อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 26 แฟนของฉันคือคุณชายสามตระกูลเฟิง
ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนซีดลงทันที
เธอไม่คิดว่าหัวหน้าชั้นเรียนที่อ่อนโยนจะพูดแบบนี้จริงๆ
“เฉินฮวนฮวน ถ้าคุณขายจริงๆ ผมก็จะซื้อคุณ บอกผมมาว่าค่าตัวคุณเท่าไหร่เพราะผมอยากได้คุณ!” ฟังจากน้ำเสียงของเฉิงโม่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาล้อเล่นหรือจริงจัง
“เพี๊ยะ” เฉินฮวนฮวนตบไปที่หน้าของเขาทันที
“หัวหน้า ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้!”เฉินฮวนฮวนพูดอย่างเย็นชาและเดินออกไป
เฉิงโม่กำหมัดแน่น เขาหันกลับไปแล้วตะโกนใส่เฉินฮวนฮวนว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกผมมาสิว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณคืออะไร?”
เฉินฮวนฮวนชะงักทันที
ใช่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฟิงหานชวนคืออะไร?
หากไม่มีเฟิงเฉินเหยี่ยนเธอก็จะไม่มีวันได้เข้าไปข้องเกี่ยวกับเฟิงหานชวนอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้เป็นแฟนกันแต่ก็ดันมากอดกันในโรงรถ ไม่ผิดที่เฉิงโม่จะรู้สึกสงสัยในตัวพวกเขา
เฉินฮวนฮวนสูดลมหายใจและหันหลังกลับไปหาเขา เธอจับสายกระเป๋าของเธอแน่น เธอเม้มริมฝีปากและมองไปที่เฉิงโม่
“เขาเป็นแฟนฉัน ฉันก็แค่ไม่อยากพูดให้คนอื่นรู้ ฉันหวังว่าคุณจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ”เธอโกหก เธอแค่ไม่อยากให้คนมองเธอไม่ดี
เมื่อเฉิงโม่ได้ยินดังนั้น เขาก็เดินโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว เขาส่ายหัวและพึมพำกับตัวเอง: “ผมไม่เชื่อ ผมไม่เชื่อ…”
“หัวหน้า แฟนของฉันคือคุณชายสามตระกูลเฟิง ถ้าหากคุณเอาไปพูดล่ะก็ ฉันไม่รับประกันนะว่าเขาจะทำอะไรกับคุณบ้างเพราะทั้งเขาและฉันอยากเก็บทุกอย่างให้เป็นความลับ พวกเราไม่อยากให้ใครรับรู้ ” เฉินฮวนฮวนพูดอย่างมั่นใจ
แต่จริงๆแล้วมือของเธอนั้นเย็นเฉียบและมีเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด ในหัวของเธอกำลังเครียดราวกับเชือกตึงที่กำลังจะขาดออกจากกัน
“เฟิง ตระกูลเฟิง…” เฉิงโม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับตระกูลเฟิงที่อยู่ในเมืองเป่ยเฉิงมาก่อน ตอนนี้ภายในหัวของเขารู้สึกว่างเปล่า
เขาไม่คิดเลยว่าเฉินฮวนฮวนจะมีความสัมพันธ์กับคนตระกูลเฟิง ถึงว่าทำไมเธอถึงไม่ชายตามองเขาเลยสักนิด!
พอคิดได้เขาก็รีบเดินเข้าไปจับและลูบใบหน้าของเฉินฮวนฮวนและเอ่ยขอโทษทันที: “ฮวนฮวน ผมขอโทษ ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เลยพูดอะไรแบบนั้นออกไป เอ่อ … อย่าบอกคุณชายสามตระกูลเฟิงได้ไหม? และคุณไม่ต้องกังวลไปนะ เพราะผมจะไม่เข้ามารบกวนคุณอีก ผมไม่อยากมีปัญหากับคนของตระกูลเฟิง..”
