อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 141 ฉันเป็นเศรษฐีนี คุณเป็นหนุ่มน้อยแสนน่ารัก!

ดังนั้น เฉินฮวนฮวนแย้มยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวซี่เล็กเรียงตัวสวย เธอยิ้มอย่างมีความสุข

เธอจับแก้วเซรามิกอุ่นๆ ไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะยกแก้วขึ้นจรดปลายจมูกเพื่อสูดดมกลิ่น

หอมมากจริงๆ อยากดื่ม…

เธออ้าปากแตะขอบแก้วทันที และกระดกดื่มเข้าไปหนึ่งอึก ซึ่งอุณหภูมิกำลังพอดี

“อร่อยมากเลย!” ตอนนี้เฉินฮวนฮวนมีความสุขเป็นพิเศษ เธอไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ดื่มนมร้อนมานานแค่ไหนแล้ว

ดังนั้น เธอเริ่มกระดกดื่มเอือกๆ อีกครั้ง สามารถใช้คำว่าตะกละตะกลามมาบรรยายได้เลยทีเดียว เพียงไม่นานในแก้วก็ว่างเปล่า

เฉินฮวนฮวนมองแก้วเซรามิกที่ว่างเปล่า เหลือเพียงคราบน้ำนมติดแก้วไว้เท่านั้น เธอกลืนน้ำลายอย่างเสียดายอยากดื่มอีก

“อาหาน นมที่คุณชงอร่อยมากจริงๆ” เฉินฮวนฮวนยิ้มตาหยีด้วยท่าทางมีความสุข เธอยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า

เฟิงหานชวนรู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าเขา ดูเหมือนจะเปลี่ยนจากเด็กสาวเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อย เธอดูน่ารักมาก

“ถ้าคุณชอบ ต่อไปผมชงให้คุณดื่มทุกวันได้นะ” เฟิงหานชวนกล่าวอย่างจริงจัง

ในใจของเฉินฮวนฮวนรู้สึกดีใจมาก เธอพยักหน้าทันที กำลังจะอ้าปาก ทันใดนั้น เธอพบว่าตัวเองเข้าใจคำพูดของเฟิงหานชวนผิดแล้ว

“คุณบอกว่า คุณชงให้ฉันดื่มได้ทุกวัน?” เฉินฮวนฮวนอดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วไปเชยคางของเฟิงหานชวนขึ้น แล้วหัวเราะเบาๆ “คุณพูดแบบนี้ ฉันก็เหมือนเป็นเศรษฐีนี คุณเป็นหนุ่มน้อยแสนน่ารัก…”

เฟิงหานชวนหัวเราะอย่างอดไม่ได้ เขาพบว่าเฉินฮวนฮวนตรงหน้าเขา เปลี่ยนจากเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่มีความสุขเป็นหญิงสาวพราวเสน่ห์ที่ยังคงโปรยเสน่ห์ได้เฉพาะตัว

โดยเฉพาะมุมปากของเธอ ยังคงมีรอยคราบน้ำนมหลงเหลืออยู่

“อย่าขยับ” เฟิงหานชวนจับมือของเธอออก

เฉินฮวนฮวนนิ่งไปครู่หนึ่ง หรือว่าเฟิงหานชวนไม่ชอบเธอที่เป็นแบบนี้อย่างนั้นเหรอ เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองพูดเล่นแบบนี้ เฟิงหานชวนจะไม่ถือสา

เธอเพียงอยากเปลี่ยนบรรยากาศเท่านั้นเอง

ขณะที่เธอกำลังรู้สึกผิดหวัง จู่ๆ ใบหน้าของชายหนุ่มก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันเกือบหนึ่งเซนติเมตร

“คุณ คุณ คุณ…” เฉินฮวนฮวนพูดไม่ออก

เฟิงหานชวนเหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเบา “มีนมอยู่ที่มุมปากคุณ”

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่สนใจคำตอบของเฉินฮวนฮวน ริมฝีปากบางแตะลงบนมุมปากของหญิงสาว ไล่เลียคราบน้ำนมที่ติดค้างมุมปากของเธออย่างแผ่วเบา

เฉินฮวนฮวนรู้สึกตัวเกร็งแข็งทื่อไปทั้งตัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลยด้วยซ้ำ นึกไม่ถึงว่าเฟิงหานชวนช่วยเธอ…

เขาไม่ได้เช็ดมันด้วยมือ และไม่ได้ใช้กระดาษทิชชู่เช็ด แต่เขาใช้ริมฝีปากบางอันเซ็กซี่ของเขา

ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนยากที่จะผ่อนคลายลง ไฟเริ่มลุกโชนขึ้นมา “พรึบ พรึบ พรึบ” อีกครั้ง อุณหภูมิบนใบหน้าของเธอยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

เฟิงหานชวนเอาใจใส่มาก ไล่เลียจากมุมปากซ้ายผ่านจุดที่สองริมฝีปากประกบกัน ก่อนจะเคลื่อนไปยังมุมปากขวา ไม่ปล่อยให้ตกหล่นแม้สักบริเวณเดียว

สุดท้าย หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีตกหล่น เขาก็ผละปากออกจากริมฝีปากเธออย่างไม่เต็มใจนัก

“โอเค ดื่มนมเสร็จแล้ว เข้านอนเร็วหน่อยนะ” เฟิงหานชวนไม่ได้ทำเกินเลยอย่างอื่น เขายืนขึ้น และลูบศีรษะเล็กๆ ของเฉินฮวนฮวนอย่างแผ่วเบา

หลังจากนั้น เขาหยิบแก้วเซรามิกออกจากมือของเฉินฮวนฮวน และกล่าวว่า “ผมจะลงไปวางแก้วที่ชั้นล่าง คุณนอนก่อนนะ”

หลังจากที่เฟิงหานชวนกล่าวกำชับ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป ทว่าเขาเพิ่งเดินเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ เขาก็ถูกใครสักคนกอดรัดจากด้านหลัง

แขนเรียวขาวผ่องทั้งสองข้างโอบกอดรอบเอวของเขา เธอกอดเขาเอาไว้แน่น

ภายในห้องนี้ไม่มีคนอื่น ดังนั้นเฟิงหานชวนไม่ต้องหันกลับมา ก็รู้ว่าเป็นเฉินฮวนฮวนที่กำลังกอดเขาเอาไว้

“ฮวนฮวน นี่คุณ?” ร่างของหญิงสาวแนบติดกับเขา เฟิงหานชวนรู้สึกฝืดเฝื่อนลำคอเล็กน้อย

“อาหาน ฉัน…” แก้มแดงระเรื่อของเฉินฮวนฮวนกำลังอิงแอบแนบแผ่นหลังของชายหนุ่ม เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะกล่าวเสียงเบาราวกระซิบว่า “ฉันอยากบอกคุณว่า ฉัน…”