อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 302 หาคุณนายเจอแล้ว

ตกกลางคืน

เฟิงหานชวนจอดรถที่ทางเข้าวิลล่า แต่ไม่ลงจากรถสักที

เขารอคอยการให้อภัยของเฉินฮวนฮวนในใจ แต่ก็กังวลว่าเธอจะไม่ยอมให้อภัยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกประหม่ามาก

ในที่สุด หลังจากการต่อสู้ทางความคิด เขาก็เปิดประตูและลงจากรถ

ทันทีที่เธอมาถึงห้องนั่งเล่น แม่บ้านหลี่ก็ออกมาต้อนรับ และมีกลิ่นหอมจางๆของยาจีนลอยมาจากห้องครัว

“คุณชายสาม คุณกลับมาแล้ว นายหญิงกำลังนอนหลับอยู่ชั้นบน ฉันเลยไม่กล้าไปรบกวนเธอ” แม่บ้านหลี่ตอบตามความจริง

“ครับ ผมไปดูหน่อย” เฟิงหานชวนพยักหน้าและเดินขึ้นไปชั้นบน

หลังจากไปถึงชั้นสาม เขาก็หายใจเข้าลึกๆอีกครั้งและก้าวเข้าไปในห้องนอนอย่างกล้าหาญ

เพียงแต่ว่า เตียงสีขาวนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นพิเศษ ราวกับว่าถูกจัดไว้ และไม่มีใครอยู่บนเตียง

เฟิงหานชวนรีบเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่รู้ตัว แต่ห้องน้ำก็ว่างเปล่าเช่นกัน

เขารีบไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อด้านใน แต่ก็ไม่มีใคร

เขาวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างบ้าคลั่ง ไปถึงที่ชั้นสอง มองหาทีละห้อง

“ฮวนฮวน——”

เฟิงหานชวนตระหนักถึงอะไรบางอย่างและตะโกนออกมาดังๆ แต่ไม่มีใครตอบ

ฝ่ามือที่ถือโทรศัพท์มือถืออยู่ ลำโพงมีเสียงผู้หญิงดังขึ้น: “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้”

……

หนึ่งเดือนต่อมา

เฟิงหานชวนส่งคนไปค้นหาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม แต่ก็ไม่พบเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนดูเหมือนจะระเหยไปจากโลก

ในสำนักงานขนาดใหญ่ ร่างกายของเขาผอมลง และมีรอยคล้ำมากๆใต้ตาและดูซีดเซียวมาก

“ไม่ดีแล้ว ไม่ดีแล้ว ประธานเฟิง ไม่ดีแล้ว!”

ในเวลานี้ ซูอวี่เปิดประตูพุ่งเข้ามาพร้อมกับกองเอกสาร

เฟิงหานชวนลุกขึ้นยืนและถามอย่างกระวนกระวายใจ “พบฮวนฮวนแล้วเหรอ?”

“ประธานเฟิง……ใช่ พบคุณนายแล้ว แต่ แต่……” ซูอวี่อ้ำๆอึ้งๆไม่กล้ารายงาน

“แต่ว่าอะไร? เธอ……ไม่ยอมกลับมาเหรอ?” เฟิงหานชวนเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าว

วันนั้น เดิมทีเขาคิดว่าเฉินฮวนฮวนจะให้อภัยเขา แต่ไม่คิดว่าเธอแทบรอไม่ไหวที่จะหนีจากเขา

“ไม่ ไม่ใช่ คุณนายไม่ได้ไม่ยอมกลับมา แต่ว่า……” ซูอวี่รู้สึกว่าเขาไม่สามารถพูดต่อได้

“แต่ว่าอะไร?” เฟิงหานชวนเดินอ้อมรอบโต๊ะอย่างกระวนกระวายไปด้านหน้าซูอวี่ และคว้าเอกสารในมือของเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูอวี่จึงต้องรีบรายงาน: “คุณนายไม่ได้ไม่ยอมกลับมา แต่ไม่สามารถกลับมาได้แล้ว เธอ……เธอเสียชีวิตแล้ว”

