อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 250 อย่าโกรธฉันอีกเลย
เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหานชวน ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนที่วิตกกังวลและคับข้องใจก็หายไป แทนที่ด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“พวกเรารีบกลับกันเถอะ ฉันจะกลับไปทำอาหารเช้าให้คุณ” หลังจากเฉินฮวนฮวนพูดจบ เขาก็กระโดดโลดเต้นไปข้างหน้าเหมือนเด็กที่ได้กินลูกอม
เมื่อมองไปที่หลังเรียวเล็กของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนมีความคิดอย่างหนึ่งในใจก็คือจะทำให้เธออ้วนขึ้น อย่างน้อยก็มีเนื้อนิดหน่อยถึงจะดี
เฉินฮวนฮวนกระโดดอยู่ข้างหน้าครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็คิดได้ว่าตัวเองไม่รู้ทางเลย ดังนั้นเขาจึงถอยกลับไปและเดินเคียงข้างกับเฟิงหานชวน
“ทำไมไม่กระโดดแล้ว?” เฟิงหานชวนถาม
“ฉัน……มีสี่แยกข้างหน้า ฉันไม่รู้ถนน” เฉินฮวนฮวนบอกตามความจริง
“ผมจะพาคุณไป” เฟิงหานชวนถือถุงช้อปปิ้งไว้ในมือข้างหนึ่ง ขณะที่มืออีกข้างโอบเอวของเฉินฮวนฮวน
ทั้งสองเดินไปตามทางเดินในบริเวณวิลล่าด้วยท่าทางที่สนิทสนมและกลับมาถึงบ้านโดยไม่รู้ตัว
“ฉันไปทำอาหารเช้าในครัว คุณไปพักผ่อนก่อน รอจนกว่าฉันจะเรียกคุณ”
พูดจบเฉินฮวนฮวนก็คว้าถุงช้อปปิ้งในมือของเฟิงหานชวนไป รีบวิ่งเข้าไปในครัวอย่างรีบร้อน แล้วหยิบของที่ซื้อออกมาทีละชิ้น
เธอพับแขนเสื้อและยุ่งกับงานขึ้นมา ทันใดนั้น เธอเห็นเฟิงหานชวนพิงอยู่ที่ประตูห้องครัว กำลังมองดูเธอในท่าทางทีเรียบร้อย
“อาหาน รีบไปพักผ่อนเถอะ ฉันบอกว่ารอฉันเรียกคุณไม่ใช่หรือ? ตอนนี้คุณอย่าเพิ่งยืนอยู่ในครัว!” เฉินฮวนฮวนถูกจ้องมองจนรู้สึกเกร็งเล็กน้อย
“คุณแน่ใจหรือว่าจะทำคนเดียวไหว?” เฟิงหานชวนเลิกคิ้ว เดินเข้าไปหาเธอแล้วพูดว่า “ผมดูคุณยุ่งมาก ให้ผมเป็นคนจัดการดีกว่า
พูดแล้วเขาก็คิดที่จะหยิบส่วนประกอบทำอาหาร แต่ถูกเฉินฮวนฮวนดึงมือไว้
“เฟิงหานชวน ฉันบอกว่าฉันอยากทำอาหารเช้าให้คุณด้วยตัวเอง ดังนั้นอย่ายุ่ง!” เฉินฮวนฮวนโกรธมากรู้สึกเหมือนทำการบ้านอยู่แล้วมีคนมารบกวน
เฟิงหานชวน: “…”
เขามีใจอยากช่วยเหลือภรรยา แต่ยังถูกรังเกียจ?
