อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 162 คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง!
ที่ติงเซียงดึงเฉินฮวนฮวนไปทีมเต้น ความจริงเธอมีเหตุผล
หนึ่งคือ เธอจะได้อยู่กับเฉินฮวนฮวน สองคือ นี่เป็นเหตุผลที่สำคัญมาก ถ้าเฉินฮวนฮวนเป็นเพื่อนร่วมทีมเธอ งั้นเธอก็จะมีคู่แข่งน้อยลง
เพราะว่า ความสามารถการเต้นของเฉินฮวนฮวนก็งั้นๆ
เหตุผลของติงเซียง เฉินฮวนฮวนไม่รู้ เธอจึงส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ยังเร็วไป! ตอนนี้แค่ฝึกอบรม ฉันขอคิดดูก่อน”
เธอถนัดการเต้น แต่ร้องเพลงไม่ค่อยเพราะ เฉินฮวนฮวนเลยลังเล
ทั้งสองเพิ่งกินมะเขือเทศในโรงอาหารเสร็จ ก็มีทีมงานคนหนึ่งเดินมาหาเฉินฮวนฮวน เป็นผู้ชายคนหนึ่ง
“เธอคือเฉินฮวนฮวนใช่ไหม?”
ที่หน้าอกเขามีบัตรพนักงาน เขียนว่าเป็นทีมงาน ชื่อเฉินเฟยหยาง
เฉินฮวนฮวนรีบลุกขึ้นแล้วถามอย่างสงสัย “สวัสดีค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ผู้อำนวยการหนีบอกว่าเอกสารของเธอกรอกไม่ครบ ตอนนี้เชิญไปที่ห้องทำงานครับ” เฉินเฟยหยางตอบ
“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันไปตอนนี้เลย” เฉินฮวนฮวนรีบพยักหน้า แล้วหันไปพูดกับติงเซียง “เซียงเซียง เธอกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
“อื้อ งั้นเธอไปเถอะ ถ้าถึงเวลาเธอไม่ทันกลับหอ ก็ไปที่ห้องเรียนเลยนะ” ติงเซียงพยักหน้า แล้วโบกมือกับเธอ
“โอเค” พอเฉินฮวนฮวนตอบแล้ว จึงเดินพุ่งตรงไปที่ประตูโรงอาหาร
เฉินเฟยหยางอึ้ง แล้วรีบตามไป “เฉินฮวนฮวน เธอรอก่อน”
เฉินฮวนฮวนรีบหยุดฝีเท้า แล้วหันไปมองเฉินเฟยหยางที่วิ่งตามด้วยสีหน้างง
“คืออย่างนี้ครับ ผู้อำนวยการหนีให้ผมพาไป ผมต้องส่งไปถึงที่ครับ” เฉินเฟยหยางเกาหัวอย่างอายๆ
ความจริงเขาไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ แต่แว็บแรกที่เขาเห็นเฉินฮวนฮวน เขาก็รู้สึกใจเต้นแรง
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้จักห้องทำงานคุณหนีซวง” เฉินฮวนฮวนไม่อยากรบกวนคนอื่น
“ผมพาไปดีกว่าครับ เพราะผู้อำนวยการหนีให้ผมมารับ” เฉินเฟยหยางก็ยังดื้อดึงจะตามเธอไป
เฉินฮวนฮวนจึงต้องตอบตกลง เธอพยักหน้าให้แล้วเดินไปต่อ
ระหว่างทาง เฉินเฟยหยางมองใบหน้าด้านข้างของเธอ ยิ่งดูยิ่งหวั่นไหว เขาจึงพูดว่า “สวัสดีครับ ผมชื่อเฉินเฟยหยาง เป็นเด็กฝึกงานฝ่ายการเขียนและกำกับ ผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัยครีเอทีฟมีเดียคณะการเขียนและกำกับ จบปีนี้ครับ”
เฉินฮวนฮวนงงเล็กน้อย ไม่คิดว่าอยู่ๆเฉินเฟยหยางจะแนะนำตัว เธอจึงยิ้มตอบอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ”
“ฮวนฮวน ชื่อเธอเพราะมาก! เธอเรียนมหาวิทยาลัยไหนเหรอ? อายุเท่าไหร่แล้ว?” เฉินเฟยหยางไม่เห็นข้อมูลของเฉินฮวนฮวน จึงแปลกใจมาก
“ปีนี้ฉันยี่สิบค่ะ เรียนมหาวิทยาลัยA ตอนนี้เรียนปีสอง” เฉินฮวนฮวนตอบอย่างมีมารยาท
“เธอเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์เหรอ? คณะนี้ของมหาวิทยาลัยAเจ๋งมาก” เฉินเฟยหยางชวนคุย อยากคุยกับเฉินฮวนฮวนอีก
เฉินฮวนฮวนรีบส่ายหน้า “เปล่า ฉันเรียนคณะครีเอทีฟมีเดีย สาขาออกแบบโฆษณา เพราะสาขานี้หางานง่ายกว่า”
“ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นสาขาเราก็คล้ายๆกันน่ะสิครับ ครีเอทีฟมีเดียเหมือนกัน ใช่สิ เธอไม่ใช่เด็กศิลปกรรม ทำไมถึงมาร่วมรายการล่ะ?” เฉินเฟยหยางถามอย่างสงสัย
“ที่ฉันมาร่วมรายการ ความจริงเพราะรุ่นพี่ฉัน……”
ทั้งสองคุยไปด้วย แล้วเดินไปที่อาคารห้องเรียน
บนตึก ข้างหน้าต่าง มีผู้ชายร่างสูงยืนอยู่ที่นั่น แล้วสายตาก็มองตามแผ่นหลังของเฉินฮวนฮวน
……
ไม่นาน ก็มาถึงชั้นห้าแล้ว
“เฉินเฟยหยาง ถึงห้องทำงานคุณหนีซวงแล้ว นายกลับไปพักเถอะ ขอบใจนะ!” เฉินฮวนฮวนรู้สึกขอบคุณเฉินเฟยหยาง ระหว่างทางเขาพูดเรื่องในรายการกับเธอไม่น้อย
“ไม่ต้องเกรงใจ งั้นผมไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่ครับ” เฉินเฟยหยางตื่นเต้นมาก โบกมือกับเธออย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วหันหลังเดินลงตึก
เฉินฮวนฮวนเดินไปหน้าห้องทำงานคุณหนีซวง แต่ประตูปิดอยู่ เธอจึงยกมือขึ้นเคาะประตู “คุณหนีซวงคะ หนูเฉินฮวนฮวนนะคะ หนูมาแล้วค่ะ”
ผ่านไปหลายวินาทีแล้ว แต่ข้างในไม่มีเสียงตอบรับอะไรเลย
เฉินฮวนฮวนจึงรู้สึกงง คุณหนีซวงเรียกเธอมากรอกข้อมูลไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเขาไปแล้ว?
