อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 355 ผมโกหกคุณ

บางทีถ้าตัวเองไม่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เฟิงหานชวนอาจจะขอหลีซืออวิ๋นแต่งงานไปแล้วใช่ไหม

อีกอย่าง เป็นไปไม่ได้ที่เฟิงหานชวนจะขอแต่งงานอย่างกะทันหัน ปกติเขาต้องติดต่อกับหลีซืออวิ๋น และมีลับลมคมในกันอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นหลีซืออวิ๋นจะเร่งเร้าให้เขารีบขอแต่งงานได้อย่างไร

จะเห็นได้ว่า เฟิงหานชวนไม่ค่อยเก่งเรื่องผู้หญิงเท่าไรนัก

“ปัง”

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ประตูห้องน้ำก็ถูกถีบออก

โชคดีที่ประตูบานนี้คุณภาพดี เพียงแต่ส่วนที่ล็อกของประตูถูกถีบออก แต่ประตูไม่ได้ล้มลงมา

เมื่อเป๋าฮวนมองไปที่ประตู ร่างทั้งร่างก็ชะงักงันไปชั่วขณะ

“เฟิงหานชวน คุณ…คุณทำอะไร…” เป๋าฮวนตกใจเป็นอย่างมาก เธอไม่คิดว่าเฟิงหานชวนจะถีบประตู

อีกอย่าง ตอนนี้เธอ…ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้!

เดิมทีเฟิงหานชวนตั้งใจจะเข้ามาเค้นถามเป๋าฮวนอย่างดุดัน แต่เมื่อเขาเห็นเธอตาแดงจมูกแดงไปหมด ดวงตาของเธอมีน้ำตาเอ่อล้นขอบตาแลดูน่าสงสาร อารมณ์ที่เดือดดาลของเขาก็พลันหายไปในทันที

“ฮวนฮวน ฮวนฮวน คุณร้องไห้ทำไม” เฟิงหานชวนรีบพุ่งตัวไปตรงหน้าเป๋าฮวน เขาจับใบหน้าเธอ และใช้นิ้วมือเช็ดเกลี่ยน้ำตาให้เธอ ใบหน้าของเขาดูกังวลอย่างมาก

“คุณทำอะไร คุณปล่อยฉันนะ!” ในใจเป๋าฮวนไม่เพียงแต่โกรธ แต่เพราะอิริยาบถของตัวเองในตอนนี้ด้วย

ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนชักโครกในห้องน้ำ แต่จู่ๆ เฟิงหานก็ถีบประตูแล้ววิ่งเข้ามา แถมยังนั่งยองๆ ตรงหน้าแล้วเช็ดหน้าให้เธออีก!

อย่างไรเป๋าฮวนก็ยังรู้สึกอายอยู่ดี เขามาเจอเธอแอบร้องไห้ ก็น่าอายมากแล้ว แถมเธอยังนั่งร้องไห้บนชักโครก เข้าห้องน้ำไปร้องไห้ไป แบบนี้น่าอายยิ่งกว่าเดิมซะอีก!

“เป๋าฮวน คุณร้องไห้ทำไม คุณบอกผมสิ ทำไม…” เฟิงหานชวนร้อนใจ จนแทบจะตะคอกออกมา

เขาไม่ได้ตะคอกใส่เป๋าฮวน เขากระวนกระวายใจ เขาไม่รู้ว่าเป๋าฮวนร้องไห้ทำไม ทำไมถึงดูทุกข์ใจแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้แม่ทูนหัวของเขาต้องเป็นแบบนี้หรือเปล่า

เป๋าฮวนตกตะลึง เธอหยุดร้องไห้ และมองไปที่ชายหนุ่มอย่างงุนงง ดวงตาที่มีหยาดน้ำตากคลออยู่กำลังกระพริบตาปริบๆ

“คุณ…คุณมีสิทธิอะไรมาดุฉัน!” หลังจากตอบสนอง เป๋าฮวนก็แผดเสียงใส่เขา จากนั้นเธอก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

สำหรับเธอแล้ว เห็นได้ชัดว่าคนที่เจ็บปวดคือตัวเอง แอบร้องไห้ก็ยังโดนจับได้ แถมยังโดนเฟิงหานชวนตะคอกใส่อีก

ไม่มีใครไม่ได้รับความเป็นธรรมเท่าเธอแล้ว!

