อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 44 ไม่กล้าแย่งผู้หญิงจากคุณหรอก!
เฟิงหานชวนมองเกาจวินเซวียนอย่างนิ่งเรียบ เขานั่งลงแทนที่จะจับมือกับเขา
เกาจวินเซวียนดึงมือของตัวเองกลับมาอย่างอายๆ เขายิ้มแห้ง
“ประธานเฟิง ผมไม่รู้ว่าทำไมวันนี้คุณถึงมาหาผม มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เกาจวินเซวียนถามอย่างใจร้อน
หลิ่วเยว่เอ่อร์เลิกกับเขาไปแล้วและเธอเตือนเขาไว้ว่าถ้ามีคนถามอะไรเขาห้ามพูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับเธอเด็ดขาด
หลังจากที่เขาต้อนถามเธอจนมุม เธอเล่าว่าตอนที่เธอทำงานพาร์ทไทม์ในบลูส์คลับ เธอได้เผลอไปหลับนอนกับเฟิงหานชวน ดังนั้นตอนนี้เธอจึงเป็นผู้หญิงของเฟิงหานชวน
เฟิงหานชวนเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงโด่งดัง คุณชายสามแห่งตระกูลเฟิง เขาทำให้เกาจวินเซวียนไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับหลิ่วเยว่เอ่อร์อีก มันพอดีที่ช่วงนี้เขาเพิ่งได้ติดต่อกับสาวคนหนึ่งในมาวิทยาลัย ดังนั้นเขาจึงเลิกกับหลิ่วเยว่เอ่อร์โดยง่ายดาย
เกาจวินเซวียนรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเฟิงหานชวนต้องการพบเขา
“คุณเป็นแฟนของหลิ่วเยว่เอ่อร์ใช่ไหม?”ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเฟิงหานชวน เขาเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา: “เธอพูดว่า เพราะผมคุณเลยทิ้งเธอ”
“ห้ะ?”เกาจวินเซวียนผงะไปครู่หนึ่งแล้วเกาหัวของเขาด้วยความสับสน เขายิ้มอย่างกระตือรือร้นและตอบว่า: “ไม่นับว่าผมทิ้งเธอนะ พวกเราต่างคนต่างต้องการเลิกกัน เพราะตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของคุณแล้ว ผมไม่กล้าแย่งผู้หญิงจากคุณหรอก!”
เฟิงหานชวนมองไปที่ชายหนุ่มที่มีใบหน้าที่หล่อเหลาข้างหน้าเขา
“พวกคุณก็คบกันมาตั้งนาน น่าจะมีความรู้สึกหลงเหลือกันอยู่บ้าง”เฟิงหานชวนดูจริงจัง
“ผมไม่กล้าครับไม่กล้า ประธานเฟิง ตอนนี้เยว่เอ่อร์เป็นผู้หญิงของคุณแล้ว ผมจะไม่คิดมากเกี่ยวกับเธออีกต่อไปแล้ว”เกาจวินเซวียนมองไปที่การแสดงออกที่ดูน่ากลัวของเฟิงหานชวน มันทำให้เขารู้สึกอึดอัด
เฟิงหานชวนเรียกเขาออกมาคุยสองต่อสอง เฟิงหานชวนต้องการมาแค่เตือนเขาหรือเปล่า?
เขาจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับหลิ่วเยว่เอ่อร์อีกต่อไปแล้วจริงๆ!
“คุณเกา เธอไม่ใช่ผู้หญิงของผม ผมเสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา”เฟิงหานชวนพูดเบา ๆ เขาเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าและหยิบบัตรเครดิตออกมาใบหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นให้เกาจวินเซวียน
เกาจวินเซวียนดูประหลาดใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่านี่มันคือเรื่องอะไร!
