อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 314 คุณเป๋าตอนนี้คุณโสดหรือเปล่า

ขณะที่เป๋าฮวนเข้าไป ไม่เห็นใครในห้องนั่งเล่น

เธอเห็นว่าประตูห้องนอนใหญ่ปิดอยู่ เธอจึงวิ่งไปทางห้องนอนใหญ่และเปิดประตูห้องนอนทันที

ในขณะนั้น เสียง “คลิก” ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ชายหนุ่มผมเปียกชุ่ม และเสื้อคลุมอาบน้ำบนตัวของเขาเปลี่ยนจากสีน้ำเงินเข้มเป็นสีดำ

ทันใดนั้นเป๋าฮวนก็ตะลึงอยู่ที่เดิม

เธอ……เธอไม่เห็นเฟิงหานชวนที่เมามาก คนเขาก็แค่อาบน้ำในห้องน้ำ ดังนั้นจึงไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู?

“มีอะไรหรือ?” เฟิงหานชวนเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูแห้ง มองไปยังเป๋าฮวนและผู้จัดการโรงแรมอย่างเย็นชา

ผู้จัดการรู้สึกเพียงว่าสองขาอ่อนแรงและเหงื่อออกทั่วทั้งตัวและรีบอธิบายว่า: “คุณชายสาม คุณเป๋าคนนี้เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับคุณ ต้องให้ผมเปิดประตูให้ได้ ผมไม่ได้ตั้งใจ ต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก คุณชายสามโปรดยกโทษให้ด้วย……”

เมื่อฟังคำอธิบายของผู้จัดการ เป๋าฮวนก็เบ้ปากหลายครั้ง และนิ้วเท้าก็จิกพื้นอย่างดุดัน รู้สึกเพียงว่าทำอะไรไม่ถูกทั่วทั้งตัว

เธอเป็นห่วงเฟิงหานชวนหรือ?

ไม่ใช่เลย!

เธอแค่กังวลว่าหลังจากที่ตัวเองยืมไวน์แดงให้แล้ว เกิดทำให้เฟิงหานชวนได้รับอันตรายถึงชีวิต เธอก็ไม่สามารถปัดความผิดได้

แม้ว่าเธอจะเกลียดเฟิงหานชวน แต่เฟิงหานชวนไม่ได้มีความผิดถึงขั้นตาย

“ออกไปเถอะ” เฟิงหานชวนมองผู้จัดการโรงแรมและพูดอย่างเย็นชา

ผู้จัดการวิ่งออกไปอย่างเร็วทันที

เป๋าฮวนกำลังคิดหนักเมื่อครู่ เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหานชวน จึงคิดเพียงว่าเฟิงหานชวนพูดทั้งกับตัวเองและผู้จัดการ

เมื่อเห็นว่าผู้จัดการไปโดยไม่เห็นแม้แต่เงา เธอก็หันหลังและเตรียมจะจากไป แต่หลังจากเดินไปสองก้าว เธอก็ได้ยินเสียงดังจากข้างหลัง

เธอหันศีรษะกะทันหัน และเห็นเฟิงหานชวนล้มลงกับพื้น เธอผงะด้วยความตกใจ

เป๋าฮวนรีบพุ่งเข้าไปพยุงเฟิงหานชวนทันที จับแขนของเขาแล้ววางไว้หลังคอของเธอ พยายามที่จะดึงเขาขึ้น

เฟิงหานชวนไม่ได้สลบ แต่ดูเหมือนสภาพจิตใจไม่ปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธออยู่ใกล้เขามากในตอนนี้จนเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ไปทั่ว

“คุณดื่มไวน์แดงไปมากแค่ไหนเนี่ย?” เป๋าฮวนทั้งกังวลทั้งหดหู่ในขณะนี้

ทั้งๆที่ไม่กี่วินาทีที่แล้ว ผู้ชายคนนี้ยังดูปกติ ทำไมตอนนี้ถึงไม่ไหวแล้ว?

