อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 354 คุณจะขอฉันแต่งงานไม่ใช่เหรอ

ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เป๋าฮวนเหยียดแขนออกโดยตรง ยื่นมือไปกอดคอผู้ชาย และยื่นศีรษะไปหา

ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างดุเดือด

เฟิงหานชวนเป็นสุภาพบุรุษ แต่ต่อหน้าเป๋าฮวน เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ

ตอนแรกเขายังทนได้ แต่หลังจากที่เป๋าฮวนเริ่มยั่ว สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว

เป๋าฮวนกังวลว่าจะทิ้งรอยไว้บนผ้าปูที่นอน ดังนั้นเธอจึงดึงเฟิงหานชวนไปที่ห้องน้ำ

หน้ากระจก เป๋าฮวนมองไปที่รูปร่างหน้าตาของเธอ จากนั้นมองไปที่เฟิงหานชวนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ โดยคิดนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะปล่อยตัวปล่อยใจ

อีกอย่าง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากทำ แต่ทำเพราะอยากตั้งครรภ์

อย่างไรก็ตาม ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอไม่รู้ความคิดของเธอ แต่กลับหลงเสน่ห์เธอ…

สองชั่วโมงต่อมา

เฟิงหานชวนอุ้มเป๋าฮวนที่สะลึมสะลือเดินออกมาจากห้องน้ำ วางเธอบนเตียง

เดิมทีเขานอนด้านทิศเหนือ แต่เขาคิดว่าเป๋าฮวนน่าจะชินกับทิศเหนือมากกว่า ดังนั้นเขาจึงวางเธอไว้ทางด้านทิศเหนือ

เขาทำความสะอาดให้เป๋าฮวนแล้ว แต่ยังไม่ได้ชำระล้างของตัวเอง หลังจากดึงผ้าห่มให้เป๋าฮวน เขาก็ก้าวขาออกและเดินไปห้องน้ำอีกครั้ง

เป๋าฮวนมึนงง ยังหลับไม่สนิท ยังคงรู้สึก รู้ว่าเฟิงหานชวนเข้าไปห้องน้ำแล้ว และเธอกำลังจะเข้านอน

เธอเหนื่อยมาก เหนื่อยมากจริงๆ

ขณะที่เธอกำลังจะผล็อยหลับไป ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นตรงข้างหูของเธอ

เป๋าฮวนหันศีรษะไปและเห็นโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงสว่างขึ้น โทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นของเฟิงหานชวน

เป๋าฮวนเอื้อมมือออกไปอย่างสงสัยและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

หน้าจอโทรศัพท์แสดงให้เห็นว่าเขาได้รับข้อความวีแชทใหม่หลายข้อความ ความง่วงนอนของเป๋าฮวนก็หายไป เธออยากดูข้อความที่ส่งมาในวีแชท

ไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนเปลี่ยนรหัสผ่านของเขาหรือยัง

ถ้ายังไม่เปลี่ยน รหัสผ่านก็เป็นวันเกิดของเธอ เป๋าฮวนแค่อยากลอง ไม่คาดคิดมันเปิดได้จริงๆ

หน้าจอโทรศัพท์เด้งขึ้นมาบนหน้าวีแชท

คนที่ส่งข้อความมา เป็นข้อความที่อยู่ด้านบนสุด เธอรู้จัก นั่นคือ-หลีซืออวิ๋น

เป๋าฮวนกดเข้าไปทันที จากนั้นเธอก็ตกตะลึง

หลีซืออวิ๋น: 【หานชวน ตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัทของคุณ ทำไมคุณถึงไม่อยู่ที่นี่? 】

หลีซืออวิ๋น: 【 หานชวน เมื่อคืนฉันไปหาคุณที่บ้าน คุณก็ไม่อยู่? 】

หลีซืออวิ๋น: 【สองสามวันนี้คุณหายไปอย่างไร้ร่องรอย โทรศัพท์ก็ไม่รับ คุณกำลังทำอะไรอยู่! 】

หลีซืออวิ๋น: 【 คุณกำลังทำเซอร์ไพรส์ฉันเหรอ? ฉันไม่ต้องการเซอร์ไพรส์พวกนี้ ฉันแค่หวังว่าคุณจะรีบกลับมา 】

หลีซืออวิ๋น: 【คุณจะขอฉันแต่งงานไม่ใช่เหรอ? ฉันอดใจรอไม่ไหวแล้ว เราเสียเวลามาหลายปี ฉันไม่อยากรออีกแล้ว 】

หลีซืออวิ๋น: 【หานชวน แค่คุณพูดออกมา ฉันยินดีที่จะแต่งงานกับคุณ ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องไปแอบเตรียมอะไรเลย】

