อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 256 เอาคืนสองเท่า

เฉินฮวนฮวนส่ายหัวเงียบๆ และอธิบายว่า: “อาจเป็นเพราะที่ฐานฝึกฝึกเข้มงวดเกินไป ประจำเดือนของฉันจึงผิดปกติ เร็วๆนี้คิดว่าจะปรับสมดุลย์ ไม่มีอะไรร้ายแรง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ติงเซียงก็โล่งอก ตบหน้าอกแล้วพูดว่า: “ฉันตกใจแทบตาย ฮวนฮวน เธอไม่เป็นอะไรหนักหนาก็ดีแล้ว”

อย่างไรก็ตาม เฉินฮวนฮวนยังคงมีประโยชน์ต่อเธอมาก ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเธอไม่ต้องการให้เฉินฮวนฮวนป่วยหนัก ไม่อย่างนั้นตัวเธอเองจะได้รับผลกระทบ

“เฉินฮวนฮวน!”

ในขณะนั้น มีเสียงดังกังวานขึ้น แต่ก็แฝงไปด้วยความประชดประชันและความโกรธ

เฉินฮวนฮวนกับติงเซียงมองตามเสียงพร้อมกัน ก็เห็นอันเยว่ ฉินฟางฟาง และจ้าวซี เดินเข้าหาพวกเธอพร้อมกัน

เสียงเมื่อครู่นี้ เฉินฮวนฮวนจำได้อยู่แล้ว เป็นเสียงที่ฉินฟางฟางเปล่งออกมา

“โอ้ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ! พวกเราพบกันที่ประตูใหญ่นี้” จ้าวซีสูงมาก ยืนข้างเฉินฮวนฮวนพร้อมแขนที่กอดอกอยู่ ผลักเฉินฮวนฮวนด้วยข้อศอกโดยเฉพาะ

เฉินฮวนฮวนขี้เกียจโต้เถียงด้วย ยืนข้างๆแล้วพูดอย่างเฉยเมย: “ในเมื่อมาแล้ว ก็เข้าไปพร้อมกันเถอะ”

“เฉินฮวนฮวนอย่าพึ่งรีบเข้าไปสิ! เรื่องที่เธอหลอกพวกเรา ควรจะอธิบายให้พวกเราฟังหน่อยไหม?” ฉินฟางฟางเข้าใกล้เฉินฮวนฮวนด้วยสายตาที่ดุร้ายและกัดฟันพูด

“ฉันหลอกพวกเธอเหรอ?” สายตาของเฉินฮวนฮวนดูเย็นชา

“ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเรารู้จักซงหลิงเอ่อร์ ยังไม่รู้จริงๆ ว่าจะถูกเธอปิดไปนานแค่ไหน! ที่จริงเธอเต้นเก่งมาก ทำไมถึงแสร้งทำเป็นไม่ประสีประสา?” ฉินฟางฟางขู่ด้วยความโกรธ

ในขณะนี้หลินอวี่หยางไม่ได้อยู่ด้วย เฉินฮวนฮวนไม่มีใครหนุนหลัง ดังนั้นฉินฟางฟางจึงบ้าคลั่งขึ้นมาและเกือบจะลงมือกับเฉินฮวนฮวนแล้ว

“ฉันแสร้งทำเป็นไม่ประสีประสาเมื่อไหร่?” เฉินฮวนฮวนหัวเราะเยาะ จ้องไปที่ฉินฟางฟางด้วยใบหน้าจริงจังและกระซิบว่า: “อย่ายุ่งเรื่องของฉัน ไม่อย่างนั้นอย่าโทษที่ฉันไม่เกรงใจ”

“นังตัวแสบ ยังทำเป็นหยิ่ง? ตอนนี้หลินอวี่หยางไม่อยู่เธอคิดว่าฉันกลัวเธอจริงๆเหรอ?” ฉินฟางฟางรู้สึกว่าเธอถูกเฉินฮวนฮวนยั่ว ยื่นมือออกไปแล้วลากผมหางม้าของเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนรู้สึกเพียงว่าเจ็บที่หนังศีรษะ

“ฉินฟางฟาง เธอกำลังทำอะไร? ปล่อยฮวนฮวนเร็ว!” ติงเซียงตะโกนจากด้านข้าง

ฉินฟางฟางปล่อยมือและยิ้มอย่างจงใจ: “เฉินฮวนฮวนเมื่อครู่ไม่มีอะไรใช่ไหม? ถ้าเธอไปพูดเรื่องไร้สาระกับหลินอวี่หยาง ฉันจะฟ้องเธอข้อหาหมิ่นประมาท!”

