อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 289 ไม่มีผลกระทบ
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก!”
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เฉินฮวนฮวนเคาะประตู
วินาทีต่อมา เฟิงหานชวนจึงเปิดประตู แล้วหรงจิ่นซิวกับเฉินฮวนฮวนก็ทักทายกัน
“คุณหมอหรงคะ นี่เป็นผลตรวจของฉันค่ะ” เฉินฮวนฮวนถือซองเอกสารไว้ แล้วยื่นให้หรงจิ่นซิว
หรงจิ่นซิวยิ้ม แล้วหยิบแว่นตามาใส่ ยื่นมือรับเอกสารไป “ไม่ต้องเกรงใจกับผมขนาดนั้นก็ได้ ในเมื่อคุณเป็นภรรยาของเจ้าสาม งั้นก็ถือว่าเป็นน้องสะใภ้ผม เรียกผมพี่รองก็ได้”
เฉินฮวนฮวนเกาหัวอย่างทำตัวไม่ถูก แล้วหันมองเฟิงหานชวนข้างๆ เฟิงหานชวนจึงพูดว่า “หรงจิ่นซิว นายไม่ได้มีน้องสาวเยอะขนาดนั้น”
หรงจิ่นซิว “……หึงเหรอ ไม่หรอกมั้ง”
“เขาขี้หึงแบบนี้แหละค่ะ หึงซะทุกคนเลย” เฉินฮวนฮวนแอบบ่นเสียงเบา
สีหน้าเฟิงหานชวนเข้มขรึมทันที แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณไปกินชาบูกับหนุ่มๆสองต่อสอง ยังโทษที่ผมอารมณ์เสียอีก?”
“ฉันบอกคุณล่วงหน้าแล้ว วันนี้ฉันจะไปเรียนกับครูกู้” เฉินฮวนฮวนเถียง
“คุณบอกว่าไปเรียน ไม่ได้บอกว่าไปกินข้าวสองต่อสอง”
“เฟิงหานชวน คุณ……คุณไม่มีเหตุผลเลย!”
“ผมไม่มีเหตุผลยังไง? การกระทำคุณต่างหากที่มีปัญหา”
“เฟิงหานชวน คุณ คุณ คุณ……”
หรงจิ่นซิวรู้สึกปวดหัว เขาจึงพูดเสียงดังอย่างเอือมระอาว่า “พอแล้ว! พอแล้ว! หยุดทะเลาะกันได้แล้ว!”
“ให้สภาพแวดล้อมที่สงบ แล้วให้ฉันดูผลตรวจ โอเค?”
เฟิงหานชวนไม่พูดอะไรอีก เฉินฮวนฮวนก็หุบปากเหมือนกัน
พอหรงจิ่นซิวตั้งใจเปิดดูแล้ว จึงดันกรอบแว่นตา พร้อมเอ่ยว่า “ไม่มีปัญหาอะไร เจ้าสาม แกก็อย่าเว่อร์ แค่ไปกินชาบูไม่มีอะไรสักหน่อย”
“……” เฟิงหานชวนมองเขาอย่างเย็นชา
หรงจิ่นซิวไอเสียงเบา เหมือนคิดอะไรได้ จึงยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วหันไปพูดกับเฉินฮวนฮวน “น้องสะใภ้ ผมได้ยินเจ้าสามพูดว่า มันยอมรับเรื่องนั้นกับเราแล้ว?”
“หรงจิ่นซิว!” สีหน้าเฟิงหานชวนเข้มขรึม แล้วพูดเสียงเข้ม
ทีแรกเฉินฮวนฮวนยังไม่เข้าใจ แต่ปฏิกิริยาของเฟิงหานชวน เธอจึงเข้าใจทันที
เธอไม่รู้ว่าควรตอบยังไง แค่หันมองหรงจิ่นซิว แล้วพยักหน้าเบาๆ “คุณก็รู้เหรอคะ?”
