อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 182 ถูกคนอื่นสนใจเข้าแล้ว

อารมณ์ตอนนี้ของเฉินฮวนฮวนมั่นคงมาก เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ถึงเวลา คุณพูดความคิดคุณออกมาได้ ไม่ว่ายังไง ฉันเคารพการตัดสินใจของคุณ”

ผู้หญิงอย่างหลีซืออวิ๋น ผู้หญิงที่เพียบพร้อม คุณหนูตระกูลหลี เป็นไปได้ยังไงที่จะยอมเป็นกิ๊กของ

เฟิงหานชวนไปตลอด?

เพราะฉะนั้น เฉินฮวนฮวนที่บอกว่าเคารพการตัดสินใจของหลีซืออวิ๋น คือจะยกตำแหน่งตัวเองที่เป็นคุณหญิงที่สามของตระกูลเฟิงนี้ให้

ถึงอย่างไร เธอไม่ใช่คนที่เฟิงหานชวนแต่งเข้ามาอย่างถูกต้องอยู่แล้ว แต่เป็นภรรยาที่นายท่านของ

ตระกูลเฟิงต้องการหามาให้เฟิงหานชวน ก่อนทำก็ไม่ได้ถามความคิดของเฟิงหานชวน

และเป็นเพราะเรื่องนี้ ดังนั้นก่อนหน้านี้เฟิงหานชวนถึงได้รังเกียจเธอมาก หรืออาจจะเห็นใจเธอ หรืออาจจะละอายใจ เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาถึงได้ดีกับเธอขนาดนี้?

เฉินฮวนฮวนพูดประโยคนี้จบ ก็ไม่รอให้เฟิงหานชวนตอบ หันหลังเดินไปทางประตู

ยิ่งกว่านั้น ไม่ว่าเฟิงหานชวนจะตัดสินใจอย่างไร เธอทำได้แค่ยอมรับ พูดแบบนี้ก็ถือว่าให้เกียรติตัวเอง

ในเรื่องเฟิงหานชวน เธอไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธและไม่เห็นด้วย

เดินถึงประตู ชายหนุ่มยังคงไม่พูด แต่จู่ ๆ เฉินฮวนฮวนเหมือนคิดอะไรได้ หันมาพูดว่า “คุณรออีก 5 นาทีค่อยออกไปนะ ครั้งก่อนคุณออกค่ายไปตรงๆ ถูกเด็กฝึกมากมายเห็น สถานภาพของคุณเกือบเปิดเผย

ออกไป”

เธอเม้มริมฝีปาก เปิดประตูห้องทันที เดินออกไป ปิดประตูแล้วก็รีบเดินออกจากทางเดิน

มองประตูที่ปิดอยู่ เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน สำคัญกว่าคือความรู้สึกไม่สบายใจ

เขาไม่รู้ว่าเฉินฮวนฮวนรู้เรื่องคืนนั้นได้ยังไง และท่าทีของเธอเหมือนต้องการห่างจากเขา เขาควรอธิบายกับเธอยังไงดี?

แล้วควรพูดตรงๆกับเธอยังไง?

เฉินฮวนฮวนเตรียมพร้อมที่จะจากเขาไปแล้วใช่ไหม ? ดังนั้นถึงได้สงบและเฉยเมยแบบนี้

….

เฉินฮวนฮวนกำลังจะลงบันได จู่ ๆข้อมือก็ถูกจับไว้

“ว้าย! ผีหลอก…”

เธอตกใจร้องเสียงแหลม รีบหันหน้าไปแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที

“ชู่! ฮวนฮวนผมเอง” มืออีกข้างของเฉินเฟยหยางรีบปิดปากเฉินฮวนฮวนไว้

เฉินฮวนฮวนรีบพยักหน้า เฉินเฟยหยางก็เอามือออก

“เฉินเฟยหยาง ทำไมคุณยังอยู่ตรงนี้ ?” เฉินฮวนฮวนเอ่ยถามสงสัย

“ฮวนฮวน คุณเขียนข้อมูลเสร็จแล้วสิ” เฉินเฟยหยางเหมือนเขินนิดๆ เกาศีรษะอย่างทำตัวไม่ถูก

