อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 336 ตั้งใจไว้หน้าให้ผมใช่ไหม

เฟิงหานชวนรีบกดปุ่มลิฟต์ทันที

ไม่นาน ประตูลิฟต์ก็ค่อย ๆ เปิดออก เขารีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดปุ่มเลข “2”

หลังจากที่ถึงชั้น 2 แล้ว เฟิงหานชวนก็พุ่งตัวออกจากลิฟต์ไป จนกระทั่งเจอประตูทางเข้าร้านอาหารตะวันตก

ในขณะที่เตรียมจะเข้าไป ก็ถูกพนักงานหญิงคนหนึ่งเข้ามาขวางไว้

พนักงานหญิงตกใจมาก เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้มา 3 ปีแล้ว

เธอชื่อว่าเจียงเม่ย ปีนี้เธอเปลี่ยนมาทำงานในร้านอาหารตะวันตกตี้ฮวง ก่อนหน้านั้นเธอทำงานในร้านอาหารบาบิโลน

เธอมีความประทับใจแรกกับเฟิงหานชวน และไม่เคยลืมตลอดชีวิตนี้

ถึงอย่างไร คน ๆ หนึ่งจะเจอกับผู้ชายตี ๆ ได้สักกี่คน? แต่คำว่าดีก็อาจจะไม่ได้ดีที่สุดก็ได้ ซึ่งเป็นความหมายแฝงเท่านั้น

“คุณผู้ชาย ไม่เจอกันนานเลยนะคะ! คุณมากันกี่คนคะ?” เจียงเม่ยกล่าวทักทายก่อน ตั้งใจจะดึงดูดความสนใจของเฟิงหานชวน แต่ก็ไม่อยากแสดงท่าทางที่ออกนอกหน้าเกินไป ดังนั้นมันจึงแค่ถามคำถามที่เป็นกิจวัตรประจำวันเท่านั้น

“ถอยไป” สีหน้าของเฟิงหานชวนยากจะคาดเดา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากสนใจผู้หญิงที่ยืนขวางทางเขาตอนนี้

เจียงเม่ยสังเกตได้จากสีหน้าท่าทาง เห็นได้ชัดว่าสภาพจิตใจของเฟิงหานชวนกำลังแย่มาก เธอไม่กล้าพูดอะไรมาก จึงทำได้เพียงแค่หลีกทางให้

เฟิงหานชวนแสดงสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็สาวเท้าก้าวเข้าไปในร้านอาหารตะวันตก เจียงเม่ยรีบเดินตามไปด้านหลังทันที

เฟิงหานชวนขี้เกียจจะสนใจ เขารีบมองไปรอบ ๆ ด้าน สุดท้ายก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งนั่งตรงข้ามกันอยู่ในมุมหน้าต่าง

เป๋าฮวนและเวินซือเหยี่ยน

เขาจำไม่ผิดแน่นอน เป๋าฮวนหันหลังให้เขา กำลังหัวเราะสนุกสนานอยู่กับเวินซือเหยี่ยน!

เมื่อคิดได้ สีหน้าของเฟิงหานชวนก็เคร่งขรึมลง ขาทั้งสองข้างได้ย่างกรายตรงไปยังทิศทางของพวกเขา

เป๋าฮวนกำลังดูเมนูอาหาร ลังเลว่าจะสั่งอะไรดี ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนบรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกลง

เมื่อเธอหันกลับไป ก็เห็นผู้ชายสวมชุดสูทคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังของเธอ วินาทีที่เงยหน้า ก็พบกับสายที่ดูโกรธเคืองของผู้ชายตรงหน้า

“คุณมาได้ยังไง?” เป๋าฮวนขมวดคิ้วแน่นทันที

ท่าทางเหมือนถูกรบกวนของเป๋าฮวนทำให้เฟิงหานชวนไม่พอใจอย่างมาก เขาชี้ไปทางเวินซือเหยี่ยนและถามเป๋าฮวนว่า : “คุณมาเดทกับเขาเหรอ?”

เป๋าฮวน : “….”

เธอหมดคำพูดทันใด จากนั้นก็ถามกลับไปด้วยความโกรธว่า : “คุณสะกดรอยตามฉันเหรอ?”

ไม่อย่างนั้น ทำไมหลังจากที่เธอและเวินซือเหยี่ยนถึงร้านอาหารตะวันตกได้ไม่นาน เฟิงหานชวนก็ตามมาถึงทันที?

“ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณ” ผู้ชายคนนี้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาไม่ได้สะกดรอยตามเป๋าฮวนจริง ๆ แค่บังเอิญเห็นเป๋าฮวนและเวินซือเหยี่ยนอยู่ด้วยกัน ดังนั้นก็เลยตามมา

นี่ไม่ได้เรียกว่าสะกดรอยตาม

“งั้นถามหน่อย คุณเฟิงมีสิทธิ์อะไรมาถามว่าฉันไปทำอะไรกับคนอื่น? ฉันกับคุณเฟิงมีความสัมพันธ์อะไรกันเหรอคะ?” เป๋าฮวนมองไปทางผู้ชายที่มีสีหน้าเคร่งขรึมแฝงไปด้วยความโกรธเคืองตรงหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกมากกว่าเดิม

เฟิงหานชวนหมดคำพูดไปในทันที

เขาเป็นสามีของเฉินฮวนฮวน แต่ผู้หญิงตรงหน้า ชื่อว่าเป๋าฮวน

“คุณชายสามตระกูลเฟิง สวัสดีครับ” เวลานี้ เวินซือเหยี่ยนก็ยืนขึ้น จากนั้นก็ยื่นมือไปทางเฟิงหานชวนด้วยท่าทางสุภาพ

เฟิงหานชวนมองไปทางเขาด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็มองไปทางเป๋าฮวนอีกครั้ง และมองเป๋าฮวนด้วยความสงสัย ก่อนเอ่ยถามว่า : “คุณกับเขา มีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

เฟิงหานชวนรู้จักเวินซือเหยี่ยน นักแสดงหนุ่ม ทายาทตระกูลเวิน ซีอีโอผู้อยู่เบื้องหลังของบริษัทเฉินฟานเอ็นเตอร์เทนเม้นท์

เรื่องที่สำคัญก็คือ เขารู้ว่าเป๋าฮวนรู้จักกับเวินซือเหยี่ยนเมื่อ 3 ปีก่อน

“เกี่ยวอะไรกับคุณเฟิงไม่ทราบคะ?” เป๋าฮวนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทั้งสองคนเหมือนกำลังรับฝีปากกัน คนหนึ่งก็อีกอย่าง อีกคนก็อีกอย่าง กลับไปกลับมา ไม่มีใครยอมตอบออกไปตรง ๆ

เฟิงหานชวนพยายามระงับความโกรธ ก่อนจะโน้มตัวลงไป อุ้มเป๋าฮวนลอยขึ้นจากเก้าอี้

เป๋าฮวนตกใจกับการกระทำนี้ของเขาอย่างไม่ทันตั้งใจ พร้อมกับเบิกตากว้าง

ยังไม่ทันที่เธอจะได้สติกลับมา เฟิงหานชวนก็หมุนตัว อุ้มเธอตรงไปยังทิศทางของประตู สาวเท้าออกไปอย่างเร่งรีบ

แต่จังหวะที่กำลังจะถึงประตูนั้น เวินซือเหยี่ยนกลับไล่ตามมา ขวางเบื้องหน้าของเฟิงหานชวนไว้

“เวินซือเหยี่ยน ช่วยฉันด้วย!” เป๋าฮวนรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย

“คุณชายสามตระกูลเฟิง คุณหนูเป๋าเป็นเพื่อนของผม คุณทำแบบนี้ เกรงว่าจะดูไม่ดีนะครับ?” ปกติแล้วเวินซือเหยี่ยนจะเป็นคนอบอุ่น แต่สีหน้าในตอนนี้เคร่งขรึมมากทีเดียว

“คุณเวิน ในเมื่อคุณรู้จักกับเป๋าฮวน ก็น่าจะรู้นะว่าผมกับเธอมีความสัมพันธ์อะไรกัน” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนหนักแน่น พร้อมกับกัดฟันกรอด

ตอนที่เขาจัดงานศพในนามของ “เฉินฮวนฮวน” นั้น เวินซือเหยี่ยนก็มาร่วมงานด้วย เห็นได้ชัดว่าเขารู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเฉินฮวนฮวน

บัดนี้ เป๋าฮวนก็คือเฉินฮวนฮวน ซึ่งปฏิกิริยาของเวินซือเหยี่ยนก็พิสูจน์ได้ว่า เขาต้องรู้แน่ ๆ

