ฮีลเลอร์สุดเมพโดนไล่ออกจากตี้ (สุดกาก) ผันตัวมาเป็น ดาร์กฮีลเอร์ - ตอนที่ 7 ด้วยเหตุผลบางอย่างกลายเป็นที่ชื่นชอบของพวกใหญ่โตซะงั้น

ตอนที่ 7　ด้วยเหตุผลบางอย่างกลายเป็นที่ชื่นชอบของพวกใหญ่โตซะงั้น

「ท่านเซนอส ฉันชงชามาให้ค่ะ」

ตอนนี้อยู่ในช่วงกลางดึก

ณ ตอนนี้ศูนย์รักษาได้ปิด ลิลี่วางถ้วยชาไว้บนโต๊ะ

「ขอบคุณนะลิลี่ รสชาติดีมากเลย」

「เอะเฮะเฮะชมหน่อยสิคะ」

「คร้าบคร้าบ」

เขาลูบหัวลิลี่ด้วยท่าทางมีความสุข

「อ้าวทำไมมีสามถ้วยล่ะ？」

「ก็สำหรับท่านเซนอส ลิลี่ และก็คาร์มิล่าไงคะ」

「เอ๊ะ ยัยนั่นจะดื่มเหรอ……」

「แน่นอน ดื่มสิ」

「ดื่มได้ด้วยเรอะ?」

ก่อนที่จะรู้ตัวคาร์มิล่าก็นั่งอยู่ตรงเบาะฝั่งตรงข้าม

รูปร่างโปร่งแสง แต่ดูเหมือนว่าจะสัมผัสสิ่งต่างๆได้ ด้วยปลายนิ้วสีขาวของเธอ คาร์มิล่ายกถ้วยและเทชาลงในลงลำคอของเธอ

ดูเหมือนว่าลิลี่เริ่มคุ้นเคยกับอันเดดระดับท็อปนี้โดยสมบูรณ์แล้ว โดยให้ความสนใจกับตัวคาร์มิล่าว่าระวังน้ำร้อนนะคะ「นั่นสินะ ถ้าเป็นเธอก็คงจะระวังคุคุคุ……」อะไรละนั่นฟุฟุฟุ แต่ว่าเรธเนี่ยนะจะโดนชาพองปาก

「อย่างไรก็ตามช่วงนี้ยุ่งพอตัวเลยนี่เซนอส」

「นั่นสิน้า」

หลังจากได้รับการป่าวประกาศโดยกลุ่มโจรสายลมแห่งโซเฟีย ก็มีพวกลูกครึ่งลิซาร์ดมากันเต็มยั้วเยี้ยเลย ไม่เป็นไรหรอกได้เงินมาก็โอเค ดังนั้นเราก็ได้กำไรเหมือนกัน

「อืม แต่ว่าน่าเบื่อจังเลยนะไม่มีใครตายเนี่ย」

คาร์มิล่าบ่นเช่นนั้นพร้อมกับวางชาและขึ้นไปข้างบน

「นี่ ท่านเซนอสทำไมพวกครึ่งลิซาร์ดถึงได้รับบาดเจ็บละคะ？」

「ก็เพราะอาจจะไปได้แผลที่ไหนมาก็ได้นี่」

สลัมซึ่งเป็นแหล่งกองโจรที่รวมหลากหลายเผ่าพันธุ์ไว้ด้วยกัน

มีมนุษย์ลูกครึ่งแบบนี้และหลากเผ่าพันธุ์และในแม้กลุ่มคนในสลัมด้วยกันเอง การต่อสู้เพื่อแย่งชิงพื้นที่ระหว่างเผ่าเองก็เกิดขึ้นบ่อย

ในหมู่พวกเขานั้นก็ย่อมมีคนเป็นหัวหน้า และก็มีสามกลุ่มหลักใหญ่ๆ

ฝ่ายหนึ่งคือกลุ่มลิซาร์ดแมนที่นำโดยโซเฟีย

อีกฝั่งก็เป็นออร์คสุดแกร่ง

「แล้วถ้างั้นคือว่า……」

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดไปพร้อมกับเสียงดังโครมคราม

「ท่านเซนอสมีคนมาคะ！」

เมื่อมองไปทางเข้าประตูก็เห็นผู้ชายใบหน้าหมาป่าพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับขวานกับทางเข้าที่ว่างเปล่า

