อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 292 ผู้ชายในคืนนั้น
“คุณหลี คุณไม่ต้องกังวล ผมจะไม่สะกดจิตคุณ”
เฉินเจี๋ยกล่าวอย่างจริงใจว่า: “หลังจากการสะกดจิต คนๆนั้นก็จะโง่ ไร้ความหมาย ไร้จิตวิญญาณ ดังนั้น…ผมชอบคุณหลีแบบตอนนี้มากกว่า ”
หลังจากที่หลีซืออวิ๋นได้ยิน เธอก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินเฉินเจี๋ยต่ำเกินไป
คงจะเป็นเรื่องเคราะห์ร้ายถ้าเธอถูกเฉินเจี๋ยสะกดจิตโดยไม่ทันได้ระวังตัว
“แล้วหลังจากการสะกดจิตล่ะ? เธอพูดอะไรเหรอ?”หลีซืออวิ๋นถามทันที
“อันที่จริง ผมคิดไม่ถึงว่าคุณชายเฟิงที่สามจะรู้สึกรับผิดชอบมากขนาดนี้”
“คุณกำลังพยายามจะสื่อถึงอะไร? รีบพูดมา!”หลีซืออวิ๋นถูกเฉินเจี๋ยกระตุ้นความอยากรู้ของเธอ
เฉินเจี๋ยยิ้มและพูดตามความจริง: “หลังจากที่ผมสะกดจิตหลิวเยว่เออร์แล้ว หลิวเยว่เออร์ก็บอกทุกอย่างออกมาในตอนนั้น ก่อนหน้านี้เฟิงหานชวนถูกวางยาจากครอบครัวของศัตรูและเขาได้ขัดขืนเฉินฮวนฮวนโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาต้องการที่จะรับผิดชอบ แต่ตอนนั้นเฉินฮวนฮวนไปทำงานแทนหลิ่วเยว่เอ่อร์ หลิ่วเยว่เอ่อร์จึงแทนที่เฉินฮวนฮวนเป็นผู้หญิงในคืนนั้น…”
เฉินเจี๋ยตื่นเต้นมากและพูดเร็วมาก ในขณะที่พูดเขาก็ใช้ทั้งมือทั้งเท้าขยับอย่างมีความสุข พยายามแสดงให้เห็นถึงความเก่งของตัวเอง
เขาต้องการพูดถึงเรื่องนี้ให้จบโดยเร็ว เพื่อที่เขาจะได้มีความสุขกับหลีซืออวิ๋นสักที
เขาพูดอยู่เป็นเวลานานและในที่สุดก็พูดจบ ตอนนี้เขาแทบอยากจะกระโจนเข้าไปกอดหลีซืออวิ๋นแต่ถูกหลีซืออวิ๋นปิดกั้นตัวเองไว้เสียก่อน
หลีซืออวิ๋นสวมและจัดชุดนอนให้เรียบร้อย ทีแรกเธอนั่งอยู่ตรงโต๊ะกาแฟ แต่ตอนนี้เธอลุกขึ้นและเดินคิดอยู่ในห้องนั่งเล่น
เฉินเจี๋ยหมดความอดทนและถามอย่างรวดเร็วว่า: “อวิ๋นเอ่อร์ คุณคิดเสร็จหรือยัง?”
“ดังนั้นพูดได้ว่าเฉินฮวนฮวนคิดว่าผู้ชายในคืนนั้นคือหลิวตงรุ่ยและหลิวตงรุ่ยก็ถูกหานชวนบีบบังคับให้ไปต่างประเทศ ดังนั้นเฉินฮวนฮวนก็ยังไม่รู้จนกระทั่งตอนนี้ว่าหานชวนเป็นผู้ชายในคืนนั้น?”หลีซืออวิ๋นลูบคางของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ใบหน้าของเธอสะท้อนให้เห็นว่าเธอกำลังคิดหนัก
“ใช่”เฉินเจี๋ยพยักหน้าและวิเคราะห์: “สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนที่เฉินฮวนฮวนถูกขืนใจ ยายของเธอก็เสียชีวิตกะทันหัน เธอไม่เห็นแม้กระทั่งแววตาสุดท้ายของยาย”
“ฉันเข้าใจแล้ว!”หลีซืออวิ๋นก็ตระหนักได้ในทันทีว่าในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าทำไมเฟิงหานชวนต้องปกปิดเรื่องของเฉินฮวนฮวน
เหตุผลสุดท้ายก็คือยายของเฉินฮวนฮวน
“อวิ๋นเอ่อร์ ผมได้อธิบายไปหมดแล้ว คุณดูสิ พวกเรามาเริ่มกันเลยดีไหม?”เฉินเจี๋ยถูมือของเขาอย่างคาดหวัง
ก่อนหน้านี้หลีซืออวิ๋นคิดแค่ว่าจะเตะเขาออกไป แต่ตอนนี้เมื่อเธอรู้ว่าเฉินเจี๋ยมีเทคนิคลับ เลยทำให้เธอไม่กล้าดูหมิ่นผู้ชายคนนี้ เพราะกังวลว่าจะถูกเขาแก้แค้น
