อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย - บทที่ 73 ฉันไม่ต้องการการชดเชยของคุณ

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนไม่อยากเห็นหน้าเฟิงหานชวน

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอยังเป็นหนี้เฟิงหานชวน100,000หยวน เธออาจจะตะคอกและไล่เฟิงหานชวนไปไกลๆ

เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนรังเกียจเขาขนาดนี้ เฟิงหานชวนรู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ในใจ ตื่นตระหนกและไม่สบายใจ

“บอกผมมา เมื่อกี้คุณกำลังจะโดดตึกใช่ไหม?” เฟิงหานชวนคุกเข่าลงบนพื้น มองขึ้นไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา เสียงของเขาเบามากและรู้สึกพูดไม่ออก

เฉินฮวนฮวนนั่งอยู่ที่ข้างเตียง หันหน้าไปทางอื่น เธอไม่อยากเห็นชายที่คุกเข่าตรงหน้าเธอ

“ถ้าผมบอกว่า สร้อยคอของคุณผมเอาคืนมาแล้ว” เฟิงหานชวนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ประโยคนี้ทำให้เฉินฮวนฮวนตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันศีรษะไปรอบๆ ก้มศีรษะลงและมองลงไปที่เฟิงหานชวน ด้วยการแสดงออกที่น่าทึ่งบนใบหน้าของเธอ

“คุณ…คุณพูดว่าอะไรนะ? คุณได้สร้อยคอแล้ว?” เฉินฮวนฮวนกระโดดลงจากเตียงและคุกเข่าต่อหน้าเฟิงหานชวนโดยตรง จับมือเขาแล้วพูดอย่างกังวล: “เอาสร้อยคอมาให้ฉัน เอามันมาให้ฉัน… ”

ตอนนี้ ระยะตัวทั้งสองคนประชิดเกือบจะชนกัน

เฟิงหานชวนมองดูท่าทางกังวลใจของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขา หายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมอารมณ์ของเขา และพูดว่า: “คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผม”

“คำถามของคุณ?” เฉินฮวนฮวนนึกไม่ออก แล้วหัวเราะเบาๆ : “ทำไม คุณกลัวฉันตายเหรอ?”

รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ก่อนที่เฟิงหานชวนจะพูด เธอพูดต่อ: “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอก ฉันยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย!”

ใช่ ต่อให้เธอจะเหนื่อยอีกแค่ไหน เธอก็จะยึดมั่นและอดทน

เธอไม่ปล่อยให้คนที่ทำร้ายเธอมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขหรอก

ดังนั้นไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะยากแค่ไหน เธอก็จะยืนหยัดและอดทนอยู่เสมอ

มีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้น

“แล้วเมื่อกี้คุณ…” เฟิงหานชวนหยุดพูด

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินฮวนฮวนถึงไปเหยียบเก้าอี้บนระเบียง

“เพราะว่าแม่และยายของฉันอยู่บนสวรรค์ ฉันจึงยืนบนเก้าอี้เพื่ออยากเข้าใกล้พวกท่านมากขึ้น” เมื่อเฉินฮวนฮวนตอบ เธอก็น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว

เธอตาแดงมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า ยื่นฝ่ามือไปข้างหน้าเขา แล้วถามว่า: “คืนสร้อยคอให้ฉันได้ไหม?”

เธอขอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อม ศีรษะแทบจะก้มลงถึงพื้น

เฟิงหานชวนทนมองเฉินฮวนฮวนทำแบบนี้ไม่ได้ เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือออกไปจับข้อมือของเธอ และดึงเธอลุกขึ้น

จากนั้น มืออีกข้างของเขาหยิบสร้อยคอทองคำออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้ววางไว้บนฝ่ามือของเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนรู้สึกเย็นที่ฝ่ามือของเธอ เธอก้มศีรษะลงและมองไปที่มือ จี้รูปดอกบัวสีทอง เป็นสร้อยคอของแม่!

ทันใดนั้น เธอยิ้มด้วยความประหลาดใจและเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาสีแดงของเธอมองไปที่เฟิงหานชวน เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

“คุณช่วยฉันเอาคืนมาเหรอ?” เฉินฮวนฮวนรีบถาม

เรื่องคืนนั้นต่อให้ตีหลิวตงรุ่ยให้ตายเขาก็ไม่ยอมรับ ไม่ยอมรับว่าเอาสร้อยคอของเธอไป เพราะงั้นหลิวตงรุ่ยไม่น่าคืนมันเอง

ตอนนี้เฟิงหานชวนนำสร้อยคอมาคืนเธอ ดังนั้นเป็นไปได้ที่เฟิงหานชวนจะไปเอามาจากหลิวตงรุ่ย

เฟิงหานชวนมองไปที่ใบหน้าของเธอที่มีความประหลาดใจและความซาบซึ้ง หัวใจของเฟิงหานชวนเต้นรัวโดยไม่รู้ตัว ชั่วขณะหนึ่ง ความจริงทั้งหมดที่เขาต้องการจะบอกก็ถูกกลืนลงท้อง

ถ้าบอกเธอตอนนี้ว่าผู้ชายในคืนนั้นคือเขา เฉินฮวนฮวนจะยังมีความรู้สึกดีๆแบบนี้ต่อเขาไหม?

“ใช่” เขาหยุดและตอบกลับเพียงคำสั้นๆคำเดียว

เฉินฮวนฮวนคิดว่าเธอไม่ได้เข้าใจผิด เฟิงหานชวนต้องไปเอาสร้อยคอมาจากหลิวตงรุ่ย แต่เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยและรู้สึกประหลาดใจ

ทำไมจู่ๆเฟิงหานชวนถึงดีกับเธอขนาดนี้? ช่วยเธอเอาสร้อยคืน?