“อืม เขียนเสร็จแล้ว” อารมณ์เฉินฮวนฮวนตอนนี้กลับเป็นปกติแล้ว พยักหน้าอีกครั้ง

“งั้นผมส่งคุณกลับหอนะ” เฉินเฟยหยางฉีกยิ้ม แสดงความเขินอายของผู้ชาย

เฉินฮวนฮวนนิ่งไปก่อน แล้วถามออกไปตรงๆ “คุณคงไม่ได้รอฉันอยู่ที่นี่ตลอดนะ?”

“ไม่ใช่ ก็ไม่ใช่ คุณอย่าเข้าใจผิด…”เฉินเฟยหยางยังค่อนข้างเขินอยู่ ไม่อยากจะแสดงออกตรงเกินไป เขาอธิบายว่า“หลังจากที่คุณไปออฟฟิศ หลินอวี่หยางและผู้หญิงอีกหลายคนมาหาคุณที่นี่ ผมบอกพวกเธอว่าอย่าไปรบกวนคุณเขียนข้อมูล หลินอวี่หยาง เธอก็ข่มขู่ผม…”

“ข่มขู่คุณ? ข่มขู่อะไรคุณ ?” เฉินฮวนฮวนตกใจ นี่หลินอวี่หยางทำชั่วอีกแล้วใช่ไหม?

หากเป็นแบบนั้นจริง เธอจะกลับไปสั่งสอนหลินอวี่หยางเดี๋ยวนี้

“ไม่ใช่ คุณอย่าเข้าใจผิด เธอไม่ได้ข่มขู่ฉันแบบนั้น แต่ให้ฉันอยู่ที่นี่ รอคุณเขียนข้อมูลเสร็จแล้วส่งคุณกลับ” เฉินเฟยหยางยิ้มออกมา รอยยิ้มดูซื่อๆ พูดว่า “อันที่จริงฉันก็คิดแบบนั้นอยู่แล้ว ยังไงหอผมก็อยู่ข้างหอคุณ เลยถือโอกาสรอคุณไง”

“เป็นแบบนี้เอง ขอบคุณ คุณนะ งั้นพวกเรารีบกลับกันเถอะ” เฉินฮวนฮวนชี้บันได แล้วเดินลงไปก่อนเขาหนึ่งก้าว

เฉินเฟยหยางเห็น ก็รีบเดินตามฝีเท้าของเฉินฮวนฮวนไป

หลังจากพวกเขาเดินลงไปแล้ว หัวบันไดปรากฏรองเท้าหนังสีดำออกมา ตามออกมาด้วยร่างสูงใหญ่หนึ่ง มองไปทางบันไดตลอด

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าทั้งสี่หายไป สีหน้าของเขายิ่งเข้มขึ้น สองเท้ารีบเดินลงไปทางบันได

เพียงแค่ไม่เจอกันหนึ่งสัปดาห์ ผู้หญิงของเขากลับถูกคนอื่นสนใจเข้าแล้ว

…

ดึกสงัด

กลางทาง เฉินฮวนฮวนกับเฉินเฟยหยางผ่านบริเวณพื้นที่สีเขียวด้วยกัน

ที่นี่ไม่มีไฟริมทาง ดูมืดมากๆ

“อือ…”

ทันใดนั้น เฉินฮวนฮวนได้ยินน้ำเสียงเบาของผู้หญิง เธอหยุดฝีเท้าลง

“ฮวนฮวน เมื่อกี้คุณพูดใช่ไหม?” เฉินเฟยหยางก็หยุดฝีเท้าลง ถามเฉินฮวนฮวนที่อยู่ข้างตัวเบาๆ

เฉินฮวนฮวนส่ายหน้า สีหน้าดูหวาดกลัวเล็กน้อย เมื่อกี้เธอคงไม่ได้หูฝาด และเฉินเฟยหยางก็ได้ยิน

ไม่งั้น เฉินเฟยหยางคงไม่ถามประโยคนั้นกับเธอ

หรือว่า…ที่นี่มีผี?

