อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 236 คนรักคนหลง! ใครเห็นใครก็ชอบ! น่ารักจนแทบอดใจไม่ไหว!

เมื่อเห็นว่าเฉินฮวนฮวนยังมองเขาเป็นคนชั่วร้าย หลิวตงรุ่ยก็แทบอยากจะตายจริงๆ

“คุณหนู คุณร้องขอความช่วยเหลือ หรือผมร้องขอความช่วยเหลือกันแน่? คุณมองตาของผม มองจมูกของผม…”ขณะที่พูดหลิวตงรุ่ยก็ขยับใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้เฉินฮวนฮวน

เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าสยดสยองเข้ามาใกล้เธอ เฉินฮวนฮวนตะโกนและผลักหลิวตงรุ่ยออกไป และจากนั้นก็รีบวิ่งหนีไปตรงทางเดินอย่างกับคนบ้า

“ช่วยด้วย” เสียงร้องดังก้องไปทั่ว

“ปึก” ดวงตาของเธอพร่ามัว ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอชนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่แข็งแกร่งของใครบางคน

“ฮวนฮวน คุณเป็นอะไรไป?”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง

เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอพร่ามัวและร่างของชายคนนั้นก็ปรากฏขึ้น แต่เธอมองเห็นไม่ชัดเจน แต่เสียงนั้นคุ้นเคยมาก และเธอก็รู้จักเจ้าของเสียงเป็นอย่างดี

“อาเหยี่ยน ช่วยฉัน ช่วยฉันด้วย…มีคน…”ก่อนที่เฉินฮวนฮวนจะพูดจบ ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อไปในทันที

เดิมทีเธอต้องการจะบอกว่ามีคนมาข่มขู่เธอ แต่เธอก็หยุดทันทีเพราะเธอยังคงตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง

ถ้าเฟิงเฉินเหยี่ยนรู้เรื่องของเธอและหลิวตงรุ่ย ดังนั้นคนในตระกูลเฟิงก็จะรู้ จากนั้นเธอก็จะไม่สามารถอยู่ในบ้านตระกูลเฟิงต่อได้ และเธอจะยังสามารถอยู่ข้างๆเฟิงหานชวนได้ต่อไปอีกหรือเปล่า?

“ฮวนฮวน คุณพูดว่าอะไรนะ? เกิดอะไรขึ้น? ใครรังแกคุณ? “เฟิงเฉินเหยี่ยนถามอย่างกังวล เขาวางมือลงบนไหล่ของหญิงสาวแล้วส่ายหน้าเบาๆ

ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขากำลังร้องไห้ ร่างกายที่เล็กกะทัดรัดของเธอสั่นอยู่ตลอดเวลา ทำให้เฟิงเฉินเหยี่ยนขมวดคิ้ว หัวใจของเขารู้สึกเป็นกังวล

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งหลิวตงรุ่ยตกใจที่เห็นพวกเขาแล้วสะดุดหนีเดินออกจากพวกเขาไป ดูเหมือนว่าเขาจะมีเซนส์อะไรบางอย่าง

“อาเหยี่ยน เขา เขา เขาไปแล้วใช่ไหม…”เฉินฮวนฮวนไม่สามารถหยุดสะอื้นได้ ขนาดจะพูดให้จบประโยคยังทำไม่ได้เลย

เฟิงเฉินเหยี่ยนรู้ว่าเฉินฮวนฮวนหมายถึงใคร เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูสับสนและพยักหน้า: “เขาไปแล้ว เขาหนีไปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ความกลัวของเฉินฮวนฮวนก็ค่อยหายและค่อยๆสงบลง

เธอเช็ดดวงตาของเธอและหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็มองขึ้นไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเธอและฝืนยิ้ม: “ขอบคุณ อาเหยี่ยน ฉัน…ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ถ้าเฟิงเฉินเหยี่ยนถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็คงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เขาทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?” เฟิงเฉินเหยี่ยนไม่ได้ตั้งใจจะถามเพื่อทำความเข้าใจเรื่องทั้งหมด: “มีผู้ชายจำนวนมากในไนต์คลับที่เป็นพวกโรคจิต แต่ที่นี่มีคนเยอะมาก ถ้ามีเรื่องอะไรคุณก็ตะโกนเลย”

“อืม….”เมื่อเห็นว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนไม่ได้ถามเธอต่อ เขาเพียงมองแค่ว่าหลิวตงรุ่ยเป็นพวกคนเลวๆพวกนั้น เฉินฮวนฮวนก้มศีรษะลงและพยักหน้าเบา ๆ

