อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 247 คุณไม่รู้จักผมจริงเหรอ

คางของเฉินฮวนฮวนถูกบังคับให้มองไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้า

“ทำไมจะไม่ใช่การตัดสินใจของฉัน ฉันพูดเองก็ต้องเป็นการตัดสินใจของฉันสิ” เฉินฮวนฮวนประท้วงคำพูดของเฟิงหานชวน

“เมื่อกี้คุณกอดคอผมก่อน แต่คุณบอกว่าไม่ได้ริเริ่ม? ถ้าอย่างนั้นที่คุณพูดคืออะไร?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยและขยับศีรษะเข้าไปใกล้เฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนเห็นริมฝีปากบางๆของผู้ชายห่างจากเธอเพียง 1 เซนติเมตร เธอเอียงศีรษะไปข้างหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายคว้าด้านหลังศีรษะของเธออย่างรวดเร็วและจับศีรษะของเธอ

“หนีอะไร?” เฟิงหานชวนแสดงความไม่พอใจกับท่าทางของเฉินฮวนฮวน

“ฉัน…ฉันไม่ได้หนี มันคือสัญชาตญาณ” เฉินฮวนฮวนหัวเราะและพึมพำ: “ใครให้คุณเข้ามากะทันหันแบบนี้!”

“ผมเป็นสามีของคุณ เข้าใกล้คุณไม่ได้เหรอ?” ใบหน้าของเฟิงหานชวนบึ้งตึง ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยเผยให้เห็นแววตาที่เป็นอันตราย

เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ดูเหมือนเธอจะทำให้เฟิงหานชวนอารมณ์เสีย ผลความไม่พอใจของเฟิงหานชวนที่ตามมา เธอ…

“ได้ ได้สิ!” เฉินฮวนฮวนตะโกนออกมาทันที สบตากับชายตรงหน้าอย่างกล้าหาญ และกล่าวว่า: “คุณเป็นสามีของฉัน สิ่งที่เราควรทำก็ทำแล้ว แค่เข้าใกล้ทำไมจะไม่ได้?”

“แล้วเมื่อกี้คุณหลบทำไม?” เฟิงหานชวนถามด้วยเสียงที่เย็นชา

“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่า…มันคือสัญชาตญาณ” เฉินฮวนฮวนรู้สึกเพียงว่าหัวใจเต้นแรง

“ผมหมายความว่า ทำไมกับสามีต้องมีสัญชาตญาณรีบหลบ?” เฟิงหานชวนหมายถึงเรื่องนี้

“อาหาน ฉัน…” เฉินฮวนฮวนพูดไม่ออกครู่หนึ่ง

ดวงตาของเฟิงหานชวนหรี่ลงเล็กน้อย และกล่าวเบาๆว่า: “คุณยังไม่เปิดใจให้ผม เวลาที่เราอยู่ด้วยกันน้อย แต่คุณต้องรีบปรับตัวให้เร็วที่สุด เข้าใจไหม?”

เขาไม่ชอบปฏิกิริยาตอบสนองของเฉินฮวนฮวนที่มีต่อตัวเอง

“ฉันเข้าใจแล้ว” เฉินฮวนฮวนไม่รู้เหตุผลเรื่องนี้ แต่เธอก็เข้าใจ

สำหรับเธอ ตอนนี้เฟิงหานชวนคือสามีของเธอ และเป็นคนที่สำคัญที่สุดของเธอ เพราะแม่และยายของเธอจากไปแล้ว ดังนั้น เฟิงหานชวนจึงเป็นคนที่เธอพึ่งพาได้มากที่สุดในขณะนี้

“เด็กดี” เมื่อเห็นคำตอบที่เชื่อฟังของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนก็ลูบหัวของเธอเบาๆและกล่าวว่า: “รีบนอนเถอะ ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ต่อไปจะมีผมอยู่ข้างๆ”

เขาพูดอย่างคลุมเครือ แต่จริงๆแล้วกำลังปลอบเฉินฮวนฮวนไม่ให้คิดถึงคืนนั้นอีก

“โอเค” เฉินฮวนฮวนพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของชายคนนั้น เอื้อมมือไปโอบเอวที่แข็งแรงของผู้ชาย แล้วถามว่า: “ฉันขอนอนกอดคุณได้ไหม?”

