อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 57 มันไม่ใช่ของที่ฉันใช้

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่……”

เฉินฮวนฮวนเต็มไปด้วยสับสน ในตอนนี้ในหัวสมองของเธอคิดแต่เรื่องที่ไม่ได้กินยา

จะทำยังไงดี

แค่ครั้งเดียวเองคงจะไม่ตั้งท้องหรอกมั้ง

แต่ว่าถ้าหากตั้งท้องขึ้นมาจริงๆล่ะ จะทำยังไงดี

เธอไม่มีเงินมากมายขนาดที่ว่าจะไปทำแท้งได้ และก็ไม่มีเงินในการรักษาตัวด้วย สีหน้าของเฉินฮวนฮวนในตอนนี้ เหมือนกับว่าจะซีดจางไปทั้งใบหน้า

“เธอเป็นอะไรหรอ” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแล้วถามทันที

ตอนแรกเขาคิดว่าเฉินฮวนฮวนกำลังคิดแผนอะไรอีกหรือเปล่า แต่พอเห็นท่าท่างที่เหมือนกับวิญญาณไม่อยู่กับร่างของเธอ และสีหน้าก็ดูแย่มากอย่างนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัย

“ฉัน……ฉัน……ไม่ได้เป็นอะไร……”เฉินฮวนฮวนรีบส่ายหัว พยายามทำให้ตัวเองไม่มีอะไรผิดสังเกต

เธอต้องไม่ตั้งท้อง ต้องไม่ตั้งท้อง

แค่ครั้งเดียวเอง อีกอย่างก็เป็นครั้งแรกของเธอด้วย ไม่นะจะติดนะ

“เฉินฮวนฮวน เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่”เฟิงหานชวนเห็นว่าเฉินฮวนฮวนพูดติดๆขาดๆ เหมือนกับว่ากำลังเหม่อลอยคิดอะไรสักอย่าง จึงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงคนนี้มีเรื่องปิดบังจากเขา

“อาสาม ฉัน……ฉันไม่ได้อยากตั้งท้องลูกของคุณสักหน่อย ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น คุณอย่าเข้าใจฉันผิด……”เฉินฮวนฮวนเม้มปากอย่างแน่น เธอไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องของหลิวตงรุ่ยอีก

เพราะอย่างนี้เธอจึงได้เปลี่ยนหัวข้อกลับมาหัวข้อนี้อีก

“เป็นเพราะเรื่องนี้จริงหรอ”เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น เขาเห็นอยู่ว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนมีอะไรผิดปกติ

แต่ว่า ผู้หญิงคนนี้กลับไม่ยอมพูดอะไรออกมา

“อืม เมื่อกี้คุณเข้าใจฉันผิด เลยทำให้ฉันตกใจไปสักพัก……”เฉินฮวนฮวนพยายามที่จะอธิบาย นอกจากจะอธิบายอย่างนี้แล้วเธอก็ไม่มีวิธีอื่นอีก

“ขอให้มันเป็นอย่างนั้นเถิด”เฟิงหานชวนมองเธอด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง แล้วก็สตาร์ทรถ

เวลาผ่านไปได้ไม่นาน รถก็เข้าไปจอดในโรงจอดรถ

ตอนที่เฉินฮวนฮวนลงจากรถ ทั้งตัวยังมีอาการภวงค์อยู่ แต่ว่ามีสติมากกว่าเมื่อกี้เล็กน้อย

ตอนนี้เธอจะคิดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ได้แต่หวังว่าตัวเองจะไม่ตั้งท้องจริงๆ นอกจากทำอย่างนี้เธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

เฟิงหานชวนเดินอ้อมหน้ารถ มายืนอยู่ข้างหน้าของเฉินฮวนฮวน เห็นมือของเธอยังถือถุงสีขาวขุ่นใบนั้น สีหน้าเคร่งขรึมทันที

“ใส่เข้าไปในกระเป๋า” เขาขมวดคิ้ว

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฉินฮวนฮวน ณ ตอนนี้ยังไม่อยากให้คนของบ้านตระกูลเฟิงรับรู้

“โอ้ โอเค”เฉินฮวนฮวนรีบดึงสติกลับมา แล้วก็เอาถุงยัดเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างของตัวเอง

