อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 417 ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว
เฟิงหานชวนสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดหรือเปล่า จากนั้นเป๋าฮวนก็ส่งโทรศัพท์ให้เขา
เมื่อเห็นผู้ชายตัวเตี้ยและในวิดีโอ เขาก็ขมวดคิ้วทันที ไม่แปลกใจที่เป๋าฮวนบอกว่าเฉินเจี๋ยขี้เหร่ ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ขี้เหร่ แต่ยังดูเป็นคนที่อารมณ์ค่อนข้างแย่อีกด้วย
“อาหาน ตาของหลีซืออวิ๋นมีปัญหาหรือเปล่า? ผู้ชายแบบนี้ให้ฟรี ฉันก็ไม่เอา!” เป๋าฮวนโพล่งออกมาโดยไม่ลังเล
ความขยะแขยงเกิดขึ้นบนใบหน้าของเธอ
ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกสายตาของหลีซืออวิ๋น แต่คนอย่างเฉินเจี๋ยอธิบายยากจริงๆ
เฟิงหานชวนก็แสดงท่าทางขยะแขยงเช่นกัน
ผู้ชายแบบนี้ แค่ดูแวบแรกก็รู้ว่าไม่เหมือนคนปกติ และแถมยังเป็นคนที่เห็นเงินแล้วตาโต สามารถทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน
ปฏิเสธไม่ได้ว่าสายตาของหลีซืออวิ๋นนั้นแย่มาก!
“ฉันรู้แล้ว!” เป๋าฮวนตะโกนทันที ราวกับนึกขึ้นอะไรบางอย่าง
“คุณรู้อะไร?” เฟิงหานชวนมองเธอและถามด้วยความสงสัย
เป๋าฮวนกลอกตา จากนั้นยืนขึ้น ด้วยความสูงจากเตียง เธอสามารถสบตากับเฟิงหานชวนได้
เธอเอียงศีรษะ วางริมฝีปากไว้ที่หูของผู้ชาย มือข้างหนึ่งแตะข้างปากของเธอ และกระซิบ: “บางทีเฉินเจี๋ยอาจจะเก่งเรื่องนั้นมาก…เลยทำให้หลีซืออวิ๋นติดใจ”
มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุก: “…”
ภรรยาตัวน้อยของเขา ในหัวคิดแต่เรื่องแบบนี้?
เฉินเจี๋ยเป็นหนึ่งในฆาตกร ทำงานแลกเงิน เป็นหนึ่งในนั้นที่ทำร้ายเป๋าฮวน
ตอนนี้เป๋าฮวนไม่วิตกหรือกลัว แต่เธอรู้สึกสนใจเรื่องที่ยุ่งเหยิงเช่นนี้?
ผู้หญิงที่ตัวสั่นด้วยความกลัวและเกาะติดเขา เมื่อคืนนี้หายไปไหนแล้ว?
เมื่อเห็นใบหน้าที่บึ้งตึงของผู้ชาย เป๋าฮวนก็ปิดปากทันที จ้องมาที่เขา และถามอย่างระมัดระวัง: “อาหาน คุณโกรธเหรอ?”
การแสดงออกของเฟิงหานชวนบึ้งตึงและจริงจังมาก
“อาหาน คุณอย่าโกรธสิ~” เป๋าฮวนคว้าแขนของเขา เขย่าแขนแล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า: “คุณเก่งที่สุดในใจของฉันแล้ว~”
เฟิงหานชวน: “???”
เธอคิดว่าเขากำลังโกรธเรื่องนี้เหรอ?
“อาหาน งั้นฉันจะจุ้บคุณ ใจเย็นๆ โอเคไหม~” จากนั้นเป๋าฮวนก็หอมแก้มเขา
ใบหน้าเดิมของเฟิงหานชวนที่บูดบึ้งจางหายไปทันที
ผู้หญิงบ้า!
เป๋าฮวนเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูตัวฉกาจ!