“ดื่มจนหมดเกลี้ยง” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“อะไรนะ! ดื่มหมดเกลี้ยง? คุณดื่มไวน์แดงมากขนาดนั้นจนหมดเลยหรือ?” เป๋าฮวนตกใจ และรีบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเพื่อจะโทร120

เมื่อตระหนักถึงการกระทำของหญิงสาว ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มก็จับมือเธอไว้ทันที วินาทีถัดมา เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธออยู่ภายใต้แรงอันหนักอึ้ง คนทั้งคนถูกบังคับให้ต้องพยุงเขาจนถอยหลังหลายก้าว

น้ำหนักเกือบทั้งตัวของเฟิงหายชวนทับอยู่บนตัวเธอ แขนขาผอมบางของเธอตอนนี้รู้สึกเหมือนยกน้ำหนักอยู่ยังไงยังงั้น

“คุณเอามือออก ฉันจะเรียกรถพยาบาลให้คุณ!” เป๋าฮวนพูดอย่างกังวล

เฟิงหานชวนดูเหมือนจะไม่ได้ยินหมือนเดิมและจับมือเป๋าฮวนไว้แน่น ทั้งตัวของเขาพิงเธออยู่ และตัวทั้งสองคนก็ติดไว้ด้วยกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ว่าเฟิงหานชวนเมา เป๋าฮวนสงสัยจริงๆว่าเขาตั้งใจเอาเปรียบเธอ

“เฟิงหานชวน!” เป๋าฮวนหันศีรษะและตะโกนใส่หู: “เอามือคุณออกไป”

เธอดิ้นตลอด แต่เฟิงหานชวนแรงเยอะเกินไป ถ้าเขาไม่คลายมือเขาเอง เธอไม่ทางหลุดจากเขาได้อย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่าหลังจากตะโกนจบ ความแรงที่เฟิงหานชวนจับมือเธอ ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

เป๋าฮวนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

ในเวลานี้ เฟิงฟานชวนหันศีรษะด้วยเบ้าตาสีแดงจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยตาพร่ามัว

เป๋าฮวนก็ถูกกระแสน้ำวนสีดำในดวงตาของเขาดูดเข้าไปทันที

ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก สี่ตาประสานกัน ทั้งคู่ต่างจ้องมองดวงตาของกันและกัน

“ฮวนฮวน คุณกลับมาแล้วเหรอ……” เฟิงหานชวนพึมพำ

เป๋าฮวนเกือบจะไม่มีสติ เธอฟื้นคืนสติขึ้นมาอย่างเร็วและพูดอย่างเฉยเมยว่า: “คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ”

“ทำไมคุณก็ชื่อฮวนฮวน?” ดวงตาของเฟิงหานชวนอ่อนโยนขึ้นมา เขาปล่อยมือที่จับเป๋าฮวนอยู่ และพยายามยกนิ้วโป้งขึ้นช้าๆเพื่อจับแก้มของหญิงสาว

“คนที่ชื่อฮวนฮวนคงจะมีมากมาย? อีกอย่าง ฉันไม่ได้ชื่อฮวนฮวน ฉันชื่อJoy” เป๋าฮวนกล่าวด้วยเสียงเข้ม พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้

“คุณไม่ใช่ฮวนฮวน!” เฟิงหานชวนปล่อยตัวเป๋าฮวนทันทีและถอยหลังหลายก้าวเพื่อรักษาระยะห่างกับเธอ

“ใช่ ฉันไม่ใช่ฮวนฮวนที่คุณพูด” เป๋าฮวนพูดเสริมอีกเมื่อมองไปที่ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามที่มีท่าทางซึมเศร้า

เธอต้องการดูว่าเฟิงหานชวนจะพูดความจริงออกมาหลังจากที่เมาหรือไม่

“ฮวนฮวน ฮวนฮวน…” เฟิงหานชวนกอดศีรษะของตัวเอง น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้น

เมื่อมองดูท่าทางแบบนี้ของเขา เป๋าฮวนก็รู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย ราวกับว่าหายใจลำบากขึ้นนิดหน่อย

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า “ดูเหมือนคุณเฟิงจะคิดถึงภรรยาที่เสียชีวิตมาก เมื่อก่อนคุณคงเป็นสามีที่ดีในยี่สิบสี่กตัญญู?”