หลีซืออวิ๋น: 【ฉันรอไม่ไหวแล้วและไม่อยากรอ ในเมื่อเรารักกัน เรามาอยู่ด้วยกันเถอะ! อายุเราก็ไม่ใช่น้อยแล้ว! 】

หลีซืออวิ๋น: 【ถ้าคุณเห็นข้อความแล้วตอบกลับฉันด้วย! 】

…

เหมือนถูกราดด้วยน้ำเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า

ร่างกายเย็นชาไปทั้งตัว

เธอรู้ดีว่าเพราะเรื่องของเวลา ตอนนี้ที่ประเทศเฉินคือกลางคืน แต่ในประเทศฮัวตอนนี้คือตอนเช้า

ตอนนี้หลีซืออวิ๋นอยู่ที่บริษัทของเฟิงหานชวน เฟิงหานชวนจะขอเธอแต่งงาน แถมยังเตรียมเซอร์ไพรส์เธอ?

แล้วเฟิงหานชวนมาประเทศเฉินตามหาตัวเองทำไม?

เฟิงหานชวนยังมีหน้าบอก ว่าเขาต้องการเป็นคู่ขากับตัวเอง?

แต่งงานกับหลีซืออวิ๋น กลับไปขอหลีซืออวิ๋นแต่งงาน แต่ยังคงพัวพันกับตัวเอง?

เป๋าฮวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ ราวกับเยาะเย้ย

เธอคิดว่าเฟิงหานชวนอยู่ตัวคนเดียว เธอก็เลยทำเรื่องแบบนั้นลงไป แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเฟิงหานชวนกำลังจะขอหลีซืออวิ๋นแต่งงาน

ดังนั้น สิ่งที่เขาบอกว่าเขาอยู่คนเดียว ก็ไม่ใช่คนเดียวอย่างแท้จริง

ดังนั้น สิ่งที่เขาขอคืนดี และสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ทั้งหมดคือคำโกหก โกหกทั้งเพ!

ในช่วง3ปีที่ผ่านมา เขาป่วยเพราะการ “ฆ่าตัวตาย” ของเธอ เป็นเรื่องจริงหรือหลอกลวง?

เธอมองดูท่าทางที่กระฉับกระเฉงของเขา ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้มีชีวิตที่เลวร้ายในช่วง3ปีที่ผ่านมา

ดังนั้น ทั้งหมดนี้มันเป็นกลอุบายของเขา?

เป๋าฮวนเหนื่อย เหนื่อยมาก แต่ไม่รู้สึกง่วงนอนเลยสักนิด มีความรู้สึกที่หดหู่

อันที่จริง เธอเองก็ไม่ได้คิดจะอยู่กับเขา หลังจากคืนนี้ เธอก็จะบอกลาเขา

แต่ว่า เมื่อรู้ว่าเธอถูกหลอกเช่นนี้ เป๋าฮวนรู้สึกอึดอัดในใจ ราวกับว่าหัวใจของเธอถูกบีบแน่น จนกำลังจะหายใจไม่ออก

ในเวลานี้เสียงดัง “คลิก” ประตูห้องน้ำก็เปิดออก

ผู้ชายสวมชุดนอน กำลังจะไปนอนอีกฝั่งของเตียง แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็น แม้ว่าเป๋าฮวนจะนอนตะแคง แต่ตาของเธอยังคงก็เปิดกว้าง

เธอผล็อยหลับตอนที่เขาไปอาบน้ำแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมตาของเธอยังเปิดกว้างขนาดนี้?

“ยังไม่นอนเหรอ?” เฟิงหานชวนเดินไปหาเธอ แล้วนั่งยองๆตรงหน้าเธอ ยกมือขึ้นลูบผมของเธอ

แต่ในวินาทีต่อมา เป๋าฮวนสะบัดมือออก

“อย่าแตะต้องตัวฉัน ฉันจะนอน” น้ำเสียงของเป๋าฮวนเย็นชามาก

เฟิงหานชวนตะลึง

ตอนนี้เป๋าฮวนปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนแปลกหน้า

แต่ในห้องน้ำเมื่อกี้ ผู้หญิงที่เรียกร้องต้องการเขา คนนั้นคือใคร?

เขาถึงกับสงสัยว่าเป๋าฮวนมีสองบุคลิกในตัวหรือเปล่า!

แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่

เฟิงหานชวนไม่รู้ว่าควรพูดอะไร แต่เขาก็เข้าใจเป๋าฮวนในตอนนี้ ร่างกายกำลังอ่อนแรง เขาก็ไม่ควรพูดอะไรมากกับเธอ

ดังนั้น เขาจึงยืนขึ้นเดินไปที่เตียงอีกข้าง นอนตะแคง แล้วขยับเข้าไปใกล้เป๋าฮวน

เขาเหยียดแขนยาวออกไปโอบเอวบางของเป๋าฮวน เป๋าฮวนต้องการเอามือของเขาออก แต่เธอไม่มีแรง ดังนั้นเธอจึงต้องยอมให้เฟิงหานชวนกอดเธอไว้แบบนี้

แต่ในใจของเธอมีความรู้สึกรังเกียจที่อธิบายไม่ถูก

หลังจากคืนนี้ เธอจะไม่มีวันเจอเฟิงหานชวนอีก ปล่อยให้เขาแก่เฒ่าไปพร้อมกับหลีซืออวิ๋น!

