อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 70 ไม่ได้หน้าด้านเท่าคุณหรอกหลิ่วเยว่เอ่อร์

สิ่งที่เขาได้ยินเมื่อสักครู่เขาได้ยินไม่ผิด

คืนวันศุกร์ที่ผ่านมาและสร้อยคอทองคำพร้อมจี้รูปดอกบัวในห้องเก็บของของบลูส์คลับ

หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่ตัวเขา

“อ้าวคุณ พูดอะไรเนี่ย? ผมอยู่ที่ญี่ปุ่นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วและผมไม่ได้ไปที่บลูส์คลับเลย ยังไงก็ไม่สามารถไปที่ห้องเก็บของอะไรนั่นได้ด้วย! “หลิวตงรุ่ยกำลังจะร้องไห้จริงๆ

“คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า คุณกล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับสิ” เมื่อเฉินฮวนฮวนเห็นว่าหลิวตงรุ่ยปฏิเสธที่จะยอมรับ อารมณ์ของเธอก็เหมือนถูกพังทลายถึงขีดสุด

เธอทรุดตัวลงกับพื้นในทันใด ความเย็นกัดกินเธอไปทั้งตัว

ซูอวี่ที่ยืนอยู่ที่ประตูยังอ้าปากค้างตกใจ จิตใจของเขารู้สึกสับสนไปชั่วขณะ

เขากลับมารู้สึกตัวและมองไปที่เฟิงหานชวนที่เหมือนถูกแช่แข็งเช่นกัน เขารู้เลยว่าเฟิงหานชวนก็ต้องมีความคิดแบบเดียวกันกับเขาแน่นอน

สิ่งที่เฉินฮวนฮวนกำลังพูดถึงอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องเมื่อตอนนั้นใช่ไหม?

แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่หลิ่วเยว่เอ่อร์หรอกเหรอ?

“ซูอวี่ พาหลิวตงรุ่ยออกไป”ณ ตอนนี้ เสียงทุ้มๆของเฟิงหานชวนค่อยๆพูดอย่างช้า ๆ ราวกับมีหมอกหนามาปกคลุมรอบๆตัว

เขาไม่เคยมีช่วงเวลาแห่งความสับสนเช่นนี้มาก่อน และตอนนี้เขาก็ไม่สามารถโล่งใจอะไรได้เลย

“คุณชายสาม ผมไม่รู้จริงๆว่าผมทำอะไรผิด ผมไม่ได้ไปบลูส์คลับ ผมไม่ได้ไปบลูส์คลับเมื่อสัปดาห์จริงๆ ได้โปรดเถอะ!”

เมื่อหลิวตงรุ่ยได้ยินว่าเขากำลังจะถูกพาตัวไป เขาก็กลัวว่าตัวเองจะได้พบกับเรื่องที่น่ากลัวกว่านี้ เขาจึงร้องขอความเมตตาเหมือนคนบ้า

อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดเขาก็ถูกพาตัวออกไป จากนั้นประตูก็ปิดลงและทำให้ห้องส่วนตัวนั้นเงียบกริบ

เหลือเพียงแต่เฉินฮวนฮวนและเฟิงหานชวนเท่านั้น

ยิ่งกว่านั้นแสงไฟในห้องนั้นสลัวมาก ทำให้เฉินฮวนฮวนขดตัวด้วยความกลัว

เมื่อมองดูเธอที่เป็นเช่นนี้ เฟิงหานชวนก็รู้สึกว่าเธอไม่ได้แกล้งทำ ดังนั้นเขาจึงค่อยๆเดินไปหาผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้น

“อ๊ะ!” อย่าเข้ามานะ” ลมหายใจที่อันตรายดูเหมือนจะใกล้เข้าตัวเธอมา เฉินฮวนฮวนจึงเอามือทั้งสองข้างปิดหูแล้วกรีดร้อง

“เฉินฮวนฮวน มองฉันสิ!” เฟิงหานชวนกดเสียงต่ำ แต่น้ำเสียงก็อ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนมาก

ไม่มีความเย็นชาและความโกรธใดๆ

เฉินฮวนฮวนได้ยินแต่ก็ยังคงก้มหัวและหดตัวต่อ

“บอกฉันทีว่าคืนวันศุกร์ที่แล้ว เธออยู่ในห้องเก็บของของบลูส์คลับและถูกข่มเหงหรือเปล่า?”เฟิงหานชวนย่อตัวลงเกือบจะเท่าๆระยะของเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนกอดขาของตัวเองและเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ก็ยิ่งก้มหัวต่ำลงไปอีก

