อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 49 เขาเป็นพระรองหรืออย่างไร

“ตกเป็นเหยื่อ?” มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกขึ้นหลายครั้ง

ความสามารถในการเข้าใจของเขานั้นสูงอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงเข้าใจสิ่งที่เฉินฮวนฮวนพูดมา

ผู้หญิงคนนี้ช่างจินตนาการเหลือล้นเสียจริง!

“อาสาม อย่าเสียใจไปเลย เดี๋ยวก็มีผู้หญิงที่ดีกว่าเข้ามาหาคุณเอง อย่าเศร้าไปเลยนะ!”เฉินฮวนฮวนกล่าวอย่างจริงจัง แต่คำพูดของเธอนั้นล้วนเต็มไปด้วยการปลอบโยน

“……” เฟิงหานชวนพูดไม่ออก

ตอนนี้ในสายตาของเฉินฮวนฮวนเห็นเขาเป็นพระรองหรืออย่างไร?

“เฉินฮวนฮวน!” เฟิงหานชวนกัดฟันด้วยความโกรธ

“อาสาม ฉันเคยว่าคุณมาก่อน ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นเพราะ… คุณเลยต้องมาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแบบนี้ ตอนนั้นฉันคิดผิดว่าคุณเป็นคนแบบนั้น ฉันขอโทษจริงๆ “เฉินฮวนฮวนกล่าวอย่างรีบร้อนเพื่อที่จะพูดความคิดทั้งหมดในใจของเธอ

เธอเห็นว่าเฟิงหานชวนโกรธมาก ดังนั้นเธอจึงรีบขอโทษเขา

“ลงไปสักที!” เฟิงหานชวนรู้สึกปวกขมับ เขาเลยตะคอกออกไป

ผู้หญิงคนนี้เสียงดังเจื้อยแจ้วเกินไปจริงๆ!

“โอเค ฉันจะลงจากรถเดี๋ยวนี้ อาสามแต่ฉันอยากจะขอโทษคุณจริงๆนะ และฉันก็อยากขอบคุณคุณเช่นกัน สรุปสั้นๆคือฉันหวังว่าคุณจะไม่เสียใจอีกและหายดีจากความรักแบบนั้นสักทีนะ”เฉินฮวนฮวนไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับพระรองอีก เธอจึงรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างแนบเนียน

เมื่อพูดจบเธอก็ยื่นมือออกไปเพื่อเปิดประตู

ในขณะเดียวกัน เฟิงหานชวนก็เอ่ยเสียงต่ำว่า: “เฉินฮวนฮวน”

“เอ๊ะ? อาสาม คุณมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า? “เฉินฮวนฮวนหยุดการกระทำและยื่นตัวไปข้างหน้าอีกครั้งและถามเฟิงหานชวน

“ตอนนั้นที่คุณพูดว่าและถามผมว่าตอนกลางคืนมีเวลาไหม มันหมายความว่าอะไร?” เฟิงหานชวนหันหน้ามาเล็กน้อย เขาจ้องไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขาอย่างใกล้ชิด

ทั้งสองมองหน้ากัน

เฉินฮวนฮวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทันที ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

ตอนนั้นเธอกลัวเกินไปเธอจึงหนีกลับไปที่ห้องของเธอ แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็ยังดันมาพูดเรื่องนี้กับเฟิงหานชวนอีก

อย่างไรก็ตามคืนนั้นเธอไม่สามารถกลับไปหาเขาได้ เพราะเธอดันถูกหรงจิ่นซิวส่งไปที่โรงพยาบาลเสียก่อน

หลังจากนั้นเธอก็เข้าใจผิดคิดว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนเป็นคนที่เฝ้าเธอตลอดทั้งคืน ตอนนั้นเธอเลยวางแผนที่จะขอความช่วยเหลือจากเฟิงเฉินเหยี่ยนแทนและหลีกเลี่ยงสิ่งที่ตกลงกับเฟิงหานชวนไป

ตอนนี้เฟิงหานชวนเริ่มถามเธอเองก่อน ทำให้ให้เฉินฮวนฮวนรู้สึกเขินอายและประหม่าจนไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร

เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนเข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึง แต่เขาถามอย่างตรงไปตรงมาเพื่อให้เฉินฮวนฮวนอธิบายออกมาเอง ตอนนี้เฉินฮวนฮวนเลยทำอะไรต่อไม่ถูก