เหตุการณ์นี้จะติดตามเป็นเงาชีวิตของเธอ เธอไม่ต้องการให้ใครรับรู้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากให้เรื่องแบบนี้ถูกเปิดเผย

“ฮวนฮวน ดูเหมือนว่าคุณจะมีเสน่ห์จริงๆ! ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาสามจะหวงคุณขนาดนี้ เขาคงกลัวว่าคุณจะโดนลักพาตัวไป! “เฟิงเฉินเหยี่ยนเห็นว่าเฉินฮวนฮวนยังคงดูอึดอัดใจมาก ดังนั้นเขาจึงเริ่มพูดหยอกล้อ

“ห้ะ?”เมื่อกี้เฉินฮวนฮวนคิดถึงแต่เรื่องนั้นตลอด จู่ๆเฟิงเฉินเหยี่ยนก็เปลี่ยนเรื่องในทันใด ทำให้เธอไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ

“คุณดูสิ อาหาวเป็นเพลย์บอยที่ตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกเห็น คุณเพิ่งมาเข้าห้องน้ำและก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่งตามคุณมาอีก คุณเป็นผู้หญิงประเภทที่คนรักคนหลง ใครเห็นใครก็ชอบ และน่ารักจนแทบอดใจไม่ไหวจริงๆ เวลากลางคืนอาสามต้องนอนไม่ค่อยหลับแน่ๆ!” เฟิงเฉินเหยี่ยนพูดติดตลกด้วยรอยยิ้ม และคำพูดของเขาก็ดูพูดเกินจริงไปหน่อย

เขาล้อเล่นขนาดนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าหวังที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเฉินฮวนฮวน

“ฉัน…..”เฉินฮวนฮวนได้ยินสิ่งที่เฟิงเฉินเหยี่ยนจงใจหยอกเธอ แต่ตอนนี้เธอหัวเราะไม่ออกจริงๆ

ในใจของเธอเต็มไปด้วยใบหน้าของหลิวตงรุ่ย ความกลัวและแม้แต่ความสิ้นหวังของคืนนั้นทั้งหมดก็ทะลักไหลเข้ามาในจิตใจของเธอ

เดิมทีเธอคิดว่าเธอจะปล่อยวางได้ แต่เมื่อเธอเห็นหลิวตงรุ่ยอีกครั้ง เธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะปล่อยวางกับเรื่องแบบนี้ไปได้อย่างไร?

“โอเค ฮวนฮวน หลินอวี่หยางเพิ่งโทรหาคุณไม่ใช่เหรอ? ได้เวลาไปเต้นแล้ว ผมจะพาคุณไปด้วยกัน และผมจะปกป้องคุณเอง! จะไม่มีผู้ชายเข้ามากวนใจคุณแน่นอน! “เฟิงเฉินเหยี่ยนทุบหน้าอกและสัญญา

เฉินฮวนฮวนส่ายหัวอย่างเงียบๆ ใบหน้าเล็กๆของเธอดูซีดมาก และเธอพูดเบาๆว่า: “ขอบคุณนะอาเหยี่ยน ฉันเหนื่อยนิดหน่อยและฉันอยากกลับไปพักผ่อน ฉันคงไม่ได้ไปสนุกกับพวกคุณแล้ว”

ในตอนนี้เธอเพียงแค่ต้องการเห็นเฟิงหานชวน เพียงแค่ต้องการได้ยินเสียงของเฟิงหานชวน และเพียงต้องการแค่ซบลงในอ้อมแขนของเฟิงหานชวน

“ผมจะไปส่งคุณ”เฟิงเฉินเหยี่ยนดูเป็นกังวล เขารู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนอยู่ในสภาพที่แย่มาก เขาต้องส่งเธอกลับและบอกกับอาสามว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้

เขารู้สึกว่าตอนนี้มีเพียงอาสามเท่านั้นที่สามารถปลอบโยนเฉินฮวนฮวนได้

“ไม่ต้องหรอก คุณไปสนุกต่อเถอะ ฉันไม่ต้องการที่จะทำลายความสนุกของคุณเพราะเรื่องของฉัน”เฉินฮวนฮวนส่ายหัวอีกครั้ง เธอเลี่ยงเฟิงเฉินเหยี่ยนและพูดขณะที่เดินไปข้างหน้า: “ฉันจะไปบอกหยางหยาง”

ในขณะเดียวกันหลิวตงรุ่ยก็โผล่ออกมาจากมุมและมองมาที่เฉินฮวนฮวน เขาคุกเข่าลงต่อหน้าเฉินฮวนฮวนอย่างรวดเร็ว

