อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 168 โต้กลับ

“พวกเธอยังรออะไร รีบลากหล่อนออกจากฉัน” ผู้หญิงผมสั้นร้องตะโกนขึ้น

ผู้สมรู้ร่วมคิดอีกสามคน รีบเดินไปด้านหลังเฉินฮวนฮวน คนหนึ่งดึงเอวของเธอ อีกสองคนดึงแขนทั้งสองของเธอ ในที่สุดสองคนที่ดึงกันอยู่ก็แยกออกจากกัน

เฉินฮวนฮวนถูกผู้หญิงอีกสามคนจับไว้ นอกจากเท้าทั้งสองที่ขยับได้ แขนกับร่างกายโดนดึงไว้

“นึกไม่ถึงว่าจะกล้าดึงเส้นผมของฉัน เธอมันต่ำ วันนี้ฉันจะทำให้เธอได้เห็น” ผู้หญิงผมสั้นเดินเข้าใกล้เฉินฮวนฮวนทีละก้าว

เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้ว เห็นป้ายชื่อชุดฝึกบนหน้าอกของหญิงสาว หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเม้นท์——

หลินอวี่หยาง

หลินอวี่หยางเดินไปถึงหน้าเธอ ลูบผมสั้นของตัวเอง ริมฝีปากยกยิ้มอย่างได้ใจ ตามมาด้วยการยกฝ่ามือขึ้น

เห็นสถานการณ์นี้ เฉินฮวนฮวนยกเท้าขึ้นทันที ขาข้างหนึ่งยกสูง เท้าเตะไปที่หน้าอกหลินอวี่หยาง

อย่างแข็งแรง หลินอวี่หยางร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เอนตัวถอยหลังไปหลายก้าว

“หยางหยาง” ผู้หญิงทั้งสามคนต่างตะโกนออกมา

“รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ นี่ถือว่าพวกเธอกลั่นแกล้ง ยังอยากอยู่ในค่ายฝึกอบรมต่อไหม?” เฉินฮวนฮวนตะโกนไปทางหลินอวี่หยางกับผู้หญิงอีกสามคน

“อยู่ต่อ? เหอะๆ เธอรู้ว่าฉันเป็นใครไหม?” หลินอวี่หยางหัวเราะเยาะออกมา ชี้ไปที่ป้ายของตัวเอง พูดว่า“ฉันอยู่หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เธอตาบอดใช่ไหม? นึกไม่ถึงว่าจะกล้าเตะฉัน”

หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เฉินฮวนฮวนเคยได้ยินเป็นธรรมดา เป็นบริษัทด้านความบันเทิงที่ดีมากแห่งหนึ่ง

สำคัญที่สุดก็คือ เด็กฝึกของหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เป็นทายาทเศรษฐีหรือไม่ก็ลูกหลานข้าราชการทั้งหมด พวกเขาไม่รับเด็กทั่วไป

ขอเพียงแค่เป็นเด็กฝึกของหวงเทียน คนอื่นก็จะมองพวกเขาอย่างอิจฉา เพราะเบื้องหลังครอบครัวของพวกเขา หรือความมีอำนาจ หรือมีเงิน หรือทั้งมีเงินและอำนาจ

“หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเม้นท์แล้วทำไม? ฉันยืนตรงนี้นิ่งๆให้เธอตี ? ฉันกับเธอ ไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน ทำไมต้องโดนเธอรังแก ?” เฉินฮวนฮวนตำหนิหลินอวี่หยางพร้อมกับพยายามสลัดผู้หญิงอีกสามคนที่จับเธอไว้

อย่างไรก็ตามเธอไม่มีอะไรอยู่แล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัว ไม่มีวันยอมให้คนอื่นรังแกอีก

เมื่อก่อน เธอถูกเฉินซินโหรวกับเฉินเหม่ยเจวียน เพราะเธอยังมีคุณยายที่ต้องดูแล ตอนนี้ไม่มีใครจะรังแกเธอได้อีกแล้ว