“ครั้งนี้เท่านั้นและครั้งเดียวเท่านั้นนะ”หลีซืออวิ๋นผลักเขาไปที่โซฟา
เธอมีประสบการณ์กับหนุ่มหล่อมากมายในต่างประเทศ ดังนั้นโดยพื้นฐานเธอจึงไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้มากนัก
ก่อนหน้านั้นเธอไม่เต็มใจที่จะผูกมัดตัวเองกับเฉินเจี๋ยและไม่มีอะไรมากไปกว่าการดูถูก เฉินเจี๋ยผู้ซึ่งไม่มีทั้งรูปร่างและหน้าตาที่ดี
อันที่จริงในลักษณะนี้เธอจะเสียเท่าไหร่ก็เสียได้ แต่เพียงแค่ต้องแอบซ่อนไว้เท่านั้น
ภายนอกเธอเป็นลูกสาวของตระกูลหลีที่สูงส่ง เธอเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียง อ่อนโยนและมีคุณธรรม และเป็นผู้หญิงที่อุดมไปด้วยความรู้
คำศัพท์ดีๆมากมายคงไม่เพียงพอที่จะอธิบาย
……
ครึ่งเดือนหลัง
สถานที่สำหรับ Idol 100 Points ได้สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ผู้เข้ารับการฝึกทุกคนจะต้องเข้าเยี่ยมชมและซ้อมลำดับขั้นตอนในการบันทึกรายการตอนแรก
เฟิงหานชวนต้องการส่งเฉินฮวนฮวนไปยังสถานที่บันทึกเทปด้วยตัวเอง แต่เฉินฮวนฮวนไม่ยอม ดังนั้นเขาทำได้แค่จัดคนขับรถไปส่งเฉินฮวนฮวนแทน แต่เฉินฮวนฮวนก็ยังคงไม่ยอม
หลังจากที่ทั้งสองคนยุ่งอยู่กับการถกเถียงกัน สุดท้ายก็ตัดสินใจให้คนขับแท็กซี่ไปส่งเฉินฮวนฮวนและเฉินฮวนฮวนก็ยอมตกลงในที่สุด
คนขับเป็นชายวัยกลางคนที่ทำงานในบ้านของตระกูลเฟิง และชื่อของเขาคือลุงเฉิน
ลุงเฉินเป็นคนนิ่งและพูดน้อย หลังจากขับรถไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เฉินฮวนฮวนก็ถูกส่งถึงหน้าประตูของสถานที่ถ่ายทำ
เฉินฮวนฮวนเห็นรีสอร์ทอยู่ข้างหน้าของเธอ ตาของเธอก็สว่างขึ้นมาทันที เทปบันทึกนี้จะถูกถ่ายในรีสอร์ทอย่างนั้นเหรอ?
เธอมาเร็วและเห็นเด็กฝึกหลายคนค่อยๆมาทีละคน แต่ทีมหลักยังมาไม่ถึง
เฉินฮวนฮวนบอกลาลุงเฉิน และบอกให้เขากลับไปพักผ่อนก่อน จากนั้นเธอจึงเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าของเธอและรายงานตัวกับสตาฟ
มีโต๊ะเล็กๆอยู่ข้างประตูรีสอร์ท เฉินฮวนฮวนเข้ามาและเห็นว่าเป็นเฉินเฟยหยางที่กำลังลงทะเบียนข้อมูลอยู่ที่นั่น
เฉินเฟยหยางดูเขินเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ เขาโบกมือให้เธอและพูดว่า: “ไม่เจอกันนานเลย”
เฉินฮวนฮวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งสองไม่เจอกันมาประมาณสามสัปดาห์ได้ นานมากแล้วเธอโบกมือให้เขา: “ไม่เจอกันนานเลย ฉันต้องลงทะเบียนที่นี่ใช่ไหม?”
“ใช่”เฉินเฟยหยางพยักหน้าและมอบแบบฟอร์มเซ็นชื่อให้เฉินฮวนฮวนหนึ่งใบ
เฉินฮวนฮวนเซ็นชื่อ เธอยิ้มและส่งแบบฟอร์มเซ็นชื่อให้กับเฉินเฟยหยาง เฉินเฟยหยางไม่ได้พูดอะไร การแสดงออกของเขาดูเย็นชาเล็กน้อย
เฉินฮวนฮวนงงนิดหน่อย ในช่วงระหว่างเข้าค่ายฝึก เธอและเฉินเฟยหยางเป็นเพื่อนสนิทกันที่ดีต่อกัน แต่พวกเขาไม่ได้เจอกันนานมาก ทำไมเฉินเฟยหยางดูเหมือนจะมีปัญหาบางอย่างกับเธอ?
