อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 281 คนเขาเป็นสุนัขจิ้งจอกพันปี
“เฟิงหานชวน คุณบ้าไปแล้วหรือ?”
เฉินฮวนฮวนเพิ่งจะรู้สึกตัว จ้องเขม็งด้วยความโกรธและตะโกนว่า “เมื่อครู่ถูกเลขาของคุณเห็นเข้าแล้ว เธอไม่มีทางเชื่อว่าฉันเป็นหลานสาวของคุณอีก อากับหลานจะมีความคลุมเครือแบบนี้ได้ยังไง…… ”
“แล้วเราเป็นอาหลานกันเมื่อไหร่? คุณเป็นหลานสาวของผมหรือ?” เฟิงหานชวนเลิกคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงเดียว
“ฉัน……” เฉินฮวนฮวนพูดไม่ออก เธอขดริมฝีปากแล้วพูดว่า: “ฉันไม่ใช่หลานสาวของคุณจริงๆ แต่……แต่แกล้งทำเข้าใจไหม?”
“ทำไมคุณต้องแกล้งทำ? ใครกันแน่ที่บอกนักบอกหนาว่าต้องการเปิดเผยต่อสาธารณะ?” เฟิงหานชวนแสดงความไม่พอใจ
เฉินฮวนฮวน: “……”
เธอยื่นมือออกและเกาศีรษะแล้วยืนยันว่า “ฉันเคยพูดแบบนี้จริงเหรอ?”
เธอเหมือนจะคลับคล้ายคลับคราว่าเคยพูดเมื่อคืนวันก่อน ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ภายใต้การไล่ถามของติงเซียง เธอคิดที่จะบอกติงเซียงเรื่องการแต่งงานของเฟิงหานชวนกับเธอ
เฟิงหานชวนก็อยู่ที่นั่นในตอนนั้น เธอพูดต่อหน้าเฟิงหานชวน แต่ว่านั่นไม่นับว่าเป็นการเปิดเผยมั้ง
“ต้องการให้ผมช่วยรื้อฟื้นให้ไหม” เฟิงหานชวนก้มศีรษะและเอนตัวเข้ามาใกล้เธอ จมูกของเขาเกือบจะแตะตรงกลางคิ้วของเธอ
ความใกล้ชิดสนิทสนมของเขาทำให้เฉินฮวนฮวนรู้สึกร้อนบนใบหน้าของเธอ เธอหันหน้าหนีและพึมพำด้วยเสียงเบา: “ฉันจำได้ ฉันจำได้ ไม่ต้องรื้อฟื้น … ”
“ตอนนี้ฉันแกล้งทำเป็นหลานสาวของคุณ ก็เป็นเพราะต้องเข้าร่วมการประกวดนี่~บริษัทคุณมีคนตั้งมากมาย ความสัมพันธ์ของเราถูกเปิดเผยที่บริษัทคุณ ไม่ใช่เท่ากับการบอกให้โลกรู้หรือ?
เฟิงหานชวนมองดูด้วยท่าทางหงุดหงิด เธอแอบขดริมฝีปาก ฝ่ามือทั้งสองเลื่อนออกจากโต๊ะและยื่นออกมาจากชายเสื้อของเธอ
สัมผัสที่เย็นเฉียบเล็กน้อยทำให้เฉินฮวนฮวนกระตุกฉับพลัน รีบหันศีรษะจ้องตาเฟิงหานชวน เธออ้าปากและกำลังคิดจะต่อต้านชายคนนี้ แต่พบว่า…… เฟิงหานชวนไม่ได้จะทำอะไรเธอ แต่ช่วยเธอติดกระดุมให้เรียบร้อย
จากนั้นก็รีบเอามือทั้งสองออกอย่างเร็ว กลับสู่กลางอากาศใหม่
“ขอบคุณ ขอบคุณ” เฉินฮวนฮวนหรี่ตาลงอย่างเขินอายและกล่าวขอบคุณเสียงเบา
“เมื่อครู่คุณแค่อยากตะโกนใส่ผมหรือ?” เฟิงหานชวนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเฉินฮวนฮวนเมื่อครู่นี้
“เอ่อ……ไม่ ไม่ใช่นะ……” เฉินฮวนฮวนเพียงแค่อยากปฏิเสธในขณะนี้
“ไม่พูดความจริง?” ริมฝีปากของเฟิงหานชวนยิ่งงอนมากขึ้น เขาเอียงตัวไปที่ข้างหูของหญิงสาวและกระซิบว่า “ถ้าคุณไม่บอกความจริงหล่ะก็ ผมจะปลดกระดุมคุณอีกครั้ง”
เฉินฮวนฮวนโพล่งออกมา: “คนเลว!”