“ไม่ได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน ? นึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้ายั่วยวนครูกู้ อย่าโทษว่าถูกพวกเราเล่นงาน ”หลินอวี่หยางพุ่งไป นิ้วชี้ไปที่จมูกของเฉินฮวนฮวน

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” เฉินฮวนฮวนเสียงต่ำลง เธอจ้องหลินอวี่หยางด้วยความโกรธ “ไม่ว่าจะเป็นมือของเธอ หรือมือของพวกเธอ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

ด้านในที่ทะเลาะกัน ทำให้เด็กฝึกผู้หญิงที่เข้ามาในห้องน้ำถอยออกไป ตอนนี้สถานการณ์ในห้องน้ำ ไม่มีใครกล้าเข้ามา

ข่าวถูกแพร่อย่างรวดเร็ว ไม่ช้าเด็กฝึกคนอื่นก็หลบอยู่ด้านนอก แอบฟังสถานการณ์ด้านใน

“ปล่อยเธอ? ไม่มีทาง เธอขอโทษฉัน คุกเข่าขอโทษ” หลินอวี่หยางพูดข่มขู่เฉินฮวนฮวนอย่างโหดเหี้ยม

ตั้งแต่เด็กเธออยากทำอะไรก็ทำ ไม่มีใครกล้ารังแกเธอ ไม่ว่าจะตอนเรียน หรือว่าเข้าเป็นเด็กฝึกของบริษัท ทุกคนต่างประจบสอพลอเธอ

นึกไม่ถึงว่าตอนนี้เธอจะถูกเฉินฮวนฮวนเตะ หลินอวี่หยางทนไม่ได้จริงๆ

เธอรู้ด้านนอกมีคนรุมล้อมอยู่มากแน่นอน เพราะฉะนั้นเธอจำเป็นวางอำนาจกับเฉินฮวนฮวนหน่อย

“หลินอวี่หยาง เธอผิดปกติใช่หรือเปล่า? ทำไมฉันต้องคุกเข่าขอโทษเธอ?” เฉินฮวนฮวนยิ้มเยาะ พูดว่า “ฉันถือว่าเป็นการป้องกันตัว”

“เธอ…”หลินอวี่หยางโกรธจนอวัยวะภายในใกล้จะระเบิดออกมาแล้ว

เธอกวาดตามองไปรอบห้องน้ำ สุดท้ายเห็นไม้ถูพื้นวางอยู่ในมุมห้อง แววตายิ่งดูชั่วร้ายขึ้นทันที

มองตามสายตาของหลินอวี่หยาง เฉินฮวนฮวนก็เห็นไม้ถูพื้นด้ามนั้น เธอระแวงขึ้นทันที ยกเท้าเตะไปด้านหลังอย่างแรง

ผู้หญิงที่ยืนด้านหลังเธอ กรีดร้องออกมา เจ็บจนกุมเท้าไว้ ใช้โอกาสนี้ เฉินฮวนฮวนเตรียมสลัดให้หลุด

เสียงดัง“เพียะ” เธอรู้สึกได้ยินเสียงวิ้งๆ ในหู บนใบหน้าเจ็บแสบ

“ฮ่าๆ …”ในที่สุดหลินอวี่หยางก็ได้ตบเฉินฮวนฮวน หัวเราะจนตัวงอ

หน้าด้านข้างของเฉินฮวนฮวนบวมแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาแหลมคมของเธอเปลี่ยนเป็นดำมืดลง

มองใบหน้าหัวเราะของหลินอวี่หยางที่อยู่หน้าตัวเอง เฉินฮวนฮวนผลักผู้หญิงสองคนข้างๆ ออกทันที พุ่งไปถึงมุมห้องน้ำอย่างว่องไว หยิบไม้ถูพื้นด้ามนั้นขึ้น

หลังจากนั้น เธอหมุนตัวอย่างรวดเร็ว ยกไม้ถูพื้นพุ่งไปหน้าหลินอวี่หยาง เหวี่ยงไม้ถูพื้นนั้นที่หน้าของหลินอวี่หยางแรงๆ