“คุณเฟิง ฉัน… คุณเกลียดฉันไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงช่วยฉัน?” เฉินฮวนฮวนเม้มปากยังคงถามต่อ เรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องที่ว้าวุ่นในใจเธอ

“ผมไม่ได้เกลียดคุณ ผมแค่ต้องการความจริง” เฟิงหานชวนพูดด้วยสายตาลึกล้ำและพูดอย่างเย็นชา: “ชื่อที่คุณเรียกเมื่อกี้ มันไม่เหมาะกับความสัมพันธ์ของเรา”

คุณเฟิง คำเรียกที่ดูเฉยชาและห่างเหิน เขาฟังแล้วไม่เข้าหู

“อืม พรุ่งนี้ฉันจะออกจากบ้านเฟิงแล้ว เพราะงั้นฉันคิดว่าเรียกอาสามมันก็ไม่เหมาะเหมือนกัน” เฉินฮวนฮวนกล่าวอย่างใจเย็น: “ดีกว่าเรียกคุณว่าคุณเฟิง”

อาจเป็นเพราะเธอได้สร้อยคอของแม่คืน ตอนนี้เธอก็เลยอยู่ในอารมณ์ที่สงบ

หลิวตงรุ่ยคืนสร้อยคอกลับมา ก็แสดงว่าเขาได้พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปจริงๆ เฉินฮวนฮวนรู้ว่าพรุ่งนี้เธอจะต้องถูกไล่ออกจากบ้านหลังนี้

“ใครบอกจะให้คุณไปจากบ้านนี้?” สีหน้าของเฟิงหานชวนบูดบึ้ง

ผู้หญิงคนนี้อยากออกไปจากบ้านนี้เร็วๆงั้นเหรอ?

ได้สร้อยคอคืน ก็เตรียมที่จะออกไป?

“เรื่องของหลิวตงรุ่ยก็ถูกเปิดเผยแล้ว ฉัน…” เฉินฮวนฮวนหยุดพูด เรื่องแบบนี้เธอเองก็ไม่อยากอธิบายชัดเจนขนาดนั้น

สำหรับผู้หญิงมันคือเงาที่ติดตัวไปตลอดชีวิต

แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ท้ายที่สุด เรื่องแบบนี้กลับกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวของเธอ

“จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ มันผ่านไปแล้ว คนที่รู้ก็จะปิดปากเงียบ” เฟิงหานชวนเห็นว่าเฉินฮวนฮวนกังวลเรื่องนี้มาก เขาเอื้อมมือไปจับไหล่เธอ และพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

เฉินฮวนฮวนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

ถ้าเธอฟังไม่ผิด เฟิงหานชวนหมายถึง…เขาสั่งให้ทุกคนเงียบไว้?

แต่ว่า ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้?

เขารังเกียจตัวเองมากไม่ใช่เหรอ ทั้งๆที่ควรใช้โอกาสนี้กำจัดเธอ นำเรื่องทั้งหมดไปบอกนายท่านเฟิงจากนั้นก็ไล่เธอออกจากตระกูลเฟิง!

เธอเองก็เก็บข้าวของเตรียมตัวถูกไล่ออกจากบ้านแล้ว

“ผมบอกแล้ว ผมไม่ได้เกลียดคุณ ผมแค่ต้องการความจริง” เมื่อเฟิงหานชวนรู้ว่าเฉินฮวนฮวนกำลังคิดอะไรอยู่ เขากระแอมและกล่าวว่า: “เรื่องก่อนหน้านี้ผมขอโทษ ผมเข้าใจคุณผิด”

เขาขอโทษเธอ

ในตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ดีนัก ดังนั้นเขาจะยังไม่บอกความจริงเกี่ยวกับคืนนั้น

ตอนนี้ สิ่งที่เขาต้องทำคือทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเฉินฮวนฮวนดีขึ้น

แต่เฉินฮวนฮวนรู้สึกสับสนขึ้นมา ตอนนี้เฟิงหานชวนกำลังขอโทษเธอ?

เฟิงหานชวนที่เกลียดเธอมาตลอด กำลังขอโทษเธอจริงๆเหรอ?

ดวงตาของเฉินฮวนฮวนเบิกกว้าง ใหญ่เท่ากับระฆังทองแดง ราวกับว่าสิ่งที่เฟิงหานชวนพูดนั้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เฟิงหานชวนจ้องไปที่ดวงตาของเธอ และกล่าวเบาๆว่า: “สิ่งที่ผมทำกับคุณก่อนหน้านี้ ผมผิดเอง คุณบอกเงื่อนไขอะไรก็ได้ ผมจะชดใช้ให้คุณ”

เขากล่าวอย่างอ้อมค้อม ช่วงเวลาที่ยังไม่รู้ตัวตนของเขา เขาต้องการใช้วิธีนี้เพื่อชดเชยเฉินฮวนฮวนให้มากที่สุด

“ฉัน…ฉันไม่ต้องการการชดเชยของคุณ” เฉินฮวนฮวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอส่ายหัว รู้สึกว่าเฟิงหานชวนดูเหมือนเป็นคนละคน

เมื่อเห็นการหดตัวของเธอ ดวงตาที่สดใสเหล่านั้นจ้องมองเขา เฟิงหานชวนเองก็รู้สึกอึดอัดในใจ

ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนเขาจะโหดร้ายกับเธอ เธอจึงกลัวเขามาก