ฮีลเลอร์สุดเมพโดนไล่ออกจากตี้ (สุดกาก) ผันตัวมาเป็น ดาร์กฮีลเอร์ - ตอนที่ 117 - บทส่งท้ายเล่ม 3 ความฝันของฉัน＜บทส่งท้าย①&②＞

ตอนที่ 117+　ความฝันของฉัน＜บทส่งท้าย①&②＞

 

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วนับจากการผ่าตัดของซีน่า ดำเนินไปอย่างราบรื่น

 

 

 

เป็นวันที่เสียงของจั๊กจั่นร้องขาน เป็นสัญชาตญาณบ่งบอกถึงฤดูร้อน

 

ลิซปรากฏตัวที่คลินิกในเมืองล่มสลายพร้อมซีน่า

 

ชายร่างใหญ่ยืนอยู่ด้านหลัง ไกล์ออน

 

 

 

「มีอะไรงั้นเหรอ พี่ลิซ？」

 

 

 

เมื่อลิซทักทายลิลลี่ เธอพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

 

 

 

「อ่าใช่แล้ว ฉันมีเรื่องจะรายงานเซนอสจังน่ะ 」

 

「รายงานเหรอ？」

 

「พวกเราตัดสินใจออกจากกิลด์ใต้ดินแล้วล่ะ」

 

「อ๋อ งั้นเองเหรอ」

 

 

 

ว่ากันว่าเจ้านายของเธอคือดาริ ผู้เป็นนายของเธอได้หายตัวไป ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีธุระอะไรกับที่นั่นแล้ว

 

 

 

「แต่ว่านั่นละน้า……」

 

 

 

หลังจากอยู่ไม่สุขและถูมือเข้าด้วยกัน ลิซก็พูดราวกับตัดสินใจได้แล้ว

 

 

 

「ฉันกำลังคิดว่าจะเปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขึ้นมาใหม่ล่ะ」

 

「โอ้ววววววว」

 

「ฉันรู้ว่ามันอาจจะสายเกินไปแล้ว แค่คราวนี้ฉันอยากจะสร้างสถานที่ๆทุกคนหัวเราะออกมาได้จากใจจริง」

 

 

 

บาปที่ทำไว้จะไม่หายไป

 

ถึงกระนั้นก็หวังว่าจะชดใช้มันได้เพียงน้อยนิดก็ยังดี

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ถ้าเป็นพี่ลิซผมเชื่อว่าพี่ต้องทำได้แน่ๆ」

 

 

 

หลังจากพยักหน้าอยู่หลายครั้ง เซนอสก็มองไปที่ไกล์ออน

 

 

 

「นายเองก็จะเอากับเขาด้วยเหรอ？」

 

「มันแปลกเหรอ? ข้าจะปกป้องคุณหนูลิซเอง」

 

「นั่นแหละคือสิ่งที่ผมอยากจะพูด มันต้องอาศัยคนยกของหนัก และยังต้องการคนคุ้มกันด้วย แต่ก็นะฝากด้วยล่ะ」

 

 

 

ขณะที่พูดแบบนั้นลิซก็ดูกังวล

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม ด้วยพลังของซัคคิวบัส ก็สามารถทำให้เชื่อฟังตลอดไปได้นี่……」

 

 

 

【ลูกครึ่ง】ได้ยินว่าแม้จะใช้พลังได้ในทันทีแต่ก็มีบางกรณีที่ใช้ไม่ได้เช่นกัน

 

ตอนนี้ซีน่าหายดีแล้ว ดูเหมือนเธอจะขัดแย้งกับการใช้พลังนั่น

 

เซนอสเหลือบมองไกล์ออน จากนั้นก็มองลิซอีกครั้ง

 

 

 

「ความสามารถของพี่ลิซในการควบคุมผู้ชายนี่นานแค่ไหนเหรอ?」

 

「ถ้าใช้วิธีการที่ถ่ายเลือดให้ก็จะประมาณสองสามชั่วโมงกว่าจะหมดฤทธิ์」

 

「แล้วจะต้องทำไงเมื่อเอฟเฟกต์มันหมดลงล่ะ」

 

「หากใช้แบบต่อเนื่อง ก็เติมเลือดของฉันเพิ่มเข้าไปก่อนที่มันจะหมดก็พอ」

 

「แล้วพี่ใส่เลือดให้หมอนั่นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่？」

 

「นั่นมันก็นานมากแล้วไม่ใช่เหรอ」

 

「ดังนั้นผลมันก็ควรจะหมดไปนานแล้วนี่ใช่ไหม？」

 

「……？」

 

 

 

เซนอสพูดต่อขณะที่ลิซกำลังทำสีหน้าสับสน

 

 

 

「ผมไม่คิดว่าเขาถูกบงการเพื่อปกป้องพี่ลิซหรอกนะ มันเป็นความตั้งใจของเขาเองน่ะ」

 

「เอ๊ะ？」

 

「ถูกต้องแล้วล่ะ กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย」

 

 

 

ไกล์ออนพูดด้วยท่าทีเขินอาย

 

 

 

