อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 271 ไม่ใช่ของคุณชายสามจริงหรือ

เดิมทีเฉินฮวนฮวนไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่ไม่ชอบน้ำเสียงในคำพูดของหลิวหลี่ถงเมื่อสักครู่นี้

แต่ตอนนี้ พฤติกรรมตื่นตระหนกของหลิวหลี่ถงนี้ทำให้เธอต้องไล่ถามต่อไป

“สงสัยฉัน?” เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นอีก

หลิวหลี่ถงไม่รู้ว่าเฉินฮวนฮวนจะบีบถามขนาดนี้ คาดเดาไม่ได้จริงๆ หรือแกล้งหยั่งเชิงว่าเธอจะบอกความจริงหรือไม่

เธอไม่กล้าเดินไต่เชือกง่ายๆในตอนนี้ เธอจึงต้องบอกความจริงว่า “คุณนายสาม ฉันไม่ควรสงสัยเด็กในท้องของคุณว่า ไม่……ไม่ใช่ของคุณชายสาม……”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเฉินฮวนฮวนก็เปลี่ยนไปทันที และตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้สักคำ

เดิมทีหลิวหลี่ถงคุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้น พบว่าเฉินฮวนฮวนทั้งตัวแทบจะติดอยู่กับที่ เธอเงยหน้าขึ้นเงียบๆ และเห็นว่าสีหน้าของเฉินฮวนฮวนแย่มาก

หรือว่า……หรือว่าเธอพูดถูกจริงๆ? หรือว่าการคาดเดาของเธอนั้นถูกต้อง?

เด็กในท้องของเฉินฮวนฮวนไม่ใช่ของคุณชายสามจริงๆ?

หลิวหลี่ถงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แต่ได้ยินเสียงที่สงบนิ่งของผู้หญิงเหนือหัวของเธอ: “ถ้าฉันได้ยินคำพูดนี้อีกในครั้งต่อไป อย่าโทษฉันที่ไล่เธอออก”

คนที่พูดแบบนี้ แน่นอนว่าเป็นเฉินฮวนฮวน ซึ่งเป็นนายผู้หญิงของบ้านหลังนี้ และเป็นนายจ้างของหลิวหลี่ถง

ใบหน้าของหลิวหลี่ถงซีดเผือดเมื่อได้ยิน เดิมเธอคิดว่าเฉินฮวนฮวนเป็นลูกพลับที่อ่อนนุ่ม แต่คิดไม่ถึงว่าจะโหดขนาดนี้

เธอร้องไห้ทันทีและพูดว่า “ฉันขอโทษ คุณนายสาม ฉันขอโทษจริงๆ……ต่อไปฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระแน่นอน ไม่อย่างแน่นอน ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…”

หลิวหลี่ถงในตอนนี้รู้สึกกระวนกระวายใจ ดังเช่นกับมดนับไม่ถ้วนที่คลานไปทั่วบนหม้อร้อน รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง เปรียบได้ว่ากลัวจนตัวสั่น

ที่สำคัญเธอไม่คาดคิดเลยว่า เฉินฮวนฮวนจะเปลี่ยนหน้าได้รวดเร็วอย่างนี้

เฉินฮวนฮวนใบหน้าไร้อารมณ์ แววตามองไปที่ไกลราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์ ในเมื่อสาวใช้คนหนึ่งยังสงสัยในตัวของเด็ก แล้วคนที่บ้านตระกูลเฟิงจะคิดอย่างไรบ้าง?

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเฉินฮวนฮวนไม่ตอบ หลิวหยี่ถงก็กังวลอย่างมากจนจะเป็นบ้า เธอสัมภาษณ์เข้าบ้านตระกูลเฟิงได้ในฐานะสาวใช้ไม่ใช่เรื่องง่าย เงินเดือนสูงมาก และได้รู้จักคนชั้นสูง จึงไม่อยากจากไปเลย

