อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 147 อาหาน คุณเก่งมากจริงๆ

“เสียงนั้นไม่ใช่ของฉัน เธอเข้าใจผิดแล้ว” “เฉินฮวนฮวนมองไปที่หลิวหลี่ถง และรีบอธิบาย

“ไม่ใช่เสียงคุณ?” หลิวหลี่ถงแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและกล่าวต่อ: “บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของคุณกับคุณชายสามไม่ใช่เหรอ…”

“ฉันกับเขาไม่ได้ทำ เมื่อคืนฉันก็ได้ยินเสียงนั้นเหมือนกัน มันเป็นเสียงของนานากับนายท่าน” เฉินฮวนฮวนโบกมืออย่างรวดเร็ว ปฏิเสธไม่ใช่ตนเองกับเฟิงหานชวน

เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเธอจริงๆ เธอถูกเข้าใจผิด เรื่องเข้าใจผิดนี้ร้ายแรงเกินไป เธอจึงรีบปฏิเสธโดยเร็ว

“อ๋อ! ที่แท้เป็นคุณเฉิน? ฉันคิดว่าเป็นคุณนายสามซะอีก!” หลิวหลี่ถงพูดด้วยความประหลาดใจ

ในเวลานี้ เฟิงหานชวนออกมาพร้อมกับนม เห็นหลิวหลี่ถงยืนอยู่ข้างเฉินฮวนฮวน พึมพำอะไรบางอย่าง และขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ยังไม่กินเหรอ?” เขาถามเฉินฮวนฮวน

“อืมอืม ฉันกำลังจะกิน กำลังรอนมของคุณอยู่” เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟิงหานชวน เผยให้เห็นฟันเรียงขาวราวสีเม็ดข้าว

เฟิงหานชวนรู้สึกว่าหัวใจของเขาที่ถูกแช่แข็งมานานหลายปีได้ละลายไป เขาวางแก้วลงบนโต๊ะ เอื้อมมือออกไปและลูบหัวของเฉินฮวนฮวน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่มีต่อเธอ

เมื่อเห็นทั้งสองเข้ากันได้อย่างกลมกลืน หลิวหลี่ถงซึ่งยืนอยู่ข้างๆพวกเขารู้สึกอิจฉาอย่างยิ่ง เธอเป็นสาวใช้ในบ้านตระกูลเฟิงนานเป็นปีแล้ว แต่ เฟิงหานชวนไม่เคยแลเธอเลย

เฉินฮวนฮวนมีดีอะไร? ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ซื้อมาไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้รับความดูแลเอาใจใส่จากคุณชายสามขนาดนี้?

เฟิงหานชวนนั่งตรงข้ามกับเฉินฮวนฮวน เตรียมทานอาหารเช้าพร้อมผู้หญิง แต่เขาตระหนักขึ้นว่ามีคนอื่นอยู่ที่นี่

“อย่ามายืนอยู่ตรงนี้ มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ” เขาพูดกับหลิวหลี่ถง

หลิวหลี่ถงรู้ดีนอกจากเฟิงหานชวนและเฉินฮวนฮวน ก็มีเพียงเธอคนเดียวที่อยู่ในห้องอาหาร

เธอดูต่ำต้อยกว่าคนอื่น ทั้งๆที่เฉินฮวนฮวนไม่ได้ดีไปกว่าเธอ แต่เธอก็ขึ้นไปที่สูงสุดและกลายเป็นคุณนายสาม

นายท่านจะซื้อผู้หญิงให้คุณชายสาม ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก เธอจะได้เสนอตัวเอง!

“ค่ะ คุณชายสาม ” หลิวหลี่ถงไม่กล้าพูดมาก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงจากไป หยิบผ้าขี้ริ้วและไปทำความสะอาดห้องนั่งเล่น

อันที่จริง เธอมาทำความสะอาดห้องนี้เพื่อจะได้แอบดูข้างในห้องอาหาร

เมื่อเห็นหลิวหลี่ถงจากไป เฉินฮวนฮวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก สิ่งที่เธอควรอธิบายเธอก็ได้อธิบายไปแล้ว หลิวหลี่ถงน่าจะเข้าใจแล้ว

“คุณเรียกหาเธอมีธุระอะไรเหรอ?” เฟิงหานชวนเพิ่งไปเทนมในห้องครัว จึงไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น

“ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้เรียกหาเธอ ไว้ฉันจะบอกคุณทีหลัง” เฉินฮวนฮวนนึกถึงสิ่งที่คุยกับหลิวหลี่ถงเมื่อกี้ รู้สึกอายและก้มหน้าลง

เกือบไปแล้ว เธอคิดว่าจะมีคนได้ยินเสียงเธอจริงๆซะแล้ว ถ้าได้ยินจริงๆ เธอคงอยากจะกระโดดลงจากตึก

“ก็ได้” เฟิงหานชวนไม่รีบ เขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา และกินแซนวิช

เฉินฮวนฮวนพยักหน้าในขณะที่กำลังเคี้ยว ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย ดูแล้วมีความสุขมาก

“อร่อยมาก! อาหาน ฝีมือการทำอาหารของคุณดีมาก!” หลังจากที่เธอชมเสร็จ เธออ้าปากกว้างและกัดคำโต

เดิมทีเธอรู้สึกง่วงและเหนื่อยเล็กน้อย แต่หลังจากกินของอร่อยเหล่านี้แล้ว ดูเหมือนจะมีชีวิตชีชวาขึ้นและเต็มไปด้วยพละกำลัง

เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขบนหน้าผู้หญิง ใบหน้าของเฟิงหานชวนก็แสดงรอยยิ้มออกมา หลิวหลี่ถงเองก็เห็นทั้งหมด

หลิวหลี่ถงจับผ้าขี้ริ้วแล้วบีบแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่หลังมือ สายตาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

ทำไมโอกาสนี้ถึงถูกเฉินฮวนฮวนพรากไป? ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอที่เป็นภรรยาของคุณชายสาม คุณชายสามเองก็คงจะดีกับเธอแบบนี้เช่นกันสินะ!

