อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 53 หลิวตงรุ่ย

เยี่ยจิ่งเฉินหันกลับไป เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาดูเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามา จนกระทั่งเดินมาหยุดตรงหน้าเขา

ผู้ชายคนนี้สูงกว่าเขาครึ่งศีรษะ ใบหน้าของเขาอึมครึมอย่างมาก ทำให้คนรู้สึกถึงแรงกดดันอย่างรุนแรง

อีกอย่าง เขารู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าดูคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างมาก สมองของเขาเอาแต่คิดเรื่องนี้ไม่หยุด

เป็นเขา!

“คุณชายเยี่ย สิ่งที่คุณเพิ่งทำเมื่อสักครู่ คือการล่วงละเมิดนะครับ” เฟิงหานชวนเหลือบมองเยี่ยจิ่งเฉินแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“คุณชายเฟิงที่สาม ผม…ผมแค่อยากช่วยส่งเสียฮวนฮวน ผมไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินตระกูลเฟิงนะครับ” เยี่ยจิ่งเฉินตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาทันที และเอ่ยอธิบายออกมารวดเดียว

เขาจำได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้า คือเฟิงหานชวนคุณชายสามของตระกูลเฟิง เขาเป็นสุดยอดนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงโด่งดัง และมีระเบียบแบบแผนเป็นอย่างมาก

และเฟิงหานชวนก็เป็นอาสามของเฟิงเฉินเหยี่ยนด้วย กล่าวได้ว่า เฉินฮวนฮวนเป็นหลานสะใภ้ของเฟิงหานชวน

“โอ้? ช่วยส่งเสีย?” เฟิงหานชวนเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่สายตาของเขากลับมองไปยังเฉินฮวนฮวนที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ชำระเงิน

เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดออกไป “อาสาม เขาบอกว่าตระกูลเฟิงไม่ดีกับฉัน ไม่ได้ให้เงินฉัน ฉันเป็นถึงนายหญิงของตระกูลเฟิง เขาบอกว่าฉันลำบาก นี่มันดูถูกตระกูลเฟิงชัดๆ!”

ความจริงเธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่า ตัวเองกำลังจะออกไปจากบ้านของตระกูลเฟิง ทว่าเธอกลับไม่ต้องการให้เหยี่ยจิ่งเฉินดูถูกเธอ

ดังนั้น เธอจึงแสร้งทำเป็นฟ้องกับเฟิงหานชวน ทว่าเมื่อพูดจบ ฝ่ามือของเธอแทบเต็มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนจะเปิดโปงเธอหรือเปล่า

“ฮวนฮวน ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ ผมหวังดีอยากช่วยคุณ คุณอย่าใส่ร้ายผมสิ!” เยี่ยจิ่งเฉินกังวลขึ้นมา เขามองไปที่เฟิงหานชวนด้วยท่าทีนอบน้อม และกล่าวเอาใจ “คุณชายสาม ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกตระกูลเฟิงจริงๆ นะครับ”

”เท่าที่ผมรู้มา ฮวนฮวนเป็นแฟนเก่าของคุณ?” นิ้วเรียวยาวของเฟิงหานชวนเคาะเบาๆ ที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน

เสียงแผ่วเบา ทว่าราวกับเคาะบนหัวใจของเยี่ยจิ่งเฉิน เขาเริ่มอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมา บนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นผุดพราย

แม้ว่าเฟิงหานชวนเพียงถามเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทว่าเยี่ยจิ่งเฉินรู้สึกกดดันและหวาดหวั่นอย่างมาก ทำให้เขาสั่นระริกไปทั้งตัว

“ครับ ครับ…” เขาเหลือบมองเฉินฮวนฮวนเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า

ตระกูลเฟิงมีระเบียบแบบแผนขนาดนั้น ตรวจสอบอดีตของเฉินฮวนฮวนก็เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร

“ในเมื่อเป็นแฟนเก่าไปแล้ว คุณมีน้ำใจขนาดนี้ อยากกลับมาคืนดี?” ขณะที่พูดประโยคนี้ สายตาของเฟิงหานชวนยังคงจ้องใบหน้าของเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนเห็นสายตาพินิจพิเคราะห์ของเฟิงหานชวน ในใจของเธอรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก

สายตาคู่นั้นของเขาราวกับกำลังเตือนเธอว่า ไม่อนุญาตให้เธอเหลือเยื่อใยกับแฟนเก่า ทว่าเธอไม่ได้ทำอะไรเลย

เยี่ยจิ่งเฉินเป็นฝ่ายมาวุ่นวายกับเธอก่อน

“ไม่ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ คุณชายสาม คุณอย่าเข้าใจผิดนะครับ!”

เยี่ยจิ่งเฉินหวาดกลัวจนเหงื่อท่วมตัว เขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ และรีบเอ่ยอธิบาย “ฮวนฮวนเป็นภรรยาของหลานชายคุณแล้ว ผมจะคิดอะไรกับเธอได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้น ผมก็ชอบแฟนคนปัจจุบันของผม ถ้าพวกคุณเคยเช็กประวัติของฮวนฮวน น่าจะรู้ว่า แฟนของผมคือเฉินซินโหรวพี่สาวของเธอ ผมกับเฉินซินโหรวอยู่ด้วยกันตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วครับ”

“อืม เรื่องนี้ผมรู้ คุณนี่เก่งไม่เบาเลยนะ ทั้งพี่ทั้งน้องเลย” มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน

สีหน้าของเยี่ยจิ่งเฉินพลันเปลี่ยนไป มือที่สั่นเทาดึงกระดาษทิชชู่ แล้วเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขา

แม้ว่าเฟิงหานชวนไม่ได้กล่าวอะไร และไม่ได้โกรธ ทว่าเขากลับรู้สึกกลัวอย่างมาก

ตรงกันข้ามเฉินฮวนฮวนไม่ได้รู้สึกกลัว ทว่าสีหน้าของเธอก็ดูไม่ดีเอามากๆ

ในความคิดของเธอ ทุกคำพูดของเฟิงหานชวนล้วนทำให้เธออับอาย

“ไม่ ไม่ใช่นะครับ คุณชายสาม ตอนนั้นผมแค่คบซ้อน ไม่ได้…ไม่ได้ทำด้วยกัน…” เยี่ยจิ่งเฉินเข้าใจความหมายของเฟิงหานชวนผิด เขาอ้ำอึ้งไม่สามารถพูดทั้งประโยคออกมาได้

“พอแล้ว!” เฉินฮวนฮวนทนไม่ไหว เธอตะโกนออกไปทันที

เดิมทีเยี่ยจิ่งเฉินก็รู้สึกหวาดหวั่นอยู่แล้ว เมื่อถูกเฉินฮวนฮวนตะโกนใส่เช่นนี้ เขาก็สั่นระริกขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นท่าทางปอดแหกของเหยี่ยจิ่งเฉิน สายตาของเฟิงหานชวนเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เขาเอ่ยบอกเสียงเย็นว่า “ออกไป”

“คุณชายสาม คุณอย่าเข้าใจผิด ผมไม่เคยแตะต้องเฉินฮวนฮวนเลยนะครับ พวกคุณวางใจได้ ผมเคยแค่กับเฉินซินโหรวคนเดียว จริงๆ นะครับ!” เยี่ยจิ่งเฉินกังวลว่าเฟิงหานชวนจะออกหน้าแทนเฟิงเฉินเหยี่ยน ดังนั้นเขากลัวจนอธิบายเป็นชุด “ผมไม่ได้แตะต้องเฉินฮวนฮวนเลยจริงๆ ผมจะออกไป ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย…”

ด้วยเหตุนี้เอง เยี่ยจิ่งเฉินแทบจะวิ่งหัวซุกหัวซุนออกจากร้านชานมไป

เมื่อเห็นเยี่ยจิ่งเฉินไปแล้ว ขอบตาของเฉินฮวนฮวนเปียกชื่นขึ้นมาทันที รอยยิ้มเย้ยหยันตัวเองปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