เซนอสยักไหล่เมื่อเห็นอีกฝ่าย

「อีกกองกำลังหนึ่งโผล่มาแล้วสินะเนี่ย」

แวร์วูลฟ์

เป็นกองกำลังขนาดใหญ่ที่มีกองกำลังพอๆกับพวกลิซาร์ดแมนและออร์คในเขตสลัม

「บอสที่นี่แหละ」

「ขอบใจมาก」

ผู้หญิงคนหนึ่งโผล่เข้ามาจากด้านหลังมนุษย์หมาป่า

ใบหน้าค่อนข้างสวยงามซึ่งมีสายเลือดของมนุษย์ผสมอยู่ด้วยแต่ปลายนิ้วมือมีกรงเล็บแหลมคมบอกว่าเป็นมนุษย์หมาป่า และมีหูหมาป่าขนาดใหญ่ยื่นออกมาระหว่างผมด้านทั้งสองข้าง

「ไม่คิดเลยนะในที่แบบนี้จะมีศูนย์รักษาอยู่ด้วย แกคือเซนอส ดาร์กฮีลเลอร์ใช่ไหม」

「อ่าใช่ แล้วเธอล่ะ？」

「ชั้นริงก้า(リンガ)เป็นหัวหน้าฝูงมนุษย์หมาป่า」

ทรราชริงก้า เคยได้ยินแต่ชื่อ

เธอคนนั้นบอกว่าตัวเองเป็นหัวหน้าฝูงมนุษย์หมาป่าที่คุมเขตสลัม

ได้ยินมาว่าเป็นลูกค้าชั้นดีกับพวกขุนนางและมีสายตรงกับศูนย์กลางด้วย

「รับเฉพาะเคสฉุกเฉินเท่านั้น ถ้าไม่ฉุกเฉินก็กลับไปก่อน ไว้เจอกันใหม่พรุ่งนี้ ยกเว้นจะฉุกเฉินจริงๆค่อยมา」

「ก็เพราะว่ามีเหตุฉุกเฉินมาหาแกไงเซนอส」

ริงก้าหันคมเล็บอันแหลมคมไปทางเซนอส

「ไม่ว่าจะจัดการลูกน้องของโซเฟียไปมากเท่าไรมันก็กลับมาแทบจะตลอด ก็เลยคิดว่ามันแหม่งๆ」

เธอคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อให้ลูกน้องตามสืบก็พบที่นี่สินะ

「เซนอส แกนี่มันจริงๆเลยน้า」

「ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ แยกสมองให้ออกหน่อย เพราะชั้นก็เป็นดาร์กฮีลเลอร์ที่ไม่มีใบอนุญาติในการรักษา」

「ฉันจะฆ่าแก」

「นี่ฟังบ้างปะเนี่ย？」

「ถ้าไม่มีแกก็ไม่มีใครรักษาพวกโซเฟียและฉันก็จะเอาชนะพวกโซเฟียได้」

「เฮ้ย ฟังหน่อยสิวะ？」

หูสัตว์นั่นเป็นเครื่องประดับเหรอไง？――หลังจากกระโดดเข้ามาริงก้าก็เอาขวานไปคล้องคอเซนอส

　เคร้ง！

ดวงตาสีเทาของริงก้าเบิกกว้าง

「ทำไมตัดคอแกไม่ได้ฟะ？」

「เฮ้อ ไม่ฟังที่คนอื่นพูดบ้างเลยนะลิลี่ไปหลบอยู่ห้องด้านหลังก่อน」

「คะค่าาาา」  

เซนอสใช้เวทย์ป้องกันปกคลุมร่างกายไว้แล้ว

ก็จำได้อยู่เพราะเคยโดนแอสตรอนมันทรมาน ด้วยการใช้ชั้นเป็นโล่กับมอนเนี่ย

「บ้าน่า ขวานของฉันฟันไม่เข้าเนี่ยนะ？」

อันที่จริงชั้นเองก็ถนัดเวทย์ป้องกันพอตัวเลยนะขอบอก อารมณ์ประมาณว่าเผลอเข้าไปรังมังกรโดยไม่ได้ตั้งใจแต่กลับออกมาได้โดยไร้รอยขีดข่วนอะนะ เพราะงั้นแค่นี้สบายมาก

ริงก้าและคนอื่นๆต่างเหงื่อแตกพลั่กและพยายามใช้ขวานฟาดชั้นอยู่หลายครั้ง แต่ว่ามันก็เป็นการกระทำอันน่าสมเพช และพวกนั้นก็เริ่มแยกเขี้ยวออกมา

「นี่…..พอได้แล้วมั้ง？」

「ท่าไม่ดีแล้ว ช่วยไม่ได้ ทำลายอาคารนี่แทนซะ」

「เยสเซอร์ บอส！」

ภายใต้คำสั่งของริงก้าพวกมนุษย์หมาป่าเริ่มหยิบขวานขึ้นมาทุบบ้านและผนัง

「เฮ้ย ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ซวยหรอก」

「ฟุฮะ ถ้าฆ่าแกไม่ได้ ก็ทำลายศูนย์รักษาของแกทิ้งซะ ถ้าคิดว่าจะกินนิ่มมนุษย์หมาป่ามันไม่ง่ายหรอกเฟ้ย」  