“อะไรนะ……”

เมื่อมองดูกระดาษในมือ มีรูปถ่ายของศพผู้หญิงที่เน่าเปื่อยและยังมีผลชันสูตรทางนิติเวช

ผลชันสูตรระบุว่าเป็นการกระโดดลงแม่น้ำฆ่าตัวตาย

แววตาของเฟิงหานชวนดับวูบและร่างสูงของเขาล้มลงบนพื้นอย่างแรง

……

สามปีต่อมา

สนามบินเมืองเป่ยเฉิง

รูปร่างที่สวยงามปรากฏตัวขึ้นที่ล็อบบี้และเดินไปที่ประตูสนามบิน

หญิงสาวสวมแว่นกันแดดสีดำ หมวกเบเร่ต์หนังสีดำบนหัว เสื้อแขนสั้นธรรมดา กางเกงรัดรูปผ้ายีนส์และรองเท้าบูทสีดำ และกระเป๋าคาดเอวสีน้ำตาลที่เอว

แม้ว่าจะเป็นเพียงการจับคู่ธรรมดา แต่ถ้าเป็นคนที่รู้ด้านนี้ ก็รู้ว่าชุดของเธอคือรุ่นใหม่ล่าสุดของแบรนด์ ทั้งเนื้อทั้งตัวรวมมูลค่ารวมกว่า10 ล้าน

เพียงแค่กระเป๋าเดินทางสีแดง ก็มีราคาห้าล้าน

ข้างหลังของเธอ ตามด้วยบอดี้การ์ดที่สูงแข็งแรงสวมชุดสูทดำสองคน ระหว่างทางไปที่ประตู อัตราการหันหัวกลับของเธออยู่ที่ 100%

“อาเหลิ่ง รถคันที่จอดอยู่ข้างหน้าเป็นของเราเหรอ?” เสียงของหญิงสาวช่างออดอ้อน เช่นเดียวกับรูปร่างที่เล็กกระทัดรัดและน่ารักของเธอ

“ใช่ค่ะ คุณหนูใหญ่ อีกสักครู่ตรงไปที่โรงแรมตี้ฮวงเลยและจองห้องเพรสซิเดนสูทชั้นบนสุดให้คุณแล้วค่ะ” บอดี้การ์ดด้านหลังฝั่งขวาตอบอย่างเคารพ

“อามั่ว หลังจากถึงโรงแรมแล้ว ช่วยฉันไปที่เคเอฟซีใกล้ๆ แล้วซื้อชุดถังครอบครัวและเอาเป่ยเฉิงเนื้อไก่ม้วนเจ้าเก่าด้วย” หลังจากพูดจบประโยค หญิงสาวก็เดินไปที่ประตูรถโรสรอยด์

เมื่อได้ยินคำว่าเคเอฟซี จิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งเพร้อมกัน: “คุณหนูใหญ่ แน่ใจหรือ?”

“คุณหนูใหญ่ เคเอฟซีไม่ถูกสุขอนามัย แถมน้ำมันก็เยอะ……” จิ่งเหลิ่งพูดเสริมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หญิงสาวหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ทำหน้าร้องไห้ เท้ามือทั้งสองที่สะโพก และพูดอย่างมีเหตุผลว่า: “ฉันไม่ได้กินเคเอฟซีรสชาติของจีนมาสามปีแล้ว ฉันจะกิน!”

