อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 144 คุณแน่ใจว่าตัวเองยังเป็นเด็กผู้หญิงอยู่

เฉินฮวนฮวนปิดตาตัวเองไว้แน่น พูดไม่ออกสักคำ

สายลมเย็นพัดผ่านตัวเธอ แต่ในไม่ช้า เมื่อขยับปลายนิ้ว อุณหภูมิผิวของเธอก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ

ในที่สุดเฉินฮวนฮวนก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมา

มองดูร่างเล็กที่สั่นเทาในอ้อมแขน เฟิงหานชวนกอดเธอไว้แน่น ปลายนิ้วปาดน้ำตาออกจากหางตาของเธอ จากนั้นก็จูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

“นอนเถอะ”

“ฉัน…แค่กแค่ก ฉันอยากอาบน้ำ…” เธอร้องจนไอขึ้นมา

เธอนอนทั้งแบบนี้ ต้องนอนไม่หลับแน่นอน

“ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยอาบ” เฟิงหานชวนไม่อยากแยกจากเธอในตอนนี้ ดังนั้นเขาก็ไม่ได้ไปอาบน้ำ

“แต่ว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ฉันกลัวว่าจะไม่ทัน…” เฉินฮวนฮวนคร่ำครวญ จากนั้นก็พูดต่อ

เผชิญหน้ากับดวงตาแดงก่ำของหญิงสาว เฟิงหานชวนอดใจไม่ไหว รู้สึกเหมือนตัวเองทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยได้

ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามเป็นอย่างมากที่จะควบคุมตัวเอง แต่ก็ยังทำให้เฉินฮวนฮวนร้องไห้อยู่ดี

เธอในคืนนี้ เหมือนกับคืนนั้นในห้องเก็บของที่บลูส์คลับ แม้แต่เสียงร้องก็ยังเหมือนกัน แต่ภายในห้องเก็บของในตอนนั้น เฉินฮวนฮวนร้องไห้เพราะหวาดกลัว

ส่วนเฉินฮวนฮวนในคืนนี้ ไม่ได้เป็นเพราะความกลัว นี่คือจุดที่เฟิงหานชวนปลื้มใจที่สุด

อย่างน้อยตอนนี้เขารู้แล้วว่า เฉินฮวนฮวนไม่ได้กลัวเฟิงหานชวน แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

“งั้นก็ไปสายหน่อย” จากเหตุการณ์ในคืนนี้ จู่ ๆ เฟิงหานชวนก็ไม่อยากให้เฉินฮวนฮวนไปฝึกอบรมแล้ว

หลังจากคืนนี้ ทั้งสองจะต้องแยกจากกันครึ่งเดือน เขายิ่งคิดยิ่งใจไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ

“ไม่อย่างงั้น อย่าไปเลย” เฟิงหานชวนพูดเสริมอีกครั้ง

“ไม่ได้!” เฉินฮวนฮวนรีบพูด “รุ่นพี่หวังกับฉันไว้สูงมาก อีกอย่างฉันก็อยากได้โอกาสครั้งนี้มาก อยากจะทำเรื่องนี้ให้ดีที่สุด ฉันจำเป็นต้องเข้าร่วมการฝึกอบรม!”

เสียงของเธอหนักแน่นเป็นพิเศษ ตัดความคิดในใจของเฟิงหานชวนไปในทันที

เดิมที เขาคิดว่าเพื่อที่จะได้ตัวติดอยู่กับเฉินฮวนฮวนทุกวัน เขาเตรียมจะคว่ำหม้อรายการแข่งขันอะไรนี่ไปซะ แต่ว่า…

เมื่อเห็นท่าทางของเฉินฮวนฮวนที่ตั้งหน้าตั้งตารอขนาดนี้ เฟิงหานชวนคิดด่าตัวเองไม่ควรทำลายความฝันของเธอ ไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง ทำลายความหวังของเธอ

“ตกลง ในเมื่อคุณอยากไป ผมก็สนับสนุนคุณ” เฟิงหานชวนลูบไรผมที่เปียกเหงื่อบนหน้าผากของเธอ แล้วพูดเสียงแหบเล็กน้อย “หากคุณต้องการความช่วยเหลือ บอกผมนะ”