“คืนวันศุกร์ที่ผ่านมา?”เขาถามออกไปโดยไม่รู้ตัว
คืนวันศุกร์ที่ผ่านมาเป็นวันครบรอบ 200 วันของเขาและหลิ่วเยว่เอ่อร์ เขาจองห้องพิเศษในโรงแรมเพื่อเธอและทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันทั้งคืนในวันนั้น
ในวันนั้นเขารู้ว่าเป็นเฉินฮวนฮวนที่เข้าไปทำงานแทนหลิ่วเยว่เอ่อร์ที่บลูส์คลับ
“ถ้าคุณกลับไปคืนดีกับหลิ่วเยว่เอ่อร์ ผมสามารถให้เงื่อนไขที่เอื้อเฟื้อแก่คุณได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นมันเป็นเพียงแค่ความผิดพลาดของผม” เฟิงหานชวนเอ่ยอย่างเย็นชาว่า: “ในบัตรมีสิบล้าน”
“สิบล้าน!”เกาจวินเซวียนอุทานออกมา
แต่ในขณะเดียวกันมันทำให้เกาจวินเซวียนตกใจมาก นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?
เฟิงหานชวนจะให้เงินเขาสิบล้านเพื่อให้เขากลับไปคืนดีกับหลิ่วเยว่เอ่อร์อย่างนั้นน่ะเหรอ?
หลิ่วเยว่เอ่อร์ไม่ได้เป็นผู้หญิงของเฟิงหานชวนหรอกเหรอ? หรือเพราะว่าเฟิงหานชวนเบื่อหลิ่วเยว่เอ่อร์จึงทำเช่นนี้?
แต่นี่มันก็เพียงแค่ไม่กี่วันเอง!
นอกจากนี้แล้วเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา?
เกาจวินเซวียนอยากจะถามออกไป แต่ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นได้เลยไม่ได้เอ่ยถาม มันต้องมีอะไรแปลกๆแน่นอน เขายังไม่อยากพูดออกไปก่อน
เขาต้องถามหลิ่วเยว่เอ่อร์เป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้
“งั้นผมจะรับมันไว้แล้วกัน ประธานเฟิง คุณแน่ใจหรือว่าต้องการแบบนี้?” เกาจวินเซวียนยัดบัตรเครดิตลงในกระเป๋าของเขาทันที
เมื่อมองดูท่าทางที่รีบร้อนของเขา เฟิงหานชวนหัวเราะในใจ
เมื่อเงินมาวางอยู่ตรงหน้า เรื่องยุ่งยากก็กลับแก้ไขได้อย่างง่ายดาย
“ตอนนี้เธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลรุ่ยเอิน ห้องพักผู้ป่วยหมายเลข V505 ตึก B”เฟิงหานชวนลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาทิ้งไว้เพียงแค่คำเหล่านี้แล้วก็หันหลังเดินจากไป
หลังจากที่เฟิงหานชวนจากไป เกาจวินเซวียนก็หยิบบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋าอีกครั้ง เขาถือไว้ในฝ่ามือและจ้องมองไปที่มัน
สักพักเขาก็นึกถึงสิ่งที่เฟิงหานชวนพูดอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาหลิ่วเยว่เอ่อร์ทันที
แต่ใครจะไปคิดว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์จะตัดสายเขา
เกาจวินเซวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเล็กน้อย เขาปฏิบัติต่อหลิ่วเยว่เอ่อร์อย่างดีมาตลอด และทั้งสองก็เลิกกันด้วยดี ดูสิว่าผู้หญิงคนนี้ถึงกับตัดสายเขา!
