อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 286 ไม่เคยรับลูกศิษย์ง่ายๆ

สุสานชุนเทียน

กู้ไหว่ไม่เคยคิดว่าในช่วงชีวิตของเขา จะได้พบกับคุณย่าที่มีความมั่นใจซึ่งให้ความรู้ทางดนตรีแก่เขา——ซูหมิงจู

เขายิ่งคิดไม่ถึงว่านักเรียนที่ตัวเองให้ความสำคัญซึ่งก็คือหลานสาวของซูหมิงจู

เมื่อเห็นกู้ไหว่วางช่อดอกไม้ช่อหนึ่งให้ซูหมิงจู ดวงตาของเฉินฮวนฮวนก็แดงขึ้นอีกครั้ง

ทั้งๆที่คุณย่าจากไปได้ไม่นาน แต่เธอรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมากๆ เมื่อมองดูรอยยิ้มที่ใจดีของหญิงชราในภาพ เฉินฮวนฮวนรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นเวลาบนหลุมฝังศพ กู้ไหว่ก็ถอนหายใจ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว

“ฮวนฮวน เสียใจด้วย” เขาปลอบโยน

เฉินฮวนฮวนเช็ดดวงตาของเขา พยายามสงบสติอารมณ์ไว้ เพียงแค่พยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

ทั้งสองเศร้าเสียใจอยู่ครู่หนึ่งที่หน้าหลุมฝังศพ แล้วเดินไปที่ประตูสุสานด้วยกัน

ระหว่างทางกู้ไหว่ทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบโดยพูดว่า: “ฉันจะใช้ทำนองนั้นในเพลงนี้ งานแต่งเพลงให้เป็นหน้าที่ของผม ถ้าคุณมีแรงสามารถมาเรียนรู้จากผมได้”

“ได้หรือ?” เฉินฮวนฮวนกังวลว่าเธอจะรบกวนกู้ไหว่

“ได้แน่นอน” กู้ไหว่ตอบโดยไม่ลังเล เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดมิด จากนั้นหันศีรษะแล้วพูดว่า “ค่ำแล้ว ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปทานอาหารเย็น”

“หือ?” เฉินฮวนฮวนตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงคืนสติและพูดว่า: “อาจารย์กู้ ฉันจะเลี้ยงอาหารเย็นคุณเอง”

กู้ไหว่ช่วยเธอไว้มากเกินไป เธอไม่รู้จริงๆว่าควรขอบคุณอย่างไร จึงทำได้เพียงเสนอตัวจะเป็นคนเลี้ยงเท่านั้น

“ได้ งั้นเราไปร้านหม้อไฟกันไหม? คุณหลีกเลี่ยงที่จะทานอะไรไหม? ” กู้ไหว่ถามอย่างสนิทสนม

“ฉันไม่มีอะไรที่ทานไม่ได้” เฉินฮวนฮวนส่ายหัวทันที

หลังจากขึ้นรถของกู้ไหว่แล้ว ทั้งสองก็มาถึงที่ร้านหม้อไฟอย่างรวดเร็ว ขณะที่ลงจากรถกู้ไหว่อธิบายว่า: “ร้านอาหารนี้เพื่อนผมเป็นคนเปิดและรสชาติดีมาก”

“งั้นฉันต้องทานมากหน่อย” เฉินฮวนฮวนยิ้มจางๆ

เมื่อเธอนั่งลง เฉินฮวนฮวนถูกกลิ่นหอมของในร้าน”โชย” โดนจริงๆ ทำให้รู้สึกว่าน่ารับประทานมาก แต่ตอนนี้เธอไม่อยากทานอะไร

หลังจากออกจากสุสาน อารมณ์ของเธอยังไม่กลับคืนปกติ เพียงเพื่อไม่ให้กู่ไหว่หมดสนุก เธอจึงพยายามแสร้งทำเป็นท่าทีอารมณ์ดีและสั่งอาหารไปมากมาย

ขณะที่ทั้งสองทานไปด้วย กู้ไหว่บอกความรู้ทางดนตรีบางส่วนกับเธอ และเฉินฮวนฮวนได้รับประโยชน์มากมาย

ในขณะนั้น ลุงสวมแว่นคนหนึ่งเดินเข้ามา ตบไหล่กู้ไหว่อย่างแรงและหัวเราะ: “ไอ้หนู เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายพาผู้หญิงมา ไม่แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอ?”

เฉินฮวนฮวนตกตะลึงครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าลุงคนนี้ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรผิด

กู้ไหว่ยืนขึ้นและแนะนำว่า: “อาหย่ง นี่คือนักเรียนของผมชื่อเฉินฮวนฮวน”

“ฮวนฮวน นี่ก็คือเพื่อนคนที่ผมพูดกับคุณ เจ้าของร้านนี้ชื่อเผิงต้าหย่ง เป็นหัวหน้าวงร็อคที่ผมเคยอยู่”

เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นทันที โค้งคำนับเผิงต้าหย่งแล้วกล่าวทักทาย: “สวัสดีค่ะ”

“อ๊า ดีใจเก้อเลย!” เผิงต้าหย่งอุทานออกมาอย่างตื่นเต้นสองครั้งและกล่าวว่า “ฉันยังคิดว่าในที่สุดต้นไม้เหล็กพันปีก็ผลิบาน ที่แท้ก็เป็นแค่นักเรียนของนาย!”

พูดจบเขาก็มองไปที่เฉินฮวนฮวนอีกครั้งและกวักมือเรียก “สวัสดี สวัสดี ดูเหมือนว่าคุณจะอยู่ในระดับที่ดี หรือไม่งั้นแสดงให้เราดูหน่อยได้ไหม? อาไหว่ของพวกเราไม่เคยรับลูกศิษย์ง่ายๆ

“ฉัน……” เฉินฮวนฮวนทำอะไรไม่ถูกทันที

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น เธอก้มหน้าลงมองเห็นหมายเลขผู้โทร จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที

“อาจารย์กู้ อาจารย์เผิง ฉันขอตัวไปรับสาย พวกคุณคุยกันก่อน” เฉินฮวนฮวนพูดจบอย่างสุภาพแล้วออกจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว

หลังจากเฉินฮวนฮวนจากไป เผิงต้าหย่งก็คว้าไหล่ของกู้ไหว่ แล้วเอาหัวของเขาไปซุกใต้รักแร้ตังเองพร้อมพูดติดตลกว่า “นักเรียน? จะโกหกใคร! ฉันคิดว่าท่าทางเธอเหมือนแจกัน ไม่เหมือนว่าจะมีระดับอะไร”

“ต้าหย่ง นายเดาผิดจริงๆ เธอเป็นนักเรียนของฉันในการประกวดไอดอลหนึ่งร้อยคะแนนในครั้งนี้ เป็นเด็กฝึกในกลุ่มร้องและแต่งเพลง” กูไหว่อธิบายสองสามประโยคอย่างอดทน

“นายสนใจคนอื่นเขาใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นนายสอนดนตรีเธอลำพังเหรอ? นายเป็นคนกระตือรือร้นขนาดนี้เหรอ?” เผิงต้าหย่งเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

กู้ไหว่หัวเราะเบาๆและกล่าวว่า “เรื่องนี้พูดแล้วเรื่องมันยาวจริงๆ อาจเป็นทำนองเพลงที่ดึงดูดให้สนใจ”

“เกิดอะไรขึ้น? บอกพี่ให้น้องฟังหน่อย” เผิงต้าหย่งหยิบเก้าอี้มานั่งลงด้วยใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็น

กู้ไหว่พูดอย่างช้าๆ

……

เฉินฮวนฮวนพบมุมที่ห่างไกลและรีบเชื่อมต่อโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“ยังไม่จบอีกเหรอ?” เฟิงหานชวนไม่เคยได้รับโทรศัพท์จากเฉินฮวนฮวนเลย ดังนั้นเขาจึงเป็นคนเริ่มโทรมา

