อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 337 เฟิงหานชวน นายมันไร้ยางอาย
“ผมรู้ว่าคุณเห็นแก่หน้าผม ดังนั้นถึงไม่ได้ต่อหน้าเวินซือเหยี่ยน……”
ไม่รอให้เฟิงหานชวนพูดจบ เป๋าฮวนก็เข้าใจและหยุดเขาทันที: “พอพอพอ!”
“ฮวนฮวน ผมรู้ในใจคุณยังป็นห่วงผม” ในส่วนลึกของแววตาเฟิงหานชวนปรากฏความรู้สึกที่ลึกซึ้งออกมา
จู่ๆเป๋าฮวนก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย เธอทำท่าอาเจียนและพูดว่า: “เฟิงหานชวน ไม่ได้พบกันสามปี คุณยิ่งอยู่ยิ่งทุเรศ
“ติ๊งต่อง……”
ในขณะเดียวกัน ถึงชั้นสูงสุดแล้ว และประตูลิฟต์ก็เปิดออกอย่างช้าๆ
เฟิงหานชวนไม่ได้พูดตอบเป๋าฮวน แต่อุ้มเป๋าฮวนไปที่หน้าประตูห้องและวางเธอลง
เพราะเขาต้องไปหยิบคีย์การ์ดห้องพัก
เป๋าฮวนใช้โอกาสนี้เพื่อจะหลบหนี แต่เธอรู้สึกว่าการหลีกเลี่ยงไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ดังนั้นเธอจึงไม่วิ่งหนี แต่รอให้เฟิงหานชวนเปิดประตู
เฟิงหานชวนจับมือของเธอ ลากเธอเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูทันที และกดเธอไว้กับแผงประตู
“ฮวนฮวน เมื่อครู่ทำไมเธอไม่วิ่งหนีหล่ะ?” ชายหนุ่มกดเธอไว้ หายใจหอบยิ่งขึ้น
“วิ่งทำไม? ฉันต้องคุยกับคุณให้ชัดเจนก่อน ฉันถึงจะวิ่งได้……เอ่อ……”
ทันทีที่เป๋าฮวนพูดจบประโยค ชายหนุ่มก็ก้มศีรษะลงและปิดริมฝีปากของเธอ เธอเบิกตากว้างทันที และมือทั้งสองข้างก็ทุบหลังเฟิงหานชวนไม่หยุด
ชายหนุ่มแค่อยากลิ้มรส และในไม่ช้าก็ปล่อยเธอ
เป๋าฮวนหน้าแดงด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นจะตบเฟิงหานชวน เฟิงหานชวนตาไวมือเร็วและคว้าข้อมือเธอไว้ทันทีและขู่ว่า: “ฮวนฮวน ผมไม่ชอบให้คุณตบผม ถ้าคุณตบผมอีก ผมก็จะจูบคุณ……”
เฟิงหานชวนรู้สึกว่าไหนๆตัวเองก็ไร้ยางอายอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงหน้าด้านต่อไปจนจบ
สุดท้ายถ้าเขายังไม่หน้าด้านอีก เมียของเขาก็จะหนีไปกับคนอื่นแล้วจริงๆ!
เดิมทีอยากจะหลอกให้ตายใจก่อน สุดท้าย……ช่างเถอะ นี่ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเขาก็ประนีประนอมแล้ว
“เฟิงหานชวน นายมันไร้ยางอาย! นายมันไร้ยางอายจริงๆ!” เป๋าฮวนตะคอกขึ้นมา
“ฮวนฮวน ถ้าคุณด่าผมอีก ผมไม่รังเกียจที่จะปิดปากคุณอีก” เฟิงหานชวนขดริมฝีปากของเขาและยิ้มเยาะ
เป๋าฮวนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ ชี้ไปที่เขาแล้วพูดว่า “ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่ใช่เฉินฮวนฮวนอีกต่อไป และเฉินฮวนฮวนได้ตายไปนานแล้ว ดังนั้นฉันกับนายจึงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย”
“จากนี้ต่อไปฉันจะทำอะไร ได้โปรดอย่ารบกวนฉันเลย พวกเราต่างคนต่างไป สะพานส่วนสะพาน ถนนก็ส่วนถนน นายฟังเข้าใจไหม?