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เกาจวินเซวียนก็รีบออกจากร้านกาแฟและเรียกรถไปโรงพยาบาลรุ่ยเอินทันที
เมื่อเกาจวินเซวียนเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เขาก็เห็นว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์กำลังกินผลไม้อยู่
หลิ่วเยว่เอ่อร์ตกใจทันทีที่เธอเห็นเกาจวินเซวียน มีดและส้อมในมือของเธอหลุดออกจากมือตกลงไปกับพื้น
จานผลไม้ในมือของเธอตกลงบนผ้าห่ม
“เยว่เอ่อร์ คุณอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!” เกาจวินเซวียนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
“คุณคะ คุณคือใคร?”ป้าหวังถามด้วยความสงสัย
“ป้าหวัง เขาเป็นเพื่อนของฉันเอง เขามาเยี่ยมฉัน คุณช่วยไปซื้อผลไม้มาเพิ่มให้ฉันหน่อยนะ” หลิ่วเยว่เอ่อร์จงใจที่จะหันเหความสนใจของป้าหวัง
เมื่อป้าหวังได้ยินสิ่งที่หลิวเยว่เออร์บอก เธอก็เดินออกจากห้องพักผู้ป่วยทันที
ในขณะนี้มีเพียงแค่หลิ่วเยว่เอ่อร์และเกาจวินเซวียนเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องพักผู้ป่วยอันแสนเงียบสงบ
“เยว่เอ่อร์ คุณกำลังปิดบังอะไรผมอยู่หรือเปล่า?” เกาจวินเซวียนเดินไปทางหลิ่วเยว่เอ่อร์ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความต้องการที่จะรู้ความจริง
เขาพบว่าเขาเริ่มที่จะไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆเข้าไปทุกที
ในตอนแรกหลิ่วเยว่เอ่อร์เข้าหาเขาก่อน และเขาก็เห็นว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์นั้นน่าสนใจเขาเลยตัดสินใจคุยกับเธอ ต่อมาเขาเริ่มหลงใหลในเสน่ห์ของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
ต่อมาในฐานะผู้ชาย เขาจึงเลือกที่จะสารภาพรักเธอก่อน และพวกเขาก็คบกันอย่างเป็นทางการ
ถ้าให้เปรียบผู้หญิงเหมือนดั่งดอกไม้ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์เป็นดั่งดอกไม้ที่งดงามมาก แต่หลังจากที่เวลาล่วงเลยไปเขารู้สึกว่าเธอก็เป็นเพียงดอกไม้ข้างถนน นั่นเลยทำให้เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับหลิ่วเยว่เอ่อร์เหมือนอย่างเคย
นอกจากนี้หลิ่วเยว่เอ่อร์ยังทุ่มเทให้กับการทำงานพาร์ทไทม์ในสถานที่ระดับไฮเอนด์อย่างบลูส์คลับเป็นอย่างมาก ซึ่งมันทำให้เขาไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“เกาจวินเซวียน คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่!”หลิ่วเยว่เอ่อร์จ้องไปที่ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงและเอ่ยถาม
“แน่นอนว่าเฟิงหานชวนเป็นคนบอกผม ไม่อย่างนั้นผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณพักอยู่ในห้องพักผู้ป่วยระดับวีไอพีขนาดนี้?”เกาจวินเซวียนยกมุมริมฝีปากของเขา
ใบหน้าของหลิ่วเยว่เอ่อร์ซีดลงทันที เธอเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเกาจวินเซวียนและจ้องเขม็งไปที่เขา: “คุณไปหาเขาเหรอ? แล้วคุณได้บอกอะไรเขาหรือเปล่า?”
“ผมจะไปเจอเฟิงหานชวนได้ยังไง เขานั่นแหละที่มาหาผม”เกาจวินเซวียนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาได้คืนความหงุดหงิดนี้ให้กับหลิ่วเยว่เอ่อร์แทนแล้ว
แม้ว่าทั้งสองจะเลิกรากัน แต่หลิ่วเยว่เอ่อร์บอกว่าเธอกลายเป็นผู้หญิงของเฟิงหานชวนและถูกเฟิงหานชวนลักหลับ ทำไมเกาจวินเซวียนคิดว่าเธอถึงดูร้อนรนได้ขนาดนี้?
“เขาไปหาคุณ? ทำไมเขาถึงไปหาคุณ?”หลิ่วเยว่เอ่อร์รู้สึกกังวลและถามเขาไปทันที: “พวกคุณคุยอะไรกัน?”
เมื่อเห็นท่าทางกังวลของหลิ่วเยว่เอ่อร์ เกาจวินเซวียนก็เอื้อมมือไปแตะคางของเธอและพูดว่า: “เยว่เอ่อร์ ผมจำได้เมื่อวันศุกร์ที่แล้วเราไปค้างคืนที่โรงแรมด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้หลิ่วเยว่เอ่อร์ก็ช็อคไปทันที
เรื่องถูกเปิดเผย!