“ฉัน…ฉันไม่มีอะไรให้ช่วย ฉันอยากจะพยายามด้วยตัวของฉันเอง ไม่อยากใช้เส้นสาย!” เฉินฮวนฮวนเข้าใจความหมายของเฟิงหานชวน

เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนพูดว่า ถ้าหากเธอต้องการตั้งกลุ่ม อยากมีชื่อเสียง เขาสามารถช่วยเธอได้

แต่ว่าเธอไม่อยากได้ชื่อเสียงที่เป็นแบบนี้ เธออยากจะใช้ความสามารถของตัวเองยืนอยู่ตรงตำแหน่งนั้น

ดังนั้นเธอไม่ต้องการให้เฟิงหานชวนช่วยเธอ และก็ไม่มีทางขอร้องให้เฟิงหานชวนช่วย

“ผมเคารพความคิดของคุณ ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ” เฟิงหานชวนจูบดวงตาที่เปียกชื้นของเธอ น้ำเสียงของเขานุ่มนวลเป็นอย่างมาก

เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าหัวใจเต้นช้าลง ดวงตาสองข้างกะพริบปริบ ๆ แล้วจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

เธอพบว่าเฟิงหานชวนในตอนฟ้าหลังฝน เหมือนว่ามีเสน่ห์ยิ่งกว่าเดิม

และก็อ่อนโยนยิ่งกว่าเดิม

“ขอบคุณค่ะ” เฉินฮวนฮวนเขินอายจนหน้าแดง จนหน้าซบอกของชายหนุ่ม

เห็นเฉินฮวนฮวนเป็นฝ่ายเข้าใกล้ตัวเอง เฟิงหานชวนอารมณ์ดีมาก เมื่อนึกได้ว่าเธอบอกว่าจะอาบน้ำแล้วค่อยนอน เขาจึงก้มหน้าพูดข้างหูเธอ “จะนอนอยู่ในอ้อมอกของผมต่อ หรือจะไปอาบน้ำ?”

เฉินฮวนฮวนได้ยินแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง เธอหน้าแดงก่ำ แล้วรีบเร่งลงจากเตียง เตรียมจะไปอาบน้ำ

ยังไม่ทันจะยืนขึ้น ก็ถูกจับข้อมือไว้ เมื่อหันหน้าไปดูร่างกายท่อนบนของชายหนุ่มเปลือยเปล่า ข้อศอกค้ำอยู่บนหมอน หลังมือค้ำหัว นอนตะแคงมองเธออยู่

ในตอนนี้ เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่า เฟิงหานชวนเหมือนเทพเจ้าที่มีชีวิตอยู่ในภาพวาด

ภาพแบบนี้สวยงามมาก

แต่แปลกตรงที่ จู่ ๆ เธอก็คิดถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ขึ้น เธอรู้สึกอีกว่าเฟิงหานชวนไม่ใช่เทพเจ้า เพราะว่าเทพเจ้าจะไม่มีทาง…

เธอรีบหันหน้าไปทางตู้เสื้อผ้า รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมา

คืนนี้เธอกับเฟิงหานชวน…แล้ว อีกอย่างนี่เป็นชั่วโมงที่ 24 หลังจากที่พวกเขาเริ่มลองแต่งงานกัน

ความคืบหน้านี้ เร็วเกินไปจริง ๆ เธอสงสัยว่าตัวเองถูกความชั่วร้ายครอบงำแล้ว!

“คิดอะไรอยู่?”

จู่ ๆ แผ่นหลังร้อนขึ้น เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มกรอกข้างใบหูฉัน

เฉินฮวนฮวนหันหน้ามาอีกครั้ง เธอถูกดูดเข้าไปในดวงตาล้ำลึกคู่นั้นของเฟิงหานชวนในทันที จู่ ๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้น

เดี๋ยวเร็ว เดี๋ยวช้า เธอแทบจะถูกทรมานจนตายแล้ว!