“ฮ่า” เฉินฮวนฮวนหัวเราะเยาะ เธอรู้ว่าในใจฉินฟางฟางก็ยังกลัวหลินอวี่หยางอยู่ ดังนั้นตอนนี้หลินอวี่หยางไม่อยู่ ฉินฟางฟางถึงได้ลงมือกับเธอ

เธอยืดตัวตรงและดึงยางรัดผมออกมา ผมปลิวสยายและผมหยักศกตามธรรมชาติเพิ่มเสน่ห์เล็กน้อย ซึ่งทำให้อันเยว่ที่มองอยู่ในสายตาและรู้สึกอิจฉาอยู่ในใจ

รูปลักษณ์ของอันเยว่พูดให้น่าฟังคือน่ารักอ่อนหวาน แต่พูดให้ไม่น่าฟังคือรูปลักษณ์มีข้อจำกัดและรูปแบบของเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ส่วนเฉินฮวนฮวนไม่เหมือนกัน ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนงดงามสมบูรณ์แบบ ถ้าหากสร้างเป็นรูปแบบ น่าจะสามารถปรับให้เข้ากับสไตล์ต่างๆ จัดอยู่ในประเภทที่หวานได้ เค็มได้ และเซ็กซี่ได้

“เฉินฮวนฮวน หลินอวี่หยางเพียงแค่รู้จักกับเธอครึ่งเดือน เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะขอให้ทำอะไรเพื่อเธอ และเธออาจจะเป็นแค่ของใหม่ช่วงหนึ่งสำหรับหลินอวี่หยาง” ฉินฟางฟางกดเสียงต่ำและเยาะเย้ยเฉินฮวนฮวนโดยเจตนา ดูเหมือนเธอจะเป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อของหลินอวี่หยางเท่านั้น

เฉินฮวนฮวนยิ้มเล็กน้อย อาศัยช่วงเวลาที่ฉินฟางฟางยื่นศีรษะขึ้นเพื่อพูด เธอยกมือขึ้นคว้าผมของฉินฟางฟางแล้วดึงอย่างแรง

“โอ๊ย ——” ฉินฟางฟางไม่ทันตั้งตัวและตะโกนขึ้นมา

เฉินฮวนฮวนยิ้มแล้วปล่อยมือของเธอ ฉินฟางฟางยังไม่ทันจะพูด เฉินฮวนฮวนพูดอย่างสบายๆว่า “เมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?”

นั่นคือสิ่งที่ฉินฟางฟางเพิ่งพูดกับเธอ เธอทำก็เพียงแค่โดยฟันต่อฟันแค่นั้นเอง

“เฉินฮวนฮวน เธอ……โอ๊ย!” สีหน้าของฉินฟางฟางเปลี่ยนไปก่อนที่จะด่าทอออกมา เธอตะโกนอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด

เฉินฮวนฮวนดึงผมของเธออย่างรุนแรงอีกครั้ง แต่สีหน้าของเฉินฮวนฮวนสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนทั้งคนดูเฉยเมยมาก

“อย่าทำฉันโกรธ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ทำเพียงแค่โดยฟันต่อฟัน แต่จะเอาคืนเป็นสองเท่า” เฉินฮวนฮวนพูดจบก็จ้องมองฉินฟางฟางอย่างเย็นชา จากนั้นหันหลังและเดินเข้าไปในอาคาร

ติงเซียงยืนโง่อยู่ที่เดิม ฟังเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธและเสียงบ่นของฉินฟางฟาง เธอมึนงงไปชั่วขณะ

เธอพบว่าปกติเฉินฮวนฮวนเป็นคนอ่อนแอและเข้ากับคนง่าย แต่เมื่อถึงเวลาคับขันดูเหมือนจะกลายเป็นคนละคน เย็นชาไม่เข้าท่า

จนถึงตอนนี้ เธอจับนิสัยใจคอของเฉินฮวนฮวนไม่ถูก จับนิสัยที่แท้จริงของเธอไม่ได้

“โอ๊ย!”