ทำไมพระเจ้าถึงไม่ยุติธรรมกับเธอ?

อย่างไรก็ตาม หลิวหลี่ถงเหมือนจะคิดอะไรออก ค่อยๆปล่อยมือที่กำแน่นของเธอ

เธอเพิ่งไปทดสอบว่าเฉินฮวนฮวนเคยมีอะไรกับคุณชายสามแล้วหรือยัง พูดมาคำหนึ่งว่า “ฉันกับเขาไม่ได้ทำ” ความหมายก็คือ

เฉินฮวนฮวนยังไม่เคยมีอะไรกับคุณชายสาม!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลิวหลี่ถงเหมือนจะมีความหวังริบหรี่ และเธอก็รู้ว่าเฉินฮวนฮวนจะไม่อยู่ครึ่งเดือน

ในช่วงเวลาครึ่งเดือนนี้ ไม่แน่ทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนไป

…

เฉินฮวนฮวนกินอาหารเช้าที่เฟิงหานชวนทำให้เธอจนหมดเกลี้ยง

นมสักหยด ผักสักใบ แม้แต่เกล็ดขนมปัง และซอสพริกไทยดำของสเต็กก็ไม่เหลือ

ปฏิบัติการกินเรียบ!

“ให้เกียรติผมขนาดนี้เลยเหรอ?”

หลังจากที่เฉินฮวนฮวนกินเรียบจนซอสหยดสุดท้าย เฟิงหานชวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ไม่ใช่ให้เกียรติคุณ แต่มันอร่อยมากจริงๆ” เฉินฮวนฮวนกล่าว

ไม่ใช่เพราะเฟิงหานชวนเป็นคนลงมือทำเอง แต่เหตุผลที่เธอกินจนเกลี้ยง เพราะรสชาติอร่อย

“แต่ว่า อาหาน คุณเก่งมากจริงๆ” เฉินฮวนฮวนจ้องไปที่เฟิงหานชวน และโพล่งออกมา: “คุณเคยเป็นพ่อครัวหรือเปล่า?”

เฉินฮวนฮวนทำให้เฟิงหานชวนรู้สึกขบขัน

“คุณดูท่าทางผมแล้ว เหมือนพ่อครัวเหรอ?” เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ไม่เหมือน” เฉินฮวนฮวนส่ายหัวอย่างจริงจัง เพราะมันดูไม่เหมือนจริงๆ

แต่ ฝีมือการทำอาหารของเฟิงหานชวนนั้นดีจริงๆ

“ถ้าคุณชอบกิน ผมจะทำให้กินอีก” เฟิงหานชวนยิ้มจางๆ

เฉินฮวนฮวนตกตะลึงในทันที รู้สึกว่าหัวใจของเธอหยุดเต้นทันที ดวงตาทั้งสองข้างมองไปยังชายตรงหน้าโดยไม่กระพริบตา

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เฟิงหานชวนถามเมื่อเห็นท่าทางที่เฉื่อยชาของเธอ

“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” เฉินฮวนฮวนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง หลับตาลง เขินจนแก้มแดงทั้งสองข้าง

“เจ็ดโมงแล้ว ผมจะส่งคุณไปที่ประตู อาหารจะได้ย่อยหน่อย” เฟิงหานชวนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยกกระเป๋าเดินทางข้างโต๊ะ แล้วเดินออกไปที่ประตูห้องนั่งเล่น

เฉินฮวนฮวนรีบเดินตามหลังเขา เมื่อเห็นว่าเฟิงหานชวนกำลังเปลี่ยนรองเท้า เธอจึงรีบพูดว่า: “คุณพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันจะไปรอรุ่นพี่ที่ประตูเอง”

เฟิงหานชวนหันหลังกลับมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ และกล่าวว่า: “ภรรยาจะไม่อยู่บ้านตั้งครึ่งเดือน ผมแค่ไปส่งเธอก็ไม่ได้งั้นเหรอ?”

“ฉัน…” เฉินฮวนฮวนรู้สึกพูดไม่ออก แต่ภายในรู้สึกอบอุ่น

รู้สึกถึงความอบอุ่นใจ

ทั้งๆที่ระหว่างพวกเขาเป็นเพียงการทดลองอยู่ก่อนแต่ง อีกอย่างวันนี้เป็นเพียงวันที่3 ถ้าพูดถึงในแง่เวลา มันก็แค่ประมาณ30กว่าชั่วโมง

แต่เธอรู้สึกว่าเหมือนทั้งสองเป็นสามีภรรยาที่อยู่กันมานานจนแก่

เฉินฮวนฮวนเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ กำลังจะก้มลงเปลี่ยนรองเท้า ทันใดนั้น รองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเท้าของเธอ

นี่คือรองเท้าผ้าใบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ใหม่เอี่ยมและทันสมัยมาก

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย ระยะสายตาสบกับสายตาผู้ชายพอดี เธอรีบถามทันที: “นี่คือ?”

“รองเท้าคู่เก่าผมโยนทิ้งแล้ว นี่คือคู่ใหม่” เฟิงหานชวนตอบ ก่อนจะนั่งลงและจับข้อเท้าของผู้หญิงไว้ในมือแล้วพูดว่า: “ยกเท้าขึ้น”

ยกเท้าขึ้น?

เฉินฮวนฮวนตะลึงไปครู่หนึ่ง เฟิงหานชวนกำลังจะสวมรองเท้าให้เธอ?