“อาหาน ฉันอาจจะกลับดึกหน่อย มีบางอย่างเกิดขึ้น อาจารย์กู้กับฉันกำลังทานหม้อไฟอยู่ข้างนอก” เฉินฮวนฮวนตอบตามความจริง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเฟิงหานชวนก็หมองลงและบ่นด้วยเสียงเย็นชาว่า: “ใครให้คุณทานหม้อไฟ? สถานการณ์ของเธอตอนนี้ทานหม้อไฟได้ยังไง?”

“น่าจะไม่เป็นไร ฉันทานหม้อซุปน้ำใส ไม่ได้ทานหม้อน้ำมันเนื้อ” เฉินฮวนฮวนพูดกระซิบ

“ตอนนี้คุณอยู่ร้านหม้อไฟร้านไหน ผมจะไปรับคุณ” พูดด้วยน้ำเสียงที่ห้ามไม่ให้ปฏิเสธ

เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปาก น้ำเสียงที่นุ่มนวลด้วยเสียงอ้อน: “อาหาน ความสัมพันธ์ของเราไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้…”

ขณะที่เธออยากปรึกษากับเฟิงหานชวน วินาทีต่อมาเธอก็ได้ยินเสียง “ปิ๊บปิ๊บ” จากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์

เฉินฮวนฮวนผงะไปครู่หนึ่ง เฟิงหานชวนวางสายเหรอ?

นี่เขาโกรธเธอเหรอ?

เฉินฮวนฮวนกังวลขึ้นมา รีบกดโทรศัพท์โทรหาเฟิงหานชวนอีกครั้ง เสียงเรียกดังขึ้นสักพักและเฟิงหานชวนก็ไม่รับสาย

เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าดวงตาแดง เฟิงหานชวนไม่อยากสนใจเธอแล้วหรือ?

เมื่อคิดว่ากู้ไหว่ยังคงรออยู่ที่ล็อบบี้ เฉินฮวนฮวนกลั้นน้ำตาของเธอไว้ พยายามสงบอารมณ์ของตนเอง แล้วค่อยๆเดินออกไปด้านนอก

กู้ไหว่เพิ่งพูดถึงเรื่องยายของเฉินฮวนฮวนกับเผิงต้าหย่งจบ เผิงต้าหย่งเห็นเฉินฮวนฮวนเดินมา ก็รีบดึงเก้าอี้ให้เธอและหัวเราะพร้อมพูดว่า “คุณเฉิน เมื่อครู่ขอโทษด้วยที่ล่วงเกิน ผมขอโทษคุณไว้ตรงนี้”

“อาจารย์เผิง คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ในเมื่อคุณเป็นนักเรียนของอาไหว่ ก็คือนักเรียนของผม คราวหน้ามาที่ร้านหม้อไฟของผม ลดครึ่งราคา!” เผิงต้าหย่งตบหน้าอกและพูดอย่างภาคภูมิใจ

แม้ว่าเฉินฮวนฮวนจะดูมึนงง แต่ก็ยังพยายามยิ้มและพยักหน้า: “ขอบคุณอาจารย์เผิง”

“มาเถอะ ทานเยอะๆ ทานเยอะๆ” เผิงต้าหย่งใช้ตะเกียบกลางช่วยเฉินฮวนฮวนคีบอาหารอย่างกระตือรือร้น

มองดูผักที่มีน้ำมันสีแดงลอยในชาม เฉินฮวนฮวนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหยิบตะเกียบและทานด้วยคำเล็กๆ

ในขณะที่เธอทานไปครึ่งชามจากเต็มๆชาม ข้อมือของมือที่ถือตะเกียบอยู่จู่ๆก็ถูกจับขึ้น

เมื่อเฉินฮวนฮวนหันศีรษะ กลายเป็นเฟิงหานชวน