เฟิงหานชวนแอบขดริมฝีปากของเขา กดคางแนบกับศีรษะของผู้หญิง และตอบสั้นๆสองคำ: “ได้สิ”

…

ก่อนรุ่งสาง เฉินฮวนฮวนตื่นขึ้น

เธอฝันร้าย

อาจเป็นเพราะเมื่อคืนเธอเจอหลิวตงรุ่ย เธอฝันถึงเรื่องที่เธอถูกทรมานในบลูส์คลับ

เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอยังคงกอดเฟิงหานชวน แต่ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ หน้าผากของเธอก็มีเหงื่อออกเช่นกัน และผมของเธอก็เปียกจนเกือบหมด

เมื่อเห็นเฟิงหานชวนนอนหลับอย่างสงบ เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองดูใบหน้าที่กำลังหลับของชายคนนั้น จากนั้น เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก ความกลัวทั้งหมดในความฝันก็หายไป

อาจเป็นเพราะวันก่อนหน้านั้นทุกข์ทรมานเกินไป พระเจ้าจึงส่งของขวัญให้เธอ ส่งเฟิงหานชวนมาอยู่ข้างๆเธอ

ชีวิตที่เหลือ เธอคงจะมีความสุขใช่ไหม?

อย่างน้อย ตอนนี้เธอก็มีความสุข

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินฮวนฮวนยิ้มที่มุมปากของเธอ แล้วลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบๆ

เธอบอกว่าเธอจะทำอาหารเช้าให้เฟิงหานชวน เธออยากให้เฟิงหานชวนกินอาหารเช้าที่เธอทำเอง นี่คือความตั้งใจของเธอ

เธอไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรเพื่อเฟิงหานชวนได้บ้าง ตอนนี้เธอคิดได้เพียงเท่านี้

เฉินฮวนฮวนกลัวทำให้เฟิงหานชวนตื่น เธอไม่ได้เปลี่ยนชุดนอน ไม่แปรงฟันหรือล้างหน้า เธอออกจากห้องนอนอย่างเงียบๆ และเดินไปที่ชั้นหนึ่ง

เมื่อเข้ามาถึงห้องครัว เปิดตู้เย็น เฉินฮวนฮวนก็ตกตะลึงในทันใด

ตู้เย็นว่างเปล่า ไม่มีวัตถุดิบอะไรเลย เธอมองไปที่ห้องครัวที่สะอาดและรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

นี่มันบ้านใหม่ เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อคืนนี้ ยังไม่ได้จัดการเรื่องคนใช้ ดังนั้นห้องครัวจึงยังไม่เคยถูกใช้งาน

ตอนนี้ยังเช้ามาก เธอไม่คุ้นเคยกับถนนแถวนี้ ไม่รู้ว่าต้องไปซื้อวัตถุดิบที่ไหน

เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่างเปล่าในใจ เดินออกจากครัวด้วยความสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

เธอนึกขึ้นได้ น่าจะมีซูเปอร์มาร์เก็ตและร้านค้าอื่นๆใกล้คฤหาสน์ แต่เธอไม่รู้ว่าร้านเปิดหรือยัง ทำได้เพียงลองไปดูด้วยตัวเอง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินฮวนฮวนก็รู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง รีบไปที่ประตูห้องนั่งเล่น ใส่รองเท้าแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ

เพราะเธออยากทำอาหารเช้าเซอร์ไพรส์เฟิงหานชวน ดังนั้นเธอจึงไม่อยากปลุกเฟิงหานชวน เธอจึงไม่เปลี่ยนชุดนอนของเธอ โชคดีที่ชุดนอนไม่ได้โป๊เกินไป สวมออกไปก็ไม่อาย