“ค่ะ คุณหนูใหญ่” จิ่งมั่วได้แค่พยักหน้า

เมื่อเห็นจิ่งมั่วเห็นด้วย หญิงสาวก็ยิ้มทันที เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว: “ขึ้นรถเถอะ”

พูดจบเธอก็หันหลังกลับและเข้าไปอย่างรวดเร็ว

จิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งมองหน้ากัน ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นรีบยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปและทั้งคู่ก็ขึ้นรถ

เร็วมาก ถึงโรงแรมตี้ฮวงแล้ว

คืนนี้ ที่ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมตี้ฮวงจะมีงานการประมูลระดับนานาชาติครั้งใหญ่ และมีคนดังจากทั่วทุกมุมโลกมา

หลังจากลงจากรถ หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาข้อมือและมีเสียงติ๊ดติ๊ดสองครั้ง”ยังเช้าอยู่ เดี๋ยวฉันต้องนอนสีกหน่อย”

“ได้ค่ะ คุณหนูใหญ่” สองพี่น้องตอบพร้อมกัน

“อมยิ้ม!” หญิงสาวเอื้อมมือไปข้างหลัง กางฝ่ามือออก

จิ่งเหลิ่งหยิบอมยิ้มหนึ่งอันออกมาจากกระเป๋าทันที แล้วยื่นถึงมือของหญิงสาว

หญิงสาวเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับอมยิ้มในปาก และจิ่งมั่วก็กดปุ่มที่ชั้นบนสุดทันที

ห้านาทีต่อมา

เสียง “ติ๊งต่อง” ประตูลิฟต์ก็ค่อยๆเปิดออก

เธอเงยหน้าขึ้น และเดินออกไปอย่างเงยหน้าอกตั้งตรง เมื่อเธอไปถึงประตูห้องสูท จิ่งเหลิ่งก็รูดบัตร และทั้งสามคนก็เดินเข้ามา

ท้องฟ้ามืดลงแล้ว สิ่งแรกที่เธอทำหลังจากเข้าไปในห้องสูท ก็คือเดินไปทางหน้าต่างจรดพื้น

ด้านนอกมีไฟนีออนที่สว่างแล้ว และมองจากที่นี่ คุณสามารถเห็นเมืองเป่ยเฉิงอันกว้างใหญ่

สามปีแล้ว ในที่สุดเธอก็กลับมา

เมื่อมองดูเมืองที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยนี้ มุมปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าของเธอก็เย็นชาอีกครั้ง

หลังจากที่จิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งวางกระเป๋าเดินทางของเธอเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็ออกจากห้องไป

ไม่รู้ว่ายืนเหม่ออยู่ด้านหน้าของหน้าต่างจรดพื้นนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงกริ่งประตู”ติ๊งต่อง” ดังขึ้น ได้ดึงความคิดของเธอกลับมา

หญิงสาวเหยียบรองเท้าบู๊ทสีดำเดินไปที่ประตู และถามอย่างระมัดระวัง: “ใคร?”

“รบกวนถามว่าใช่คุณเป๋าฮวน คุณเป๋าไหมครับ? ผมเป็นพนักงานเสิร์ฟของโรงแรม บะหมี่เนื้อตุ๋นอาจารย์คังที่คุณต้องการส่งมาให้คุณแล้วครับ” กิริยาของพนักงานเสิร์ฟให้ความเคารพเป็นพิเศษ

นี่คือชั้นที่สูงที่สุด มีห้องเพรสซิเดนสูทเพียง 2 ห้องเท่านั้น และมียิมขนาดเล็กแยกต่างหาก ซึ่งมีเพียงแขกของห้องเพรสซิเดนสูทเท่านั้นที่สามารถใช้ได้

ราคาของห้องเพรสซิเดนสูทชั้นบนสุด สูงถึงเจ็ดหลักต่อคืน

ดังนั้น แขกที่เข้าพักบนชั้นสูงสุดจึงเป็นคนรวยและสูงส่ง และแม้แต่ระดับความมั่งคั่งก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้

ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าจะส่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งถัง พนักงานเสิร์ฟก็จะรู้สึกประหม่ามาก และไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่น้อย

เสียง”คลิก” จู่ๆประตูก็เปิดขึ้น

หญิงสาวถอดแว่นกันแดด ในปากเธอยังมีอมยิ้มอยู่ เธอยิ้มจางๆแล้วตอบว่า “ใช่ ฉันชื่อเป๋าฮวน”