“ผมขอโทษ ขอโทษ โปรดยกโทษให้ผมด้วย คุณเฉินผมจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีกต่อไป สิ่งที่ผมทำผิดกับคุณ ผมขอโทษคุณ ขอโทษ…”หลิวตงรุ่ยก้มหน้าขอความเมตตาและขอโทษ

เฉินฮวนฮวนผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอถูกเฟิงเฉินเหยี่ยนจับไว้และเกือบจะล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง

“หลิวตงรุ่ย คุณทำอะไร!”เฟิงเฉินเหยี่ยนขมวดคิ้วและดุ

“นายน้อยเฟิง ผมขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ผมต้องขอโทษคุณเฉิน ผมแค่หวังว่าคุณเฉินจะปล่อยเรื่องนี้ไป ผมจะไปต่างประเทศในไม่ช้านี้แล้ว คุณเฉินจะไม่ได้เจอผมอีก”หลิวตงรุ่ยยังคงก้มหน้าและตัวสั่นไปด้วยความกลัว

“ไปต่างประเทศ?”เฟิงเฉินเหยี่ยนตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติและเขาก็ตั้งข้อสงสัยขึ้น

เขารู้ว่าหลิวตงรุ่ยกำลังไปได้ดีในประเทศ ตระกูลหลิวเป็นบริษัทท้องถิ่นและไม่มีความตั้งใจที่จะเดินทางไปต่างประเทศเพื่อขยายธุรกิจ เป็นไปไม่ได้…หรือว่าอาสามอยู่ที่นี่?

“คุณเฉิน นายน้อยเฟิง ผมหลิวตงรุ่ยจะเปลี่ยนแปลงและจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ในอนาคต”หลังจากที่หลิวตงรุ่ยพูดคำเหล่านี้ เขาก็เดินออกไปอย่างกลัวๆ

เฉินฮวนฮวนยังคงไม่ตอบสนอง ทั้งๆที่ข้างหน้าเธอไม่มีใครแล้ว

“ฮวนฮวน ฮวนฮวน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”เฟิงเฉินเหยี่ยนยืนอยู่ข้างๆเฉินฮวนฮวน เขาเขย่าแขนของเธอเบาๆเมื่อเห็นว่าเธอยังคงใจลอย

เฉินฮวนฮวนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งและพึมพำกับตัวเอง: “เขากำลังจะไปต่างประเทศ เขาจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีกต่อไป…”

ใช่ หลิวตงรุ่ยกำลังจะไปต่างประเทศ และเขาจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก”เฟิงเฉินเหยี่ยนยืนยันคำตอบ

เฉินฮวนฮวนรู้สึกราวกับว่าหินก้อนใหญ่ตกลงไปที่ในหัวใจของเธอ และเธอก็รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างมาก ซึ่งต่างจากเมื่อสักครู่

“ฮวนฮวน หรือว่าให้ผมโทรหาอาสาม? ให้เขามารับคุณ? “แม้ว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนจะพูดอย่างนั้น แต่เขาสงสัยว่าเฟิงหานชวนน่าจะมาถึงแล้ว

เมื่อพูดถึงอาสาม ใบหน้าที่หล่อเหลาของเฟิงหานชวนก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของเฉินฮวนฮวน จู่ๆเธอก็คิดถึงอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเขา

เธอพยักหน้าและตอบว่า: “อืม”

“คุณไปนั่งรอที่ห้องไพรเวทก่อนนะ ผมจะโทรหาอาสาม”

“โอเค”

เฉินฮวนฮวนเดินไปที่บาร์ ขณะที่เฟิงเฉินเหยี่ยนเข้าไปในห้องน้ำชายและโทรหาเฟิงหานชวน

“อาสาม ฮวนฮวนเจอหลิวตงรุ่ยที่พอยเซินและตอนนี้อารมณ์ของเธอก็ไม่ค่อยคงที่สักเท่าไหร่ อามารับเธอไปเถอะ”เฟิงเฉินเหยี่ยนพูดอย่างเร่งรีบหลังจากที่อีกฝ่ายรับสาย

“ฉันรู้ ฉันกำลังไป”หลังจากที่อาสามตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาก็วางสายไป

“อาสาม หรือว่าอา…”เฟิงเฉินเหยี่ยนยังพูดไม่จบ แต่กลับพบว่าอาสามของเขาได้วางสายไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเขา

เขาเดินไปที่อ่างล้างหน้า โดยนึกถึงใบหน้าซีดเผือดของเฉินฮวนฮวน และท่าทางที่กลัวมากของเธอ เขารู้สึกเจ็บปวดใจและต้องการปกป้องเธอ

แค่นึกถึงสถานะของทั้งสองคน เขาก็ยิ้มอย่างเงียบๆ แล้วก้มลงไปล้างมือด้วยน้ำเย็นและมุ่งหน้าไปยังบาร์

หลังจากมาถึงห้องไพรเวทแล้ว เฟิงเฉินเหยี่ยนก็พบว่าเฉินฮวนฮวนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวและไม่มีใครสังเกตเห็น

“ฮวนฮวน ผมโทรหาอาสามแล้วนะ ตอนนี้เขากำลังมารับคุณ เดี๋ยวผมจะออกไปส่งคุณเอง”เฟิงเฉินเหยี่ยนนั่งลงข้างๆเฉินฮวนฮวน ทำให้อารมณ์ของเธอสงบลง

“อืม ขอบคุณนะอาเหยี่ยน”เฉินฮวนฮวนกล่าวขอบคุณ

“คุณจะมาเกรงใจผมทำไม คุณเป็นอาสะใภ้สามของผม!”เฟิงเฉินเหยี่ยนยิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว และมันดูสดใสมาก

“อ้อใช่ อาเหยี่ยน ฉันเพิ่งไปทักทายหยางหยางและคนอื่นๆ ฉันบอกว่าไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวอาหานจะมารับฉันกลับบ้าน แล้วก็อย่าพูดถึงเรื่องของหลิวตงรุ่ยนะ”เฉินฮวนฮวนมองไปที่เฟิงเฉินเหยี่ยนและพูดกำชับ

“โอเค ผมเข้าใจ ไม่ต้องห่วง ผมจะปิดปากให้สนิท เพราะอย่างไรแล้วความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้ว”เฟิงเฉินเหยี่ยนโอบไหล่ของเฉินฮวนฮวน ทั้งสองดูเหมือนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

“อืมๆ”เฉินฮวนฮวนพยักหน้าอย่างจริงจัง

เธอไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดมัน แต่เพราะชื่อเสียงของตระกูลเฟิงที่โด่งดัง เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น และเธอไม่ต้องการเป็นขี้ปากของใคร

เธอแค่ต้องการอยู่กับเฟิงหานชวนอย่างเงียบๆ

เฟิงเฉินเหยี่ยนรออยู่กับเฉินฮวนฮวนครู่หนึ่ง แต่สักพักถูกเฉินเสี่ยวอวี่และจางถิงดึงตัวออกไป ทันทีที่เขาถูกดึงออกไป เฉินฮวนฮวนก็ได้รับโทรศัพท์จากเฟิงหานชวนพอดี

ขณะรับโทรศัพท์ เธอลุกขึ้นและเดินไปทางประตู

“ฮวนฮวน ผมมาถึงแล้ว รถจอดอยู่ข้างถนน” เสียงดังก้องอยู่ในหูของเธอ

จู่ๆเฉินฮวนฮวนก็รู้สึกแสบตาและรู้สึกอยากจะร้องไห้ เธอสะอื้นและพูดว่า: “ฉันกำลังไป”

หลังจากพูดจบ เธอก็วางสายและรีบเดินไปข้างหน้า

เมื่อเธอรีบไปที่ประตู เธอบังเอิญเจอเข้ากับการ์ดเฝ้าประตู เขาขวางเฉินฮวนฮวนอย่างกระตือรือร้นและถามว่า “กลับเร็วจังเลยครับ?”

“อืม ใช่”เฉินฮวนฮวนถูดวงตาของเธออย่างรวดเร็ว แทบจะไม่มีรอยยิ้มออกมาจากเธอ เธอตอบอย่างสุภาพ

“ให้ช่วยเรียกรถไหมครับ?”การ์ดเฝ้าประตูยิ้มและถามต่อ

“ไม่ต้อง สามีฉันมารับแล้ว”ดวงตาของเฉินฮวนฮวนจับจ้องอยู่ที่รถSUVสีดำข้างถนน

หลังจากตอบ เธอก็วิ่งไปเปิดประตูข้างคนขับอย่างรวดเร็ว แล้วเข้าไปนั่ง

รถเริ่มออกตัวทันที เมื่อคนเฝ้าประตูเห็นป้ายทะเบียน เขารู้สึกตกใจจนเอามือขึ้นมาปิดปาก

ในขณะเดียวกัน ติงเซียงก็บังเอิญออกมาพอดี…