เธอรู้ว่าถ้าเธอพูดแบบนี้เธออาจจะไม่สามารถอาศัยอยู่บ้านตระกูลเฟิงได้อีกต่อไป เพราะเฟิงหานชวนนั้นเกลียดตัวเธอมากและยังไงเขาก็คงจะบอกนายท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน

ตำแหน่งของนายหญิงที่อายุน้อยที่สุดของตระกูลเฟิงจะไม่มีวันถูกมอบให้กับผู้หญิงที่เคยผ่านเรื่องแบบนั้นมาแน่นอน

แต่เธอก็ไม่มีวิธีแล้ว ตอนนั้นเธอก็รู้สึกแหลกสลายมากพอแล้วและหุนหันพลันแล่นมากเกินไป เธอเพียงหวังให้หลิวตงรุ่ยคืนสร้อยคอให้เธอเท่านั้น

แต่สุดท้ายชายคนนั้นก็ยังปฏิเสธที่จะยอมรับ

“ตอบฉันมา!”เมื่อเฟิงหานชวนเห็นว่าเธอตอบช้า เขาก็รู้สึกร้อนรนมากกว่าเดิม

เขาต้องการได้ยินเธอสารภาพ

“ใช่ ฉันถูกข่มเหงจากใครบางคน ซึ่งนั่นก็คือหลิวตงรุ่ยคนเมื่อกี้ที่อยู่ในห้องเก็บของในบลูส์เมื่อคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา แต่เขาปฏิเสธที่จะยอมรับ!”

“เฟิงหานชวน คุณทำให้เขายอมรับเถอะ! เพราะอย่างไรคุณก็เกลียดฉันมากขนาดนี้อยู่แล้ว ตราบใดที่เขายอมรับ คุณสามารถไปบอกนายท่านเฟิงเลยว่าฉันเป็นผู้หญิงที่มีมลทินไปแล้ว และฉันก็ไม่สมควรที่จะอยู่ที่บ้านตระกูลเฟิงอีกต่อไป! ”

“ตราบใดที่หลิวตงรุ่ยยอมรับ ตราบใดที่เขาส่งสร้อยคอคืนมา…””

เฉินฮวนฮวนร้องไห้ ใบหน้าของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

“เฉินฮวนฮวน มองตาฉัน!”เฟิงหานชวนเอื้อมมือออกไปและจับไหล่ของเธอเพื่อบังคับให้เธอมองเขา

เฉินฮวนฮวนหลุดอยู่ในภวังค์ เธอเงยหน้าขึ้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ แต่ดวงตาของเธอนั้นพร่ามัวไปหมดเพราะดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา

“บอกฉันทีว่าสิ่งแรกที่เขาทำกับเธอคืออะไร? เขาเริ่มต้นขู่บังคับเธออย่างไร? “น้ำเสียงของเฟิงหานชวนดูร้อนรนเป็นพิเศษ

เขาจะเป็นจะต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้ชัดเจน ดังนั้นเขาจึงต้องถามเฉินฮวนฮวนอย่างละเอียดและชัดเจน

“เฟิงหานชวน อย่าทำให้ฉันรู้สึกอับอายมากไปกว่านี้เลยได้ไหม…”เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าเสียงเหล่านี้รุนแรงเป็นพิเศษ และคำถามของเฟิงหานชวนนั้นก็ช่างน่ารังเกียจเสียเหลือเกิน

เธอเอื้อมมือออกไปผลักผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างสุดกำลังแล้วรีบวิ่งออกไปเหมือนคนบ้า

อย่างไรก็ตามเฉินฮวนฮวนที่เพิ่งจะวิ่งออกไปเพียงแค่ไม่กี่ก้าว และยังไม่ทันที่จะถึงประตูดวงตาของเธอก็เริ่มพร่ามัวและทรุดตัวลงไปกับพื้นในทันใด

เฟิงหานชวนรีบวิ่งเข้าไปรับเธอไว้ทันที

ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาไม่ได้สวมรองเท้า ผมของเธอยุ่งเหยิง ตาและจมูกของเธอเป็นสีแดง ลำคอของเธอก็เป็นรอยจนเผยให้เห็นผิวที่ขาวซีดจาง ๆ

……

คฤหาสน์แถบชานเมืองตะวันตก

ในห้องนอนใหญ่ที่หรูหรา เตียงขนาดใหญ่ที่หรูหราโอบล้อมด้วยชายหญิงสองสามคน

“อ่าห์!”