“อาสาม ฉัน…ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณยังรู้สึกเศร้าและสียใจอยู่เลยต้องหาผู้หญิงมาช่วยปลอบใจ คุณลองหาคนอื่นได้นะ”เฉินฮวนฮวนก้มหน้าหลบสายตาของเขา

เธอรู้ว่าถ้าเธอขอความช่วยเหลือจากเฟิงหานชวน เฟิงหานชวนต้องเข้าใจว่าหมายถึงเรื่องทำนองนั้นอย่างแน่นอน

เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกอับอายไปมากกว่านี้ เธอยังคงตั้งใจที่จะขอความช่วยเหลือจากเฟิงเฉินเหยี่ยนและหลีกเลี่ยงการติดต่อกับเฟิงหานชวน

แต่คำอธิบายของเฉินฮวนฮวนทำให้เขาหน้าเปลี่ยนสีทันที

“ต้องการทำให้ผมตายใจก่อนหรือไง” เสียงของเขาเย็นชามาก

เฉินฮวนฮวนตัวสั่นเพราะสีหน้าที่เย็นชาของเขา

“อาสาม ฉันไม่ได้พยายามที่จะทำให้คุณตายใจ ก่อนหน้านั้นฉันจะมีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากคุณ ฉันก็เลยไปหาคุณที่ห้องของคุณ แต่ตอนนี้…”เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากและหยุดพูด

ถ้าเธอบอกว่าเธอต้องการขอความช่วยเหลือจากเฟิงเฉินเหยี่ยนแทนแล้ว เธอจะทำให้เฟิงหานชวนโกรธอีกหรือเปล่า?

“แต่ตอนนี้อะไร?”เฟิงหานชวนพ่นลมหายใจออกมา น้ำเสียงของเขาเย็นชามากกว่าเดิม: “คุณต้องการขอความช่วยเหลือจากอาเหยี่ยนใช่ไหม”

“เอ่อ ฉัน……”เฉินฮวนฮวนนึกไม่ถึงว่าเฟิงหานชวนจะฉลาดขนาดนี้ เธอพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

“เฉินฮวนฮวน อีกไม่นานคุณก็ต้องออกจาบ้านตระกูลเฟิงแล้ว และผมจะไม่อนุญาตให้คุณไปรบกวนความเป็นส่วนตัวของอาเหยี่ยนเด็ดขาด”ในคำพูดของเฟิงหานชวนแฝงไปด้วยความโกรธ

ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนซีดลงทันที

ไม่อนุญาตให้เธอไปรบกวนอาเหยี่ยนอย่างนั้นเหรอ? เธอไม่ได้รับอนุญาตให้พบเฟิงเฉินเหยี่ยนอีกอย่างนั้นเหรอ?

ถ้าเธอไม่ได้พบเฟิงเฉินเหยี่ยน แล้วเธอจะขอความช่วยเหลือจากเฟิงเฉินเหยี่ยนได้อย่างไรล่ะ?

“อาสาม ฉันจะออกจากบ้านตระกูลเฟิงจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจที่จะจะเกลี้ยกล่อมอาเหยี่ยนเลย ฉันแค่อยากจะขอความช่วยเหลือจากเขา มันไม่ได้ความหมายแบบอื่นเลย…”เฉินฮวนฮวนเป็นกังวลและอธิบายต่อไป

เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว เขาแค่รู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนในขณะนี้เป็นเหมือนแมลงหวี่ที่มีเสียงดังน่ารำคาญ เขาเหยียบคันเร่งเพื่อเร่งเครื่องทันที

รถแล่นออกจากโรงรถและวิ่งไปบนท้องถนน

“อ๊าย!”

เฉินฮวนฮวนไม่ทันได้ตั้งตัว ตัวเธอก็เลยพุ่งไปติดที่เบาะหลังรถทันที

เธอตกใจและอุทานออกมา

“อาสาม คุณฟังฉันก่อนได้ไหม?” ฉันไม่ได้ต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมอาเหยี่ยน ฉันแค่อยากจะ…”

ใบหน้าของเฉินฮวนฮวนเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยคำพูดที่เย็นชาของเฟิงหานชวน

“มีเรื่องอะไรก็มาหาผมสิ”

