อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 420 ให้เวลาคำนวณด้วยตัวเอง

“คุณเป๋า คุณน่าสนใจจริง ๆ ……” ฝังฟังต้องกัดฟันชื่นชมออกไป ซึ่งในความเป็นจริงตกใจจนขนลุกต่างหาก

เธอรู้ข่าวใหญ่ขนาดนี้ จะถูกเฟิงหานชวนฆ่าปิดปากไหมเนี่ย?

ทันใดนั้น จู่ ๆ ฝังฟังก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็พูดออกไปด้วยความตกใจว่า : “เดี๋ยวนะ คุณเป๋า คุณแซ่เป๋า? คุณเป็นคนประเทศเฉิน?”

“ใช่ค่ะ! ที่ฉันมาหาคุณครั้งนี้ก็เพื่อมาถามเรื่องนี้กับคุณ เฉินเจี๋ยและคุณเคยได้ยินเรื่องราวของตระกูลเป๋ามาแล้วใช่ไหม?” เป๋าฮวนรีบกลับมาแสดงท่าทีเคร่งขรึมทันที ไม่ได้เยาะเย้ยอีก

ฝังฟังอึ้งงันไป จากนั้นก็พยักหน้า และมองไปทางเฟิงหานชวนที่แสดงสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะรีบตอบกลับไปว่า : “ใช่ค่ะ เฉินเจี๋ยและฉันเคยได้ยินเรื่องตระกูลเป๋ามาแล้ว ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ฉันรู้จักกับเป๋าอวี้ คุณเป๋า เป๋าอวี้เป็นคนแบบไหนเหรอคะ?”

“เป๋าอวี้? ถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันละกัน” เป๋าฮวนเคยเจอเขาอยู่สองสามครั้ง รู้สึกว่าเขานั้นเอ้อระเหยลอยชาย และเจ้าเล่ห์เป็นที่สุด

ลุงเป๋าเฉินเคยเล่าเรื่องของเป๋าอวี้คนนี้ให้เธอฟัง เป๋าอวี้คนนี้ลอยชายไปลอยชายมาไม่ยอมทำงาน ประเด็กหลักก็คือหวังแต่เงินปันผลของตระกูลเป๋า ไม่ยอมทำงาน

“พระเจ้า เป๋าอวี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณอย่างไม่น่าเชื่อ!” ฝังฟังข่มความประหลาดใจไว้ในใจ จากนั้นก็เอ่ยถามหยั่งเชิงออกไปว่า : “คุณเป๋า คุณเป็นคนในตระกูลเป๋าหรือว่าเป็นญาติทางสายเลือดของตระกูลเป๋าคะ?”

“เรื่องนี้ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคุณ เรามาหาคุณในครั้งนี้ก็เพื่อหวังอยากให้คุณเล่าเรื่องของเฉินเจี๋ยอย่างละเอียด” สีหน้าของเป๋าฮวนจริงจังมาก น้ำเสียงยิ่งน่าทึ่งเข้าไปใหญ่

ไม่ได้มีท่าทางขี้เล่นเหมือนเมื่อสักครู่แต่อย่างใด ซึ่งนั้นทำให้ฝังฟังตื่นตกใจไม่น้อย

เธอรู้สึกได้ว่าเป๋าฮวนไม่ใช่คนที่จะเข้าไปยุ่งง่าย ๆ ออร่าของเธอนั้นแตกต่างจากเป๋าอวี้โดยสิ้นเชิง เธอมั่นใจมากพอ เป๋าฮวนน่าจะเป็นสายเลือดที่แท้จริงของตระกูลเป๋า

“คืออย่างนี้คะ คุณเป๋า จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้คุยอะไรกับเฉินเจี๋ยหรอกค่ะ ตอนนั้นเฉินเจี๋ยโทรศัพท์มาหาฉัน ฉันยังคิดอยู่เลยว่าเป็นเรื่องของสามีฉันและชู้คนนั้นได้ถูกตรวจสอบแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะถามถึงสถานการณ์ของตระกูลเป๋าอย่างฉับพลัน เล่าตอนที่เราเรียนอยู่ที่ประเทศเฉิน เล่าตอนที่เป๋าอวี้เป็นศิษย์เก่ากับเรา”