“ถ้าเป็นเพราะการฆ่าตัวตายของฉันที่ทำให้คุณป่วยทางจิต ฉันจะสารภาพกับคณตอนนี้ ฉันคือเฉินฮวนฮวน ฉันไม่ได้ฆ่าตัวตาย ฉันมีชีวิตดี ฉันทำเป็นฆ่าตัวตายก็เพื่อไปจากคุณดังนั้นได้โปรดเฟิงหานชวน คุณชายสามเฟิง ปล่อยฉันไปเถอะ!”
เป๋าฮวนพูดมากในลมหายใจเดียว เธอเหมือนส่งเสียงคำราม และไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของเฟิงหายชวนเลย
แต่หลังจากที่เธอพูดจบ เธอมองไปที่เฟิงหานชวนอีกครั้ง พบว่าการแสดงออกของชายหนุ่มเหงาหงอยมาก และดวงตาของเขาก็แดงก่ำ
อารมณ์เป๋าฮวนอ่อนลงทันที และเธอก็กระซิบว่า: “ดังนั้น คุณก็ทำเป็นไม่รู้จักเป๋าฮวนคนนี้”
หลังจากพูดประโยคนี้จบ เธอผลักเฟิงหานชวนออก มือจับไปที่ที่จับประตู คิดที่จะเปิดประตูและจากไป แต่ในวินาทีต่อมา ชายหนุ่มกลับกอดเธอไว้แน่น
“ฮวนฮวน ตอนนั้นผมควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ดังนั้นถึงได้……ผมไม่รู้ว่าการกระทำที่หุนหันพลันแล่นของผมจะทำให้คุณพลาดโอกาสที่จะได้เจอคุณยายเป็นครั้งสุดท้าย”
“ผมสามารถใช้ทั้งชีวิตชดใช้ให้คุณ ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี ผมจะดูแลคุณอย่างสุดหัวใจ ผมจะ……”
เสียงของชายหนุ่มยิ่งสำลักเป็นพิเศษ แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ถูกเป๋าฮวนขัดจังหวะ: “เฟิงหานชวน ฉันไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบ”
“เรื่องของคุณย่านั้นมันผ่านมานานแล้ว และฉันก็ไม่อยากพูดถึงมันอีก”
“ฉันแค่อยากจะบอกว่า คุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบฉันเพราะความรู้สึกผิด”
“สิ่งสำคัญที่สุดคือถ้าคุณรู้สึกผิดจริงๆ ก็ทำเหมือนไม่รู้จักฉัน แล้วฉันจะพิจารณาให้อภัยคุณ”
เฟิงหานชวนได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพูด คิ้วของเขาเกือบจะขมวดเข้าหากัน และเขาก็กอดเธอแน่นขึ้น แน่นขึ้น และแน่นขึ้นอีก
ลำคอของเขาเหมือนจะสำลัก และพูดช้าๆว่า: “ผมไม่ได้รับผิดชอบ ฉันรักคุณฮวนฮวน ผมไม่อยากเสียคุณไป……”
เป๋าฮวนรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอถูกบีบรัด และรู้สึกไม่สบายใจ
ในขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเฟิงหายชวนจู่ๆก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบในห้อง
“รับสายเถอะ” เป๋าฮวนพูดเบาๆ
เฟิงหานชวนไม่มีกระจิตกระใจที่จะสนใจโทรศัพท์ เขาเพียงแต่กอดเป๋าฮวนแน่น เพราะกลัวว่าเมื่อเขาปล่อยมือ เธอจะหายตัวไปจากโลกของเขา
โทรศัพท์ดังขึ้นราวกับรีบร้อนมาก ดังตลอดเวลาและเมื่อสายตัดไป ก็ดังขึ้นมาอีก
ราวกับว่ามีเรื่องอะไรเร่งด่วน
“น่าจะมีเรื่องเร่งด่วน คุณรับโทรศัพท์ก่อนเถอะ ฉันจะรอคุณที่นี่ ไม่ไปไหน” เป๋าฮวนตอบอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ไปจริง ๆ เหรอ?” เฟิงหานชวนถามอย่างระมัดระวัง
“ไม่ไปจริงๆ” เป๋าฮวนยืนยัน
“ก็ได้”
ด้วยการยืนยันของเป๋าฮวน เฟิงหายชวนถึงกล้าปล่อยเธอ จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงของเขา เหลือบมองสายผู้ที่โทรมาแล้วก็รับสาย
ในขณะที่เขาวางโทรศัพท์แนบหู มืออีกข้างที่ว่างของเฟินหานชวนก็โอบเป๋าฮวนไว้ในอ้อมแขน
“ฮัลโหล! โหล โหล โหล โหล โหล!ในที่สุดคุณก็รับสาย!”