แน่นอนเวทย์ป้องกันใช้ได้กับสิ่งมีชีวิตเท่านั้น

แต่ปัญหาไม่ใช่ตรงนั้น

「อา ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้วนะ ถ้าเจ้าของบ้านโกรธขึ้นมาพวกเธอซวยแหงๆ」

「เหะ……？」

ริงก้าสังเกตว่าบรรยากาศรอบๆเริ่มเปลี่ยนไปและเย็นยะเยือกขึ้นมาแล้ว

มีผู้หญิงผมยาวยืนอยู่ที่ผนังด้านหลัง

ดวงตาสีดำที่ดูเหมือนจะละลายทุกสิ่งนั้นกำลังบวมเปล่ง

「ระเรธ！　ระเรธล่ะ！」

มีคนตะโกนแบบนั้นและพวกมนุษย์หมาป่าก็เริ่มไปที่ทางออก

อย่างไรก็ตามพวกนั้นที่ตื่นตกใจกลัวก็พากันผลักกันจนไม่สามารถออกไปได้ง่ายๆ เรธ ดูเหมือนจะเป็นสัตว์ประหลาดแสนน่ากลัวสำหรับพวกนั้น เออเมื่อกี้ก็ลืมถ้าให้ลิลี่ขึ้นไปบอกก็น่าจะจบแล้วแท้ๆ

คาร์มิล่าค่อยๆกางแขนของเธอออกมา

ทันใดนั้นทั่วทั้งพื้นที่ก็เต็มไปด้วยออร่าอันน่าสะพรึงกลัว

「ดิฉันผู้นี้จะไม่ยอมให้ใครก็ตามที่มาทำลายปราสาทของ……」

เสียงกรีดร้องของพวกมนุษย์หมาป่าดังลั่น

「ช้าก่อน คาร์มิล่า」

เซนอสห้ามคาร์มิล่าที่กำลังเคลื่อนไหว

「ชั้นเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ ชั้นเองก็หงุดหงิดเพราะห้องรักษาผู้ป่วยโดนทำลายแบบนี้ แต่ว่านะ」

「ถ้าเช่นนั้นแล้วไม่ดีหรอกรึ?ที่ดิฉันผู้นี้จะนำชีวิตของพวกมันมา」

「ชั้นสองเป็นห้องของเธอไม่ใช่เหรอ ถ้าพวกนั้นขึ้นไปชั้นบนก็ว่าไปอย่าง อย่างไรก็ตามห้องรักษาผู้ป่วยอยู่ชั้นหนึ่งไม่ได้ลามไปถึงห้องเธอเพราะงั้นอย่าเลยนะ」  

「……」

เรธพูดพลางหยุดอยู่กลางอากาศชั่วครู่

「……ฟุมุ เข้าใจแล้ว ขอโทษด้วยนะเจ้าคะ」

「ขอบคุณที่โกรธเพื่อชั้นนะ」

「ไม่ได้โกรธเพื่อเจ้าสักหน่อย ดิฉันก็แค่โกรธเพื่อตัวเอง」

และคาร์มิล่าก็ค่อยๆหายไปที่ชั้นสอง

「ที่นี่สะดวกสบายมากกว่าเมื่อก่อนมากเลยนะ」

「เรธ……ฟังคำพูดมนุษย์……？」

ริงก้าทรุดตัวลงกับพื้น พึมพำอย่างงุนงงแล้วจู่ๆก็เอาหัวถูพื้น

「ทะท่านเซนอส อภัยให้พวกเราด้วยเถอะ ไม่คิดเลยว่าท่านเซนอสจะเป็นราชันย์ของเรธ」

「ไม่ใช่สักหน่อยเฟ้ย……」

「แต่เดิมแล้วมนุษย์หมาป่าเป็นตัวแทนยามค่ำคืน แต่ก็มีสัญาชาติญาณกลัวสิ่งมีชีวิตระดับสูงเช่นกันอย่าง เรธและแวมไพร์ ช่างเป็นการหยาบคายจริงๆค่าสำหรับท่านเซนอสที่มีเรธเป็นข้ารับใช้」

「ก็บอกแล้วไม่ใช่เฟ้ย……」

「ใช่แล้วพวกแกทำโดเกซะแสดงความจริงใจต่อท่านเซนอสเดี๋ยวนี้เลย」

「เยสเซอร์ บอส！」

「อีกอย่าง นี่เธอไม่คิดจะฟังคำพูดคนอื่นบ้างเลยรึไงฟะ」

ด้วยเหตุผลบางอย่างก็โดนมนุษย์หมาป่าชาบูแบบงงๆ เซนอสทำได้แต่ถอนหายใจ