อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 304 เสียงเหมือนกันเป๊ะ

สามปีก่อน ศพผู้หญิงในแม่น้ำ ใบชันสูตรศพ เป็นของปลอม

คุณตาเป็นคนทำเพื่อปกป้องเธอ

ที่เธอทำแบบนั้น ก็เพื่อหลุดพ้นจากเขา แล้วหายไปจากชีวิตเขา

พอนึกถึงพวกนี้ มุมปากเป๋าฮวนเลิกขึ้น แล้วหันเดินไปที่ลู่วิ่ง

เธอเดินเร็วบนลู่วิ่งไปด้วย แล้วมองความมืดข้างนอกหน้าต่าง แต่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้น กลับเอาแต่โผล่มาต่อหน้าเธอ

ไม่เจอกันสามปี ใบหน้าของเขาก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม ทั้งๆที่เป็นผู้ชายอายุสามสิบสอง แต่ดูไม่แก่เลย

แต่ว่า เมื่อกี้เธอไม่ได้สังเกตอย่างละเอียด ไม่แน่บนหน้าเขาก็อาจจะเริ่มมีริ้วรอยแล้วก็ได้!

เป๋าฮวนพึมพำกับตัวเอง ไม่มีคำพูดดีๆเลยสักคำ

เธอยกข้อมือขึ้นดูเวลา พอเห็นว่าเวลาได้ที่แล้ว เป๋าฮวนจึงกดหยุดลู่วิ่ง

ในฟิตเนสมีเทรนเนอร์ผู้ชายหล่อๆผู้หญิงสวยๆ ถ้าเป็นแขกผู้ชาย เทรนเนอร์หญิงก็จะเป็นคนบริการ แต่ถ้าเป็นแขกผู้หญิง ก็จะเป็นเทรนเนอร์ชายมาบริการ

เทรนเนอร์ชายข้างๆเห็นว่าเป๋าฮวนหยุดเดินแล้ว จึงหยิบผ้าขนหนู แล้วเดินไปอย่างกระตือรือร้น “คุณหนูเป๋า เช็ดเหงื่อก่อนครับ! ต่อจากนี้ จะออกกำลังกายต่อไหมครับ?”

“ไม่ค่ะ” เป๋าฮวนรับผ้าขนหนูมา แล้วเช็ดเหงื่อบริเวณคอกับไหล่

เทรนเนอร์ชายเห็นเป๋าฮวนปฏิเสธ จึงร้อนใจ ผู้หญิงตรงหน้า เป็นคุณหนูร่ำรวย เขาไม่อยากพลาด

“เครื่องออกกำลังกายของเราที่นี่มาตรฐานดีเยี่ยม ตอนที่คุณออกกำลังกาย จะทำให้รู้สึกอารมณ์ดี แล้วการเทรนของผมด้านนี้ ก็ดีเยี่ยมเหมือนกันครับ”

เทรนเนอร์ชายชี้ป้ายหน้าอกตัวเอง แล้วเชิดอกแนะนำตัวอย่างมั่นใจ “คุณหนูเป๋าครับ ผมชื่อจอห์น เป็นเทรนเนอร์มือโปรของโรงแรมตี้ฮวงครับ”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป๋าฮวนเจอคนแบบนี้ เธอเงยหน้ามองจอห์นคนนี้ แล้วยิ้มถามว่า “คุณจอห์นคะ ที่คุณบอกว่าดีเยี่ยม เยี่ยมแค่ไหนเหรอคะ?”

ตาทั้งสองข้างของจอห์นเป็นประกายทันที เขายกแขนขึ้น แล้วโชว์กล้ามเนื้อตัวเอง พร้อมพูดอย่างมั่นใจว่า “ดีเยี่ยมแบบที่คุณหนูเป๋าพอใจแน่นอนครับ”

เขาเคยบริการคุณหนูมาหลายคน ทุกคนพอใจเขามาก แล้วมีแขกที่มาใช้บริการซ้ำเยอะด้วย

ไม่ว่าจะเป็นด้านสุขภาพ หรือว่าด้านนั้น ฝีมือเขาดีเยี่ยม เขาจึงมั่นใจมาก

เป๋าฮวนเอามือป้อมปากขำ แล้วหยิบแว่นดำขึ้นมาใส่ ใช้นิ้วมือแตะๆที่ไหล่ของจอห์น

ตามคาด กล้ามเนื้อแข็งแรงมาก

“เดี๋ยวฉันต้องไปงานประมูล ไว้เจอกันใหม่ค่ะ” เธอเลิกคิ้ว ลงจากลู่วิ่ง แล้วเดินไปทางประตู

จอห์นตื่นเต้นมาก จึงตะโกนตามหลังเธอว่า “ผมรอคุณครับ คุณหนูเป๋า ผมรอคุณ……”

เป๋าฮวนหลุดขำ เรื่องแบบนี้เธอทำมาไม่น้อย

ตอนที่เธอเงยหน้าเดินต่อ แต่วินาทีต่อมา ฝีเท้าของเธอกลับหยุดกะทันหัน

หน้าประตูฟิตเนส มีผู้ชายที่สวมชุดสูทสั่งตัดโดยเฉพาะ สวมรองเท้าหนังวาววับ การแต่งตัวแบบนี้ แค่ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาออกกำลังกาย

สีหน้าเป๋าฮวนเริ่มเกร็ง แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

จนกระทั่ง หยุดลงตรงหน้าเธอ

สีหน้าของเขาตกใจมาก แต่ก็มีความไม่อยากเชื่อ ดวงตาที่มืดสนิทนั้น เอาแต่จ้องผู้หญิงตรงหน้า