ตอนแรก ทำไมเธอถึงชอบผู้ชายคนนี้ แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถลืมเรื่องของเขาได้

เธอเกลียดเยี่ยจิ่งเฉิน เมื่อเห็นเยี่ยจิ่งเฉินก็รู้สึกสะอิดสะเอียน ทว่าถึงอย่างไรผู้ชายคนนี้ก็เป็นรักแรกของเธอ เธอไม่อาจทำใจให้สงบนิ่งได้เลย

เมื่อเห็น แววตาของเฟิงหานชวน สีหน้าของความไม่สบายใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาแวบหนึ่ง

เขามองออกว่า เฉินฮวนฮวนเสียใจเพราะเยี่ยจิ่งเฉิน ผู้ชายห่วยแตกขนาดนี้ แถมยังคบซ้อนกับพี่สาวของเธออีก เฉินฮวนฮวนยังชอบเขาอยู่เหรอ

“ครั้งแรกของคุณ ไม่ใช่เยี่ยจิ่งเฉิน?” เสียงเย็นเยือกของเฟิงหานชวนทำลายความเงียบภายในร้าน

ดวงตาของเฉินฮวนฮวนเบิกกว้าง ความคิดของเธอถูกดึงกลับมาทันที เธอมองไปที่เฟิงหานชวนอย่างไม่อยากจะเชื่อ ความรู้สึกอัปยศนั้นพรั่งพรูขึ้นมาในใจทันที

“ไม่ใช่!” เธอกล่าวปฏิเสธทันที

ราวกับว่าในใจของผู้ชาย ครั้งแรกคือสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ หรือว่าเนื้อเยื่อแผ่นหนึ่งก็ตัดสินความประพฤติของผู้หญิงได้อย่างนั้นเหรอ

“เท่าที่ผมรู้มา คุณเคยคบแค่เยี่ยจิ่งเฉินเป็นแฟนคนเดียว งั้นก่อนหน้านี้คุณ…” เฟิงหานชวนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่พูดออกมา เขาหวังว่าเฉินฮวนฮวนจะสารภาพกับเขาด้วยตัวเอง

เฉินฮวนฮวนมองชายหนุ่มตรงหน้า เพียงรู้สึกว่าร้อนผ่าวที่ขอบตาเหลือเกิน ในสายตาของเฟิงหานชวน เธอเป็นคนอย่างไรกันแน่

เธอรู้สึกขอบคุณเฟิงหานชวนเป็นอย่างมากที่เขาดูแลเธอที่โรงพยาบาล แต่บางครั้งสิ่งที่เขาพูดก็ทำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าวจริงๆ

เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจแบบนั้น ผู้หญิงที่หยิ่งยโสแต่กลับสกปรก เพียงเพราะตอนนี้เขาต้องการผู้หญิงสักคนมาปลอบประโลมเขา ดังนั้นเขาถึงได้เลือกเธอ!

ที่สำคัญกว่านั้น…เธอคิดว่า จุดประสงค์ที่เฟิงหานชวนเลือกเธอ เพราะว่าต้องการกำจัดเธอออกจากชีวิตเฟิงเฉินเหยี่ยน

“ฉันเคยบอกคุณแล้วครั้งหนึ่ง แถมคุณยังบอกว่าไม่รังเกียจที่ฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว แล้วทำไมถึงยังเค้นถามขนาดนี้”

ดวงตาแดงก่ำของเฉินฮวนฮวนกำลังมองที่เฟิงหานชวน เธอถามเขาเสียงปนสะอื้น

เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของหญิงสาวตรงหน้า เฟิงหานชวนรู้สึกจุกแน่นตีบตันอยู่ในลำคอ สิ่งที่อยากจะถามกลับพูดไม่ออกเสียแล้ว

“อันที่จริง ฉันบอกคุณได้นะ ผู้ชายคนนั้นชื่อ…หลิวตงรุ่ย” เฉินฮวนฮวนหัวเราะเย้ยหยันตัวเอง สุดท้ายเธอก็เอ่ยชื่อออกไป