“ฮวนฮวน” เขากระซิบ
ฝ่ามือใหญ่จับแก้มอันอ่อนนุ่มของเธอ ถูเบาๆ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม: “ผมเป็นห่วงคุณ ไม่ได้โกรธคุณเพราะเรื่องแบบนี้”
เป๋าฮวนกระพริบตา แล้วพูดด้วยสีหน้านิ่ง: “ฉันรู้ มีคุณอยู่ ฉันไม่กังวลอะไรอีกแล้ว”
ท่าทางการพึ่งพาของผู้หญิง ทำให้ร่างกายของเฟิงหานชวนแข็งขึ้นทันที เขาเหยียดแขนออก รัดเอวของผู้หญิงแล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
เพียงกอดเธอไว้ครู่หนึ่ง เฟิงหานชวนก็ปล่อยเธอ จ้องไปที่ผู้หญิงด้วยดวงตาสีเข้ม แล้วถามว่า: “คุณหิวไม่ใช่เหรอ? ไปห้องครัวกับผม ผมจะทำสเต็กให้คุณเอง”
“ห้องครัว…สเต็ก…” เป๋าฮวนพึมพำ หน้าลังเลเล็กน้อย
ตอนเช้าของเมื่อวาน ในห้องครัว เพราะเธอกับเฟิงหานชวน…จากนั้นสเต็กก็ไหม้ อีกอย่างบ้านแม่หลี่เกือบเห็นพวกเขาทำอะไรกัน
เมื่อเห็นการแสดงออกที่พัวพันของเป๋าฮวน เฟิงหานชวนก็กลั้นยิ้มและพูดอย่างเจาะจงว่า: “ไม่ต้องกังวล ครั้งนี้เป็นอาหารเช้าจริงๆ จะไม่มีอย่างอื่นอีกแล้ว”
เมื่อได้ยินคำอธิบายของเฟิงหานชวน สีหน้าของเป๋าฮวนก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นในห้องครัว
“อืม” เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและมองคนตรงหน้าอย่างคาดหวัง
ท่าทางดีใจของเธอ ทำให้จิตใจของเฟิงหานชวนเต้นแรงอีกครั้ง แต่เขารีบตั้งสติและอุ้มเธอ ลงไปชั้นล่าง
เป๋าฮวนถูกปล่อยลงเมื่อถึงห้องครัว เธอเพิ่งตระหนักว่าเธอยังไม่ได้แปรงฟัน ล้างหน้า!
หันหลังกลับออกไป แต่เฟิงหานชวนจับแขนของเธอไว้ เขาพูดว่า: “รอกอนสเต็กก่อน กินเสร็จผมจะพาคุณขึ้นไป”
“ฉันมีมือมีเท้า ไม่ต้องการให้คุณอุ้มฉัน คนอื่นเห็น มันไม่ดี!” เป๋าฮวนกระซิบอย่างโกรธเคือง
ในเวลานี้ แม่บ้านหลี่เข้ามาถามอย่างกังวลว่า: “ฮวนฮวนคุณตื่นแล้วเหรอ? อยากกินอะไรไหม? อาหารเช้าที่ฉันเพิ่งทำ พวกเขากินไปหมดแล้ว”
จู่ๆเป๋าฮวนก็นึกขึ้นได้ว่า ยังมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนในคฤหาสน์นี้ และมีจิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งอีกด้วย
เธอยิ้มและตอบอย่างรวดเร็ว: “ไม่เป็นไรแม่บ้านหลี่ อาหานบอกว่าจะทำสเต็กให้”
“โอเคโอเค ถ้าคุณชายสามจะลงมือเข้าครัวเอง แม่บ้านหลี่อย่างฉันไม่กวนแล้วนะ” แม่บ้านหลี่ยิ้ม แล้วหันหลังกลับและหายตัวไป
ในขณะนี้ มีเพียงเฟิงหานชวนและเฉินฮวนฮวนที่ถูกทิ้งไว้ในห้องครัวที่เงียบสงบ
เฟิงหานชวนหยิบสเต็กออกจากตู้เย็นแล้วพูดว่า:”ฮวนฮวน วันนี้ไม่ออกไปซื้อของสดนะ ของแช่ไว้ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ฉันไม่เรื่องมาก ฉันไม่จู้จี้จุกจิกเหมือนคุณ ฉันกินของในตู้เย็นได้” เป๋าฮวนพูดทันทีว่า “ฉันเป็นเด็กเลี้ยงง่าย”
“เด็ก?” เฟิงหานชวนกระตุกคิ้วและยิ้ม: “คุณแน่ใจว่าคุณเป็นเด็ก? คุณเป็นผู้หญิงที่มีลูกได้แล้ว!”
“เฟิงหานชวน คุณ…” เป๋าฮวนโกรธจนพูดไม่ออก
วินาทีต่อมา ประตูตู้เย็นก็ปิดลง จากนั้นหลังของเธอก็เย็น ตัวเธอถูกผลักไปหน้าประตูตู้เย็น
“ฮวนฮวน ผมพูดผิดเหรอ? ถ้าผมพูดผิด ผมยอมให้คุณลงโทษผมเลย” เขาขดริมฝีปาก ใช้มือวาดส่วนโค้งที่ไม่ทราบความหมาย
ใบหน้าของเป๋าฮวนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอยกมือขึ้นแล้วตีที่ไหล่ของผู้ชาย และพูดว่า “ฉันหิวแล้ว รีบหน่อย!”