จากนั้นเธอก็ตามหลังเฟิงหานชวน เดินเข้าไปในประตูใหญ่ของห้องรับแขก

เมื่อเข้าไปในบ้าน ก็เปลี่ยนรองเท้า จากนั้นทั้งสองคนก็เดินตามกันขึ้นไปบนชั้นสอง

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้อง เฉินฮวนฮวนหันหลังกลับไป เม้มปาก เงยหน้าจ้องไปยังผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า แล้วพูดเบาๆว่า “อาสาม ฉันขออาบน้ำก่อน”

เฟิงหานชวนเปิดประตูห้องของเธออย่างตรงไปตรงมา แล้วก็เดินเข้าไปในห้อง

เฉินฮวนฮวนอ้าปากค้างด้วยความตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง

เห็นว่าตามทางเดินไม่มีคนเดินไปมา เธอก็รีบเดินตามเข้าไปในห้อง แล้วก็ปิดประตูทันที

“อาสาม คุณ……”เฉินฮวนฮวนรู้สึกเริ่มมีความตื่นเต้น

ตกลงเฟิงหานชวนคิดจะอยู่ในห้องนี้ ไม่ไปที่ห้องของเขาหรอ

แต่ว่า ห้องนี้เป็นถึงห้องแต่งงานของเฟิงเฉินเหยี่ยน ถ้าพวกเขาอยู่ในห้องนี้ มันเป็นอะไรที่……

“ไปอาบน้ำ” นัยต์ตาสีดำสนิทคู่นั้นของเฟิงหานชวน จ้องมองใบหน้าเล็กๆของเฉินฮวนฮวน แล้วพูดด้วยเสียงหนักแน่น

เฉินฮวนฮวนเอามือทั้งสองข้างประสานกันแน่น ในกำมือเต็มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเฟิงหานชวน

ยิ่งกว่านั้นก็คือว่าเขารับปากกับเธอแล้วว่า จะช่วยเธอเอาสร้อยคอกลับคืนมา

ดังนั้น เฉินฮวนฮวนจึงได้แต่เดินเข้าไปข้างหน้าตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบชุดเดรสกระโปรงที่ถือได้ว่ามิดชิดตัวนั้นออกมา ค่อยๆเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

เห็นภาพด้านหลังของเฉินฮวนฮวนที่เดินไปด้วยบิดไปด้วย มุมปากเฟิงหานชวนยกขึ้นเล็กน้อย แล้วนั่งลงไปบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ ตั้งหน้าตั้งตารอด้วยความตั้งใจ

……

เฉินฮวนฮวนไม่กล้าอาบน้ำนาน เธอกลัวว่าเฟิงหานชวนจะรอจนหัวร้อน

เธอล้างหน้าล้างตาเสร็จ ส่องตัวเองในกระจก ทั้งๆที่เรื่องยังไม่ได้เกิดขึ้น ใบหน้าของเธอก็แดงด้วยความเคอะเขิน ใบหน้าเล็กๆของเธอนั้น ดูๆแล้วก็เหมือนกับผลแอปเปิ้ลแดงผลหนึ่ง

แต่ว่าตอนเธอเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ แล้วก็เห็นของที่เฟิงหานชวนถืออยู่บนมือ สีหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นอย่างรวดเร็ว เทียบกับความแดงก่ำเมื่อกี้แล้วมันแดงกว่ามากเลยทีเดียว

“อาสาม อันนี้……”เฉินฮวนฮวนรีบพุ่งเข้าไป หยิบของจากมือของเฟิงหานชวนภายในพริบตาเดียว แล้วรีบอธิบายว่า “อันนี้ฉันไม่ได้ใช้ ไม่ใช่ของ……”

ขณะที่พูด เธอก็รีบเอาของสิ่งนั้นใส่เข้าไปในกระเป๋าที่วางอยู่บนผ้าปูที่นอน จากนั้นก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาเตรียมที่จะยัดเข้าไปใต้เตียง

แต่ว่าเธอยังทำไม่ทันเสร็จ ข้อมือก็ถูกเฟิงหานชวนจับไว้

“ของเล่นเยอะเยะอย่างนี้ เอามาจากไหนหรอ” เฟิงหานชวนแฝงด้วยการกลั่นแกล้ง และถามด้วยใจที่คิดไม่ดีไม่ร้าย ” ของอยู่ใต้เตียงของเธอ แต่เธอกลับบอกว่าคุณไม่ได้ใช้ ฉันไม่ค่อยเชื่อหรอกนะ”