“คุณแน่ใจหรือว่าไม่อยากให้ผมช่วย” สุดท้ายเฟิงหานชวนยืนยันอีกรอบ
“ไม่ต้อง ทอดสเต็กหรือทำแซนด์วิชไม่ได้ยากอะไร” เฉินฮวนฮวนมั่นใจเต็มร้อย
“ถ้าอย่างนั้นผมอยู่ที่ห้องนั่งเล่น มีอะไรก็เรียกผม” เฟิงหานชวนไม่อยากดื้อดึงวุ่นวายกับภรรยาของเขา ดังนั้นเขาจึงออกจากครัวอย่างเชื่อฟัง
ในครัวเหลือเฉินฮวนฮวนอยู่คนเดียว เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเริ่มทำงานต่อไป
เฟิงหายชวนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ฟังเสียง “ตึงตึงตังตัง” ที่มาจากห้องครัว แต่รู้สึกว่านี่เป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดที่เขาเคยได้ยิน
ก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน และเฉินฮวนฮวนก็ร้องตะโกนว่า “อ๊า–” ทำให้เฟิงหานชวนลุกขึ้นยืนทันทีและรีบตรงเข้าไปในครัว
เฉินฮวนฮวนถูกเฟิงหานชวนทำให้ตกใจ รีบเอามือตบหน้าอกและถามว่า “ทำไมจู่ๆคุณถึงพุ่งเข้ามาทำฉันตกใจแทบตาย”
“ฮวนฮวน คุณทำให้ผมตกใจเหมือนกัน เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น?” ตอนนี้เฟิงหานชวนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนพ่อชราที่เป็นห่วงลูกสาวยังไงยังงั้น ไม่สามารถวางใจได้สักวินาที
“เปล่า ไม่มีอะไร!” เฉินฮวนฮวนเกาศีรษะอย่างเกรงใจและตอบว่า “ฉันไม่เคยทอดสเต็กมาก่อน เมื่อครู่น้ำมันร้อนกระเด็น ฉันเลยตกใจ”
“มีที่ไหนโดนลวกไหม?” เฟิงหานชวนคว้ามือของเฉินฮวนฮวนทันทีหลังจากที่ได้ฟังและตรวจดูสภาพของเธอไปมา
“ไม่เป็น ไม่เป็น ไม่เป็นอะไร แค่ตกใจเท่านั้น” เฉินฮวนฮวนดึงมือกลับและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“คราวหน้าไม่ต้องทำพวกนี้อีกแล้ว ผมไม่ต้องการให้คุณทำพวกนี้เพื่อผม” เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว คว้าตะหลิวในมือของเฉินฮวนฮวน ขวางหน้าเธอแล้วพลิกสเต็กกลับด้วยตะหลิว
เฉินฮวนฮวนตะลึงไปไม่กี่วินาที เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือแผ่นหลังของเฟิงหานชวน ทันใดนั้นเธอเจ็บจมูก
“คุณ……คุณคิดว่าผมสร้างปัญหาให้คุณหรือเปล่า?” เธอสูดจมูกรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
เดิมทีเธออยากทำอาหารเช้าแสนอร่อยด้วยตัวเองเพื่อเป็นการขอบคุณเฟิงหานชวน อยากทำให้เขาประทับใจ แต่ความเป็นจริงกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้
เฟิงหายชวนคงรังเกียจที่เธอขวางมือขวางเท้า
“อาหาน ในเมื่อคุณไม่ให้ฉันทำอาหารเช้า งั้นคราวหน้าฉันจะไม่ทำอีกแล้ว วันนี้ฉันสร้างปัญหาเพิ่มให้คุณ ฉันขอโทษ”
เฉินฮวนฮวนรู้สึกไม่สบายใจมาก หลังจากพูดจบด้วยเสียงเบา เธอหันหลังกลับและเดินไปที่ประตูห้องครัว