สาเหตุที่เป๋าฮวนร้องไห้ เป็นเพราะว่าเธอเสียใจ เพราะว่าเธออับอาย เพราะว่าเธอโกรธ

สรุปได้ว่า มีหลายเหตุผลปะปนกันไปหมด

เสียใจที่มีช่วงเวลาบ้าบิ่นไปกับเฟิงหานชวนถึงสองคืน อับอายเพราะอิริยาบถในตอนนี้ โกรธเพราะเฟิงหานชวนหลอกลวงเธอ

“ผมไม่ได้ดุคุณ ผมแค่เป็นห่วงคุณ!” เสียงของเฟิงหานชวนเริ่มเบาลงเรื่อยๆ

เพราะเขารู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้เป็นอะไรกับเป๋าฮวน เขามีสิทธิอะไรมาเป็นห่วงเธอ

ยิ่งเขาเป็นห่วงเธอมากเท่าไหร่ กลับจะยิ่งทำให้เธอรังเกียจมากขึ้นเท่านั้น

คำตอบของเฟิงหานชวน ทำให้เป๋าฮวนนิ่งไป แต่เมื่อเธอตอบสนอง เธอก็เค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน

เป็นห่วงเธอ?

ทำไมเธอรู้สึกว่ามันช่างน่าขบขันล่ะ!

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก…”

ในเวลานี้เอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น

จากนั้น น้ำเสียงกังวลของซูซานก็ดังขึ้น “คุณหนูใหญ่ ทำไมมีเสียงดังในห้องของคุณหนู เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ คุณหนูใหญ่ต้องการให้ฉันเข้าไปช่วยไหมคะ”

“ไม่ต้อง…” เป๋าฮวนตะโกนตอบกลับทันที

ตอนนี้ประตูห้องน้ำปิดไม่ได้ เพราะว่าเฟิงหานชวนถีบตัวล็อกประตูพังไปแล้ว และอิริยาบถของเธอในตอนนี้ก็ไม่สามารถพบใครได้

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันโอเค ไม่มีอะไร คุณไปทำงานของคุณเถอะ” เป๋าฮวนตอบอย่างสงบนิ่งอีกครั้ง และอธิบายสองสามประโยค

ซูซานที่ยืนอยู่ข้างนอกเกิดอาการลังเลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จึงตอบว่า “ค่ะ คุณหนูใหญ่ ถ้ามีเรื่องอะไร เรียกฉันทันทีเลยนะคะ!

“อืมอืม” เป๋าฮวนเอ่ยตอบ

ไม่รู้ว่าซูซานไปแล้วหรือยัง แต่ข้างนอกก็เงียบลงแล้ว เป๋าฮวนมองเฟิงหานชวนที่กำลังนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ เธอยื่นมือไปวางบนหน้าอกของเขา แล้วผลักเขาออกไปทันที

เฟิงหานชวนไม่ทันได้ตั้งตัว จึงหงายลงไปนั่งบนพื้นกระเบื้อง

เป๋าฮวนสบโอกาส ดึงกางเกงขึ้นมาใส่แล้ววิ่งออกไป เธอวิ่งเข้ามาในห้องนอน จากนั้นเปิดตู้เสื้อผ้า พบเชือกคาดเอวเส้นหนึ่ง แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง

ในจังหวะเดียวกันนั้นเฟิงหานชวนก็เดินออกมาพอดี ทั้งสองจึงชนกระแทกเข้าด้วยกันทันที

“ฮวนฮวน คุณหยิบเชือกคาดเอวมาทำอะไร” คิ้วของเฟิงหานชวนขมวดเข้าหากันทันที

สำหรับของชิ้นนี้ เขาไม่ได้รู้สึกดีกับมันนัก เพราะเขาถูกเป๋าฮวนใช้เชือกมัดมือ แถมยังโดนถ่ายคลิปที่ไม่ค่อยดีอีก

เป๋าฮวนจ้องเขาตาเขม็ง เธอดึงเชือกแล้วคล้องคอของเขา ก่อนจะออกแรงดึง แล้วกัดฟันกล่าวว่า “ฉันจะฆ่าคุณ!”