เฉินฮวนฮวนหลับตาลงเล็กน้อย เธอมองดูมือที่สั่นเทาของเฉิงโม่และตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดมาก
เธอไม่ได้อยากจะโกหกเขาแบบนี้ แต่เธอก็ไม่อยากให้คนอื่นดูถูกเธอและคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัว
“หัวหน้า ฉันจะไม่บอกเขา เรื่องเมื่อกี้ฉันจะไม่เก็บไปใส่ใจละกัน พวกเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ! “ในความเป็นจริงเธอยังรู้สึกขอบคุณเฉิงโม่อยู่เหมือนกัน ขอบคุณที่เขารู้สึกชอบเธอ
แต่ตอนนี้สถานการณ์ของเธอไม่เหมาะที่จะตอบรับความรู้สึกของเขา
“โอเค ดีมากๆเลย! ฮวนฮวน คุณไม่ต้องกังวลนะ ต่อจากนี้ไปผมจะทำดีกับคุณ แต่อย่าเข้าใจผมผิดนะ ผมไม่ได้หมายในเชิงชู้สาวแบบนั้น ผมหมายถึงปฏิบัติต่อคุณให้ดีในแบบเพื่อน เราเป็นเพื่อนกันถูกไหม? “เฉิงโม่พูดอย่างประหม่า
“อืม เราเป็นเพื่อนกัน”เฉินฮวนฮวนพยักหน้าอย่างมีความสุข
หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปที่ประตูมหาวิทยาลัยด้วยกัน และเฉิงโม่ก็ไม่พูดถึงเฟิงหานชวนอีกเลย
หลังจากมาถึงห้องเรียน ในตอนแรกเฉิงโม่ต้องการนั่งที่จะกับเฉินฮวนฮวน แต่หลิ่วเยว่เอ่อร์ดันนั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอจึงได้นั่งข้างๆหลิ่วเยว่เอ่อร์
“ฮวนฮวน ฉันเห็นเธอกับหัวหน้าเดินเข้ามาและพูดคุยหัวเราะคิกคักกัน พวกเธอเป็น…”ก่อนหน้านี้หลิ่วเยว่เอ่อร์ก็สังเกตเห็นอยู่ว่าเฉิงโม่นั้นชอบเฉินฮวนฮวน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
เธอไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้ เพราะเธอโฟกัสแค่เรื่องจ้องจะจับแต่คนรวยๆเท่านั้น
“แค่บังเอิญเจอกันตรงทางเดิน เราเลยเข้ามาพร้อมกัน เออใช่ เยว่เอ่อร์ เธอพบสร้อยคอของฉันหรือเปล่า”เฉินฮวนฮวนถามอย่างกังวล
เมื่อคืนเธออยากจะโทรหาหลิ่วเยว่เอ่อร์แต่หลิ่วเยว่เอ่อร์นั้นต้องทำงาน เธอจึงไม่อยากรบกวนเลยมาถามเอาตอนนี้แทน
“เรื่องนี้มันยาว ทำใจดีๆนะ ฉันจะเล่าให้ฟังว่า…”หลิ่วเยว่เอ่อร์กวักมือเรียกเธอให้เข้าไปใกล้ๆ
หัวใจของเฉินฮวนฮวนเริ่มตึงเครียด เธอรีบขยับหน้าเข้าไปใกล้หลิวเยว่เอ่อร์แล้วฟังเธอกระซิบบอกว่า: “ให้ทำเหมือนกับว่าสร้อยคอเส้นนั้นมันหายไปแล้วเถอะนะ ต่อไปอย่าได้พูดถึงมันอีกเลย!”
“เยว่เอ่อร์ เธอพูดอะไรน่ะ? ทำไมล่ะ?”เฉินฮวนฮวนถามอย่างรวดเร็ว
ถ้าไม่เจอก็แปลว่าไม่เจอ แต่เธอดันมาบอกว่าให้ทำเป็นเหมือนว่าสร้อยคอเส้นนั้นมันหายไปแล้ว นี่มันหมายความว่าอย่างไร?
“สร้อยของเธอ มีคนกำลังตามหาเจ้าของอยู่ ซึ่งนั่นก็คือเศรษฐีที่ชื่อว่าหลิวตงรุ่ย “หลิ่วเยว่เอ่อร์แสร้งทำเป็นกลัว หดคอของเธอลงและพูดด้วยน้ำเสียงกลัว
เฉินฮวนฮวนรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอจึงรีบถามไปว่า: “หลิวตงรุ่ยเป็นคนยังไงเหรอ?”
คนที่ชื่อหลิวตงรุ่ยเป็นคนที่อยู่ในคืนนั้นกับเธอน่ะหรอ?