…

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ท้องฟ้าเริ่มสว่าง

แต่มีบางอย่างที่น่าอายเกิดขึ้น เฉินฮวนฮวนหลงทางในบริเวณคฤหาสน์

ชุมชนเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี ทั้งหมดเป็นบ้านพักตากอากาศ เธอเดินไปตามถนนที่สลับซับซ้อน และในที่สุดก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ตรงไหน

เฉินฮวนฮวนกังวลมาก กำลังจะโทรหาเฟิงหานชวน ทันใดนั้นเธอเห็นชายในชุดกีฬาสีดำวิ่งไปตามถนนข้างหน้าเธอ

ตาของเธอเป็นประกายและเธอก็รีบตามไป

“เดี๋ยวก่อน คุณคะ!”

ชายคนนั้นหันกลับมา เฉินฮวนฮวนรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามาก แต่เธอไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน

“คุณคะ ฉันหลงทาง ไม่ทราบว่าทางออกจากหมู่บ้านไปทางไหน?” เฉินฮวนฮวนถามอย่างกังวลใจ เหงื่อออกเต็มหัว

เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ สีหน้าของเวินซือเหยี่ยนเปลี่ยนเป็นผ่อนคลาย เขาตอบว่า: “ไปข้างหน้าและคุณจะเห็นถนนใหญ่ เลี้ยวขวาและตรงไปข้างหน้าเลี้ยวซ้ายอีกครั้งแล้วไปทางใต้อีกครั้ง จากนั้น … ”

ดวงตาของเฉินฮวนฮวนหม่นหมองไปชั่วขณะ หัวของเธอสับสนไปหมด สีหน้ามึนงงปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“คุณอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ?” น้ำเสียงของเวินซือเหยี่ยนนั้นอ่อนโยนมาก

“ใช่ ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อคืนนี้ จะออกไปดูว่ามีร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวนี้ไหม แล้วฉันก็หลงทาง…” เฉินฮวนฮวนเกาศีรษะของเธอ

“ถ้าอย่างนั้น ผมพาคุณไป ผมกำลังจะไปที่ประตูทิศใต้พอดี” เวินซือเหยี่ยนยิ้มจางๆ

เฉินฮวนฮวนพยักหน้าและพูดอย่างตื่นเต้น: “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคุณมาก!”

“คุณเรียกผมว่าคุณ คือ…” เวินซือเหยี่ยนอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ถาม

เฉินฮวนฮวนเริ่มสงสัยเล็กน้อยและรีบถาม: “คุณอยากถามอะไรฉันหรือเปล่าคะ? คุณยังหนุ่มมาก ฉันเรียกว่า“คุณ” มันดูแก่ไปเหรอ? ถ้างั้นฉันเรียกคุณว่า…สหาย?”

“แฮร่!” เวินซือเหยี่ยนยิ้มและถามว่า: “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอผู้หญิงที่ไร้เดียงสาอย่างคุณ คุณไม่รู้จักผมจริงเหรอ?”

“หือ?” เฉินฮวนฮวนประหลาดใจและพูดอย่างตรงไปตรงมา: “ฉันรู้สึกคุ้นๆเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเคยเห็นคุณที่ไหน บางทีฉันอาจเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อน แต่ฉันไม่รู้จักคุณ”

“ตามผมมาก่อน” เวินซือเหยี่ยนยิ้มและส่ายหัว เดินไปข้างหน้า

เฉินฮวนฮวนเดินตามไปทันที

หลังจากเดินมาได้ซักพัก เวินซือเหยี่ยนก็หันศีรษะและเห็นว่าเฉินฮวนฮวนกำลังเดินอยู่ข้างหลังเขาอย่างจริงจัง โดยไม่มีการล่วงเกินหรือพูดคุยใดๆ น่าจะไม่รู้จักตัวเองจริงๆ

ก็แค่แปลกใจที่ในประเทศจีน ในหมู่สาวๆจะมีคนที่ไม่รู้จักเขาจริงเหรอ?