เฟิงหานชวนนั่งบนพื้นตามแนวกำแพง สองมือจับหัวไว้ เป๋าฮวนมองไม่เห็นสีหน้าของเขา

เมื่อเห็นว่าเฟิงหานชวนไม่ยอมตอบ เป๋าฮวนอดไม่ได้และถามว่า “เท่าที่ฉันรู้ภรรยาของคุณเฟิงโดดน้ำฆ่าตัวตาย คุณเฟิงรักภรรยาเหมือนกับที่แสดงออกมาหรือเปล่า? ”

เธอแค่อยากจะได้ยินความในใจของเฟิงหานชวน

ในตอนแรก เขาปฏิบัติต่อตัวเธอเป็นอย่างดีและดูแลทุกวิถีทาง แต่เบื้องหลังนั้นเป็นเพราะคืนนั้นที่บลูส์คลับ

เขาหลอกเธอ ปกปิดเธอ แม้กระทั่งไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นลับหลังเธอ…

“ผมผิดต่อเธอ!”

เป็นเวลานานกว่าที่เสียงเข้มและแหบแห้งของชายหนุ่มจะดังขึ้นช้าๆ

เดิมทีเป๋าฮวนรออย่างร้อนใจและกำลังจะจากไป ไม่คิดว่าเฟิงหานชวนจะพูดขึ้น

เมื่อได้ยินคำขอโทษนี้ เป๋าฮวนสะดุ้งและเยาะเย้ยแล้วกล่าวว่า “ดังนั้น ในเมื่อขอโทษแล้ว ทำไมต้องแสร้งทำเป็นสามีที่มีความรักที่ลึกซึ้ง? เป็นการหลอกลวงผู้หญิงคนอื่นต่อไปหรือ?”

“ไม่ใช่” เฟิงหานชวนปฏิเสธอย่างแผ่วเบา

“คุณเฟิง ฉันคิดว่าตอนนี้คุณสบายดีแล้ว คุณมีโทรศัพท์มือถือใช่ไหม? ถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย โทรเรียกรถพยาบาลเอง ลาก่อน!”

เป๋าฮวนไม่ต้องการฟังต่ออีกต่อไป ไม่ต้องการฟังคำอธิบายของเฟิงหานชวน และไม่ต้องการที่จะฟังเขาพูดอีกแม้แต่ประโยคเดียว

เธอเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา

ทันใดนั้น ร่างกายของเธอก็ถูกโอบกอด หน้าอกอันร้อนระอุของชายหนุ่มกดทับแผ่นหลังของเธอ และแขนอันยาวก็โอบรอบเอวเรียวเล็กของเธอ

เธอถูกเฟิงหานชวนกอดแน่นจากด้านหลัง

“เฟิงหานชวน คุณจะทำอะไร? ปล่อยฉันนะ!” เป๋าฮวนบิดตัวอย่างกังวล พยายามเพื่อจะให้หลุดพ้น

“คุณเป๋า ทำไมคุณถึงรู้เรื่องของผมกับภรรยาผมมากขนาดนี้?” ชายหนุ่มกอดผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแรงขึ้น ราวกับว่ากลัวเธอจะหนีไป

“รู้เรื่อง? ขอโทษ ฉันไม่ได้รู้เรื่อง เพียงแค่บังเอิญได้ยินพอดี” เป๋าฮวนแก้ตัว

“งั้นผมขอถามละลาบละล้วงประโยคหนึ่ง ตอนนี้คุณเป๋าโสดหรือเปล่า?”