อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 323 เธอไม่ใช่เฉินฮวนฮวน

เฉินซินโหรวไม่เคยคิดว่าจะได้เจอเฉินฮวนฮวนอีกครั้ง

สีหน้าของเธอนตอนนี้ตกใจมาก ตกใจมากจนคิดว่าตัวเองเห็นผี

แต่เห็นได้ชัดว่า เฉินฮวนฮวนที่อยู่ข้างหน้าเป็นคนที่ยังมีชีวิต และมือของเฉินฮวนฮวนยังคงจับข้อมือของเธอไว้

เฉินฮวนฮวนตายไปสามปีแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงฟื้นคืนชีพอีกครั้ง?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เฉินซินโหรวตกตะลึงอยู่ที่เดิม ดวงตาเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมา

“เฉินฮวนฮวน เธอ……เธอยังไม่ตาย? เธอยังไม่ตาย?” เฉินซินโหรวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง

เป๋าฮวนปล่อยมือของเฉินซินโหรวทันที และรีบปิดหูไว้ เธอรู้สึกว่าหูถูกกรีดร้องจนจะหนวก

“คุณหุบปากได้แล้ว!” เธอตะโกนเสียงดัง

ดวงตาของเฉินซินโหรวเบิกกว้าง เธอจับไหล่ของเป๋าฮวนด้วยมือทั้งสองและถามว่า: “เธอยังไม่ตาย? ทำไมเธอถึงยังไม่ตาย? เธอฆ่าตัวตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอกระโดดแม่น้ำแล้วไม่ใช่เหรอ?

เธอไม่ต้องการให้เฉินฮวนฮวนมีชีวิตอยู่สักนิด เพราะในสายตาของเธอ

เฉินฮวนฮวนเป็นหนามที่ทิ่มแทงเธอ

เมื่อเห็นว่าเฉินฮวนฮวนยังมีชีวิต และยังมีชีวิตอยู่ดี อยู่อย่างมีชีวิตชีวาและผิวของเธอก็ดีขึ้นอีก ว่าไปแล้วดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเฉินฮวนฮวนในอดีตเลย

แม้ว่าเฉินซินโหรวจะรู้สึกประหลาดใจ แต่อิจฉามากกว่า อิจฉามากๆ

เพียงแต่ว่า จู่ๆเธอก็ตกอยู่ในความสงสัย เฟิงหานชวนเป็นโสดมาสามปีแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าคนนี้คือเฉินฮวนฮวนจริงๆหรือ?

“คุณมันน่ารำคาญ เหมือนคนบ้า” เป๋าฮวนมองเธอบ้าคลั่งด้วยความเย็นชา น้ำเสียงแบบเกียจคร้าน

“ถูกต้อง เธอมันคนบ้า!” หญิงเซเลปหน้าแดงรีบหลบอยู่หลังเป๋าฮวน ในความเห็นของเธอ เป๋าฮวนและเธอต่างก็เป็นศัตรูของเฉินซินโหรว งั้นเป๋าฮวนก็อยู่ฝั่งเดียวกับเธอ

“ต่งอวี่ซาน ฉันเป็นคนบ้า? เธอยั่วยวนผู้ชายของฉัน เธอเลวหรือเปล่า! บัตรเชิญของเธอขอจากผู้ชายของฉันมาใช่ไหม? นังเลว!” เฉินซินโหรวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชี้ไปที่ต่งอวี่ซานและกรีดร้องดุด่าขึ้นมา

ต่งอวี่ซานซ่อนอยู่หลังเป๋าฮวนและหัวเราะเสียงดัง: “ฉันเลว ฉันยั่วยวนชายที่แต่งงานแล้ว แต่เธอไม่เลวเหรอ? เฉินซินโหรว ประธานหลิวไม่ใช่สามีของเธอ เธอคิดดูให้ดี! เธอเป็นเมียน้อย ถึงฉันจะเป็นเมียน้อยอีกคน พวกเราก็พอกัน!”