เฉินฮวนฮวนจับแขนเฉินเฟยหยาง กำลังจะลากเขาให้รีบเดิน แต่เฉินเฟยหยางกลับนิ่งไป สองขาไม่ก้าวไปข้างหน้า

เขารู้สึกถึงฝ่ามืออบอุ่นของเฉินฮวนฮวน มองมือเล็กๆ ของเธอที่จับแขนตัวเองอยู่ เขารู้สึกหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมา

“ว้าย…ไม่เอา…”

ในขณะนั้น ก็มีเสียงเพราะของผู้หญิง มีเสียงหอบผสมอยู่นิดๆ

เฉินเฟยหยางถึงได้สติกลับมา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เสียงของเฉินฮวนฮวน แถมตอนนี้เฉินฮวนฮวนอยู่ข้างหน้าตัวเอง ไม่ได้พูดอะไรเลยเสียงนี้ดังมาจากใกล้ๆนี้…

เฉินฮวนฮวนก็ได้ยินเหมือนกัน เธอกลัวมาก สายตามองตามเฉินเฟยหยางอย่างหวาดกลัว มองไปทางที่เกิดเสียงพร้อมกัน

ผลคือ พวกเขาเห็นใต้ต้นไม้ใหญ่กลางพื้นที่สีเขียว ไม่คิดว่าจะมีสองร่าง คือชายหนึ่งหญิงหนึ่งนัวเนียกันอยู่

ผ่านเงาดำ เฉินฮวนฮวนมองออก ผู้หญิงผมยาว ผู้ชายทรงผมสกินเฮด ตอนนี้พวกเขากำลังขยับอย่างบ้าคลั่ง

เธอปิดปากอย่างตกใจ ในค่ายฝึกอบรม ไม่คิดว่าเธอจะได้เห็นภาพแบบนี้ แต่ตอนนี้มืดมากแล้ว เธอเห็นไม่ชัดเลยว่าเป็นสองคนไหน

เฉินเฟยหยางตกใจเหมือนกัน สีหน้าเขาดูเขินเล็กน้อย แต่ดวงตาทั้งคู่ยังคงอดเหล่มองไปทางนั้นไม่ได้

เฉินฮวนฮวนนิ่งไปสักพัก คิดว่าข้างตัวยังมีเฉินเฟยหยางอีกคน ยิ่งเรื่องแบบนี้ เธอไม่จำเป็นต้องรู้ว่าใคร กำลังจะเรียกเฉินเฟยหยางกลับกัน

ในขณะนั้น เสียงเบาของผู้หญิงและเสียงหอบต่ำของผู้ชายยิ่งเร็วขึ้น ตามมาด้วยเสียงแหลมหนึ่ง“ครูซวน…”

เฉินฮวนฮวนปิดปากด้วยความตกใจอีกครั้ง เธอรู้ว่าตัวละครหลักสองคนนั้นคือใครแล้ว

ครูซวน ก็คือครูซวนเลี่ยงสอนร้องเพลงห้องหนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาเป็นนักร้องวงร็อกชื่อดังวงการบันเทิง ความสามารถไม่ธรรมดา แต่ตกยุคแล้ว ตอนนี้ทำเบื้องหลัง

และผู้หญิงคนนี้ เฉินฮวนฮวนจำเสียงของเธอได้ เป็นเพื่อนของหลินอวี่หยาง…หลิวเฟยเฟย

เธอไม่เคยคิดเลย นึกไม่ถึงหลิวเฟยเฟยและครูซวนพลอดรักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของค่ายกลางดึก

และที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอรู้ว่าหลิวเฟยเฟยมีแฟน และครูซวนมีภรรยา ภรรยายังตั้งท้องลูกคนที่สอง