อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 20 ช่วยทายาให้เขา

เฉินฮวนฮวนรู้สึกสงสัย

แต่เธอก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะไม่คิดอะไรมาก เธอหยิบชุดสามชุดออกมาและกำลังจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ออกไป แต่จู่ๆประตูห้องน้ำเปิดออกมาอย่างกะทันหัน

ชายร่างหนาออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับพันผ้าขนหนูแค่ช่วงล่างออกมา กล้ามหน้าท้องเซ็กซี่ของเขาและผมที่เปียกโชกมีหยดน้ำเกาะตามร่างกายของเขา กลิ่นของเขาพุ่งตรงเข้ามาจนทำให้เธอได้กลิ่น

“พรึ่บ” เสียงหนึ่งดังขึ้น

ชุดทั้งสามในมือของเฉินฮวนฮวนพร้อมกับไม้แขวนเสื้อร่วงหล่นจากมือของเธอและตกลงไปกองอยู่ที่พื้น

เธอถึงกับผงะ เธอก้มลงและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา เธอก้มตัวและโค้งคำนับแล้วรีบขอโทษ: “อาสาม ฉันขอโทษ ฉันปล่อยเสื้อผ้าของคุณตกลงบนพื้น ฉันขอโทษ … ”

เหตุผลหลักก็คือตอนนี้เธอรู้สึกตกใจเพราะจู่ๆเฟิงหานชวนก็ออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งมันค่อนข้างที่จะเปิดเผย

แม้ว่าคืนแรกที่เธอเข้ามาที่บ้านของตระกูลเฟิงเธอจะเห็นกล้ามท้องของเฟิงหานชวนไปแล้ว แต่ครั้งนี้ …

เมื่อเห็นท่าทางที่หลบหลีกของผู้หญิงตรงหน้าเขา พอเขาก้มมองลงสภาพตอนนี้ของเขา เฟิงหานชวนก็รู้เลยว่าเพราะอะไรเธอถึงดูลุกลี้ลุกลนขนาดนี้ เขากระแอมไอและพูดเบาๆว่า: “ในห้องน้ำไม่มีเสื้อคลุมอาบน้ำ ดังนั้น… เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก”

“อื้ม” เฉินฮวนฮวนทำหน้าบูดบึ้ง เธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกระซิบบอก: “อาสาม ถ้าอย่างนั้นฉันจะเอาเสื้อผ้าของคุณไปไว้ที่ห้องคุณนะ”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจัดการเอง”ในขณะที่พูดเฟิงหานชวนก็เดินตรงไปที่เฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนหลับตาและไม่กล้าสบตากับผู้ชายตรงหน้าเธอ เธอส่งเอาเสื้อผ้าให้เฟิงหานชวน

“นี่ค่ะอาสาม”เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูด

เมื่อมองไปที่ท่าทางเขินอายของผู้หญิงตรงหน้า จู่ๆเฟิงหานชวนก็รู้สึกจุกในลำคอ ยิ่งเมื่อนึกถึงตอนที่เธอร้องไห้ในขณะที่กอดเขาอยู่ที่ข้างถนนในตอนนั้น

“อืม”เฟิงหานชวนตอบและกำลังจะออกไป

ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไป เฉินฮวนฮวนรวบรวมความกล้าของเธอและเรียกเขา:”อาสาม!”

“มีอะไรเหรอ?”เฟิงหานชวนมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“เอ่อ ฉันเห็นว่า …ในตู้เสื้อผ้าดูเหมือนจะมีแต่เสื้อผ้าของคุณ … ” เธอกระอึกกระอั่กเล็กน้อย สุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรเขาต่อ

ดวงตาของเฟิงหานชานเปลี่ยนไปทันทีเพราะดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะระวังตัวดีเหลือเกิน

ทันใดนั้นความสงสารที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็หายไปในพริบตา

