความหมายของเธอ ปล่อยเธอ เอื้อมมือไปแตะหัวเธอ และพูดว่า: “ลุกขึ้นเถอะ เราพักผ่อนกันก่อน ผมจะไม่บังคับคุณ”

“ผมบอกแล้วว่า จะไม่ทำอะไรโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ” เสียงของเขาทุ้มและจริงใจ

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนเชื่อในคำพูดของเฟิงหานชวนแล้ว สิ่งที่เขาพูด เขาทำได้จริง ถ้าเธอไม่ตกลง เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ

แม้ว่าเขาจะทำตัวสนิทสนมกับเธอ หรือแม้กระทั่งจับมือเธอ… แต่ว่า เขาไม่ได้แตะต้องเธอ

ขณะที่เฟิงหานชวนกำลังจะหันไปเข้าห้องน้ำ มือเล็กๆ ก็คว้าข้อมือของเขาไว้ เขาหันศีรษะไปทันที และพบกับดวงตาคู่โตที่เป็นประกาย

“ฉัน…ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ได้…” เฉินฮวนฮวนพูดตะกุกตะกัก และหลังจากพูดจบ ก็ก้มหัวลงต่ำ

เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่เธอไม่ได้วางแผนที่จะตอบตกลงกับเฟิงหานชวนเร็วขนาดนี้ อย่างไรก็ตามตอนนี้ทั้งสองอยู่ในช่วงทดลองแต่งงานเท่านั้น

แต่ว่า เมื่อเห็นเฟิงหานชวนหันหลังกลับด้วยความผิดหวัง เธอกังวลและดึงเขาไว้ ราวกับว่าสมองของเธอคิดไม่ทัน เธอจึงพูดประโยคนั้นออกไป

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ทำเช่นนี้ดูราวกับว่าเธอไม่ได้รักตัวเองเลย ยอมรับคำขอของผู้ชายอย่างง่ายดาย

“คือว่า คือว่า คุณคิดซะว่าฉันไม่ได้พูดอะไรเลยละกัน…” เฉินฮวนฮวนไม่กล้าสบตาเฟิงหานชวนอีกแล้ว เธอรีบปฏิเสธอย่างมึนงง มือเล็กๆ ของเธอพัดไปพัดมาข้างๆ แก้ม

เธอรู้สึกราวกับว่าใบหน้าของเธอถูกไฟไหม้

ในวินาทีต่อมา มือเล็ก ๆ ที่พัดอยู่ถูกจับ จากนั้นนิ้วเรียวก็ยกคางขึ้น เฉินฮวนฮวนถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น และพบกับดวงตาที่คมเข้มพอดี

ดวงตาคู่นั้นดังกับซ่อนวังวนสีดำไว้ ราวกับว่าจะดูดเธอเข้าไปได้

“ในเมื่อคุณตอบตกลงแล้ว จะกลับคำไม่ได้” เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เฉินฮวนฮวนเขินอายจนแทบจะร้องไห้ ทำไมเธอถึงตกลง เธอต้องการจะทำลายระยะห่างระหว่างเธอและเฟิงหานชวนในคืนนี้หรือ?

ในคืนที่บลูส์คลับ เธอถูกหลิวตงรุ่ยข่มเหง นอกจากความกลัวและความเจ็บปวด เธอมีความรู้สึกอื่นๆ เต็มไปหมด

นอกจากครั้งนั้น เธอก็ไม่เคยมีประสบการณ์ใดอีก ประสบการณ์เดียวที่นับว่ามี ก็คือในวันที่นายท่านกลับมา เธอกับเฟิงหานชวนได้พบกันอย่างเปิดเฉย

วันนั้นเกือบจะ… แล้วจู่ๆ นายท่านเฟิงก็กลับมา

“ฉัน พรุ่งนี้ฉันจะตื่นแต่เช้าเพื่อไปซ้อม” เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าของเธอดูยุ่งเหยิง

ถ้าเธอตอบตกลงกับเฟิงหานชวน พรุ่งนี้เธอจะยังตื่นได้หรือ? ยังฝึกได้อยู่หรือ?

“ผมรู้ ผมจะยับยั้งมันไว้” เฟิงหานชวนกัดติ่งหูของเธอเบา ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหลอกล่อ: “เพียงครั้งเดียว ผมจะทำอย่างเร็ว”

เขาได้ตัดสินใจแล้วว่า ในเมื่อเฉินฮวนฮวนยอมเขาแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยโอกาสนี้ ท้ายที่สุดแล้วทั้งสองจะถูกแยกจากกันเป็นเวลาครึ่งเดือน

แต่ว่า เนื่องจากเฉินฮวนฮวนจะเข้ารับการฝึกอบรมในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเฟิงหานชวน ไม่ได้ตั้งใจจะกดดันเธอ เพียงตั้งใจจะเพียงเชยชมเท่านั้น

หลังจากที่เขาพูดแบบนี้ ดวงตาของเฉินฮวนฮวนก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ และอดไม่ได้ที่จะโพล่งออกมา: “คุณยังสามารถควบคุมความถี่และเวลาได้หรือ”