งั้นเอกสารเธอจะทำยังไง?
“คุณหนีซวงคะ คุณอยู่หรือเปล่าคะ?” เฉินฮวนฮวนเคาะประตูอีกครั้ง
ตอนนี้พวกเธอใช้โทรศัพท์ไม่ได้ จึงไม่สามารถติดต่อคุณหนีซวง เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอจึงยืนอยู่หน้าประตู จะเข้าก็ไม่ได้ จะไปก็ไม่ได้
ทันใดนั้น เธอนึกอะไรได้ หรือว่าคุณหนีซวงวางเอกสารไว้บนโต๊ะ ไม่ได้รอเธอมากรอก แต่ให้เธอกรอกเองเลย?
พอคิดได้แบบนี้ เฉินฮวนฮวนจึงรวบรวมความกล้า แล้วยื่นมือไปจับด้ามประตู
ตอนที่เธอจะลองเปิดประตู แต่อยู่ๆด้ามประตูก็หมุนจากข้างใน แล้วประตูก็เปิดออก มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาดึงตัวเธอเข้าไปในห้องทำงาน
เธอยังตั้งสติไม่ได้ ประตูก็ปิดลงแล้ว เธอถูกดันไปที่ผนัง จนรู้สึกเย็นแผ่นหลัง
“ฮวนฮวน ผมเอง” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
มีความเย็นชา มีความทุ้มต่ำ แล้วแฝงไปด้วยความคิดถึง
เฉินฮวนฮวนรีบเบิกตาโต มองไปที่ผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ จะอ้าปากพูด แต่ตัวเองกลับพูดติดๆขัดๆ
“เฟิง……เฟิงหานชวน……”
เธอตกใจมาก จนสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันหรือเปล่า ตาฝาดหรือเปล่า หรือว่าสมองเบลอไปแล้ว!
เป็นไปได้ยังไง เฟิงหานชวนยืนอยู่ตรงหน้าเธอได้ยังไง!
ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว ถึงจะไม่มืดสนิท แต่ในห้องทำงานไม่ได้เปิดไฟ จึงดูมืดมัว
เฉินฮวนฮวนคิดว่าตัวเองตาฝาดจริงๆ ผู้ชายตรงหน้าไม่พูดอะไรเลย เธอรีบยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง จากนั้น……
เธอยื่นมือออกไป วางลงที่หน้าของเขา
แก้มของเขาเย็นมาก แต่รู้สึกได้ว่ามือสัมผัสผิวหน้า เพราะฉะนั้นคนที่ยืนอยู่หน้าเธอ เป็นคนเป็นๆ!
เฟิงหานชวนก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนเดิม ดวงตาที่มืดมัวของเขาจ้องมองผู้หญิงตรงหน้า
“เฟิงหานชวน คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” เฉินฮวนฮวนอึ้งมาก จึงรีบเอ่ยถาม
แต่ว่า คำถามของเธอ ไม่ได้รับคำตอบจากเขา แต่กลับได้การจุมพิตที่ดุเดือดแทน
ฝ่ามือของเขาจับศีรษะเธอไว้ เธอจึงดิ้นไม่ได้เลย ทำได้แค่ให้เขาจูบ จูบอย่างดุเดือด
เธอรู้สึกว่า เหมือนเฟิงหานชวนใช้แรงทั้งหมดที่มี
สติของเฉินฮวนฮวนเริ่มเลือนราง แต่เธอก็คิดได้ว่าตอนนี้พวกเธอไม่ได้อยู่ตระกูลเฟิง แต่เป็นห้องทำงานของคุณหนีซวง
เธอรีบยันมือทั้งสองข้างที่หน้าอกเขา แล้วออกแรงผลัก ริมฝีปากก็เริ่มไม่ให้ความร่วมมือ
เฟิงหานชวนรู้สึกได้ว่าเธอต่อต้าน จึงปล่อยตัวเธอทันที จากนั้นค่อยดึงเธอเข้ามากอดแน่นๆ
“คิดถึง” เสียงเขาทุ้มต่ำมาก