“คุณบอกว่าคุณเพิ่งมาถึงเมื่อคืน ย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอ?” เวินซือเหยี่ยนรู้สึกว่าเขาอยากรู้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้

สามารถซื้อคฤหาสน์ของบริษัทหมิงอวี่ได้ ต้องมีทรัพย์สินไม่น้อยแน่นอน แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน เป็นไปได้ไหมว่าเธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ?

ไม่อย่างนั้น ถ้าเป็นผู้หญิงชนชั้นสูง ก็น่าจะเคยเจอในงานเลี้ยงต่างๆ และน่าจะรู้สึกคุ้นเคย

“ใช่ค่ะ เพิ่งย้ายมาที่นี่ คุณก็อาศัยอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?” เฉินฮวนฮวนแสดงความอยากรู้เกี่ยวกับชายหนุ่มรูปงามที่อบอุ่นคนนี้

“ผมอยู่ที่นี่มานานแล้ว แต่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน” เวินซือเหยี่ยนตอบตามความจริง เขาไม่ได้อยู่บ้านตลอด เพราะเขาต้องออกไปถ่ายงานตลอดทั้งปี

ช่วงนี้เป็นช่วงพักร้อน เขาจึงกลับมาบ้าน

“อืมอืม” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าแสดงความเข้าใจ

“คุณเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศหรือเปล่า?” เวินซือเหยี่ยนอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองและถามผู้หญิงในชุดนอนอีกครั้ง

“ห้ะ? ไม่ใช่ ฉันโตในเมืองเป่ยเฉิง” เฉินฮวนฮวนโบกมืออย่างรวดเร็วและปฏิเสธ

“เติบโตในเมืองเป่ยเฉิง?” เวินซือเหยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย ซึ่งดูไม่เหมือนกับความคิดของเขาเลย

ผู้หญิงที่เดินตามเขาอยู่ ชุดนอนของเธอเป็นแบรนด์ซี และกางเกงผ้าฝ้ายขาสั้นธรรมดา ราคาอยู่ที่ห้าหลัก คนทั่วไปคงไม่มีปัญญาซื้อ

“ใช่ ฉันเป็นคนเป่ยเฉิง ยังไม่เคยไปต่างประเทศ!” เฉินฮวนฮวนตอบคนนำทางที่ใจดีตามปกติ โดยไม่มีการหลีกเลี่ยงคำพูดใดๆ

เซนส์ของผู้หญิงนั้นแม่นยำมาก ผู้ชายที่เดินนำหน้าเธอดูหล่อเหลาและมีอารมณ์ที่อ่อนโยน มีเสน่ห์ ดังนั้นเขาคงไม่ใช่คนเลวอย่างแน่นอน เธอจึงตอบอย่างสบายใจ

หลังจากที่เวินซือเหยี่ยนฟังแล้ว เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาสงสัยจริงๆ และอดไม่ได้ที่จะอวดตัวเองออกมา: “ในเมื่อคุณเป็นคนจีน ทำไมคุณถึงไม่รู้จักผม”

“ห้ะ?” เฉินฮวนฮวนหยุดและถามอย่างรวดเร็ว: “ไม่ทราบว่าคุณรู้จักฉันเหรอ?”

เมื่อกี้ชายคนนี้ถามเธอว่าเธอรู้จักเขาไหม เธอก็ตอบแล้วว่า เธอรู้สึกคุ้นเคย แต่เธอไม่รู้จักเขา

และตอนนี้ เขาถามเธออีกครั้ง เธอจึงรู้สึกว่าเขารู้จักเธอ?

“ผมไม่รู้จักคุณ” เวินซือเหยี่ยนตอบ เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และกล่าวด้วยความขบขันเล็กน้อย: “ครั้งแรกที่ผมเจอคนที่ไม่รู้จักผม”