“ต่งอวี่ซาน เธอนังสารเลว! อาจงบอกว่าเขาจะแต่งงานกับฉันปีหน้า เธอดูสถานะของเธอกับฉันให้ชัดเจน มันไม่เหมือนกัน!” เฉินซินโหรวหัวเราะ

“เฉินซินโหรว ฉันจะรอดูว่าปีหน้าประธานหลิวจะแต่งงานกับเธอไหม ฉันจะรอ! ถ้าเธอไม่ได้เข้าประตูบ้านตระกูลหลิว เธอก็กินอึดีไหม?” ต่งอวี่ซานเท้าเอวพูดอย่างมีชัย น้ำเสียงบ่งบอกถึงความมั่นใจ

เฉินซินโหรวโกรธจนอ้าปากค้าง จ้องเขม็งไปที่เป๋าฮวนและพูดว่า “ดูพอแล้วสิ! ฉันรู้ เธอมาเพื่อเรื่องตลกของฉัน เป็นยังไงบ้าง? เธอพอใจหรือยัง?”

เป๋าฮวน : “……”

เธอขยับมุมปากหลายครั้งก่อนจะพูดออกมาสองคำ: “ป่วยเหรอ?”

พูดจบเธอกลอกตาแล้วหันหลังเดินจากไป ไม่อยากคั่นอยู่ระหว่างสุนัขทั้งสองตัวและถูกพ่นด้วยน้ำลาย

เธอมาที่นี่เพื่อดูสถานการณ์ปัจจุบันของวงการบันเทิง ดูว่าจะมีโอกาสอะไรหรือเปล่า ไม่ใช่มาดูผู้หญิงปากตลาดสองคนด่ากัน

เพียงแต่เธอเดินไปไม่ถึงสองก้าว จู่ๆแขนของเธอก็ถูกคว้าไว้ และทันทีที่เธอหันศีรษะไป เธอก็เห็นใบหน้าที่เธอไม่อยากมอง

“ยังมีธุระอะไรอีก?” เป๋าฮวนถามอย่างหงุดหงิด

“เฉินฮวนฮวน ในเมื่อเธอยังไม่ตาย เธอทำอะไรในช่วงสามปีที่ผ่านมา? ทำไมเธอถึงมีคุณสมบัติที่จะมาร่วมงานอาหารค่ำนี้ เฟิงหานชวนเป็นคนพาเธอมาเหรอ? ” เฉินซินโหรวอยากรู้ความเคลื่อนไหวในสามปีนี้ของเฉินฮวนฮวนเป็นพิเศษ และแทบรอไม่ไหวที่จะรู้ให้ได้

“เสียใจด้วย ฉันไม่ได้ชื่อเฉินฮวนฮวน” เป๋าฮวนไม่ได้ปฏิเสธตัวตนของเธอ แต่ปฏิเสธชื่อของเธอเอง และพูดอีกว่า “ฉันมีบัตรเชิญของฉันเอง และเข้ามาด้วยตัวเอง ไม่มีใครพาฉันมาที่นี่”

“สุดท้ายนี้ กรุณาปล่อยมือของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกรปภ.” สีหน้าของเธอเคร่งขรึมและแววตาที่ปราดเปรื่องเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

เฉินซินโหรวปล่อยมือกะทันหัน นี่ไม่ใช่เฉินฮวนฮวนที่เธอรู้จัก

อีกอย่าง ไม่ได้ชื่อเฉินฮวนฮวน? หรือว่าเธอจำคนผิด?

เฉินซินโหรวถามอย่างเหลือเชื่อว่า: “เป็นไปได้ยังไง? เธอไม่ใช่เฉินฮวนฮวน? เธอชื่ออะไร? เธอและเฉินฮวนฮวนเหมือนกันทุกประการ และเฉินฮวนฮวนไม่มีฝาแฝด เป็นไปได้ยังไง……”

เฉินซินโหรวรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

“ฉันจะพูดอีกครั้ง คุณมันน่ารำคาญมาก อย่ามารบกวนฉัน” เป๋าฮวนเตือนอย่างดุดัน หันหลังกลับและเดินไปข้างหน้า

เธอรู้สึกรำคาญเฉินซินโหรวจริงๆ และไม่อยากเจอผู้หญิงคนนี้เลย ดังนั้นเธอจึงต้องรักษาระยะห่างกับเฉินซินโหรว

คำพูดของเป๋าฮวนทำให้เฉินซินโหรวไม่กล้าตามไป แต่เธอก็ตกใจและสงสัยอย่างยิ่ง เธอรู้สึกว่าเป๋าฮวนคือเฉินฮวนฮวน แล้วก็ไม่ใช่เฉินฮวนฮวน

เมื่อคิดว่าต่งอวี่ซานดูเหมือนจะคุยกับเฉินฮวนฮวนเมื่อครู่ เฉินซินโหรวรีบหันมาทันที เดินไปด้านหน้าของเฉินซินโหรวและถามอย่างหยิ่งยโสว่า: “ต่งอวี่ซาน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? เธอชื่ออะไร?”