“ผมเป็นหมอ ก็ต้องรู้สิ!” หรงจิ่นซิวพยายามกลั้นขำ ยังจงใจมองเฟิงหานชวนที่หน้าเขียวบูดบึ้ง แล้วพูดว่า “แต่ว่าน้องสะใภ้ไว้ใจเถอะ ถึงเจ้าสามจะมีลูกไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าด้านนั้นมันจะทำไม่ได้ ไม่กระทบชีวิตคู่ของเราสองคนหรอก”
เฉินฮวนฮวนไม่คิดเลยว่าหรงจิ่นซิวจะอธิบายเรื่องนี้ หน้าเธอจึงแดงทันที
“หรงจิ่นซิว นายหุบปากไปเลย!” เฟิงหานชวนพูดเสียงเข้ม แล้วจับข้อมือเฉินฮวนฮวนไว้ พาเธอออกจากห้องทันที
วินาทีที่ประตูปิดลง สุดท้ายหรงจิ่นซิวจึงทนไม่ไหว แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง
……
เฟิงหานชวนดึงเฉินฮวนฮวนออกมา พอถึงลานจอดรถแล้วค่อยปล่อยมือเธอ
ระหว่างนั้นเฉินฮวนฮวนก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเฟิงหานชวนเป็นผู้ชาย รักศักดิ์ศรีมาก ถ้าพูดถึงเรื่องนั้น ต้องโกรธมากแน่นอน
“อาหาน หรงจิ่นซิวเป็นเพื่อนรักคุณ เป็นหมอด้วย ไม่……ไม่เป็นไรหรอก คุณอย่าใส่ใจเลย ฉันไม่……ไม่รังเกียจคุณหรอก” เฉินฮวนฮวนพูดออกมาอย่างเกร็งๆ
พอเฟิงหานชวนได้ยิน แค่รู้สึกปวดหัว แต่เขายอมรับเอง เขาจึงต้องรับไว้
“ขึ้นรถ เราไปสุสานกันเถอะ”
เฟิงหานชวนเพิ่งพูดจบ บนถนนข้างทางก็มีคนสามคนเดินมา แล้วยังพูดคุยหัวเราะกัน
เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าคุ้นเสียงมาก จึงหันไปดู แล้วขมวดคิ้ว ที่แท้คือเยี่ยจิ่งเฉิน หลี่ซูฉินกับเฉินซินโหรว
สามคนนั้นหยุดเดิน พอเห็นพวกเขา โดยเฉพาะเยี่ยจิ่งเฉิน เขายืนอึ้งนิ่งอยู่กับที่เลย
“ฮวนฮวน! ไม่เจอกันนานเลย” หลี่ซูฉินโบกมือทักทายก่อน
ความสัมพันธ์เฉินฮวนฮวนกับหลี่ซูฉินค่อนข้างดี จึงไม่อยากเมินเฉย เลยโบกมือทักทายว่า “คุณน้าหลี่ สวัสดีค่ะ”
หลี่ซูฉินเดินมาหาเฟิงหานชวนกับเฉินฮวนฮวน สีหน้าตอนนี้ของเฟิงหานชวนเยือกเย็นมาก แล้วยังแฝงไปด้วยความรังเกียจ
“คุณคือคุณชายเฟิงใช่ไหมคะ? สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแม่ของเพื่อนฮวนฮวนค่ะ” หลี่ซูฉินยื่นมือออกมา อยากจับมือกับเฟิงหานชวน
เฟิงหานชวนมองมือเธออย่างรังเกียจ แล้วเลิกคิ้วถามอย่างเสียดสี “เพื่อน?”
เขามองไปทางเยี่ยจิ่งเฉิน เยี่ยจิ่งเฉินตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรเลย
“ทั้งสองคนยังเด็กไม่รู้เรื่อง ก็แค่ลองคบกัน แล้วเลิกกันอย่างเข้าใจกัน งั้นก็ถือว่ากลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอคะ?” หลี่ซูฉินเจ้าเล่ห์มาก
แต่เฟิงหานชวนไม่แยแส ไม่อยากสนใจด้วยซ้ำ
เฉินฮวนฮวนที่ยืนอยู่ข้างๆไม่รู้ควรพูดยังไง เธอจึงเอ่ยว่า “คุณน้าหลี่ คุณน้าออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอคะ?”
