อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 180 ไปหาผู้หญิงคนอื่น

หญิงสาวท่าทางไม่พอใจ ทำให้เฟิงหานชวนรู้สึกตกใจนิดๆ

“โกรธจริงเหรอ?” บนหน้าเฟิงหานชวนแสดงความผิดหวังออกมาทางสีหน้า ริมฝีปากพูดอย่างสบายๆ “อันที่จริง คุณไม่จำเป็นต้องสนใจแบบนี้ เพราะตอนนี้พวกเราแอบคบกัน ไม่มีใครรู้เลยสักนิด”

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างเย้ยหยัน แต่จนใจมากกว่า เขาแค่อยากเห็นหน้าภรรยาสักหน่อย แต่ฮวนฮวนของเขากลับไม่ดีใจเลยสักนิด

ถึงขั้นโกรธเขาอีก

เขาเสียใจจริงๆเลย

“เฟิงหานชวน ฉันไม่ต้องการให้คุณมาเยี่ยมฉัน จริงนะ ฉันไม่ต้องการ” ในหัวของเฉินฮวนฮวนรูปถ่ายนั้นโผล่ออกมาอีกครั้ง ลักษณะหลีซืออวิ๋นที่ตัวเล็กน่ารักโผล่ออกมา ภายในใจรู้สึกเพียงหงุดหงิดสุดขีด

เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ทะเลาะกับเฟิงหานชวน แต่เธออดพูดเสียงกระด้างไม่ได้

เฟิงหานชวนนิ่งไปในทันที คิ้วขมวดแน่น แสดงสีหน้าเหลือเชื่อออกมาทางใบหน้า

เวลาแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ทำไมท่าทีเฉินฮวนฮวนที่มีต่อเขากลับแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน?

“เป็นเพราะการฝึกอบรมลำบากมาก ผมรบกวนคุณเหรอ?” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าน่าจะเป็นสาเหตุนี้ ไม่อย่างงั้น เป็นไปไม่ได้ที่เฉินฮวนฮวนจะโหดร้ายกับเขาแบบนี้

เขาก็ไม่สนเฉินฮวนฮวนยินยอมหรือเปล่า จับมือของเธอไว้ สิบนิ้วประสานแน่น แล้วลากเธอเดินไปทางโต๊ะทำงานตัวใหญ่

เฉินฮวนฮวนอยากดึงมือตัวเองออก ไม่ตามเขาไป แต่เธอกลับดิ้นไม่หลุด ทำได้เพียงเดินไปตามที่เฟิงหานชวนดึงเธอไป

ท้ายที่สุด เธอโดนเฟิงหานชวนกดให้นั่งบนเก้าอี้ เบื้องหน้าเป็นกล่องบรรจุค่อนข้างใหญ่กล่องหนึ่ง ถึงขนาดที่ปลายจมูกได้กลิ่นหอมของอาหาร

ดมกลิ่นแล้ว เหมือนเป็นสเต๊กเนื้อ?

เฟิงหานชวนเห็นเฉินฮวนฮวนนั่งอย่างเชื่อฟัง ถึงยอมปล่อยเธอ ยื่นมือไปเปิดกล่องบรรจุ ตามมาด้วยเปิดฝากล่องบรรจุออก

เฉินฮวนฮวนเดาไม่ผิด ในกล่องบรรจุมีสเต๊กเนื้อที่ดูดีอยู่หนึ่งชิ้น ยังมีสปาเกตตีเส้นมะกะโรนีและบรอกโคลี ดูน่ากินมาก

เธอหิวจนท้องร้องมานาน จนปวดกระเพาะแล้ว ตอนนี้เห็นอาหารรสเลิศอย่างนี้ อดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้จริงๆ

เธอเป็นคนปกติ ไม่ใช่นางฟ้าที่ดื่มน้ำค้าง ย่อมไม่มีทางเห็นอาหารรสเลิศแล้วไม่แยแส

“นี่คุณทำอะไร?” เฉินฮวนฮวนเงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างตัวเอง หน้าของเธอดูงงนิดๆ

สำหรับเธอแล้ว ในเมื่อเฟิงหานชวนกับหลีซืออวิ๋นคบกันแล้ว ทำไมถึงต้องดีกับเธอขนาดนี้?