“…” เฟิงหานชวนตลกขบขันกับคำพูดเธอ

เดิมทีมันเป็นบรรยากาศที่อบอุ่นและมีมนต์เสน่ห์ คำพูดที่โง่เขลาและน่าเอ็นดูของเฉินฮวนฮวนก็ทำลายบรรยากาศลงเล็กน้อย

“ได้สิ” หลังจากที่เขาตอบ เขาก็กดลงบนริมฝีปากของหญิงสาวทันที

ก่อนที่เฉินฮวนฮวนจะมีเวลาคิดเกี่ยวกับปัญหานี้ เธอก็ตกอยู่ในความรู้สึกสับสนอีกครั้ง

ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม ห้องเงียบเป็นพิเศษ และอุณหภูมิดูเหมือนจะสูงขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องของผู้หญิงก็ดังขึ้น ดึงความคิดของเฉินฮวนฮวนกลับมา เธอผลักเฟิงหานชวนออกโดยสัญชาตญาณและถามว่า “คุณได้ยินเสียงอะไรไหม”

เสียงร้องของผู้หญิงเมื่อสักครู่ ไม่ได้มาจากเธอ เพราะเธอกำลังถูกจูบโดยเฟิงหานชวน แน่นอนว่าปากของเธอไม่สามารถส่งเสียงได้

หลังจากที่เธอถามเฟิงหานชวนจบ เสียงแหลมของหญิงสาวก็ดังขึ้น เสียงอืมอืมอาอา ฟังดูแปลกยิ่งนัก

เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เพื่อยืนยันว่าเป็นเสียงในห้องหรือไม่ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ ราวกับว่าเสียงดังมาจากระเบียง

จู่ๆ เธอก็รู้สึกหนาวสั่นด้วยความตกใจ

“เฟิงหานชวน ไม่ใช่ว่ามีผีผู้หญิงอยู่ที่ระเบียงนะ?” ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนซีดและรีบโผลเข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่ม

เธอกอดเอวของเฟิงหานชวนแน่นและยังคงได้ยินเสียงนั้นข้างๆหู บางทีเสียงสูง บางทีเสียงแหลม และเหมือนจะพึมพำเป็นภาษาอังกฤษด้วย

เฉินฮวนฮวนยิ่งฟังยิ่งรู้สึกแปลก เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคย เหมือนกับเสียงของเฉินนานา

“เฟิ่งหานชวนดูเหมือนเสียงของนานา อยู่ที่ระเบียง นานาคงไม่ได้ซ่อนอยู่ที่ระเบียงห้องของเราและสอดแนมเราหรอกนะ?” เฉินฮวนฮวนใบหน้ามึนงง

เฟิงหานชวนรู้สึกว่าถ้าเขาเดาไม่ผิด เขารู้ว่าเสียงนี้กำลังทำอะไรกัน เพียงแต่บ้านเก่าแก่นี้ก็ยังเก็บเสียงได้ดี ทำไมมันถึงเสียงดังมาถึงที่ห้องของพวกเขา?

และตาเฒ่าเฟิงเหลยถิง อายุก็ปูนนี้แล้ว กลางคืนยังมีเรียวแรงขนาดนี้อีกหรือ?

ที่สำคัญคือ เรื่องของเฟิงเหลยถิงและเฉินนานาจะเป็นยังไง ก็ไม่ใช่ธุระกงการของเขา แต่พวกเขาทำอย่างนี้ มีผลกระทบอย่างมากต่อความคืบหน้าของเขาและเฉินฮวนฮวน !

“เฟิงหานชวน ฉันจะไปดู” เฉินฮวนฮวนปล่อยเฟิงหานชวนทันที ยกเท้าขึ้นและก้าวไปที่ระเบียง

เธอเดินเขย่งไปที่ระเบียง แต่พบว่าไม่มีใครอยู่ที่ระเบียง ไม่มีแม้แต่เงาของเฉินนานา แต่เสียงแปลก ๆ ของเฉินนานากลับดังขึ้นเรื่อยๆ

เฉินฮวนฮวนตระหนักได้ในทันทีว่า เสียงนั้นมาจากเหนือศีรษะของเธอ เธอเงยศีรษะขึ้นโดยไม่รู้ตัว และจากนั้นร่างของเธอก็แข็งทื่อในทันที

ที่ระเบียงชั้นสาม เฉินนานายืนตัวเปล่าสองมือจับราวระเบียงไว้ และข้างหลังของเฉินนานาคือนายท่านเฟิงในชุดนอน

เธอเห็นเพียงศีรษะและขาของนายท่านเฟิง ไม่เห็นอย่างอื่น แต่ลักษณะที่บ้าคลั่งของเฉินนานาถูกจ้องมองโดยสายตาของเธอ

เฉินฮวนฮวน ปิดปากของเธอด้วยความตกใจ

เธอไม่เคยคิดว่าเฉินนานา และ นายท่านเฟิง ทั้งสองจะอยู่ที่ระเบียง…