“หืม?” เฟิงหานชวนหัวเราะเบาๆ ก้มศีรษะเอนตัวไปที่หูของผู้หญิงคนนั้นแล้วกัดติ่งหูของเธอเบาๆ: “คุณหิวเหรอ? ให้ผมรีบหน่อย? รีบแบบไหน?”
“อ๊ากกกกก!” เป๋าฮวนผลักเขาออกทันที ปิดหู กรีดร้องและวิ่งออกจากห้องครัว
เฟิงหานชวนหัวเราะอย่างโง่เขลา ไม่ไล่ตามไป ในเวลานี้ เขาปล่อยให้เป๋าฮวนสงบสติอารมณ์ เขาก็ปรุงสเต็กต่อไป
หลังจากที่เป๋าฮวนวิ่งออกไป เธอก็นั่งลงบนโต๊ะอาหาร โต๊ะอาหารอยู่ติดกับหน้าต่าง เธอมองเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากมายที่ยืนเฝ้าอยู่นอกประตู
ความรู้สึกนี้ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมาก
แต่ว่าจนถึงตอนนี้เธอก็คิดไม่ออกว่าใครเป็นคนสั่งให้เฉินเจี๋ยวางแผนฆ่าเธอ?
ประเด็นคือตอนนี้เฉินเจี๋ยก็หายไป ราวกับว่าไม่มีหลักฐาน ไม่มีเงื่อนงำ
ขณะที่เธอกำลังงุนงง ทันใดนั้น เธอก็ได้กลิ่นพริกไทยดำ หอม หอมมาก
ทันทีหลังจากนั้น ผู้ชายก็เดินมาพร้อมกับจานสีขาว และสเต็กอันประณีตปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ
เป๋าฮวนหิวมาก น้ำลายหลั่งในปากของเธอทันที เธอหยิบมีดและส้อมขึ้นโดยไม่พูดอะไร และเริ่มกิน
แสงแดดส่องบนโต๊ะผ่านหน้าต่างสูง และส่องผ่านร่างกายของเป๋าฮวน เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย ราวกับว่ามันเป็นรสชาติของชีวิต
เฟิงหานชวนมองดูเธออย่างเงียบๆ ราวกับว่ามีความรู้สึกดีที่ไม่เคยมีมาก่อนตลอด3ปีที่ผ่านมา
“ใช่สิ อาหาน ทำไมถึงมีแค่สเต็กจานเดียว แล้วคุณกินอะไร?” จู่ๆเป๋าฮวนก็เงยหน้าขึ้น มองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะและถามด้วยความสงสัย
“คุณบอกให้ผมรีบหน่อยไม่ใช่เหรอ? ผมเลยทำจานเดียวก่อน กลัวคุณรอไม่ไหว” เฟิงหานชวนยื่นมือออก ใช้นิ้วปัดริมฝีปากของผู้หญิง เช็ดคราบน้ำมันที่มุมปากของเธอ
หลังจากนั้น ก็ก้าวขาเรียวยาวเดินเข้าไปในห้องครัว
เป๋าฮวนแข็งค้างสักครู่ แล้วแลบลิ้นไปทางหลังเฟิงหานชวน ก้มศีรษะลงกินสเต็กต่อ
หลังจากกินสเต็กไปเกือบหนึ่งชิ้น เธอเห็นเฟิงหานชวนเดินออกมาพร้อมกับจานอีกสองจาน จากนั้นก็ยื่นให้เธอหนึ่งจาน
เขานั่งลงตรงข้ามกับเธอ และเฟิงหานชวนวางจานอีกจานไว้ข้างหน้าเขา
“นี่คือ?” เป๋าฮวนมองไปตรงหน้า เกาหัวแล้วพูดว่า: “ฉันอิ่มแล้ว”
เธอรู้ว่าสเต็กจานนี้ เป็นจานที่สองที่เฟิงหานชวนทำไว้ให้ตัวเอง
“กินอีกหน่อย ไม่งั้นต้องรอถึงตอนเย็นกว่าจะได้กินอีกที” เฟิงหานชวนพูดอย่างเคร่งขรึม
เป๋าฮวน: “???”