เป๋าฮวนเริ่มร้อนตัว จึงดันแว่นดำ แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก แล้วเดินอ้อมผู้ชายคนนั้นไป

แต่ว่า กลับทำไม่สำเร็จ

แขนของเธอถูกดึงไว้ จนเธอโดนดึงกลับไปตรงหน้าเขา

“คุณผู้ชาย คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?” น้ำเสียงเธอแฝงไปด้วยความโมโห

เฟิงหานชวนเบิกตากว้างกว่าเดิม แม้แต่เสียง……ก็ยังเหมือนกันเป๊ะ

“คุณชื่ออะไรครับ?” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

เป๋าฮวนใจสั่น หรือว่าเฟิงหานชวนจำเธอได้?

แต่ว่า ตอนนี้เธอใส่แว่นดำอันใหญ่อยู่ จนเกือบจะบังหน้าเธอได้แล้ว

เธอสะบัดมือของเขาออกแรงๆ แล้วพูดอย่างโมโหว่า “ใครกันที่มาจีบคนอื่นแบบนี้?”

“คุณชายเฟิง!” เทรนเนอร์หญิงข้างๆรีบเดินมาหา แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณชายเฟิง คุณมาออกกำลังกายเหรอคะ? มีอะไรให้ช่วยเรียกหาฉันได้นะคะ! ฉันชื่ออันนา คุณเรียกฉันอันนาได้เลยค่ะ”

“ไสหัวไป……” เฟิงหานชวนพูดเสียงเข้ม

สีหน้าอันนาเกร็งทันที แล้วรีบถอยออกไปยืนข้างๆ

พอจอห์นเห็นสถานการณ์แบบนี้ จึงร้อนใจมาก แต่ก็ไม่กล้าไปพูดอะไร กลัวว่าจะทำให้เฟิงหานชวนโมโห

นี่เป็นคุณชายสามตระกูลเฟิง ฝีมือเด็ดขาด ไม่ใช่คนที่คนทั่วไปยุ่งด้วยได้

จอห์นมองออก คุณชายเฟิงสนใจคุณหนูเป๋า กว่าเขาจะตีสนิทกับคุณหนูเป๋าได้ จะโดนคุณชายเฟิงแย่งไปงั้นเหรอ?

จอห์นรู้สึกทรมานใจมาก

เห็นใบหน้าที่เย็นชาของเขา ใจของเป๋าฮวนจึงสั่น เธอเบะปาก แล้วกลืนน้ำลาย จงใจพูดไปว่า “คุณผู้ชายคะ สมองคุณมีปัญหาเหรอคะ? ในเมื่อคุณให้ฉันไสหัวไป งั้นฉันก็จะไสหัวไป!”

พูดจบ เธอก็เตรียมตัวจะหนี แต่แขนกลับโดนดึงไว้อีกครั้ง

เป๋าฮวนคิดในใจว่า ตายแน่!

เธอเพิ่งกลับมา ก็เจอกับเฟิงหานชวนแล้ว จากนั้นเขาก็จับได้?

ทำไมเธอถึงซวยขนาดนี้?

“ผมไม่ได้ให้คุณไสหัวไป” เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น

“……” เป๋าฮวนไม่รู้จะตอบยังไง

“เสียงของคุณ เหมือนกับคนที่ผมรู้จัก แล้วหุ่นของคุณ……” สายตาของเฟิงหานชวน มองเธอทั้งแต่เท้า แล้วมองขึ้นมาข้างบน แล้วจ้องสบตากับแว่นตาดำของเธอ

เขาไม่เห็นหน้าเธอ มองไม่เห็นตาเธอ เขาอยากจะเอาแว่นดำเธอออก

“อือ การจีบของคุณเชยไปไหมคะ? ผู้ชายแก่ รบกวนหัดดูหนุ่มๆสมัยนี้หน่อยได้ไหมคะ?” เป๋าฮวนจงใจทำมือดูถูก

มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกทันที

“ปล่อยมือฉันค่ะ ตอนนี้ฉันจะกลับห้อง” เป๋าฮวนพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงที่พูดกับเขา มีแต่ความหงุดหงิด

เฟิงหานชวนพูดเสียงเข้มว่า “คุณยังไม่ได้บอกผมเลย ว่าคุณชื่ออะไร”

ที่เขามาฟิตเนส ก็เพื่อมาเช็กหน้าตากับชื่อของผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินสิ่งที่เธอคุยกับเทรนเนอร์คนนั้น

ปล่อยตัวมาก ไม่เหมือนกับเฉินฮวนฮวนที่ขี้อายเลยสักนิด

ทีแรกเขาจะไปแล้ว แต่ว่า เขาก็เลือกอยู่ต่อ อยากเช็กให้แน่ใจอีกครั้ง

เขารู้ว่าตัวเองบ้า เฉินฮวนฮวนจากไปตั้งนานแล้ว แต่ผู้หญิงตรงหน้า นอกจากนิสัย อย่างอื่นเหมือนเฉินฮวนฮวนเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์

ยังมีอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ก็เพราะที่เธอใส่แว่นดำ

“ชื่อของฉัน?” เป๋าฮวนหลุดขำ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ว่าบอกไม่ได้ งั้นฉันจะบอกคุณเดี๋ยวนี้เลย ฉันชื่อ……”

“Joy•เป๋า”