ขณะที่เธอเพิ่งเดินไม่กี่ก้าว แขนยาวสองข้างโอบรอบเอวของเธอ กอดเธอไว้แน่น แผ่นหลังของเธอพิงกับผนังที่ร้อนระอุ
เธอต้องการหันศีรษะ แต่คางของชายหนุ่มอยู่บนศีรษะของเธอ เธอจึงถูกบังคับให้มองไปข้างหน้า ไม่อาจหันกลับมามองเขาได้
“ฉันขอโทษจริงๆ ฉันงุ่มง่ามเอง ฉันไม่เคยทอดสเต็กมาก่อน ฉันทานข้าวต้มเป็นอาหารเช้า ฉันรู้สึกว่าคุณคงไม่อยากทาน ฉันก็เลย……”
เฉินฮวนฮวนกำลังอธิบาย แต่ถูกฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มปิดปากไว้
“ฮวนฮวน ผมไม่ได้หมายความว่ารังเกียจคุณ อย่าเข้าใจผมผิด” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ
เฉินฮวนฮวนผงะไปครู่หนึ่ง
“ควรเป็นผมที่ต้องขอโทษคุณ ผมขอโทษ ผมไม่รู้จะแสดงความคิดของตัวเองอย่างไร” เฟิงหานชวนรู้สึกผิดในใจ เขาสารภาพว่า: “ผมกลัวว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บ ผมถึงไม่ต้องการให้คุณ ทำอาหารเช้าใหผม ไม่ได้รังเกียจคิดว่าคุณสร้างปัญหา”
“ฮวนฮวน คุณไม่จำเป็นต้องทำพวกนี้เพื่อที่จะขอบคุณผม ผมไม่ต้องการให้คุณทำอะไรเพื่อผม ผมแค่หวังว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างสบายและมั่นคง ไม่อยากให้คุณเผชิญอันตรายใดๆ แม้จะอันตรายเล็กน้อยผมก็ไม่ต้องการ”
“ถ้าน้ำมันมะกอกกระเด็นใส่มือคุณและไหม้ผิวคุณ คุณจะเจ็บ แล้วผมจะรู้สึกเจ็บมากกว่าคุณ คุณรู้ไหม?”
เดิมทีในความคิดของเฉินฮวนฮวนรู้สึกมาตลอดว่าเฟิงหานชวนเป็นคนเย็นชา พูดน้อย และเขาก็ไม่ค่อยพูดประโยคยาวขนาดนั้นเท่าไหร่
ดังนั้นเธอจึงตกตะลึงอยู่ที่นั่น ดวงตาเหม่อลอย เธอไม่สามารถคืนสติได้ชั่วขณะหนึ่ง
“ฮวนฮวน อย่าโกรธผมเลยไดัไหม?” เฟิงหานชวนโอบรอบเอวของหญิงสาว แล้วกอดแรงขึ้นเล็กน้อย เขาขยับคางไปที่ไหล่ของหญิงสาว แล้วเอาหัวชิดกับเธอ
เขารู้สึกประทับใจกับการกระทำของเฉินฮวนฮวนมาก แต่เขากังวลเรื่องในตัวเฉินฮวนฮวนมากกว่า ไม่อยากให้เธอเหนื่อย ไม่อยากให้เธอลำบาก ดังนั้นจึงไม่ปล่อยให้เธอทำสิ่งเหล่านี้
เฉินฮวนฮวนรู้สึกตัวอีกครั้ง สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่อบอุ่นของชายหนุ่ม เธอรู้สึกเพียงตาเมื่อยหล้า และเสียงของเธอก็สะอึกสะอื้นเล็กน้อยเพราะตื้นตันใจ: “ฉันไม่ได้โกรธ ฉันแค่อยากจะทำอะไรให้คุณบ้าง แต่กลับทำให้คุณเป็นกังวลเช่นนี้……”
นอกจากตื้นตันใจ ที่จริงในใจของเฉินฮวนฮวนรู้สึกขมขื่น เฟิงหานชวนดีกับเธอและห่วงใยเธออย่างพิถีพิถันขนาดนี้ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรเพื่อเขาได้
เธอก้มศีรษะลง รอบตัวแสดงออกถึงความผิดหวังที่ทำให้เฟิงหานชวนสามารถสัมผัสได้โดยตรง
“ฮวนฮวน คุณมากับผม” เขาปล่อยหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วหมุนเธอหันกลับมา จากนั้นจับมือเธอ
สุดท้ายเฟิงหานชวนก็พาเฉินฮวนฮวนไปที่หน้ากระทะอีกครั้ง