「ข้าเองก็สงสัยว่าผลกระทบมันคงอยู่เป็นเวลานานเนื่องจากเป็นคนบ๊องๆละมั้ง……」

 

「แฮะ แฮะ」

 

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างซีน่าตะโกนใส่ไกล์ออนว่า「อย่ากังวลเลยนะ」

 

ดูเหมือนว่าเธอจะหายดีแล้ว

 

 

 

「เอาล่ะเซนอสจัง เมื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเปิดแล้ว มาเยี่ยมพวกเราด้วยนะ？」

 

「อือ แน่นอน」

 

 

 

หลังจากจ้องมองใบหน้าของเซนอส ลิซก็มองไปที่ลิลลี่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังกลับ

 

 

 

「แล้วกับกันใหม่นะ เซนอสจัง ลิลลี่จัง」

 

「อืมไว้พบกันนะครับ」

 

「แล้วพบกันใหม่นะคะลิซซัง！」

 

 

 

ลิซโบกมือให้กับเซนอสและลิลลี่

 

คลินิกที่ตอนแรกให้ความรู้สึกเหมือนคฤหาสน์ ตอนนี้ดูอบอุ่นและเงียบสงบมาก

 

 

 

「ดีแล้วเหรอคะพี่สาว？」

 

 

 

ซีน่ากำลังเดินอยู่กล่าวเช่นนั้น

 

 

 

「หมายถึงอะไรเหรอจ้ะ？」

 

「หนูคิดว่าพี่สาวอยากจะอยู่ข้างๆเซนอสนี่ซังซะอีกนะคะ」

 

「ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ」

 

「สัญชาตญาณของผู้หญิงน่ะ นอกจากนี้เซนอสนี่จังยังสุดยอดมากด้วยนะ」

 

「เอ่อฉันจะไปทำตัวหน้าด้านขออยู่กับเขาก็ยังไงอยู่นะ」

 

 

 

หลังจากถูหน้าผากเข้ากับน้องสาวของเธอ ลิซก็หันกลับไปมองเซนอสที่คลินิก

 

 

 

「ก็ใช่อยู่หรอกนะ แต่ว่าที่นั่นไม่มีที่ว่างสำหรับพี่คนนี้แล้วล่ะ」

 

「เอ๊ะ? ข้างในก็ค่อนข้างกว้างนะคะ」

 

「พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น เธอนี่ยังเด็กน้อยจริงๆนะ」

 

「เอออออออออออ๋」

 

 

 

ลิซยิ้มให้กับน้องสาวตัวน้อยแล้วหันไปมองข้างหน้า

 

 

 

「ซีน่า พวกเราก็มาสร้างสถานที่ๆสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุขกันดีกว่านะ」

 

 

 

เด็กๆหัวเราะได้อย่างอิสระ ร้องไห้ได้อย่างอิสระ และนอนหลับอย่างสงบโดยไม่ต้องหิวโหยหรือหนาวเหน็บ

 

และสักวันหนึ่งก็จะต้องภูมิใจที่ได้ออกจากรังแห่งนี้

 

สถานที่เช่นนั้นแหละ

 

 

 

ลิซพูดด้วยรอยยิ้มที่ส่องแสงนำทางด้วยแสงแดดอันสดใส

 

 

 

「เพราะว่าฉันเป็นพี่สาวของทุกคนยังไงล่ะ」

 

++++++

 

ลิซเพื่อนสมัยเด็กของชั้นได้ออกจากกิลด์ใต้ดิน และเหตุการณ์ต่างๆรอบสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็คลี่คลายในที่สุด

 

ในตอนเย็นลิลลี่เรียกหาเซนอสที่นั่งอยู่บนโต๊ะ

 

 

 

「คุณเซนอส กำลังนั่งดูจดหมายของคุณเบ็คก้าอยู่งั้นเหรอคะ？」

 

「อือ ใช่แล้ว」

 

 

 

สิ่งที่เขียนไว้ในจดหมายที่กางออกเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาจารย์ของชั้น

 

เมื่อเขาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่โหดร้าย เขาพยายามจะชุบชีวิตคนที่จากไปแล้ว

 

 

 

ทันใดนั้นอาจารย์ก็เข้ามาฟาดหัวจากด้านหลังและบอกว่าอย่าทำแบบนั้นอีก

 

พี่ลิซเองก็ปกป้องชั้นในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

 

เบื้องหน้า ชั้นจะไปหาอาจารย์ของชั้นโดยไม่ต้องมีผู้ใหญ่ติดตาม และเรียนรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์และโลกใบนี้

 

 

 

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าชั้นเป็นใครได้ในทุกวันนี้เพราะสองคนนั้น

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะอ่านอีกกี่ครั้ง เนื้อหาของจดหมายยังคงเดิม

 

 

 

อาจารย์เป็นฮีลเลอร์ระดับพิเศษ

 

เขาต้องขลุกตัวอยู่ในเวทย์ต้องห้าม เวทย์ฟื้นคืนชีพ

 

มีบางอย่างที่เหมือนคำสาปเปิดใช้งานและทุกคนต่างลืมตัวตนของอาจารย์ไปหมด

 