เฟิงหานชวนถึงกับตะลึงไปในทันที

นี่มันเกิดอะไรขึ้น เป๋าฮวนกระทบกระเทือนจิตใจเรื่องอะไร เป๋าฮวนบ้าไปแล้วเหรอ

เป๋าฮวนเพียงแต่หุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น ดวงตาแดงก่ำขยับลืมขึ้น หลังจากได้สติกลับมา เธอก็คลายเชือกออกแล้วโยนทิ้งลงที่พื้น ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่หน้าต่าง

“คนของคุณจะมาตอนไหนกันแน่ คุณควรไปได้แล้ว!” น้ำเสียงของเธอเย็นชาและแข็งกระด้างเป็นอย่างมาก

เมื่อมองแผ่นหลังของเป๋าฮวน นึกถึงใบหน้าของเธอที่ก่อกวนเขาเมื่อคืนนี้ ใบหน้าของเขาเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ราวกับดอกไม้แรกแย้มที่กำลังเบ่งบาน

และตอนนี้ รังสีเย็นเยือกของเธอ ราวกับผลักเขาให้ไกลออกไปพันหมื่นลี้

“ฮวนฮวน ผมโกหกคุณ ความจริงแล้วตอนเช้าพวกเขาก็ไม่มาหรอก” เฟิงหานชวนตอบตามความจริง

เขานำโทรศัพท์มือถือมาด้วย ดังนั้นเมื่อไหร่ที่เขาจะไป เมื่อนั้นเขาถึงจะโทรบอกลูกน้องของเขา

เมื่อคืนเขาอยากอยู่กับเธอต่อ เดิมทีเขาไม่อยากมีเรื่องอะไรกับเป๋าฮวน เขาแค่อยากอยู่คุยกับเธอดีๆ สักครั้ง

“คุณพูดว่าอะไรนะ” เป๋าฮวนหันกลับมามองเฟิงหานชวน และถามอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณบอกว่าพวกเขาจะไม่มา?”

“ใช่ เมื่อคืนผมบอกว่าพวกเขาจะมาวันนี้ตอนเช้า ผมโกหกคุณ” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนเรียบนิ่ง

คำตอบของเขาราวกับเป็นจุดชนวนที่ไปกระตุ้นความเดือดดาลของเป๋าฮวน เธอตรงดิ่งไปหยุดตรงหน้าเฟิงหานชวน คว้าปกเสื้อของเขาเอาไว้ และถามว่า “คุณโกหกฉันมากี่ครั้งแล้ว”

คำถามของเป๋าฮวน ทำให้เฟิงหานชวนชะงักงันไปเล็กน้อย ในหัวสมองนึกถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่บลูส์คลับ

แม้ว่าเป๋าฮวนจะไม่สนใจแล้ว แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังสนใจในสิ่งที่เขาหลอกลวงเธอก่อนหน้านี้

ไม่ว่าจะเป็นคืนนั้นที่บลูส์คลับ ไม่ว่าจะเป็นหลิวตงรุ่ย ไม่ว่าจะเป็นสถานะของลูก ไม่ว่าอะไรก็ตาม เขาก็ไม่อยากให้เธอจากไป

แต่ไม่คิดเลยว่า สุดท้ายเรื่องเหล่านี้จะเป็นต้นเหตุทำให้เป๋าฮวนจากไป

“นอกจากเรื่องบลูส์คลับ นอกจากเรื่องลูก นอกจากเรื่องครั้งนี้แล้ว เรื่องอื่น…ผมไม่เคยโกหกคุณ” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนจริงจังมาก

“แล้วหลีซืออวิ๋นล่ะ เรื่องที่คุณขอหลีซืออวิ๋นแต่งงาน มันคืออะไร”