…

เช้าวันรุ่งขึ้น เป๋าฮวนตื่นแต่เช้า

อันที่จริงเธอไม่ตื่นเช้าขนาดนี้ แต่เธออึดอันในใจ จึงนอนหลับไม่สนิท

ในขณะนี้ เธอไม่ได้หันหลังให้เฟิงหานชวน แต่หันหน้าเข้าหาเฟิงหานชวน ทั้งสองกอดกันแน่น เหมือนทารกสยาม

เป๋าฮวนขมวดคิ้วทันทีและใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอไม่คิดว่าหลังจากที่เธอหลับไป เธอจะริเริ่มกอดเฟิงหานชวน

เธอรีบปล่อยเฟิงหานชวน และลุกขึ้นนั่งทันที

การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เฟิงหานชวนตื่น เฟิงหานชวนลืมตาขึ้นและสิ่งที่เขาเห็นคือท่าทางขยะแขยงของเป๋าฮวน

ใจของเขาเต้น “ตุบๆ” มีความรู้สึกหงุดหงิดเกิดขึ้น

การแสดงออกของเป๋าฮวน ขยะแขยงเขาเหรอ?

เธอเกลียดเขามาก? แล้วทำไมถึงริเริ่มทำแบบนั้นกับเขาก่อน?

“ลุกขึ้นเร็ว คนของคุณจะมาถึงเมื่อไหร่?” เป๋าฮวนมองเฟิงหานชวนและถามอย่างกังวล

เฟิงหานชวนลุกขึ้นนั่ง ลงจากเตียง เดินไปที่หน้าต่าง เปิดม่าน และมองออกไปที่ท้องฟ้าข้างนอก

ท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทา ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ทำไมเป๋าฮวนถึงรีบร้อนไล่เขาไป?

“ฮวนฮวน ตกลงเมื่อคืนหมายความว่าอะไร!” เฟิงหานชวนหันกลับมา มองตรงไปที่เป๋าฮวนด้วยดวงตาสีเข้มคู่หนึ่ง

เป๋าฮวนหัวเราะเยาะออกมา

ก่อนจะทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับหลีซืออวิ๋น จึงแอบยืมพันธุ์ของเขา ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร

แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกเสียใจ ต่อให้เสียใจก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะว่ายืมไปแล้ว

ตอนนี้ เป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะแยกความสัมพันธ์กับเขา

“อะไร? ไม่ได้หมายความว่ายังไงนิ แค่กีฬาที่คุณและฉันชอบ” เป๋าฮวนยักไหล่และพูดอย่างเฉยเมย: “คนของคุณจะมารับคุณกี่โมง?”

“กีฬาที่คุณและฉันชอบ?” ใบหน้าของเฟิงหานชวนประหลาดใจ สีหน้าเปลี่ยนไปและถาม: “สำหรับคุณผมเป็นสิ่งที่คุณมีหรือไม่มีก็ได้ ใช่ไหม?

“ตอนมีความสุขก็เล่นด้วย พอหมดความสนใจก็เขี่ยทิ้ง?”

เป๋าฮวน : “…”

เธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนพูดถูก ตอนที่เธอคิดยืมพันธุ์ของเขา เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ เมื่อทำเรื่องนั้นเสร็จเธอก็จะทิ้งเขา

แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ถูกหลอก

หากเธอรู้ว่าเฟิงหานชวนกำลังจะแต่งงานกับหลีซืออวิ๋น ต่อให้พันธุ์ของเฟิงหานชวนจะดีแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น!

“เฟิงหานชวน คุณเป็นผู้ชาย เรื่องแบบนี้คุณไม่เสียเปรียบเลย ฉันไปทำอะไรคุณงั้นเหรอ? ราวกับว่าไม่มีความยุติธรรมกับคุณ? ทั้งๆที่คุณก็ยินยอมเอง! และคุณ…คุณก็เป็นคนริเริ่ม…”

เป๋าฮวนโกรธจัด ต้องการที่จะอธิบายให้ชัดเจนกับเฟิงหานชวน อย่าทำเหมือนเธอเป็นผู้กระทำเขา