ในช่วงระหว่างการฝึก เฉินเฟยหยางนัดกับเธออยู่สองหรือสามครั้ง โดยต้องการให้เธอพาเพื่อนออกไปเที่ยวเล่น แต่เพราะเธอต้องฝากครรภ์ เธอจึงต้องเรียนกับกู้ไหว่แทน เธอเลยปฏิเสธไป
เป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า?
“หลังจากเซ็นชื่อแล้วให้เดินเข้าไปข้างใน มีห้องโถงใหญ่อยู่ด้านในซึ่งวางเก้าอี้ไว้แล้ว ให้ไปรออยู่ตรงนั้น”คำพูดของเฉินเฟยหยางดูเป็นทางการ
เฉินฮวนฮวนพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรมาก เธอเดินไปข้างหน้า แต่จู่ๆเฉินเฟยหยางก็ตะโกนเรียกเธออีกครั้งหลังจากที่เธอเพิ่งจะเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว
“เฉินฮวนฮวน”
เฉินฮวนฮวนหันกลับมาและถามด้วยความสงสัย: “อะไรเหรอ?”
“เธอมีปัญหากับฉันหรือเปล่า?”เฉินเฟยหยางมองมาที่เธอและถาม
“ห้ะ?”เฉินฮวนฮวนผงะไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความสงสัย: “เฉินเฟยหยาง นายเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? ฉันไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับนายใช่ไหม?”
“ฉันนัดเธอออกไปข้างนอกตั้งหลายครั้ง แต่เธอก็หาข้อแก้ตัวทุกอย่าง ทั้งไม่สบาย ทั้งต้องเรียนดนตรี ถ้าเธอไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับฉัน เธอก็บอกตรงๆเลยไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม”เฉินเฟยหยางรู้สึกเศร้าและเสียใจ เขาอดกลั้นมันมาครึ่งเดือน
เฉินฮวนฮวน: “…..”
เธอพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง
อย่างไรก็ตามหลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว เธอก็ตอบไปว่า: “เฉินเฟยหยาง ฉันเกือบจะถอนตัวออกจากการแข่งขันแล้ว รู้ไหม?”
“อะไรนะ เธอเกือบจะถอนตัวออกจากการแข่งขันแล้ว? นี่มันเรื่องอะไรกัน?”เฉินเฟยหยางถามด้วยความประหลาดใจ
“ฉันป่วยและบาดเจ็บที่ขา ฉันไม่สามารถออกกำลังได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถเข้าร่วมการฝึกเต้นได้ ดังนั้นฉันเลยเกือบจะถอนตัวจากการแข่ง”
“เป็นครูกู้ที่ยื่นเรื่องสมัครการแสดงครั้งแรกของฉันในด้านการร้อง วันนี้ฉันเลยมีโอกาสมารายงานตัว”
เฉินฮวนฮวนรู้ว่าตัวเองกำลังโกหก แต่เธอถูกบังคับให้ต้องโกหกแบบนี้
“แสดงว่าข้อแก้ตัวครั้งก่อนของเธอเป็นความจริงทั้งหมด…”ใบหน้าของเฉินเฟยหยางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที มันคือความอับอายและความผิดหวัง
เขายื่นมือมาเกาหัวและขอโทษอย่างเขินอาย: “ฉันขอโทษที่เข้าใจเธอผิด”
“ไม่เป็นไร แค่อธิบายให้ชัดเจนก็โอเคแล้ว ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน”เฉินฮวนฮวนแซว จากนั้นก็ชี้ไปยังอาคารที่อยู่ข้างหน้าแล้วพูดว่า: “งั้นฉันจะเข้าไปข้างในก่อน”
“ขาของเธอ เดินไหวไหม? ให้ฉันไปส่งเธอไหม “เฉินเฟยหยางเอ่ยก่อน
“ไม่เป็นไร ฉันเดินได้ แค่ฉันไม่สามารถฝึกได้แล้วเท่านั้นเอง”เฉินฮวนฮวนโบกมือและเดินไปข้างหน้าอย่างสงบ
เฉินเฟยหยางคอยเฝ้าดูเธอจากด้านหลัง
ในขณะเดียวกันรถตู้เก่าๆก็มาหยุดจอดอยู่ที่ข้างถนน
ผู้ชายที่นั่งเบาะตรงที่นั่งคนขับสวมหมวกสีดำ เขาถือกล้องส่องทางไกลและมองผ่านราวบันไดของรีสอร์ท และล็อกเป้าหมายไว้ที่เฉินฮวนฮวน