ตอนนี้เธอกลัวว่าเฉินฮวนฮวนจะไล่เธอออกจริงๆจากความโกรธชั่วขณะ

“คุณนายสาม คุณก็ทราบว่าฉันชอบพูดนินทาและเป็นคนพูดมากคนหนึ่ง แต่นอกจากคุยกับตัวคุณเองแล้ว ฉันไม่กล้าซุบซิบนินทากับคนอื่นจริงๆ ฉันเข้าใจกฎดี คุณอย่าไล่ฉันออกเลยนะ!” หลิวหลี่ถงกังวลจนร้องไห้

มองดูท่าทางของหลิวหลี่ถงตอนนี้ เฉินฮวนฮวนถอนหายใจอย่างจำใจและพูดว่า: “ฉันแค่เตือนเธอ ต่อไปให้ทำงานดีๆ อะไรที่ไม่ควรพูดไม่ควรถาม ก็ไม่ต้องพูดมาก”

เธอไม่ต้องการให้คนอื่นพูดถึงหัวข้อนี้อีก

“ค่ะค่ะค่ะ ไม่อย่างแน่นอน” หลิวหลี่ถงพยักหน้าพร้อมทั้งน้ำตาและน้ำมูก

ในเวลานี้ แม่บ้านหลี่รีบเร่งออกไป มองเหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้าด้วยความประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่นี่นี่……นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว” เฉินฮวนฮวนสั่งหลิวหลี่ถง จากนั้นหันกลับมามองที่แม่บ้านหลี่และอธิบายว่า “แม่บ้านหลี่ ไม่มีอะไร เพียงแค่เธอพูดผิดไปไม่กี่ประโยค ฉันเลยโกรธนิดหน่อย เธอคิดว่าฉันจะไล่เธอออก เธอเลยขอโทษฉัน”

สำหรับเฉินฮวนฮวนแล้ว แม่บ้านหลี่ไม่ใช่คนรับใช้ แต่เป็นผู้อาวุโสท่านหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงอธิบายให้ถึงที่

“หลิวหลี่ถง ตอนพาเธอมา เธอสัญญากับฉันว่ายังไง? เธอจะไม่ก่อกวนคุณนาย ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?” แม่บ้านหลี่หน้าเปลี่ยนทันที น้ำเสียงของเธอดุมาก และใบหน้าของเธอก็จริงจังมาก

หลิวหลี่ถงรีบโบกมืออย่างรวดเร็วและร้องไห้พูดว่า: “แม่บ้านหลี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คือว่าพูดอย่างหุนหันพลันแล่นไปไม่กี่ประโยค ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันสัญญากับคุณนายสามแล้ว”

แม่บ้านหลี่ถอนหายใจแรงๆ แสดงใบหน้าที่หงุดหงิดและพึมพำว่า: “บอกให้เธอล้างผัก วิ่งออกมาโดยที่ฉันไม่ทันระวัง ผักก็ยังล้างไม่เสร็จ แล้วมาพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าคุณนายสาม ถ้ายังมีครั้งหน้าอีก เธอไม่ต้องทำแล้วจริงๆ!”

“ไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วแน่นอน!” หลิวหลี่ถงเห็นว่าแม้แต่แม่บ้านหลี่ก็ยังไม่พอใจตนเอง คนทั้งคนก็ทั้งกลัวและตื่นตระหนก

แม่บ้านหลี่เป็นหัวหน้าของเธอ และเป็นผู้อาวุโสของตระกูลเฟิง ในมุมมองของหลิวหลี่ถง แม่บ้านหลี่มีอำนาจในการพูดใหญ่กว่าเฉินฮวนฮวน

“รีบไปทำงานในครัว อย่ารบกวนคุณนายสามพักผ่อน” แม่บ้านหลี่ดุ

หลิวหลี่ถงไม่กล้าพูดมาก รีบวิ่งเข้าไปข้างใน ที่ประตูห้องนั่งเล่นเหลือเพียงแม่บ้านหลี่และเฉินฮวนฮวน

“ฮวนฮวน ฉันขอโทษจริงๆ หลิวหลี่ถงบอกว่าพวกคุณสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดี พูดคุยกันบ่อย ฉันถึงพาเธอมาที่นี่ ไม่ได้คิดว่าวันแรกก็ทำให้คุณโกรธแล้ว” แม่บ้านหลี่รู้สึกผิดและรีบขอโทษเฉินฮวนฮวนทันที