“กรี๊ด ! ! !” หลินอวี่หยางร้องเสียงแหลมขึ้น ร้องเหมือนวิญญาณเกือบหลุดอย่างนั้น

ไม้ถูพื้นด้ามนี้ ป้าแม่บ้านใช้มาทำความสะอาดห้องน้ำทุกวัน ด้านบนเต็มไปด้วยสิ่งสกปรกทุกชนิด

หลินอวี่หยางรู้สึกว่ามีกลิ่นฉี่เต็มหน้าไปหมด

สมุนอีกสามคนที่เหลือ ยืนโง่ๆอยู่ที่เดิม มองภาพหลินอวี่หยางถูกไม้ถูพื้นกดบนหน้าหลินอวี่หยางยังไง

“เอาออกไป เอาออกไปจากฉัน” หลินอวี่หยางถูกปิดจนมึน ตาทั้งสองลืมไม่ขึ้น พยายามใช้มือกันไม้ถูพื้น

เฉินฮวนฮวนเหวี่ยงไปบนหน้าหลินอวี่หยางแรงๆหลายครั้ง ถึงโยนไม้ถูพื้นไปข้างๆ เหนื่อยจนหอบเล็กน้อย การกระทำเมื่อกี้ ยังๆก็ถือเป็นการออกกำลังกาย

เสียงดัง “โครม” หลินอวี่หยางถอยหลังอย่างรีบร้อน เท้าลื่นก้นกระแทกบนพื้น

“โอ๊ย ก้มของฉัน ช่วยด้วย เด็ก ๆ แหวะ… ” หลินอวี่หยางพยายามตะโกนสุดขีด อีกทั้งยังถูกกลิ่นเหม็นบนหน้าทำให้อาเจียน

เฉินฮวนฮวนไม่กลัวอะไรแล้ว เธอเดินไปทางหลินอวี่หยาง มองหลินอวี่หยางที่นั่งอยู่บนพื้น พูดออกมาทีละคำ “หลินอวี่หยาง หากเธอยังกล้าหาเรื่องฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจเธอเหมือนอย่างวันนี้”

พูดจบ เธอยกเท้าก้าวเดินออกจากห้องน้ำ

เธอเพิ่งเดินออกมา ก็เห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งล้อมอยู่ด้านนอก บนใบหน้าทุกคนดูสอดรู้สอดเห็น

“ฮวนฮวน เธอ…เธอตีหลินอวี่หยาง?”ติงเซียงรีบเดินมาทางเฉินฮวนฮวน จับแขนเธอไว้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

“เป็นเธอที่ตีฉันก่อน” เฉินฮวนฮวนตอบ เหมือนไม่มีความเกรงกลัวใดๆ

“ฮวนฮวน หลินอวี่หยางเธอไม่ใช่คนธรรมดา เธอ…บ้านของเธอรวยมาก” ติงเซียงพูดเสียงเบาข้างหู

เฉินฮวนฮวนอย่างรีบร้อน ท่าทางเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเฉินฮวนฮวน

แม้เธอจะพูดเสียงเบา แต่ฉินฟางที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน เธอกุมท้องหัวเราะเสียงดัง “เฉินฮวนฮวน คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าตีหลินอวี่หยาง เธอรอโดนไล่ออกได้เลย”

อันเยว่ก็เดินเข้ามา เอ่ยเตือนอย่างเป็นกังวล “ฮวนฮวน เธอรีบไปขอโทษหลินอวี่หยาง แตะต้องหล่อนไม่ได้จริงๆ หากเธอไม่ขอโทษ ไม่แน่ว่าจะโดนไล่ออกจริงๆ”

“ครูหนีมากแล้ว! ครูหนีมาแล้ว!” ในเวลานี้ คนที่อยู่หลังสุดในกลุ่มตะโกนขึ้นมา

“ครูหนีมาเร็วขนาดนี้ ต้องมีคนไปฟ้องแน่ๆ” ติงเซียงพูดอย่างมั่นใจ “ฮวนฮวน เธอจบเห่แน่”