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังออกมาทางหูฟัง และเป๋าฮวนที่ถูกบังคับให้พิงอยู่ในอ้อมกอดของเฟิงหานชวน ดังนั้นระยะห่างจากโทรศัพท์จึงใกล้มาก
หึ!
เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิง และยังเป็นผู้หญิงที่อายุน้อย สีหน้าของเป๋าฮวนก็เย็นชาขึ้นทันที
“มีเรื่องอะไร?” เฟิงหานชวนถามด้วยความไม่ค่อยพอใจ
สุดท้ายแล้ว สายเรียกเข้าครั้งนี้ของเฟิงหย่า ก็รบกวนเขามากจริงๆ
“อาสาม ทำไมคุณดูไม่พอใจ? ฉันกับพี่อวิ๋นมีน้ำใจมาเยี่ยมคุณที่โรงพยาบาล และพบว่าคุณไม่อยู่ ดังนั้นจึงโทรหาคุณ นี่ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า?” เฟิงหย่าเบ้ปากและเหลือบมองหลีซืออวิ๋นถามอย่างรู้สึกไม่พอใจ
จู่ๆเป๋าฮวนก็ชะงัก อาสาม?
ผู้หญิงที่เรียกเฟิงหานชวนว่าอาสาม?
คงไม่ใช่ภรรยาที่นายท่านเฟิงจัดหาให้เฟิงหานชวนอีก?
ท้ายที่สุด เธอคิดว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนเป็นสามีของเธอ ดังนั้นเธอจึงเรียกเฟิงหานชวนว่า “อาสาม” ทุกคำ
“ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว” คำตอบของเฟิงหานชวนกระชับรัดกุม และพูดว่า: “ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันวางสายก่อน”
“เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว อาสาม!” เฟิงหย่ารีบเรียกเขาไว้และพูดเสียงดังว่า: “พี่อวิ๋นมีน้ำใจมาเยี่ยมคุณ คุณจะไม่พูดขอบคุณพี่อวิ๋นสักคำเหรอ? ตอนนี้คุณกลับไปที่ไหนแล้ว? ที่คฤหาสน์หมิงอวี่หรือเปล่า? หรือไม่ฉันจะพาพี่อวิ๋นไปเยี่ยมคุณที่บ้าน?”
เป๋าฮวนขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวในโทรศัพท์เรียกพี่อวิ๋น พี่อวิ๋นคนนี้หรือจะเป็นหลีซืออวิ๋น?
เฟิงหายชวนหรี่ตาลงก็เห็นใบหน้าที่สับสนยุ่งเหยิงของเป๋าฮวน เขารีบพูดกับโทรศัพท์ทันทีว่า “ไม่ต้องมา ฉันไม่ได้อยู่ที่บ้าน”
“ไม่อยู่ที่บ้าน? อาสาม งั้นคุณไปอยู่ที่ไหน? อาสาม——”
ยังไม่ทันที่เฟิงหย่าจะถามจบ เฟิงหานชวนก็วางสายเลย
เป๋าฮวนผลักเขาออกทันทีและพูดเยาะเย้ยว่า: “มีภรรยาแล้ว เมื่อครู่ยังพูดคำพูดที่ทำให้เข้าใจผิดเหล่านั้นกับฉันอยู่เลย คุณนี่ชอบที่จะเหยียบเรือหลายลำจริงๆ!”