เสียงร้องดังผ่านท้องฟ้าในยามค่ำคืน

หลิ่วเยว่เอ่อร์พลิกตัวบนเตียงนอน เสียงหายใจหอบเหนื่อย สีหน้าเต็มไปด้วยความสุขสม

“เยว่เอ่อร์ เรามาพักกันสักหน่อยไหม หรือจะต่ออีกรอบ?”เกาจวินเซวียนที่อยู่ข้างๆมองไปที่ท่าทางของหลิ่วเยว่เอ่อร์ที่ดูเหมือนยังไม่เสร็จ

หลิ่วเยว่เอ่อร์สูดลมหายใจ การแสดงออกที่พึงพอใจแต่เดิมของเธอเปลี่ยนไป เธอหยิบหมอนขึ้นมาแล้วตีไปที่ใบหน้าของเกาจวินเซวียนอย่างดุเดือด

“ไปให้พ้นจากฉันซะ รีบออกไปจากที่นี่!”เธอจ้องไปที่เกาจวินเซวียนด้วยความโกรธ

คืนนี้เธอวางแผนที่จะพักผ่อนหลังจากอาหารเย็น แต่ใครจะรู้ว่าเกาจวินเซวียนจะส่งข้อความมาหาเธอและมาหาเธอ

หลิ่วเยว่เอ่อร์ไม่ได้วางแผนที่จะติดต่อกับเกาจวินเซวียนไปมากกว่านี้ เธอไม่สามารถรับมือกับผู้ชายอย่างเกาจวินเซวียนได้อีกต่อไป แต่ใครจะรู้ว่าเกาจวินเซวียนจะยังไม่ยอมปล่อยเธอไป และถ้าเธอไม่ปล่อยให้เขามาที่ที่อยู่อาศัยปัจจุบันของเธอ เขาก็จะเล่าความจริงให้เฟิงหานชวนฟังเกี่ยวกับเรื่องในคืนนั้น

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกที่อยู่ของคฤหาสน์แถบชานเมืองตะวันตกกับเกาจวินเซวียน แถมยังวางยานอนหลับใส่ป้าหวัง ซึ่งทำให้เธอผล็อยหลับไป

ดังนั้นจึงมีเพียงแค่คนสองคนในคฤหาสน์ขนาดใหญ่แห่งนี้

หลังจากจบกิจกรรม ตอนนี้หลิ่วเยว่เอ่อร์รู้สึกเหมือนเธอเป็นโจร เธอตื่นขึ้นและแทบรอไม่ไหวที่จะกำจัดความสัมพันธ์กับเกาจวินเซวียนให้อย่างรวดเร็ว

“ผมไม่ไป! ในที่สุดผมก็ได้มาที่นี่สักที นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่ในคฤหาสน์หรูๆ แบบนี้ ผมอยากอยู่ที่นี่และค่อยไปพรุ่งนี้เช้า! “เกาจวินเซวียนกล่าวอย่างไร้ยางอาย

“เกาจวินเซวียน ทำไมคุณถึงหน้าด้านได้ขนาดนี้!”หลิ่วเยว่เอ่อร์อยากจะบ้าตาย

“ผมหน้าด้าน?”เกาจวินเซวียนยื่นมือออกมาและบีบไหล่หลิ่วเยว่เอ่อร์อย่างรุนแรงและเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่ว่าผมจะหน้าด้านขนาดไหน แต่ผมก็คงไม่ได้หน้าด้านเท่าคุณหรอกหลิ่วเยว่เอ่อร์ อย่าลืมนะว่าคุณแย่งสถานะนี้จากคนที่แสนดีของคุณมา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคุณหน้าด้านพอ คุณจะได้มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ไหม? ”

“หลิ่วเยว่เอ่อร์ คนที่ควรจะอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้จริงๆคือเฉินฮวนฮวน!”เขาโน้มตัวไปที่หูของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับการเยาะเย้ย

ใบหน้าของหลิ่วเยว่เอ่อร์ซีดลงทันที

เมื่อเห็นท่าทางที่ดูโง่เขลาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา เกาจวินเซวียนก็รู้สึกได้ถึงความสำเร็จของตัวเอง เขาตบไปที่ขาของหลิ่วเยว่เอ่อร์เบาๆแล้วยิ้ม: “ผมจะไปที่ห้องครัวเพื่อดื่มน้ำสักแก้วแล้วเดี๋ยวเราค่อยมาต่อเรื่องของเรากันนะ”

พูดจบเขาก็ลุกจากเตียงโดยไม่ใส่อะไรเลย และเปิดประตูออกจากห้องไป

เมื่อมองไปที่ประตูที่ถูกปิดลง หลิวเยว่เออร์ก็กำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ในใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

เกาจวินเซวียนคนนี้คือหายนะ!