ฝังฟังเกิดอาการสั่นเทิ้มในใจ แต่ก็ยังพูดต่อว่า : “ฉันไม่ได้สนิทกับเป๋าอวี้ แต่ตอนที่คุณหนูของฉันเรียนอยู่ที่นั่น ก็เคยคบหาดูใจกับเป๋าอวี้มาก่อน ถึงแม้ว่าป๋าอวี้จะเป็นคนในตระกูลเป๋า แต่ก็เป็นญาติทางสายเลือด ไม่มีเงินมาให้พี่น้องของฉันหรอก ต่อมาทั้งสองคนก็เลิกรากัน ฉันพูดเรื่องนี้กับเป๋าอวี้แล้ว เขาไม่ได้บอกฉัน ว่าทำไมต้องถามเรื่องของตระกูลเป๋าด้วย ฉันเองก็ไม่ได้ถาม”

“นอกจากเรื่องนี้แล้ว ไม่มีเรื่องอื่นแล้วเหรอ?” เป๋าฮวนขมวดคิ้วแน่น นี่ยังไม่ใช่ข้อมูลที่มีประโยชน์

“ไม่มีแล้ว ไม่มีแล้วจริง ๆ เราไม่ได้ติดต่อกันบ่อย แค่โทรศัพท์ไปพูดเรื่องนี้เมื่อสองวันก่อน” ฝังฟังพยักหน้าอย่างมั่นใจ และพูดว่า : “คุณกับคุณชายสามก็เป็นบุคคลที่มีอิทธิพล ฉันจะไปกล้าปิดบังคุณได้ยังไง! เพียงแต่เฉินเจี๋ยก่อปัญหาอะไรบ้างนั้น ฉันไม่ได้ติดต่อเขานานแล้ว”

ฝังฟังตกอยู่ในสภาวะโง่เขลา ไม่เข้าใจสถานการณ์ภายใน

“ในเมื่อคุณกับเฉินเจี๋ยเป็นเรื่องร่วมชั้นกัน ตอนนี้ดันมีความสัมพันธ์ในฐานะผู้จ้างและนักสืบ ปกติแล้วเขามีคนสนิทอะไรทำนองนั้นไหม?” เฟิงหานชวนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในสังคมชั้นสูงแล้ว ดังนั้นจึงคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนกับเฉินเจี๋ย ไม่ต้องติดต่อกันบ่อย” ฝังฟังส่ายหน้า รีบพิสูจน์ความบริสุทธิ์ระหว่างตัวเองกับเฉินเจี๋ยทันที

เธอเป็นคนที่ฉลาดมาก เห็น ๆ อยู่ว่าเฉินเจี๋ยจะทำร้ายเฟิงหานชวนและเป๋าฮวน ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำร้ายยังไง แต่ตอนนี้เธอพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจในความสัมพันธ์กับเฉินเจี๋ยแล้ว นี่เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ไม่ได้โกหก เธอไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินเจี๋ยแบบนั้นด้วย

จริง ๆ แล้วเรื่องนั้น เธอบอกซูอวี่ได้ บางทีอาจจะบอกเฟิงหานชวนทางโทรศัพท์ก็ได้ แต่ประเด็นหลักก็คือเนื่องจากอยากเจอเฟิงหานชวน ดังนั้นจึงเสนอหัวข้อนี้ออกมา ใครจะไปรู้ละว่าเฟิงหานชวนจะมีแฟนแล้ว อีกทั้งแฟนของเขาก็ยังเป็นคนในตระกูลเป๋าอีกด้วย

ถึงอย่างไรเป๋าฮวนตรงหน้าคนนี้ก็เป็นญาติทางสายเลือดของตระกูลเป๋า มีต้นทุนมากกว่าตัวเอง อย่างน้อยก็คว้าตัวเฟิงหานชวนไปครอบครองได้แล้ว อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งงาน ตัวเองดันแต่งงานไปแล้ว นอกจากแค่หวังว่าจะได้มีวาสนากับเฟิงหานชวนสักคืน ก็ไม่ได้คาดหวังอย่างอื่นอีกเลย

เมื่อได้ยินเป๋าฮวนพูดว่าเฟิงหานชวนมีแค่หนึ่งนาที ความหวังสักคืนของเธอก็ยกเลิกไป ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรอีก

“ตอนนี้ใกล้จะบ่ายโมงแล้ว ทั้งสองคนยังไม่ได้กินข้าวกันมาใช่ไหมคะ? ถัดไปเป็นร้านอาหารจีนรสชาติอร่อยมากร้านหนึ่ง มีอาหารยอดนิยมหลากหลายเมนู คุณเป๋าเติบโตในประเทศเฉิน คงจะชินกับอาหารจีนแล้วใช่ไหม? อาหารจีนอร่อยที่สุด!” ฝังฟังยิ้มอย่างเอาใจ เธออยากเป็นเพื่อนกับเป๋าฮวน