“ฉันจะรู้ได้ยังไง? ตัวเธอเองรู้จักหล่อนไม่ใช่เหรอ?” ต่งอวี่ซานกลอกตาและตอบแบบแปลกประหลาด

“เมื่อกี้เธอคุยกับหล่อนไม่ใช่เหรอ? เธอรีบบอกฉันสิว่าหล่อนชื่ออะไร!” เฉินซินโหรวร้อนใจอย่างยิ่ง

“ฉันไม่รู้จริงๆ! ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน!” ต่งอวี่ซาน ตะโกนอย่างหงุดหวิด: “ฉันกำลังคุยกับหล่อนอยู่ก็ถูกเธอตบตี ฉันจะรู้ได้ยังไงหล่ะ?”

“อะไรนะ……” เฉินซินโหรวสับสนทันที เดิมทีเธอคิดว่าต่งอวี่ซานจะรู้จักชื่อ “เฉินฮวนฮวน” แต่ต่งอวี่ซานก็ไม่รู้เหมือนกัน

ต่งอวี่ซานเหลือบมองแผ่นหลังของเป๋าฮวนและกระซิบว่า: “หล่อนไม่ใช่นักแสดงหรือคนดังทางอินเทอร์เน็ต เกรงว่าจะเป็นคนรักของเจ้านายคนไหนหรือเปล่า”

“เธอดูการแต่งตัวของหล่อนสิ ฉันเคยเห็นมันในนิตยสารแฟชั่น เป็นงานแฟชั่นโชว์ล่าสุดของดีไซเนอร์J เป็นแฟชั่นใหม่ในฤดูกาลนี้ ว่ากันว่าห้ามขาย”

“สามารถยืมชุดนั้นมาใส่ได้ เจ้าของคงเป็นลูกค้ารายใหญ่แน่ๆ อาจจะเก่งกาจกว่าประธานหลิวเสียอีก” ต่งอวี่ซานเยาะเย้ยเฉินซินโหรวอย่างจงใจ

ทั้งเธอและเฉินซินโหรวเป็นผู้หญิงของประธานหลิว ต่งอวี่ซานเป็นดาราดังในเน็ตที่เดบิวต์แล้วมาเป็นนักแสดง และเธอทำศัลยกรรมทั้งหน้า เธอมักจะเล่นเป็นกระสุนปืนใหญ่หรืออะไรทำนองนั้น แล้วการแสดงก็ไม่ได้ดีเท่าเฉินซินโหรวเป็นธรรมดา

แต่ว่าต่งอวี่ซานทำให้ประธานหลิวพึงพอใจ และในวิธีการในแง่นั้นเก่งกว่าเฉินซินโหรว ดังนั้นตอนนี้เฉินซินโหรวจึงถูกประธานหลิวละเลยไม่น้อย การแสดงโทรทัศน์ในมือของเธอไม่ดีแล้ว ดังนั้นเธอจึงอิจฉาและชังต่งอวี่ซาน

“เสื้อผ้าของJ คุณคิดว่ายืมได้ง่ายๆเหรอ?” เฉินซินโหรวยื่นมือออกไปและผลักที่หน้าผากของต่งอวี่ซาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน: “ใช้สมองคิดเรื่องนี้ แม้แต่นักแสดงหรือดาราดังก็ใส่ชุดของJไม่ได้ ชุดนั้นต้องเป็นของลอกเลียนแบบขั้นสูง!”

ในกลุ่ม การสวมชุดที่ลอกเลียนแบบขั้นสูงยิ่งจะถูกปฏิเสธ

ในมุมมองของเฉินซินโหรว ไม่ว่าเป๋าฮวนจะใช่เฉินฮวนฮวนหรือไม่ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสวมชุดของJ

“เฉินซินโหรว แม้ว่าคนอื่นเขาจะลอกเลียนแบบขั้นสูง แต่พวกเขาก็เลียนแบบชุดล่าสุดอยู่ดี ชุดนี้ที่เธอใส่มาจากไตรมาสที่แล้วใช่ไหม?” ต่งอวี่ซานปัดมือของเฉินซินโหรวออกและหัวเราะขึ้นมา