“ฉัน…..”เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีกแล้ว

ตอนนี้เฟิงหานชวนไม่อนุญาตให้เธอไปหาอาเหยี่ยน แต่อนุญาตให้เธอขอความช่วยเหลือจากเขาได้ ดังนั้นหากเธอขอความช่วยเหลือจากเขาก็แปลว่าเธอต้องให้บางอย่างเป็นการแลกเปลี่ยน

เฟิงเฉินเหยี่ยนคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่นอนและเขาเองก็เป็นคนมีเมตตา ถ้าเธอขอความช่วยเหลือจากเฟิงเฉินเหยี่ยน เฟิงเฉินเหยี่ยนคงไม่นิ่งดูดายแน่ๆ

แต่เฟิงหานชวนไม่ใช่

ถ้าเธอขอความช่วยเหลือจากเฟิงหานชวนจริงๆ เธอจะต้องมีค่าตอบแทนให้เขาอย่างที่เขาบอกในคืนนั้น เธอต้องทำให้เขามีความสุขเขาถึงจะยอมช่วยเธอ

“เหอะ”เมื่อเห็นใบหน้าของเฉินฮวนฮวนที่ดูยุ่งเหยิงและไม่พูดอะไรเลย เฟิงหานชวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

เรื่องอะไรที่จะให้ช่วย ไม่ใช่แค่เป็นข้ออ้างในการเข้าหาผู้ชายหรอกเหรอ!

ในขณะเดียวกันเฉินฮวนฮวนหันมองออกไปนอกหน้าต่าง และพบว่ารถแล่นผ่านป้ายรถเมล์อย่างรวดเร็วและไม่หยุดเสียด้วย

“อ๊าย!!! อาสาม เลยป้ายรถเมล์แล้ว! “เฉินฮวนฮวนยื่นมือออกไปตบที่นั่งตรงคนขับอย่างกังวลและตะโกนใส่เขา

ใบหน้าของเฟิงหานชวนเริ่มเคร่งขรึมขึ้นมากกว่าเดิม ในเวลานี้เธอจะยังมานึกถึงป้ายรถเมล์ไหนอีก?

“อยู่เงียบๆ ผมจะไปส่งคุณ”เขาตะคอกออกมาอย่างไม่อดทน

เฉินฮวนฮวนพูดไม่ออกครู่หนึ่ง เธอนั่งเงียบๆที่เบาะหลังอย่างเชื่อฟังและนึกถึงสิ่งที่เฟิงหานชวนเพิ่งพูดออกมา

ในระหว่างทางเธอไม่ได้พูดอะไรเลย

เนื่องจากระยะทางบนท้องถนนที่ไกลและเฉินฮวนฮวนยังรู้สึกอ่อนแรงอยู่เล็กน้อยทำให้เธอเผลอหลับไปบนเบาะหลังโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นไม่นานเฟิงหานชวนก็หยุดที่สี่แยกหน้าประตูมหาวิทยาลัย A เขาไม่พบสิ่งเคลื่อนไหวๆใดข้างหลังเขา หลังจากมองไปที่เบาะหลังเขากลับพบว่าเฉินฮวนฮวนกำลังนอนหลับอยู่

“เฉินฮวนฮวน ถึงแล้ว”เขาเอ่ยอย่างเย็นชา

อย่างไรก็ตาม ร่างบางไม่เคลื่อนไหวใดๆ

“เฉินฮวนฮวน ถึงมหาวิทยาลัยของคุณแล้ว!”เขาพูดเสียงดังอีกครั้ง

แต่คนข้างหลังก็ยังคงไม่ขยับ

เฟิงหานชวนเปิดประตูและลงจากรถ เขาเดินไปที่ประตูเบาะหลัง เขาเปิดประตูและก้มตัวเข้าไปในรถ

เขายกมือขึ้นเพื่อปลุกผู้หญิงที่อยู่ในรถ แต่มือของเขาก็หยุดอยู่กลางอากาศกะทันหัน ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอ เขามองลงไปที่ลำคอระหงขาวนวล…

เขาเคยเห็นร่างกายของเธอชัดๆตอนที่เธอเข้ามาบ้านตระกูลเฟิงในวันที่สอง

เฟิงหานชวนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปปจับแก้มของร่างบาง ผิวของเธอนุ่มเหมือนผิวเด็ก ทำให้ริมฝีปากบางๆของเธอขยับเล็กน้อย

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา เฟิงหานชวนรู้สึกว่ามีบางอย่างดึงดูดเขา

เขาก้มศีรษะลงและค่อยๆขยับเข้าหาร่างบางช้าๆ…