ผู้ชายคนนั้นกำลังตามหาเธอ?
ทำไมถึงอยากตามหาเธอ อยากคืนสร้อยคอ หรือว่า… เธอไม่กล้าคิดเรื่องนี้ต่อ
“เขาน่ากลัวมาก น่ากลัวมากจริงๆ!”หลิ่วเยว่เอ่อร์ส่ายหัวของเธอทันทีและพูดว่า: “ฮวนฮวน เธอไม่เคยพูดเลยว่าเธอทำสร้อยคอหายใช่ไหมล่ะ?”
“หลิวตงรุ่ยคนนั้น….”เฉินฮวนฮวน อดไม่ได้ที่จะถาม
“หลิวตงรุ่ยน่ะ ฉันจะบอกให้นะ เขาน่ะน่าเกลียดมาก ทั้งหัวโตแล้วก็หูกาง ชอบเล่นกับผู้หญิงไปทั่ว แถมยังหลอกผู้หญิงมานับไม่ถ้วนเลย !”หลิ่วเยว่เอ่อร์ลดเสียงของเธอและกระซิบ: “ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงทำเพื่อประโยชน์ของตัวเธอเองนะ เธอแค่ทำเป็นว่าไม่มีสร้อยคออยู่จริงๆ ไม่ต้องมองหามันอีกต่อไป โอเคไหม?”
“หลิวตงรุ่ยคนนั้นกำลังมองหาเธอ แล้วก็ต้องการพาเธอกลับไปด้วยอย่างแน่นอน แล้วก็จะ…”
เฉินฮวนฮวนหน้าซีดด้วยความตกใจ
ทันใดนั้นก็มีคนตีเข้าที่หลังเธอ และความทรงจำอันเลวร้ายของคืนนั้นก็ฉายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอกรีดร้องออกมา
“อ๊าย!”
เมื่อเธอหันไป เธอก็รีบยกมือขึ้นมาปิดปากของเธอทันที
เป็นเฉิงโม่นั่นเองที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
เมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเฉิงโม่ เฉินฮวนฮวนก็รีบอธิบายทันที: “ขอโทษนะหัวหน้าห้อง เมื่อกี้ฉันตกใจนิดหน่อย เลย…”
เมื่อเธอมองไปรอบๆและเห็นสายตาของทุกคนในชั้นเรียนกำลังจ้องมองมาที่เธออยู่ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายขึ้นมาทันที
“ฮวนฮวน ผมซื้อเครื่องดื่มเกินมาขวดหนึ่ง อ่ะผมให้คุณ” เฉิงโม่เกาหัวและเดินไปที่ที่นั่งของเขาอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่เฉินฮวนฮวนกำลังตกตะลึง คนในชั้นเรียนหลายคนก็ส่งเสียง “ว้าว”
“หัวหน้า นี่นายจีบเฉินฮวนฮวนหรอ?” นักเรียนชายถามเสียงดัง
หลังจากนั้นทุกคนในชั้นเรียนก็เริ่มอยากรู้อยากเห็น
“เมื่อคืนหัวหน้าห้องของเราซื้อช่อกุหลาบขนาดใหญ่กลับมาที่หอและรีบวิ่งออกไป แต่พอเขากลับมาดอกกุหลาบก็หายไปแล้ว” รูมเมทของเฉิงโม่เริ่มสร้างข่าวเสียๆหายๆและหัวเราะเยาะ
“หัวหน้าที่เป็นเด็กเนิร์ดกำลังมีความรักเหรอ?”
“หัวหน้าห้องได้ที่หนึ่ง เฉินฮวนฮวนได้ที่สอง เธอดูเป็นผู้หญิงที่คู่ควรกับเขามากนะ!”
……
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉินฮวนฮวนก็หน้าแดงและรู้สึกอายทันที
เธอยืนขึ้นและกำลังที่อยากจะอธิบาย แต่เฉิงโม่ก็ก้าวไปข้างหน้าเธอก่อนและตบโต๊ะอย่างแรง เขาตะโกนใส่พวกเพื่อนๆว่า: “เงียบ!”
“ผมกับฮวนฮวนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันและเพื่อนที่ดีต่อนกัน อย่าพูดแบบนี้! ยิ่งไปกว่านั้นคือฮวนฮวนมีแฟนแล้ว ”
