อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 251 ได้ยินมาจากที่ไหนกันแน่

เฉินฮวนฮวนอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงหานชวน เฝ้าดูเฟิงหานชวนถือตะหลิวตักสเต็กที่ไหม้นิดหน่อยออกมา แล้ววางลงฝั่งหนึ่งของจาน

“มันไหม้…” เฉินฮวนฮวนพึมพำ: “เพราะฉันมันถึงไหม้”

เมื่อได้ยินประโยคนี้เฟิงหานชวนก็อดหัวเราะไม่ได้ แล้วจึงหยิบเนื้อดิบอีกจานมาวางไว้ด้านหน้าเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนถามอย่างสงสัยว่า: “นี่จะทำอะไร? คุณไม่อนุญาตให้ฉันทำอาหารเช้าแล้วใช่ไหม?”

เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเฟิงหานชวนจู่ๆถึงยื่นสเต็กดิบมาไว้ด้านหน้าของตัวเอง

“ผมจะพาคุณทอดสเต็กพร้อมกัน ไม่อย่างนั้นผมกลัวจริงๆว่าคุณจะโกรธผมอยู่ตลอด” เฟิงหานชวนไม่ได้พูดโกหก ตอนนี้เขาคิดอย่างนี้จริงๆ

เขาไม่เคยสนใจความคิดของคนอื่น แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เขาสนใจต่อความคิดของเฉินฮวนฮวน เขาไม่ต้องการให้เฉินฮวนฮวนเสียใจและไม่ต้องการให้เฉินฮวนฮวนลำบาก

ดังนั้นเขาจึงคิดหาทางออกที่ดีกว่าได้วิธีหนึ่ง

“คุณหมายถึง…คุณพาฉันทอดสเต็ก?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกสับสนนิดหน่อย นี่มันวิธีการแบบไหนกัน?

“ถือจานใบนี้ดีๆ” เฟิงหานชวนออกคำสั่ง

เฉินฮวนฮวนยังคงมึนงง แต่สองมือก็เชื่อฟังคำสั่งรับจานสีขาวที่มีสเต็กดิบอยู่

เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนเชื่อฟัง เฟิงหานชวนเทน้ำมันมะกอกลงในกระทะก่อน จากนั้นใช้อุปกรณ์หยิบสเต็กดิบวางในกระทะ

เนื่องจากวิธีของเขาแม่นยำ แม้ว่าจะมีเสียง “ของวางบนน้ำมัน” แต่น้ำมันในกระทะก็ไม่ได้กระเด็นออกไปด้านนอกเลย

เฉินฮวนฮวนมองไปที่วิธีของเฟิงหานชวนอย่างจริงจัง ประหลาดใจกับทักษะของเขา แล้วคิดถึงเช้าวันแรกที่ฐานฝึก เธอเคยทานสเต็กที่เฟิงหานชวนทอดให้เธอเอง มันร้อนถึงที่จริงๆ

“อาหาน คุณทอดสเต็กเองบ่อยไหม?” เฉินฮวนฮวนอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

หลักๆคือหลังจากที่เธอได้รู้จักกับเฟิงหานชวน นอกจากครั้งนั้นที่เฟิงหานชวนทำอาหารให้เธอ เธอก็ไม่เคยเห็นเฟิงหานชวนทำอะไรด้วยตัวเองอีก ดังนั้นเธอจึงรู้สึกสงสัย

“ตอนที่ผมยังเป็นเด็กผมอาศัยอยู่ที่สหรัฐอเมริกา หลังจากอายุ10ขวบถึงตั้งรกรากอยู่ในประเทศ ตอนที่ฉันอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ที่โน่นการทานสเต็กหรือแซนวิชเป็นเรื่องปกติ ทานอาหารจีนน้อยหน่อย หลังจากที่กลับมาที่ประเทศจีน อาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่า แม่บ้านหลี่รับผิดชอบเรื่องอาหารการกิน ดังนั้นหลังจากนั้นจึงทานอาหารจีนเป็นส่วนใหญ่”

เฟิงหานชวนตอบคำถามของเฉินฮวนฮวนอย่างอดทนและตอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนโดยไม่ใช่การตอบแบบขอไปที

“หือ?” เฉินฮวนฮวนอุทานแล้วถามอีกว่า: “เมื่อก่อนคุณอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาหรือ?”