“อาเหยี่ยนไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี่ ที่นี่เป็นห้องหอชั่วคราวที่จัดไว้ให้เขา ผมเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน”หลังจากตอบเฟิงหานชวนก็หันหลังเดินกลับไปที่ประตู

เฉินฮวนฮวนคิดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นเช่นนี้

เธอพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ในขณะที่เธอกำลังเงยหน้าขึ้นมองเธอก็พบว่าเฟิงหานชวนได้เดินไปแล้ว เมื่อเธอมองไปที่ด้านหลังของเขาเธอก็สังเกตเห็นว่าหลังของเขามีรอยแผลเต็มไปหมด

“ว๊าย!” เธอตะโกน

เธอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เธอกอดเขาไว้ตรงริมถนนแล้วไม่ยอมปล่อยเขา จนทำให้ชายโรคจิตคนนั้นก็ใช้กิ่งไม้ฟาดเข้าไปที่หลังของเฟิงหานชวนอย่างแรง

มันต้องเป็นแผลเป็นที่เกิดจากสิ่งนี้แน่นอน

นั่นคือความรับผิดชอบของเธอ!

“เป็นอะไรไป?”เฟิงหานชวนหันมาอย่างเหลืออด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

จู่ๆเธอก็ตะโกนร้องใส่เขา แต่พอหันกลับไปกลับก็เห็นเธอยืนตัวแข็งทื่อ

เธอทำบ้าอะไร?

“อาสาม หลังของคุณ….”เฉินฮวนฮวนก้าวไปหาเขา เธอกุมมือเล็กๆทั้งสองข้างของตัวเองเบาๆและเม้มริมฝีปากของเธอแน่น เธอเอ่ยออกมาออย่างรู้สึกผิดว่า: “คุณมีแผลหลายแผลเลยที่หลังของคุณ เป็นเพราะไอ้โรคจิตนั่นใช้ไม้ตีคุณ ฉันต้องรับผิดชอบ”

เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเพราะแผลที่หลังของเขา

ตอนที่เขากำลังอาบน้ำเขาก็เห็นผ่านกระจกว่ามีรอยช้ำยาวๆหนึ่งแผลเพราะโดนกิ่งไม้ฟาด

สำหรับรอยขีดข่วนอื่นๆ น่าจะเป็นเพราะหลิ่วเยว่เอ่อร์ได้ข่วนหลังของเขาด้วยเล็บของเธอในคืนนั้น

“ขอโทษนะอาสาม ตอนนั้นฉันกลัวมากเลยไม่ยอมปล่อยคุณ คุณเลยต้องมาถูกไม้ฟาดเข้าที่หลังแบบนี้ ดูเหมือนจะมีกล่องยาอยู่ในตู้เสื้อผ้า ให้ฉันทายาให้คุณนะ? “เฉินฮวนฮวนถามอย่างระมัดระวัง

เฟิงหานชวนอยากจะตอบว่าไม่ แต่เป็นเพราะอะไรเข้าสิงเขาไม่รู้ถึงตอบคำว่า “ได้” ออกไป

“อาสาม งั้นนั่งบนเตียงก่อนนะ ฉันจะไปเอายามาให้”ขณะพูดเฉินฮวนฮวนก็เดินไปที่ตู้และหยิบยาออกมา

ตอนที่เธอเข้ามาใหม่ๆแล้วจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ เธอสังเกตเห็นว่ามียาอยู่ในตู้

เฉินฮวนฮวนเอายาหยดลงบนสำลีและเริ่มทายาให้เฟิงหานชวน

เธอมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มพลางถอนหายใจ เฟิงหานชวนรูปร่างไม่ธรรมดาจริงๆ รู้สึกว่าจะเพอร์เฟ็คกว่าพวกนายแบบด้วยซ้ำ

เฟิงหานชวนไม่ได้พูดอะไรและปล่อยให้เฉินฮวนฮวนช่วยเขาทายา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยและเริ่มรู้สึกเพลินไปกับมัน