เธอคิดว่าเป็นคนดั้งเดิมเหมือนกับตระกูลเป๋า ถึงเป๋าฮวนจะเป็นญาติทางสายเลือด และยังเป็นคนสนิทของเฟิงหานชวน ถ้าเป๋าฮวนได้แต่งงานกับเฟิงหานชวน ต่อไปเป๋าฮวนก็จะได้กลายเป็นคุณนายตระกูลสูงศักดิ์ในแวดวงของคนที่มีชื่อเสียง

เธอเอาใจเป๋าฮวน แค่ผลประโยชน์ไม่มีเจตนาร้าย

เมื่อเช้าเป๋าฮวนได้กินสเต๊กเนื้อไปแล้ว จริง ๆ ก็ไม่ได้เยอะหรอก ประกอบกับกิจกรรมอย่างคลุ้มคลั่ง ตอนนี้ก็เลยหิววขึ้นมาจริง ๆ

“ดีเลย!” ไม่ทันรอให้เฟิงหานชวนปฏิเสธ เป๋าฮวนก็ตอบรับไปเสียแล้ว

เมื่อฝังฟังได้ยิน ก็ดีใจอย่างมาก ไหน ๆ ก็เป็นคุณหนูที่เติบโตในต่างประเทศ เมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสา ก็น่าคบหาอยู่ไม่น้อย

เมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิงเจ้าเล่ห์เหล่านั้นแล้ว ดีมากแล้ว!

เมื่อเป๋าฮวนตอบกลับ ก็หันกลับไปสบสายตาที่เคร่งขรึมของผู้ชายคนนี้ มุมปากแสยะยิ้มขึ้นมาทันที จากนั้นก็กะพริบตาไปทางผู้ชายคนนี้ และพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า : “ไปกินข้าวร้านถัดไป ได้ไหม?”

น้ำเสียงออดอ้อนของผู้หญิง ทำให้เฟิงหานชวนจนปัญหาและปวดหัว แต่ก็ทำได้แค่คล้อยตามความต้องการของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ได้”

เขาพาเธอไปที่ไหนได้ทั้งนั้น แม้จะต้องตอบรับคำเชิญของผู้หญิงแปลกหน้า เด็กสาวตัวน้อยคนนี้ไม่ระวังตัวเลยรึไง?

จะบอกว่าเธอ ก็ไม่ได้โง่สักนิด ผู้หญิงโง่ที่ไหนจะสร้างข่าวลือหนึ่งนาทีนั้นแก่คนนอก?

เรื่องนี้ เขาจะสะสางเธอให้สาสมเลย

…..

10 นาทีผ่านไป ร้านอาหารจีน

ที่นั่ง 4 คน ยังคงไม่ต่างอะไรกับร้านกาแฟเมื่อสักครู่ ฝังฟังนั่งอีกฝั่งคนเดียว เป๋าฮวนนั่งตรงข้ามเธอ ส่วนเฟิงหานชวนก็นั่งข้างเป๋าฮวน

ฝังฟังเอ่ยถามทั้งสองคนด้วยความกระตือรือร้น จากนั้นก็สั่งอาหารยอดนิยมของร้านไปมากมาย

“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เป๋าฮวนลุกขึ้น และเดินจากไป

ในตอนที่เธอออกมาจากห้องน้ำ เฟิงหานชวนก็กำลังยืนรอเธอที่ระเบียงข้างนอก

วินาทีต่อจากนั้น เธอก็ถูกผู้ชายกดไว้กับกำแพง สัมผัสที่เย็นยะเยือกทำให้เธอตกใจ

“เฟิงหานชวน คุณจะทำอะไร! ที่นี่มันร้านอาหารนะ!” เป๋าฮวนถลึงตาใส่เขา พร้อมกับพูดตำหนิ

ผู้ชายตรงหน้าก้มหน้าลง จากนั้นก็กัดไปบนติ่งหูอย่างอ่อนโยนของเธอ ก่อนจะเอ่ยถามว่า : “ฮวนฮวน ผมขอถามคุณดี ๆ ผมหนึ่งนาทีจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ไม่ว่าจะหนึ่งนาทีหรือสองนาที ตอนนี้ไม่ใช่เวลามีเถียงกันเรื่องนี้นะ ที่นี่มันที่สาธารณะ!” เป๋าฮวนผลักเขาออกไป ดวงตารูปอัลมอนด์สุกสกาวนั้นถลึงตาไปทางเขา

เฟิงหานชวนยิ้มมุมปาก จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า : “ฮวนฮวน กลับไปผมอยากให้คุณคำนวณด้วยตัวเอง ดูสิว่าจะกี่นาที”

เป๋าฮวน : “???”