เนื่องจากเฟิงหานชวนไม่เคยพูดถึงเรื่องสหรัฐอเมริกา ดังนั้นเฉินฮวนฮวนถึงรู้สึกประหลาดใจมากขึ้น

“อืม แม่ของผมเลี้ยงผมที่อเมริกา ต่อมาเธอล้มป่วย เราถึงได้กลับมาในประเทศจีน” เฟิงหานชวนไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน และตอนนี้เขาไม่ได้หลีกเลี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้ขึ้น

เฉินฮวนฮวนรู้ว่าแม่ของเฟิงหานชวนเสียชีวิตแล้ว เมื่อก่อนเฟิงหานชวนเคยบอกเธอเป็นการส่วนตัว แต่ตอนนี้เธอได้ยินเฟิงหานชวนบอกว่าแม่ของเขาป่วย เธอจึงไม่กล้าถามต่อ เพียงแต่พยักหน้าเงียบๆ

อย่างไรเสียตามถามคนอื่นว่าป่วยเป็นอะไรมันไม่สุภาพ

เพียงแต่ในใจของเธอนึกขึ้นได้ว่านายท่านเฟิงเรียกชื่อแม่ของเฟิงหานชวนว่า——ซินหรุ่ย

ขณะนั้นที่เธอได้ยินชื่อนี้ เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างหนึ่ง แต่เธอไม่รู้ว่าเคยได้ยินชื่อสองคำนี้หรือเคยเห็นคำสองคำนี้ที่ไหน

หรืออาจเป็นเพราะมันออกเสียงคล้ายกับคำว่าฮวาหรุ่ย ดังนั้นจึงรู้สึกคุ้นเคยหรือ?

“รอเราทั้งสองคนมีเวลาว่าง ผมจะพาคุณไปพบเธอที่สหรัฐอเมริกา” เฟิงหานชวนพูดเสียงทุ้ม น้ำเสียงเรียบๆไม่มีจังหวะใด ๆ

“หือ?” เฉินฮวนฮวนประหลาดใจ ต่อมาก็เข้าใจความหมาย รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ดีค่ะ”

เดิมเธอคิดว่าแม่ของเฟิงหานชวนเสียชีวิตแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมเฟิงหายชวนยังพูดว่าจะพาเธอไปพบแม่ของเขา ต่อมาตระหนักขึ้นมาว่าที่บอกว่า “พบ” นั้นไม่ใช่ “พบ” ที่แท้จริง

ความหมายคือไปเยี่ยมที่สุสาน

“เธอจะต้องชอบคุณแน่นอน เธอเคยบอกว่าหวังว่าผมจะเจอเด็กผู้หญิงที่มีน้ำใจและน่ารัก” เฟิงหานชวนพูดไปด้วยขณะที่เขาวางสเต็กลงบนจาน

ตลอดการทำงานเฉินฮวนฮวนอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการทำงานของเขาเลยแม้แต่น้อย

เฉินฮวนฮวนยิ้มจนตาของเธอเป็นเส้นโค้ง เธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนพูดเก่งเกินไปแล้ว แต่เมื่อเธอคืนสติขึ้นมา เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า: “อาหาน แม่ของคุณชื่อซินหรุ่ยใช่หรือเปล่า?”

“ใช่” หลังจากที่เฟิงหานชวนตอบ จู่ๆเขาก็นึกได้ว่าเขาไม่เคยเอ่ยชื่อแม่ของเขามาก่อน แล้วถามว่า “นายท่านบอกคุณหรือ?”

“อืม” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าเบาๆ

“เขายังพูดอะไรอีก?” เฟิงหานชวนถามต่อ

“นายท่านไม่ได้พูดอะไรจริงๆ เขาบอกแค่ว่าตัวเองรู้สึกผิดต่อซินหรุ่ย รู้สึกผิดต่อคุณ รู้สึกผิดต่อพวกคุณสองคนแม่ลูก อย่างอื่นไม่ได้พูดมากนัก” เฉินฮวนฮวนตอบตามจริง

อันที่จริง สิ่งที่จำได้ต่อมารดาของเฟิงหานชวนเพียงแค่รู้ชื่อของเธอว่าชื่อซินหรุ่ย นอกจากเรื่องนี้ อย่างอื่นไม่รู้อะไรเลย

“ฮวนฮวน ที่จริงแล้ว…” เฟิงหานชวนถอนหาย

เฉินฮวนฮวนรู้สึกสงสัยและหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เผชิญหน้ากับเฟิงหานชวนแล้วถามว่า: “อาหาน คุณมีอะไรอยากจะพูดใช่ไหม?”