เฉินฮวนฮวนรีบส่ายศีรษะ จับมือแม่บ้านหลี่ยิ้มแล้วพูดว่า: “แม่บ้านหลี่ ฉันรู้ว่าคุณหวังดีกับฉัน ที่จริงหลิวหลี่ถงเพียงแค่พูดมากไปหน่อย เธอเป็นคนร่าเริง ทำให้คนอื่นมีความสุข เป็นเพราะช่วงสองสามวันนี้อารมณ์ของฉันไม่ปกติ เป็นปัญหาของตัวฉันเอง”

เฉินฮวนฮวนไม่ต้องการทำให้แม่บ้านหลี่รู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นจึงพูดแบบนี้และรับผิดไว้ที่ตนเอง

“โธ่ ฉันรู้เด็กดี ตอนนี้เธอยังไม่ได้เตรียมพร้อมก็ตั้งท้องแล้ว มีผลต่อจิตใจแน่นอน ไปนั่งบนโซฟานะ อีกเดี๋ยวจะทานข้าวแล้ว” แม่บ้านหลี่ตบหลังมือของเฉินฮวนฮวนเบาๆเป็นการปลอบใจ

เฉินฮวนฮวนพยักหน้าและพูดเบาๆ: “อืม ขอบคุณแม่บ้านหลี่”

……

หลังอาหารกลางวัน เฉินฮวนฮวนขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน

เพิ่งเดินเข้าห้องนอน ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือสั่น

เธอรีบเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นสายเรียกเข้าจากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย แต่ยังคงเชื่อมต่อสาย

“สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ?” เฉินฮวนฮวนถาม

“เพื่อนเฉิน ผมเอง กู้ไหว่” เสียงดั่งแม่เหล็กที่ต่ำพูดขึ้น

เฉินฮวนฮวนตะลึง จากนั้นดวงตาเป็นประกาย และตะโกนด้วยความประหลาดใจ: “อาจารย์กู้!”

เธอชื่นชมกู้ไหว่เป็นอย่างมาก รวมถึงการฝึกครึ่งเดือนมานี้ กู้ไหว่ให้ความสำคัญกับเธอมากและหวังกับเธอไว้สูง ดังนั้นทัศนคติของเธอต่อกู้ไหว่จึงดีมาก

สำหรับเธอแล้ว กู้ไหว่เป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณ

“ผมได้ยินมาว่าขาของคุณได้รับบาดเจ็บ และคิดที่จะถอนตัว……คุณแน่ใจว่าจะถอยตัวจริงๆหรือ?” น้ำเสียงของกู้ไหว่ดูเหมือนจะรวมกับเสียงถอนหายใจแรง

เฉินฮวนฮวนฟังออกว่าเขาเสียใจ มืออีกข้างหนึ่งลูบท้องแบนราบของตนเองโดยไม่รู้ตัวด้วยใบหน้าที่ยุ่งเหยิง

“ขาของฉันไม่สามารถฝึกเต้นแบบเข้มงวดได้ จริงๆแล้วฉันก็เสียใจมาก ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ฉันไม่อยากถอนตัว แต่ว่า……” เฉินฮวนฮวนหยุดพูด เธอไม่รู้แล้วว่าจะพูดถึงสถานการณ์ของตัวเองอย่างไร อารมณ์ของตัวเอง

สรุปคือมันวุ่นวาย และทุกอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ ซึ่งทำให้เธอทนไม่ไหว

“ที่จริง ผมช่วยยื่นขอโชว์ครั้งแรกตามลำพังให้คุณได้ โชว์ครั้งแรกแบบนี้คุณไม่จำเป็นต้องซ้อมเต้นในทีม คุณแค่ต้องแต่งเพลงของคุณเองและแสดงมันออกมา แบบนี้คุณก็สามารถแข่งขันต่อได้โดยไม่ต้องเต้นรำ” กู้ไหว่กล่าวอย่างจริงจังราวกับว่าพยายามรั้งเฉินฮวนฮวนไว้

เฉินฮวนฮวนตกใจเล็กน้อยและถามว่า “ทำ…… แบบนี้ได้หรือ? แล้วหลังจากโชว์ครั้งแรกควรทำอย่างไร?”