พอเห็นเฉินฮวนฮวนคุยด้วย หลี่ซูฉินยังไม่หน้าแตกมาก เธอจึงยิ้มเอ่ยว่า “ใช่จ้ะ ฟื้นฟูได้ดี อยากประหยัดหน่อย ก็เลยออกจากโรงพยาบาลก่อน”
พอได้ยินคำว่าประหยัด เฉินฮวนฮวนจึงนึกถึงคุณยายตัวเองทันที ก่อนที่คุณยายยังไม่ป่วยหนัก ก็เคยนอนโรงพยาบาลหลายครั้ง ทุกครั้งก็เอาแต่ยื้อ เพิ่งไปอยู่ในโรงพยาบาลได้ไม่กี่วัน ก็จะกลับไปแล้ว
“คุณน้าหลี่คะ เงินแบบนี้คุณน้าจะประหยัดไม่ได้นะคะ อยู่ดูอาการอีกวันสองวันดีกว่าค่ะ” น้ำเสียงเฉินฮวนฮวนมีความใจร้อน
“ฮวนฮวน หนูเป็นเด็กดีจริงๆ รู้ว่าต้องเป็นห่วงคนอื่น ถ้าใครได้แต่งงานกับหนู คงโชคดีมากแน่ๆ” หลี่ซูฉินพูด แล้วตบหลังมือเธอเบาๆ แต่กลับถอนหายใจ
เหมือนกำลังเสียใจเพราะลูกชายตัวเอง ทำไมถึงไม่ได้แต่งงานกับเฉินฮวนฮวน
สีหน้าเฟิงหานชวนเข้มกว่าเดิม เขาดึงมือเฉินฮวนฮวนมาจากหลี่ซูฉิน แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ฮวนฮวน ขึ้นรถ”
พอรู้ว่าเฟิงหานชวนโกรธ เฉินฮวนฮวนจึงไม่คิดจะคุยอะไรกับหลี่ซูฉินอีก จึงโบกมือลา “คุณน้าหลี่ พวกหนูยังมีธุระ ไปก่อนนะคะ”
“ได้จ้ะ ไม่รบกวนพวกหนูแล้วกัน” หลี่ซูฉินพยักหน้า แล้วยิ้มโบกมือลาพวกเขา
พอเฟิงหานชวนกับเฉินฮวนฮวนไปแล้ว เฉินซินโหรวกับเยี่ยจิ่งเฉินค่อยเดินมาหา
“แม่ครับ แม่ไม่ควรทักเฉินฮวนฮวนเลย” เยี่ยจิ่งเฉินยืนพูดข้างๆเธอ “สีหน้าเฟิงหานชวนเปลี่ยนไปเลย”
“เด็กคนนี้นี่ ลูกไม่เข้าใจ เมื่อกี้ที่แม่ทักทาย เฟิงหานชวนพูดอะไรไหม?” หลี่ซูฉินมองบนใส่ลูกชายตัวเอง
เฉินซินโหรวที่ยืนอยู่ข้างๆแอบกัดฟันแน่น แล้วพูดว่า “คนเขาสั่งให้คนมาทำร้ายลูกตัวเอง น้ายังยิ้มแย้มกับเขาอีก”
“เธอจะรู้อะไร!?” หลี่ซูฉินต่อว่าเสียงดัง “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ จิ่งเฉินจะมีเรื่องกับเฟิงหานชวนเหรอ? ก็เพราะเมื่อก่อนตระกูลเฉินของพวกเธอทำไม่ดีกับฮวนฮวน ตอนนี้เลยเป็นแบบนี้ไง!”