“เกิดอะไรขึ้น? ตอนเที่ยงไม่มีกับข้าวเหรอ? เป็นไปได้ยังไง แม่บ้านหลี่ก็อยู่บ้านนิ! ผู้รักษาความปลอดภัยมากมายต้องกินข้าว…” ก่อนที่คำซักถามของเป๋าฮวนจะพูดจบ เสียงของเธอก็ลดเบาลงเรื่อยๆ และหน้าเริ่มแดง
เมื่อเห็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอ เฟิงหานชวนรู้ว่าเธอเดาออก ขณะหั่นสเต็ก เขาพูดขึ้นว่า: “เมื่อคืนนี้มีคนโวยวายอยากเล่นเกมไม่ใช่เหรอ? วันนี้พอมีเวลาเล่นสนุกกันสักหน่อย”
“…” เป๋าฮวนก้มศีรษะลงครู่หนึ่ง อยากจะหารูมุดเข้าไป เธอกัดฟันและบ่นเงียบๆ: “คุณเฟิง คุณไม่ได้ไปบริษัทหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องจัดการปัญหาในบริษัทเหรอ? ฉันจำได้ว่าบริษัทของคุณยุ่งมากไม่ใช่เหรอ?”
“คุณเฟิง?” ผู้ชายขมวดคิ้วขึ้น
“อาหาน~” เป๋าฮวนเปลี่ยนคำพูดทันที
“ไม่เป็นไร มีคนระดับสูงช่วยจัดการ ผมพักผ่อนสักสองสามวันไม่มีปัญหาหรอก” เฟิงหานชวนตอบอย่างเฉยเมย
เป๋าฮวน : “…”
เธอรู้สึกว่าตัวเองถามคำถามที่โง่เง่า
เมื่อเหลือบมองผู้ชายที่นิ่งอยู่ตรงหน้า เป๋าฮวนหยิบมีดและส้อมขึ้น หั่นสเต็กต่อไป
กินเยอะหน่อย กินเยอะๆ ไม่งั้นคงต้องรอถึงเย็นแน่กว่าจะได้กิน
เมื่อวานก็มีบทเรียนแล้ว~
ในขณะนั้น โทรศัพท์ของเฟิงหานชวนบนโต๊ะดังขึ้น และเขาก็เปิดลำโพงทันที เสียงของซูอวี่ดังขึ้น: “ประธานเฟิง มีเบาะแสใหม่!”
“เราพบว่าเฉินเจี๋ยเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยในประเทศเฉิน เป็นเหมือนนักเรียนแลกเปลี่ยน และในรายชื่อผู้ติดต่อของเขา เราพบคุณฝังฟังคนนั้นด้วย เธอเป็นนักศึกษาที่จบจากมหาลัยในประเทศเฉิน เดิมทีเป็นชาวต่างชาติ จากนั้นแต่งงานกับตระกูลหลิว ลูกชายนอกกฏหมายหลิวเฉินเฟิง ซึ่งเป็นน้องชายของหลิวตงรุ่ย”
หลิวตงรุ่ย!
เป๋าฮวนนึกถึงเขาในทันที และเธอก็รู้สึกผิดเล็กน้อย หลิวตงรุ่ยไม่ได้ทำอะไรเลยในตอนนั้น มันเป็นคำโกหกของหลิวเยว่เอ่อร์ ที่ทำให้เธอเข้าใจหลิวตงรุ่ยผิด
“แล้วยังไงต่อ?” เฟิงหานชวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเพราะชื่อหลิวตงรุ่ย
เขาไม่ได้มีอคติต่อหลิวตงรุ่ย แต่เมื่อได้ยินชื่อนี้ จะทำให้เป๋าฮวนนึกถึงสิ่งที่เขาหลอกเธอ ดังนั้นเฟิงหานชวนจึงไม่อยากให้คนในตระกูลหลิวมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขา
“เราไปที่บ้านคุณฝังฟังมา และเจอกับคุณฝัง เธอบอกว่าเธอจ้างเฉินเจี๋ยให้สืบเรื่องตารางงานของสามี แต่เมื่อสองวันก่อน เฉินเจี๋ยถามเธอเกี่ยวกับตระกูลเป๋า” ซูอวี่ยังคงรายงานต่อไป
“ตระกูลเป๋า?” เฟิงหานชวนและเป๋าฮวนพูดขึ้นพร้อมกัน
เป๋าฮวนกลับประเทศ เรื่องที่เปลี่ยนชื่อและนามสกุล มีแต่คนรู้จักที่รู้ คนอื่นไม่น่าจะรู้
ทำไมเฉินเจี๋ยถึงถามเกี่ยวกับตระกูลเป๋า?
หรือว่าเฉินเจี๋ยรู้ว่าเธอเปลี่ยนชื่อเป็นสมาชิกของตระกูลเป๋า? เป็นไปได้ไหมว่าคนที่อยู่เบื้องหลังจะเป็นคนใกล้ตัว?