“ฉัน…ฉันไม่ได้คิดอะไรค่ะ!” เฉินฮวนฮวนหันหน้ากลับไปอีกครั้ง หันหลังศีรษะไปทางเฟิงหานชวน

ที่สำคัญคือเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถมองไปที่เฟิงหานชวนได้โดยตรง เธอไม่กล้าสบตาเฟิงหานชวน

ในเมื่อเมื่อกี้พวกเขาเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

“ฮวนฮวน คุณเขินเหรอ?” เฟิงหานชวนกัดติ่งหูของเธอ ตั้งใจถามขึ้น

“ฉัน…ฉัน…คุณอย่าถามเลย อย่าถาม…” เฉินฮวนฮวนก้มหน้า แทบอยากให้หูของตัวเองปิดกั้นเสียงของเฟิงหานชวน

เธอไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเฟิงหานชวนยังไงจริง ๆ

“ทำไมถึงถามไม่ได้? พวกเราทำ…ก็ทำไปแล้ว ยังมีอะไรที่ถามไม่ได้อีก?” เฟิงหานชวนพูดตรงไปตรงมา

“คุณ!” เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปาก พูดเสียงเบา “ฉันเป็นเด็กผู้หญิง เรื่องแบบนี้ฉันจะกล้า…ได้ยังไง”

“เด็กผู้หญิง?” มือของเฟิงหานชวนวางลงบนขาของเธอ แล้วลูบไปด้านบน “คุณแน่ใจว่าตัวเองยังเป็นเด็กผู้หญิงอยู่?”

“คุณเลื่อนขั้นเป็น…หญิงสาวแล้ว”

เสียงแผ่วเบาของชายหนุ่มส่งผ่านใบหูของเฉินฮวนฮวน เธอกรีดร้อง แล้วปิดหูตัวเองวิ่งไปทางห้องน้ำ จากนั้นก็ล็อกประตูในทันที

แผ่นหลังของเธอพิงเข้ากับประตูห้องน้ำ จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างแรง พยายามสงบอารมณ์ของตัวเอง

เฟิงหานชวน…ทำไมถึงไม่อายเลยสักนิด ผู้ชายอายไม่เป็นเหรอ?

เธอรู้สึกว่าอุณหภูมิบนใบหน้าสูงเกินไป เฉินฮวนฮวนหันหน้าไปทางอ่างล้างหน้า ก้มตัวลง ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น ถึงได้ผ่อนคลายเล็กน้อย

“ปังปังปัง…”

ในตอนนี้เอง ประตูห้องน้ำดังขึ้น

“ฉัน…ฉันจะอาบน้ำ คุณรอไปก่อน!” เฉินฮวนฮวนรู้ว่าเป็นเฟิงหานชวนที่เคาะประตู จึงรีบพูดขึ้น

“ผมมาทิ้งขยะ” เฟิงหานชวนน้ำเสียงเฉยเมย

เฉินฮวนฮวนยืนงุ่นง่ามอยู่ที่เดิม สีหน้าสับสนมาก ไม่รู้ว่าควรจะเปิดประตูดีไหม จึงถามขึ้นอีก “ห้องนอนก็มีถังขยะนี่คะ!”

“คุณแน่ใจว่าของสิ่งนี้ ทิ้งในถังขยะด้านนอกได้? หือ?” เสียงของชายหนุ่มสูงขึ้น เหมือนกับกำลังถามกลับ

เฉินฮวนฮวนรู้แล้วว่าเฟิงหานชวนหมายถึงอะไร จึงรีบเปิดประตูออก

เฟิงหานชวนยักคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตรงไปข้างชักโครก ทิ้งของในมือลงถังขยะ

เฉินฮวนฮวนหันหลังให้เขาอยู่ตลอด ไม่กล้าดูขั้นตอนการทิ้งขยะ เพราะว่าขยะพวกนั้น จะปลุกความทรงจำในหัวของเธอ

ในตอนที่เธอเหม่อลอย หน้าอกร้อนรุ่มของชายหนุ่มแนบกับแผ่นหลังของเธอ

เฉินฮวนฮวนถลึงตาโต ลำคอเหมือนกับมีของติดอยู่ จนส่งเสียงออกมาไม่ได้

“เฟิง…”

เธอเพิ่งจะพูดออกมาคำหนึ่ง ไหล่เรียวสองข้างถูกฝ่ามือของชายหนุ่มจับไว้ จากนั้นเธอก็ถูกหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเฟิงหานชวน

วินาทีต่อมา ชายหนุ่มก็ก้มหน้าประกบริมฝีปากแดงอิ่มของเธอ