“มันไม่ใช่จริงๆนะ” เฉินฮวนฮวนจะบ้าตายอยู่แล้ว เธอรีบตอบ “มันเป็นของที่หลิวหลี่ถงส่งมาให้ในคืนแรกที่ฉันเข้ามา ยังมีชุดนอนกระโปรงยาวสีแดงตัวใหญ่อีกตัวหนึ่ง มันเป็นของที่เตรียมไว้สำหรับคืนเข้าหอในงานแต่งของฉันกับอาเหยี่ยน……”

ตอนที่พูดจบ เฉินฮวนฮวนมึนหัวมาก อยากจะหารูรูหนึ่งแล้วก็มุดเข้าไปหลบอยู่ในนั้น

“นายท่านเป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดจริงๆนะเนี่ย”เฟิงหานชวนหัวเราะเยาะคำหนึ่ง

พ่อของเขาก็คงคิดว่าเขาเป็นคนที่เย็นชาและไร้อารมณ์มั้ง ถึงได้ส่งของเล่นพวกนี้มาให้ลูกสะใภ้

“นายท่านของตระกูลเฟิงก็คงจะทำเพื่อการใช้ชีวิตที่สุขสบายของอาเหยี่ยนแหละ แม้ว่าอาเหยี่ยนจะทำไม่ได้แล้ว แต่ว่าเขาก็ยังหวังที่จะให้อาเหยี่ยนมีคืนเข้าหอที่สวยงานเหมือนกัน……”เฉินฮวนฮวนพูดไปพูดไป เสียงก็ค่อยๆเงียบลง แล้วก็เงียบไปในที่สุด

เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองพร่ำเพ้ออะไรอยู่ แต่อย่างน้อย ที่เธอทำไปก็เพื่อจะอธิบายว่า ของพวกนั้นไม่ใช่ของของเธอ ก็ถือว่าดีแล้ว

“เอาของพวกนี้เก็บเข้าที่เดิมเถิด”เฟิงหานชวนคลายมือของเฉินฮวนฮวน ยักคิ้วทีหนึ่ง แฝงด้วยความคิดที่เดาไม่ออก “อยู่กับฉันไม่จำเป็นต้องใช้ของพวกนี้หรอก”

มือของเฉินฮวนฮวนกระตุกทีหนึ่งด้วยความตกใจ ทำให้กระเป๋าใบนั้นตกลงพื้นทันที มีของหลายอย่างกระเด็นออกมาจากกระเป๋า

เธอรีบก้มลงแล้วก็เก็บของพวกนั้นที่กลิ้งไปมาอยู่บนพื้น ใส่เข้าไปในกระเป๋าแล้วก็ดันเข้าไปใต้เตียง

ณ เวลานั้น เฉินฮวนฮวนคลานอยู่บนพื้น บวกกับความบางของชุดนอนกระโปรงยาวผ้าไหม ทำให้เห็นส่วนโค้งงอของร่างกายอย่างชัดเจน

เฟิงหานชวนมองลงไปยังข้างล่างอย่างตั้งใจ จ้องมองทุกการกระทำของเธอ รู้สึกเพียงว่าในร่างกายเหมือนกับมีไฟกองหนึ่ง กำลังลุกโชนด้วยความบ้าคลั่ง

เฉินฮวนฮวนกำลังจะลุกขึ้น แขนรู้สึกเจ็บนิดหนึ่งทั้งตัวก็ถูกยกขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความมึนงง จ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แต่ว่าวินาทีต่อมาเธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว

เพราะว่า ปากถูกอุดไว้แล้ว

……

อุณหภูมิในห้อง ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกอบอ้าว

เฉินฮวนฮวนถูกวางไว้บนผ้าปูที่นอนสีฟ้า เธอรู้สึกเพียงว่าหัวใจได้หยุดเต้นไปชั่วครู่

เฟิงหานชวนจ้องมองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ทั้งหมดที่มีไม่ได้ละสายตาเลยแม้แต่น้อย

เขาหันหลังกลับไป แล้วหยิบกระเป๋าสะพายข้างของเฉินฮวนฮวนขึ้นมา จากนั้นก็หยิบกล่องใส่ของออกมาอันหนึ่ง

ในห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบ ได้ยินเสียง “แควก” คำหนึ่ง มันเป็นเสียงของกล่องกระดาษที่ถูกฉีก