ทั้งๆที่คนที่น่าเกลียดที่สุดก็คือเขา

“พอแล้วพอแล้ว จะทำอะไรก็ตามใจ เมื่อคนของคุณมารับคุณ ชาตินี้เราอย่าเจอกันอีกเลย!” เป๋าฮวนรู้สึกหงุดหงิดมาก พูดจบ เธอก็ลุกขึ้น และเดินไปห้องน้ำ

เธอบอกว่าชาตินี้ เพราะเธอไม่รู้ว่าชาติหน้าจะเป็นอย่างไร

ขณะที่ประตูห้องน้ำปิดลง เป๋าฮวนก็หันมาเหลือบมองเฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ราวกับว่าเขากำลังประกาศว่าพายุกำลังมา

เป๋าฮวนเกิดความกระวนกระวายในใจ เธอกำลังโกรธเฟิงหานชวนอยู่หรือเปล่า?

แต่แท้จริงแล้ว เธอเป็นคนถูกโกรธ!

เป๋าฮวนรู้สึกปวดท้อง นั่งบนชักโครก นึกถึงสิ่งที่เห็นเมื่อคืน ดวงตาทั้งสองก็แดงก่ำ

บอกว่า3ปีที่ผ่านมาไม่มีผู้หญิงคนอื่น บอกว่าในใจมีแต่เธอคนเดียว โกหก!

โกหกทั้งเพ!

บางทีถ้าตอนนี้ไม่เจอตัวเอง เฟิงหานชวนอาจจะขอหลีซืออวิ๋นแต่งงานไปแล้ว?

อีกอย่าง เฟิงหานชวนคงไม่ขอแต่งงานในทันที แต่เขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับหลีซืออวิ๋น มีความรู้สึกอบอุ่น ไม่เช่นนั้นทำไมหลีซืออวิ๋นถึงเร่งการแต่งงาน?

เห็นได้ว่า เฟิงหานชวนเจ้าชู้ไม่เบา

“ตูม” เสียงดังขึ้น

ในขณะนั้นเอง ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก

โชคดีที่ประตูนี้คุณภาพดี ส่วนที่ล็อคอยู่ถูกเปิดออก แต่ประตูไม่ล้มลง

เมื่อเป๋าฮวนมองไปที่ประตู ก็ต้องตะลึงไปทั้งตัว

“เฟิงหานชวน คุณ…คุณทำอะไร…” เป๋าฮวนประหลาดใจอย่างยิ่ง เธอไม่คิดว่าเฟิงหานชวนจะเตะประตู

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เธอ…เธอกำลังร้องไห้!

เดิมทีเฟิงหานชวนตั้งใจจะเข้ามาถามเป๋าฮวนอย่างอุกอาจ แต่เมื่อเขาเห็นเธอด้วยจมูกสีแดงและตาแดง ท่าทางน่าสงสารและน้ำตาไหล ความโกรธทั้งหมดในร่างกายของเขาก็หายไปในทันที

“ฮวนฮวน ฮวนฮวน คุณร้องไห้ทำไม?” เฟิงหานชวนรีบเข้าไปหาเป๋าฮวน จับใบหน้าของเธอ เช็ดน้ำตาของเธอด้วยนิ้วของเขา การแสดงออกของเขากังวลอย่างมาก

“ทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ!” เป๋าฮวนไม่เพียงโกรธ แต่อายตัวเองในตอนนี้

ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนชักโครกในห้องน้ำ และทันใดนั้นเฟิงหานชวนก็เตะประตูเข้ามา นั่งยองๆตรงหน้าเธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ!

ถูกเขาพบว่าแอบร้องไห้ว่าอายแล้ว แต่นี่ยังนั่งอยู่บนชักโครกและร้องไห้ไปด้วย น่าอายมาก!

“ฮวนฮวน คุณร้องไห้ทำไม? บอกผม ว่าทำไม—” เฟิงหานชวนกังวลมาก เกือบจะคำราม

เขาไม่ได้ตะโกนใส่เป๋าฮวน เขากังวลจริงๆ เขาไม่รู้ว่าเป๋าฮวนร้องไห้ทำไม ทำไมถึงดูแย่แบบนี้ เขาไม่รู้ว่าเขาทำอะไรทูนหัวของเขาหรือเปล่า

เป๋าฮวนตกตะลึง หยุดร้องไห้ มองไปที่ผู้ชายตรงหน้าอย่างงุนงง ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำของเธอกระพริบตาหลายครั้ง

“คุณ…คุณตะโกนใส่ฉันทำไม!” หลังจากได้สติ เป๋าฮวนก็ตะโกน แล้วร้องไห้อย่างดุเดือดมากขึ้น

ในความเห็นของเธอ เห็นได้ชัดว่าตัวเองเจ็บปวด แอบร้องไห้แล้วถูกจับได้ ยังถูกเฟิงหานชวนตะโกนใส่อีก

เธอไม่เคยได้รับความเป็นธรรม!