 

 

และถ้าต้องการทราบเกี่ยวกับตัวอาจารย์ต้องออกตามหาบันทึกของเขา

 

 

 

「มีการค้นพบใหม่รึเปล่า」

 

 

 

คามิลล่าพูดขณะนั่งอยู่บนเตียงและส่ายขาของเธอ

 

 

 

「ยังพูดไม่ได้เลยว่าค้นพบ แต่พอไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทำให้ชั้นได้นึกอะไรมากขึ้น 」

 

 

 

เซนอสเงยหน้ามองจดหมาย

 

 

 

「สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนเยอะมาก แต่ต้องขอบคุณพี่ลิซที่ทำให้กลุ่มของเรามีทีมเวิร์คที่ดี มีคนหนึ่งที่ชั้นสนิทด้วยเป็นพิเศษ」

 

 

 

ราวกับนึกขึ้นมาได้ เขาจ้องมองไปบนอากาศแล้วพูดต่อ

 

 

 

「เมื่อชั้นเล่าเรื่องที่ได้พบกับอาจารย์ เขาก็สนใจอย่างมากและไปเรียนกับชั้นด้วย」

 

「โอ๊ะนั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ยินอะไรแบบนั้นเลยนะ」

 

「ลิลลี่เองก็พึ่งได้ยินเป็นครั้งแรกค่ะ」

 

「อ่า ก็คงจะแบบนั้น มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นจนยากที่จะพูดเลยล่ะ――」

 

 

 

ชั้นนึกถึงเพื่อนๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เผชิญความลำบากด้วยกันได้ดี

 

 

 

ลิซและซีน่า

 

มาร์คัส

 

เอมิล

 

ลอมบาร์ด

 

แอชลีย์

 

คูจา

 

และอีกหนึ่งคน――

 

 

 

เซนอสมองลงไปบนจดหมายที่โต๊ะอีกครั้งและพึมพำ

 

 

 

「บันทึกของอาจารย์ อาจจะมีเรื่องราวของเวลริตต้าอยู่」

 

 

 

 ＋＋＋

 

 

 

ณ สถานที่หนึ่งในสลัม

 

เสียงแหลมดังก้องไปทั่วพื้นที่ใต้ดินที่แผ่ลึกลงไปในทางน้ำที่คดเคี้ยว

 

 

 

「ไง อย่างที่บอกได้กำจัดคาริไปเรียบร้อยแล้วนะ」

 

 

 

　ขณะที่【ไกด์】สวมหมวกสีเทากางมือออกในลักษณะเวอร์วัง ก็มีเสียงหนึ่งดังมาในความมืด。  

 

 

 

「ก็แค่บอกให้ไปเก็บกวาดไม่ใช่เหรอไง」

 

「ฮะฮะ ขี้ระแวงจังเลยนะ ถ้าอย่างนั้น เดาว่าฉันคงเชื่อใจหัวหน้าใหญ่ของกิลด์ใต้ดินมากเกินไปใช่ไหม?」

 

「……ไม่ได้ถามสักหน่อยว่าแกหายไปไหนมานานหลังจากหายตัวไปที่กิลด์ใต้ดิน」

 

「ก็วางแผนว่าจะซ่อนตัวไปสักพัก แต่ก็ควบคุมความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้เลยเนี่ยสิแย่จริงๆ」

 

「……」

 

「นอกจากนี้ ฉันยังเป็นหนี้เซนอสเขาด้วย」

 

 

 

จากนั้น【ไกด์】ก็มุ่งสู่ความมืดอันเงียบงัน  

 

 

 

「ในแง่ความสัมพันธ์ของฉันกับเซนอสคุง ฉันคิดว่าเรามีความสนใจเหมือนกันนะ？」

 

 

 

มีบางอย่างเหมือนกับการถอนหายใจเล็กๆออกมาและได้ยินเสียงพลิกบางอย่าง

 

 

 

「เซนอส….ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินชื่อนั้นอีกครั้ง」

 

「โอ้วววว ดูของขึ้นน่าดูเลยนะ เขาเป็นอดีตเพื่อนของฉันเองล่ะ？」

 

 

 

　【ไกด์】พูดต่อไปราวกับยั่วยุ  

 

 

 

「อย่างไรก็ตามในแง่ของความอยากรู้อยากเห็น มีเซนอสที่เป็นฮีลเลอร์แห่งความมืดซึ่งทำการรักษาได้อย่างสมบูรณ์แบบแม้จะไร้ใบอนุญาติก็ตาม และแกที่ไต่เต้ามาตำแหน่งผู้บริหารด้วยพลังแห่งการรักษาอันน่าสะพรึ่งกลัวเป็นอาวุธ มันน่าสนใจจริงๆว่าใครจะชนะศึกนี้ จากแกที่เรียนเวทย์รักษาภายใต้อาจารย์คนเดียวกัน」

 

 

 

ไม่มีการตอบกลับ

 

มีเพียงความมืดอันเงียบสงบที่แผ่กว้างออกไป

บริจาคค่าชานมได้ที่ 097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์/ทรู วอลเล็ต