“คุณชายสามตระกูลเฟิง งั้นคุณก็ควรจะเข้าใจด้วยว่าคุณกับเป๋าฮวนไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกัน” เวินซือเหยี่ยนพูดเตือนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

สีหน้าของเฟิงหานชวนเคร่งขรึมลงยิ่งกว่าเดิมในชั่วพริบตาเดียว ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นน่ากลัวมากขึ้น

ในตอนที่เป๋าฮวนเงยหน้ามองเขา ก็เห็นเส้นเลือดปูดโปนขึ้นบนหน้าผากของเขา แม้แต่เส้นเลือดบนหลังมือที่โอบอุ้มเธออยู่ก็ปูดโปนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ลมหายใจของเขาหนักแน่น ราวกับว่ากำลังจะเกิดการหายนะขึ้น

เมื่อสักครู่เธอได้ยินเฟิงหานชวนพูดว่า ตระกูลเวินและตระกูลเฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ งั้นเธอก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับสองคนนี้ ไม่ควรทำให้ความสัมพันธ์ของตระกูลเวินและตระกูลเฟิงต้องเกิดรอยร้าว

ดังนั้นเป๋าฮวนจึงมองไปยังเวินซือเหยี่ยน เม้มปากและพูดว่า “เวินซือเหยี่ยน ถ้าคุณหิวก็กินก่อนได้เลยนะคะ นี่เป็นเรื่องของฉันกับเขา ฉันต้องเป็นคนแก้ไขเอง”

ความหมายของเป๋าฮวนชัดเจนมาก ว่าไม่อยากให้เวินซือเหยี่ยนเข้ามายุ่ง เธออยากคุยกับเฟิงหานชวนเป็นการส่วนตัว

เมื่อเวินซือเหยี่ยนได้ยิน หัวคิ้วก็ขมวดกันแน่น แต่เขารู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงหานชวนและเป๋าฮวนอย่างชัดเจน ถ้าเขาฝืนเข้าไปยุ่ง ไม่แน่อาจจะยุ่งยากมากกว่าเดิมก็ได้

แววตาของเขาหม่นหมองลงเล็กน้อย ทำได้แค่เดินหลบไปด้านข้าง เปิดทางให้อีกฝ่าย

“เฟิงหานชวน คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้! ฉันยอมไปคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวก็ได้” เป๋าฮวนเงยหน้ามองปลายคางของเฟิงหานชวน ก่อนจะพูดตำหนิออกไป

เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินน้ำเสียงที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงของเธอ นัยน์ตาของเขาก็ฉายแววลึกล้ำยากหยั่งถึงทันที มือที่อุ้มเธอกลับกระชับแน่นขึ้น

“ปล่อยคุณ ไม่ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็อุ้มเป๋าฮวนตรงไปที่ลิฟต์

เวินซือเหยี่ยนไม่ได้ตามไป ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะตามไป แค่ยืนมองพวกเขาสองคนจากไปอย่างสงสัย

….

เฟิงหานชวนอุ้มเป๋าฮวนเข้าไปในลิฟต์ กดปุ่มลิฟต์ชั้นสูงสุด

ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง เป๋าฮวนก็ยกมือขึ้นและตบหน้าเขา

“คนบ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันจะตบให้หน้าคุณบวมไปเลย!” เป๋าฮวนตะโกนอย่างสุดเสียง

“ผมเป็นคนบ้า เป็นคนบ้าที่ป่วยทางจิต!” เฟิงหานชวนไม่ปฏิเสธ แต่ยอมรับออกไปตรง

เป๋าฮวนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เขามีอาการกำเริบในสุสานขึ้นมาได้ ซูอวี่ป้อนยาให้เขาอย่างชำนาญ ไม่เหมือนกับการแสดงแต่อย่างใด

“ฮวนฮวน คุณอยู่ในลิฟต์แล้วคุณถึงกล้าตบหน้าผม คุณตั้งใจไว้หน้าให้ผมใช่ไหม?”

ทันใดนั้น เบื้องหน้าของเป๋าฮวนปกคลุมไปด้วยเงาดำ น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของผู้ชายคนนี้ค่อย ๆ ดังเข้ามาในหูของเธอ

เป๋าฮวน : “?”

เธอค่อย ๆ เมินหน้าไปทางอื่น ซึ่งในระหว่างนั้นก็ปะทะเข้ากับสายตาสีดำทมิฬคู่นั้นพอดี เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น