อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 391 ฉันเป็นผู้หญิงจิตใจดี!

ในวินาทีต่อมา ขาเรียวของชายหนุ่มขยับออกและก้าวเดินหาเธอ

เป๋าฮวนตกลงในอ้อมกอดอันอบอุ่นและถูกกอดไว้แน่น ราวกับว่าลมหายใจกำลังจะถูกดูดออกไป

“ฮวนฮวน ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆ……” เฟิงหานชวนใช้ศีรษะซบคอของหญิงสาวและดมกลิ่นร่างกายของเธออย่างแรง

เหมือนกับว่ากลัวตัวเองปล่อยมือ ผู้หญิงในอ้อมกอดจะหายไป

“คุณปล่อยฉันก่อน” เป๋าฮวนรู้สึกว่าตัวเองพูดยังยากเลย เพราะเฟิงหานชวนกอดเธอแน่นมากเกินไป

เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินคำแนะนำของเป๋าฮวน เขารีบปล่อยมือทันที มือทั้งสองข้างของเขาจับไหล่ที่เรียวและอ่อนนุ่ม ตาทั้งสองจ้องมองเธออย่างเงียบสงบ

“ฮวนฮวน ขอบคุณที่คุณอยู่ต่อ” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย เพราะเขาตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นจนแทบจะพูดไม่ออก

เขาไม่คิดว่าเป๋าฮวนจะตัดสินใจอยู่ต่อ เขาคิดว่าเธอจะต้องจากไปแล้วจริงๆ

“ฉันเห็นคฤหาสถ์คุณมืดสนิท ดูเหมือนไม่มีใครอยู่ ถ้าคุณอาการกำเริบและตายที่นี่จะทำยังไง? ฉันเป็นสาวที่จิตใจดี……ฉันเป็นผู้หญิงจิตใจดี!” ในใจเป๋าฮวนก็สับสนมาก

หลังจากที่เฟิงหานชวนแก้ไขคำว่า”สาวน้อย” ในรถแล้ว เป๋าฮวนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีหน้าที่จะเรียกตัวเองว่าสาวน้อย

“ผมพาคุณเข้าไป” เฟิงหานชวนหัวเราะเบาๆ จูงมือเธอและกำนิ้วมือเธอแน่น

้เป๋าฮวนอยากคลายมือแต่คลายไม่ออก ทำได้เพียงปล่อยให้เฟิงหานชวนจับมือเธอไว้แน่น

ในไม่ช้า เฟิงหานชวนก็พาเธอเข้าไปในคฤหาสถ์และเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เฟิงหานชวนเปิดไฟแล้ว การตกแต่งภายในเหมือนสามปีที่แล้วไม่ผิดเพี้ยน

“เฟิงหานชวน สามปีมานี้คุณอยู่ที่นี่เหรอ?” เป๋าฮวนอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“เป็นบางครั้ง” เฟิงหานชวนหลับตาลงและตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“บางครั้ง? งั้นคุณพักอาศัยอยู่ที่ไหน บ้านหลังเก่าเหรอ?” เป๋าฮวนเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย

“อยู่บริษัท คุณยังจำได้ไหมว่ามีห้องรับรองในสำนักงานของผม? ผมมักจะนอนที่นั่นเพราะผมมักจะทำงานล่วงเวลา” เฟิงหานชวนกล่าวตามความจริง

เวลาส่วนใหญ่เขาใช้พลังงานไว้กับการทำงาน มักจะทำงานล่วงเวลาจนดึกดื่น หรือแม้กระทั่งทั้งคืน สำหรับเขาแล้ว การนอนเป็นเพียงการเติมเต็มแรงกายอย่างง่าย ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย

ในความเห็นของเขา วันเวลาที่ไม่มีเป๋าฮวน ทุกอย่างเป็นเครื่องจักรกลที่เหี่ยวเฉาน่าเบื่อ

หลังจากที่เป๋าฮวนได้ยินคำพูดของเขา คนทั้งคนก็ตกตะลึง เธอก็นึกถึงคำพูดที่โหรงจิ่งซิวเคยบอกเธอแต่ก่อนตอนที่ส่งเฟิงหานชวนไปโรงพยาบาล

โหรงจิ่งซิวบอกว่าตั้งแต่ที่เธอฆ่าตัวตายแล้ว เฟิงหาสชวนได้ทุ่มเทพลังงานทั้งหมดไว้ที่การทำงานหลีกเลี่ยงแม้กระทั่งการพบปะสังสรรค์กับพี่น้อง คนทั้งคนเป็นเหมือนคนตายที่เดินได้

ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ

“คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองแบบนี้แล้ว ตอนนี้ฉันมีชีวิตอยู่ดี ดังนั้นคุณไม่ต้องบีบคั้นตัวเองขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลาบ่อยๆแล้ว” น้ำเสียงของเป๋าฮวนแผ่วเบา ทนไม่ไหวจนแสดงออกมา

เมื่อเฟิงหานชวนฟังเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มเหนียวของหญิงสาว เขารู้สึกว่าเป๋าฮวนกำลังเป็นห่วงเขา แต่เขาได้เรียนรู้บทเรียนแล้ว และไม่ถามต่ออีก

เขาแค่ยิ้มเบา ๆ แล้วก้มเอวลงกอดเธอ อุ้มเธอขึ้นในแนวนอนแล้วเดินไปที่ด้านบนสุดของบันได

“อ๊ะ!” เป๋าฮวนอุทาน จากนั้นตาก็เบิกกว้างและตะโกนว่า: “เฟิงหานชวน คุณทำอะไร! รีบปล่อยฉันลงมา——”

เธอใจดีอยู่ต่อและยังห่วงใยเขา แต่แทนที่เฟิงหานชวนจะเก็บอาการ กลับยังคิดใช้กำลังกับเธอ

เมื่อเธอกำลังจะบันดาลโทสะ เฟิงหานชวนพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหล: “คุณเหนื่อยมาทั้งวัน ผมแค่จะอุ้มคุณขึ้นไปข้างบน ไม่มีความหมายอื่น”