วินาทีต่อมา อากาศก็แข็งตัว เธอรีบปิดปากของตัวเองทันที จากนั้นส่ายหัวอย่างกะทันหัน ดวงตาโตคู่ที่ดูไร้เดียงสาแอบมองตรงหน้าอย่างลับๆ
“หือ? คนเลว?” เฟิงหานชวนยกมือทั้งสองข้างวางบนโต๊ะอีกครั้ง กอดหญิงสาวไว้ด้านหน้าแน่น
ความรู้สึกถูกกดขี่เกิดขึ้นทันที เฉินฮวนฮวนรีบอ้อนวอนขอความเมตตา “อาหาน นี่คือปรับเปลี่ยน~ไม่ใช่คำด่า~”
“เปลี่ยน อารมณ์?” เฟิงหานชวนพบว่าผู้หญิงคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งฉลาดขึ้น
เสียงทุ้มต่ำของเขาพูดช้าๆ “คุณแน่ใจหรือว่าสภาพร่างกายของคุณตอนนี้ มีคุณสมบัติที่จะมีปรับเปลี่ยนกับผม?”
เฉินฮวนฮวน: “……”
สู้ไม่ได้ สู้ไม่ได้ เธอสู้เฟิงหานชวนไม่ได้สักนิดเลยจริงๆ
“มันดึกแล้ว อาหาน ฉันต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว คุณยังต้องทำงาน ฉันไม่ควรรบกวนคุณ” เฉินฮวนฮวนตัดสินใจถอยหลัง
“อยู่พักที่นี่” ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มจับเอวเธอไว้
เฉินฮวนฮวนรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที สมองอดไม่ได้ที่จะคิดไปเรื่อยเปื่อย เธอกระพริบตาทั้งสองข้างและส่ายหัวอย่างกะทันหันเพราะกลัวว่าเฟิงหานชวนจะชวนเธอทำสิ่งที่ถูกขัดจังหวะก่อนหน้านี้
“ที่นี่มีห้องนั่งเล่น พักผ่อนที่นี่มีอะไรไม่เหมาะ?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูออกว่าไม่พอใจขึ้นมา
ห้องนั่งเล่น
เฉินฮวนฮวนจู่ๆนึกขึ้นมาได้ เธอเบิกตากว้างทันทีและชี้ไปที่ประตูลับ “ก็คือที่นี่!”
“ถูกต้อง คุณเคยพักผ่อนด้านในแล้ว” เฟิงหานชวนนึกว่าเฉินฮวนฮวนเห็นด้วยแล้ว
แต่วินาทีถัดมา เฉินฮวนฮวนเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเฟิงหานฉวน และพูดพร้อมกับทำแก้มป่องออกมาว่า “ตอนนั้น คุณทำกับฉัน……คุณอาศัยตอนฉันหลับ……”
“ไม่ได้ ฉันจะกลับไป ถ้าหากว่าคุณอาศัยตอนฉันหลับ แล้วทำอะไรอีก……ฉัน”
สีหน้าของเฟิงหานชวนเปลี่ยนทันที เปลี่ยนเป็นมืดมนขึ้นมา เขาจับหัวของหญิงสาวและถามอย่างเย็นชาว่า “ฮวนฮวน สถานการณ์ของคุณตอนนี้ ผมจะทำอะไรกับคุณได้?”