“หลังจากออกจากสนามบิน ผมก็ไปร้านอาหารบาบิโลนสั่งสเต๊กเนื้อหนึ่งที่ให้คุณ แล้วเอามาที่นี่ รอคุณเลิกเรียนอยู่ตรงนี่มาโดยตลอด” เฟิงหานชวนตอบไปพลาง แกะห่อตะเกียบออกไปพลาง

หลังจากนั้น เอาตะเกียบยื่นไปข้างมือเฉินฮวนฮวน แล้วพูดว่า“ผมช่วยคุณหั่นสเต๊กเนื้อแล้ว ใช้ตะเกียบคีบ ได้เลย”

เฉินฮวนฮวนมองตะเกียบเงินที่ยื่นมาหน้าตัวเอง จู่ ๆ ก็นิ่งอยู่ตรงนั้น สองตาไม่กะพริบ

“เป็นอะไรไป หรือยังโกรธอยู่?” เห็นเฉินฮวนฮวนไม่รับตะเกียบ เฟิงหานชวนใช้แรงหงายมือเธอขึ้น เอาตะเกียบยัดที่ฝ่ามือเธอ

พร้อมพูดกำชับ “รีบกินเถอะ ไม่งั้นเย็นแล้ว”

เฉินฮวนฮวนยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงนั้น มองชุดสเต๊กเนื้อที่น่าอร่อยตรงหน้า เธอไม่รู้ควรถามเฟิงหานชวนออกไปยังไงจริงๆ

เธอหายใจเข้าลึกๆ ลุกจากเก้าอี้วางตะเกียบไว้บนโต๊ะ แล้วหันกลับไปเผชิญหน้าเฟิงหานชวน

เธอเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า ปวดเบ้าตา น้ำเสียงสะอึกสะอื้นนิดๆ “เฟิงหานชวน ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่กันแน่ คุณ…ทำไมคุณดีกับฉันขนาดนี้? อันที่จริง คุณไม่จำเป็นต้องดีกับฉันขนาดนี้เลย”

ใช่แล้ว เธอรู้สึกเฟิงหานชวนไม่จำเป็นต้องดีกับเธอขนาดนี้ ถึงอย่างไรเฟิงหานชวนมีหลีซืออวิ๋นอยู่แล้ว ทำไมยังต้องดีกับเธอขนาดนี้?

เฉินฮวนฮวนในตอนนี้ แทบจะวุ่นวายอยู่ในหัว เธอไม่รู้เฟิงหานชวนคิดอะไรอยู่ และไม่รู้ตัวเองคิดอะไรอยู่

เผชิญกับผู้หญิงที่ว่ากล่าว เฟิงหานชวนนิ่งไป ตามด้วยสองมือจับไหล่บางของหญิงสาว สีหน้าดูอ่อนโยนขึ้นมาก

เขาพูดเสียงเบา “เพราะคุณคือภรรยาของผม ผมดีกับภรรยาตัวเอง ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น คุณบอกว่าผมไม่จำเป็นต้องดีกับคุณขนาดนี้ คุณเป็นภรรยาของผม ผมไม่ทำดีกับคุณ ผมจะไปทำดีกับใครล่ะ?”

เขาพูดได้อ่อนโยนสุดๆ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เฉินฮวนฮวนก็หลงไปนานแล้ว แต่ว่าตอนนี้ ในหัวของเธอ ในใจของเธอ จิตใจสับสนวุ่นวายราวกับเส้นด้ายพันกัน

“เฟิงหานชวน ฉันจะถามคุณอีกครั้ง คุณมีผู้หญิงอื่นอยู่ข้างนอกหรือเปล่า? คุณจะต้องพูดความจริงกับฉัน” เฉินฮวนฮวนตาแดงนิดๆ มองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่กะพริบตา

“ไม่มี” เฟิงหานชวนพูดอย่างไม่ลังเล ถึงขนาดขมวดคิ้วขึ้นช้าๆ ทำไมเขารู้สึกวันนี้เฉินฮวนฮวนดูแปลกๆ?

“ไม่มีจริงเหรอ?” เฉินฮวนฮวนยืนยันกับเขาอีกครั้ง “หลายวันมานี้คุณไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคนอื่นเหรอ?”