ในขณะที่เฉินฮวนฮวนกำลังทายาให้เขาอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นต่อมาก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคำ

แต่ตอนที่เธอทายาแล้วพบว่ารอยแผลเป็บนหลังของเฟิงหานชวนดูเหมือนจะไม่ได้เกิดจากไอ้โรคจิตนั่นเพียงอย่างเดียว

มีรอยช้ำเป็นทางยาวซึ่งดูเหมือนว่าจะเกิดจากกิ่งไม้ แต่ก็ยังมีรอยขีดข่วนมากมายที่เหมือนเกิดจากรอยเล็บของคน

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนที่เฟิงหานชวนไปปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัย A เพื่อไปส่งแฟนสาวของเขาในคืนนี้ มาส่งกันซะดึกขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าไปทำเรื่องอย่างว่ากันมาหรอ?

ตามพวกนิยายโรแมนติกชอบเขียนว่าตอนที่ผู้ชายและผู้หญิงทำเรื่องอย่างว่ากัน เมื่อผู้หญิงรู้สึกเจ็บก็จะข่วนไปที่ด้านหลังของผู้ชาย

จู่ ๆเฉินฮวนฮวนก็หวนนึกถึงคืนในวันศุกร์อีกครั้ง

ผู้ชายป่าเถื่อนคนนั้นอุ้มเธอไปที่โซฟา ในตอนนั้นเธอทำได้แค่ใช้เล็บจิกและข่วนไปที่หลังของชายคนนั้น

เรื่องคืนนั้นมันเป็นเงาที่ติดตามชีวิตเธอจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถลืมมันได้เลย ไม่ว่าจะอย่างไรความรู้สึกของการอยู่บนเส้นชีวิตและความตายนั้นสร้างความหวาดกลัวให้กับหัวใจของเธอเป็นอย่างมาก

การกระทำของหญิงสาวหยุดลงอย่างกะทันหัน เฟิงหานชวนหันมามองและเห็นว่าเฉินฮวนฮวนกำลังดูสับสนและดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงก่ำราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้

เขานึกถึงตอนที่เธอสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ตอนนั้นร่างเล็กๆของเธอกอดเขาไว้แน่น

“หยุดทำไม?”เฟิงหานชวนอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป

ทันใดนั้นความคิดของเฉินฮวนฮวนก็ถูกดึงกลับมอีกมาอีกครั้ง เธอเพิ่งเห็นว่าเฟิงหานชวนหันหน้ามาหาเธอ เธอเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือของเธอโดยไม่รู้ตัวแล้วรีบพูดออกไปว่า: “ขอโทษนะอาสาม ฉันแค่มึนๆนิดหน่อย ฉันยังทายาไม่เสร็จเลย คุณหันกลับไปเร็ว! ”

“ถ้ามีปัญหาอะไรเธอสามารถบอกฉันได้”เมื่อมองไปที่ท่าทางที่บอบบางของเธอ เฟิงหานชวนสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้

ตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่เขาอยากจะรู้จริงๆ

“เปล่า ไม่ได้มีปัญหาอะไร”เฉินฮวนฮวนส่ายหัวและมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าของเธอ

ท่าทางน่าสงสารของเธอทําให้เฟิงหานชวนรู้สึกร้อนผุดขึ้นมาทั่วทั้งร่าง เขากลืนน้ำลายไปหนึ่งครั้งและจ้องไปที่เฉินฮวนฮวน

เมื่อเฉินฮวนฮวนต้องเผชิญหน้ากับการจ้องมองที่ร้อนแรงของเฟิงหานชวน ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาทันที เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เธอรู้สึกว่าสายตาของเฟิงหานชวนดูแปลก ๆ มันเหมือนกับ …เหมือนอยากจะกินเธออย่างนั้นแหละ

เฟิงหานชวนมองไปที่เธอและมองไปที่ริมฝีปากของเธอ

เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หลังจากนั้นก้มหน้าลงไปและปิดปากของร่างบางทันที …