เฉินฮวนฮวน: “……”
เธอคิดว่าคำพูดของเฟิงหายชวนค่อนข้างมีเหตุผล
“ตราบใดที่คุณเชื่อฟังและไม่ยั่วผม ผมยังคงสามารถยับยั้งตัวเองได้” เฟิงหายชวนยกมือขึ้นและช่วยเฉินฮวนฮวนปัดผมที่บังหน้าผากอย่างอ่อนโยน
เฉินฮวนฮวนเข้าใจอยู่แล้วว่าสิ่งที่เฟิงหานชวนพูดหมายถึงอะไร เธอหน้าแดงและเบ้ปากพูดว่า “เห็นๆกันอยู่ว่าคุณเป็นคนเริ่มทุกครั้ง……แล้วคุณโยนความรับผิดชอบให้ฉัน…… ”
“ผิดแล้ว” เฟิงหานชวนพูดโดยไม่ลังเลเบาๆว่า: “เพียงแค่มีเสียงลมพัดต้นหญ้า ก็สามารถรบกวนผมได้”
“……” เฉินฮวนฮวนตัดสินใจเลิกเถียงกับเฟิงหานชวน
อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถพูดหรือเอาชนะเฟิงหานชวนได้เลยสักนิด คนเขาเป็นสุนัขจิ้งจอกพันปี เธอเป็นแค่คนที่โง่เขลา
เพียงแต่ว่า สุนัขจิ้งจอกพันปีทนเธอเป็นอย่างมากและยังทนต่อเด็กในท้องของเธอ แค่นี้ก็เพียงพอที่เธอจะให้อภัยความเอาแต่ใจของเขา
เฉินฮวนฮวนยื่นนิ้วชี้ออก แล้วชี้ที่หน้าอกของชายหนุ่มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ปล่อยฉันลง ฉันจะไปนอนที่ห้องนั่งเล่นสักครู่ ฉันยังไม่ได้งีบตอนกลางวันเลย คุณทำงานต่อ……ในเมื่อคุณต้องการพวกเราสองแม่ลูก คุณต้องหาเงินเก่งๆเพื่อซื้อนมผง”
เมื่อได้ยิน เฟิงหานชวนยิ้มอย่างโล่งอก ก้มศีรษะลงและจูบหน้าผากหญิงสาวอย่างอ่อนโยน จากนั้นยกเธอขึ้นบนไหล่และเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
วางเฉินฮวนฮวนราบบนเตียงในห้องนั่งเล่น เฟิงหานชวนยังช่วยเธอถอดรองเท้าอย่างพิถีพิถัน ช่วยเธอคลุมผ้าห่ม แล้วนั่งลงที่ข้างเตียงเพื่อสางผมให้เรียบ
“นอนให้สบายใจ มีเรื่องอะไรเรียกผม ผมอยู่ด้านนอกตลอด” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลอ่อนโยนสุดขีด
“ค่ะ” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าแล้วหลับตาลง
จนกระทั่งหลังจากเฉินฮวนฮวนหลับไปแล้ว เฟิงหานชวนถึงจะออกจากห้องนั่งเล่นแบบเบามือเบาเท้า และกลับออกไปที่สำนักงานด้านนอก
……
ตอนกลางคืน
เฉินฮวนฮวนตอนกลางวันหลับนานไปสักหน่อย แต่หลับอย่างสบาย
หลังจากตื่นนอน ท้องฟ้าด้านนอกมืดมิด ไฟนีออนก็สว่างขึ้น และห้องนั่งเล่นก็เป็นหน้าต่างสูงจากเพดานจรดพื้น เมื่อหันศีรษะกลับมาก็สามารถมองเห็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสันภายนอกหน้าต่าง
เดิมทีสำหรับเฉินฮวนฮวนแล้วโลกช่างมืดมิด จนถึงตอนนี้เธอรู้สึกว่าโลกเริ่มมีสีสันสดใสขึ้นอย่างช้าๆ
สาเหตุเป็นเพราะเฟิงหานชวน
เธอลุกจากเตียง ไม่กล้าเคลื่อนไหวเสียงดังออกมา เดินไปที่ประตูเงียบๆ แล้วเปิดช่องเล็กๆเพื่อแอบดูว่าเฟิงหานชวนกำลังทำอะไรอยู่
เมื่อเธอมองไปแล้ว พบว่าเฟิงหานชวนนั่งอยู่บนเก้าอี้สำนักงาน และข้างๆเขามีผู้หญิงที่สง่างามคนหนึ่งยืนอยู่
ผู้หญิงคนนี้สูง แต่งกายด้วยชุดกระโปรงผ้าถักรัดรูป เพียงแค่มองจากด้านหลังก็รู้สึกดึงดูดมาก
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอรู้สึกว่ามีความรู้สึกที่คุ้นเคย