“ฮวนฮวน คุณสงสัยผมที่หลายวันไม่มาเยี่ยมคุณ เพราะไปหาผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม?” จู่ ๆ เฟิงหานชวนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ อารมณ์ที่หม่นหมองอยู่ก็สลายไป

เพราะจากความเข้าใจของเขา เฉินฮวนฮวนยืนยันไม่หยุดแบบนี้ ความเป็นจริงแล้วก็คือสนใจเขา สนใจมากๆอย่างนั้น

“ไม่ใช่สงสัย คือ…” เฉินฮวนฮวนกำลังจะพูด แต่กลับถูกเฟิงหานชวนขัด

เขาก้มตัว ยื่นหน้าไปตรงหน้าหญิงสาว แล้วใช้จังหวะที่เธอไม่ทันระวัง จุ๊บไปที่ปากเธอตรงๆ แล้วผละออกอย่างรวดเร็ว

เฉินฮวนฮวนนิ่งไปเลย

ตามมาด้วย ใบหน้าของชายหนุ่มยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า เห็นเพียงเขายกมุมปาก อ้าปากช้าๆ “ผมยุ่งราวกับลูกข่าง ไม่มีเวลาไปสนใจผู้หญิงคนอื่นแล้ว นอกจากคุณ”

เฟิงหานชวนยิ้มอย่างมีเสน่ห์ แต่เฉินฮวนฮวนกลับรู้สึกเจ็บในใจฉับพลัน ถ้าหากไม่มีเวลาไปสนใจผู้หญิงคนอื่น งั้นรูปถ่ายเขากับหลีซืออวิ๋นเรื่องมันยังไง?

เฉินฮวนฮวนหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นการหัวเราะแบบเยาะเย้ยตัวเอง แต่สำหรับเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนหัวเราะออกเพราะเขา

“พอแล้ว คุณยังไม่วางใจ ทุกคืนผมมารอคุณที่นี่” เฟิงหานชวนวางมือบนศีรษะหญิงสาว ลูบเบาๆ พูดเสริมว่า “แบบนี้ละก็ คุณก็รู้ว่าผมไม่มีเวลาไปหาคนอื่นแล้ว”

“เฟิงหานชวน คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ฉันสำหรับคุณแล้ว ก็เป็นภรรยาที่ถูกซื้อมาคนหนึ่ง แม้ว่าคุณมีผู้หญิง ก็ไม่ต้องปิดบังฉัน” ถึงแม้เฉินฮวนฮวนจะคิดแบบนี้ แต่ข้างในใจยังรู้สึกทรมานนิดๆ

“ไม่มี เมื่อก่อนไม่มี หลังจากนี้ก็ไม่มี” เฟิงหานชวนปฏิเสธอีกครั้ง

เฉินฮวนฮวนเห็นว่าเขายังไม่พูดออกมา ดวงตามองต่ำไม่รู้ตัว นั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง ยื่นมือหยิบตะเกียบขึ้น คีบสเต๊กเนื้อมากิน

ตอนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี อาหารรสเลิศอยู่ตรงหน้า ไม่กินก็สิ้นเปลือง หยุดหัวข้อเมื่อกี้ได้พอดี

เฟิงหานชวนเห็นเธอกินสเต๊กเนื้อ ก็ไม่ถามเรื่องพวกนั้นที่ไม่มีอะไรอยู่แล้วอีก พร้อมเดินไปหน้าโต๊ะ นั่งลงในทิศตรงกันข้ามกับเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเฟิงหานชวนกำลังจ้องเธออยู่ด้านตรงข้าม เธอเม้มซอสบนริมฝีปาก พูดว่า“คุณไม่มองฉันได้ไหม?”

เธอแค่อยากกินสเต๊กเนื้อให้หมดอย่างเงียบๆ แล้วก็ออกจากห้องนี้ไป

“คุณไม่ให้ผมมองคุณ งั้นผมมองใคร?” เฟิงหานชวนนึกว่าเฉินฮวนฮวนเขินอยู่

“คุณมองหลีซืออวิ๋นได้” เฉินฮวนฮวนพูดโพล่งออกไปตามความนึกคิด