ขณะที่ติงเซียงกำลังเหม่อลอย จู่ๆ ก็มีอาการปวดที่หลังเท้า และเธอก็ตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วมองลงไปที่เท้าของเธอ

ฉินฟางฟางเหยียบหลังเท้าของเธอด้วยรองเท้าส้นสูง ติงเซียงเงยหน้าขึ้นมองฉินฟางฟาง เธอกำลังจ้องมองตัวเองอย่างดุดัน

“ฉินฟางฟางนี่เธอทำอะไร?” ติงเซียงกรีดร้องและคิดจะเอื้อมมือไปผลักฉินฟางฟางออก แต่กลับถูกฉินฟางฟางผลักทีนึง

ติงเซียงเซถอยหลังไปสองสามก้าว หลังเท้าที่ถูกเหยียบเจ็บมาก เท้าข้างนั้นไม่มีแรงทำอะไรเลย

“ติงเซียง เธอแค่สุนัขรับใช้ของเฉินฮวนฮวน ฉันจะแต้มสีใส่เธอให้ดู!” ฉินฟางฟางจ้องเขม็งด้วยความโกรธ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วพูดกับติงเซียง

“ฉินฟางฟาง ฉันกับเธอไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้? ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ!” ติงเซียงฉลาดเสมอที่จะปกป้องตัวเองและไม่เคยล่วงเกินใคร ตอนนี้เธอรู้สึกอธิบายไม่ถูก

เธอเป็นสุนัขรับใช้ของเฉินฮวนฮวน ฉันทำอะไรเฉินฮวนฮวนไม่ได้ ฉันก็จะทำเธอ! เฉินฮวนฮวนมีหลินอวี่หยางคอยปกป้อง ส่วนเธอ……ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!” ฉินฟางฟางสูดอากาศเย็นๆ เอียงศีรษะไปหาแล้วพูดกับทั้งสองคนข้างหลังว่า: “เยว่เอ่อร์ เสี่ยวซี พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

ดังนั้น ฉินฟางฟาง อันเยว่ และจ้าวซีทั้งสามคนเดินเข้าไปในอาคารอย่างโอ้อวด

ติงเซียงยืนอยู่ข้างนอกคนเดียว มองดูด้านหลังของทั้งสามคนตลอดจนหายวับไปจากสายตาของตัวเอง จากนั้นก้มศีรษะลง จ้องมองไปที่หลังเท้าตัวเอง จ้องจนน้ำตาออกจากดวงตาสองสามหยด

มือทั้งคู่ของเธอกำแน่นอย่างลับๆจนเส้นเลือดสีเขียวที่หลังมือปูดออกมา

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินฮวนฮวน ตัวเองคงไม่ตกเป็นเป้าหมายของพวกฉินฟางฟาง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉินฮวนฮวน!

……

ที่ประตูลิฟต์ ฉินฟางฟางหัวเราะเสียงดังลั่น

“ฟางฟาง เธอถูกเฉินฮวนฮวนรังแก ทำไมถึงยังหัวเราะออกมาได้ล่ะ?” จ้าวซีรู้สึกไม่มีเหตุผล

“เพราะฉันสอนบทเรียนให้ติงเซียงแล้ว ต่อไปฉันยังจะสอนบทเรียนให้เธอ” ฉินฟางฟางยกมุมปากของเธออย่างมีชัยและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ติงเซียงกับเธอไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน เป็นแค่คนที่ไม่มีตัวตน เธอเสียสมองไปสั่งสอนทำไม ไม่เสียเวลาเปล่าเหรอ?” จ้าวซีถามอย่างงงๆ