“ผมไม่เคยบอกคุณเกี่ยวกับแม่ของผม มีเหตุผลสองข้อ ข้อหนึ่งคือผมไม่คิดที่จะพูดถึงเรื่องเธอมากเกินไป เพราะเธอจากไปหลายปีแล้ว และข้อสองคือผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร” เฟิงหานชวนเสียงเบามาก แต่ก็เผยให้เห็นว่าทำอะไรไม่ถูก

เฉินฮวนฮวนดูออกว่าเฟิงหานชวนสับสน เธอรีบพูดขึ้นว่า “อาหาน ในเมื่อคุณไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด”

เธอรู้สึกว่าอาจมีบางสิ่งที่น่าเศร้าที่ทำให้เฟิงหานชวนไม่อยากพูดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดของเขาอีก

“ฮวนฮวน คุณเป็นภรรยาของผม คุณควรรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าถ้าเขาปกปิดมากเกินไป กลับกลายเป็นไม่ยุติธรรมต่อเฉินฮวนฮวน

อดีตของเขา อดีตของเขาและแม่ของเขา ไม่ควรปิดบังเฉินฮวนฮวน

“อาหาน ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ไม่จำเป็นต้องบอกฉัน” เฉินฮวนฮวนส่ายหัว น้ำเสียงของเธอค่อนข้างสงบนิ่ง แต่ยังมีการปลอบใจเฟิงหานชวนอยู่

แต่เฟิงหานชวนยังคงพูดออกมาว่า “แม่ของผมเป็นภรรยาน้อย”

“อาหาน คุณหยุดพูด คุณหยุดพูดอย่างนี้ แม่ของคุณคงจะปิดบังคำพูดที่ไม่สามารถพูดได้ นายท่านบอกว่าเขาทำผิดต่อแม่ของคุณ ดังนั้นเธอ……” เฉินฮวนฮวนรีบขัดจังหวะคำพูดของเฟิงหานชวน

เธอรู้สถานะลูกนอกกฎหมายของเฟิงหานชวน และรู้โดยธรรมชาติถึงสถานะของแม่เฟิงหานชวน รู้ว่าอยู่ในสถานะแบบไหน ดังนั้นเธอจึงไม่ซักถามเรื่องแม่ของเขา

“ใช่ ตอนที่เธออยู่กับพ่อ ไม่รู้เลยว่าเขามีภรรยาหลวงอยู่แล้ว” เมื่อเฟิงหานชวนพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเขาเย็นชาและน้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม

“เรื่องราวในอดีตก็ปล่อยมันผ่านไปเถอะ” เฉินฮวนฮวนดึงแขนของเฟิงหานชวนแล้วพูดว่า “นายท่านก็อายุมากขนาดนั้นแล้ว คุณก็อย่าตำหนิเขาอีกเลย”

“ฮวนฮวน ตอนนั้นแม่ของผมได้รู้ความจริงแล้ว เธอไปต่างประเทศ แต่แล้วเธอก็พบว่าเธอมีผมอยู่ในท้องของเธอ ให้กำเนิดและเลี้ยงดูผมตามลำพัง เธอหายตัวไปจากในประเทศเป็นเวลาสิบปี”

“ฮวนฮวน แม้ว่าผมจะเป็นลูกนอกกฎหมาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแม่ของผมเป็นผู้หญิงที่ผิดศีลธรรม เธอไม่เคยคิดที่จะทำลายครอบครัวของคนอื่น”

“ผมรู้ คุณก็ไม่คิดว่าเธอเป็นคนแบบนั้น”

เฟิงหานชวนถอนหายใจ กางแขนออกและสวมกอดผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าตัวเอง

“อาหาน อย่าเศร้าโศกไปเลย” เฉินฮวนฮวนก็กอดเฟิงหานชวนไว้แน่น

เธอรู้ว่าคำเรียกว่า “อาหาน” นี้ว่างมาหลายปีแล้ว ซึ่งก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์จุดยืนของมารดาในใจของเขาว่ามีความสำคัญต่อเขามาก

“ฮวนฮวน แม่ผมนามสกุลไป๋ ชื่อซินหรุ่ย” เฟิงหานชวนปล่อยเฉินฮวนฮวน จับไหล่ของเธอด้วยมือทั้งสอง จ้องมองดวงตาทั้งคู่ของเธออย่างจริงจัง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มว่า “เธอชื่อไป๋ซินหรุ่ย ”

“ไป๋……ซินหรุ่ย?” เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้วกะทันหัน

เธอเคยได้ยินชื่อนี้อย่างแน่นอน แต่ว่าเธอเคยได้ยินมาจากที่ไหนกันแน่?

ไป๋ซินหรุ่ย ไป๋ซินหรุ่ย…