ฮีลเลอร์สุดเมพโดนไล่ออกจากตี้ (สุดกาก) ผันตัวมาเป็น ดาร์กฮีลเอร์ - ตอนที่ 95-99
ตอนที่ 95 สิ่งผิดปกติกับบ้านหลังนี้【บทแรก】
――หมอนั่น……หมอนั่นมันอยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยย……？
ลิซซึ่งยังคงนอนอยู่บนเตียงของคลินิกหลับตาลงและมีเหงื่อไหลอยู่ท่วมหน้าของเธอ
วันนี้เธอโดนวินิจฉัยโดยเอลฟ์สาวตัวน้อยพร้อมกับการสัมผัสแปลกๆไปทั่วทั้งร่างของเธอ
――คฤหาสน์หลังนี้มันยังไงกันแน่……。
เธอวางแผนที่จะใช้พลังซัคคิวบัสของเธอทำให้หมอนั่นกลายเป็นหมากของตัวเอง แต่หมอนั่นก็ไม่โผล่มาสักที
「อืมมมม ดูเหมือนว่าหลักสูตรที่คุณเซนอสสอนมาจะไม่มีอะไรผิดเพี้ยน แต่ว่าควรจะเอายังไงต่อดี……」
เอลฟ์สาวตัวน้อยพูดพร้อมกับบ่นอุบ
「อ่า ใช่แล้ว คุณเซนอสบอกว่าให้ตรวจสอบว่าคนป่วยมีสติอยู่กับตัวมากแค่ไหน……！」
จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังทำอะไรสักอย่าง
「ถ้าแบบนั้นก็คงจะต้องทำให้เจ็บตัวเพื่อที่จะได้รู้สินะว่าคนไข้นั้นอาการหนักขนาดไหน อืม ขั้นแรกก็ ลองหักเล็บดูก่อน」
「อิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
「เอ๊ะ ตื่นแล้วเหรอคะ？」
「ค่อกฟรี้~……」
「เอ๊ะหลับอยู่งั้นเหรอคะ？ ลิลลี่หลอนไปเองอีกแล้วสินะคะ……？」
――โอ้ยย หัวจะปวด สถานที่นี้มันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย。
เหงื่อไหลไปทั่วหน้าผากของลิซ
คฤหาสน์แห่งนี้มันอันตรายกว่าที่คิดหลายเท่าตัวเลย
การแอบเข้ามาคนเดียวอาจจะด่วนสรุปเกินไป ท้ายที่สุดแล้ว เอลฟ์สาวตัวน้อยที่เหมือนคนรับใช้ก็รับบทเป็นเจ้าหน้าที่ทรมานเหยื่อ
นี่เป็นเขตไร้กฏหมายซึ่งเทียบได้กิลด์ใต้ดิน
เป็นสรวงสวรรค์ของคนไม่ธรรมดา
คามที่คาดไว้ว่าพวกนั้นกำลังรวบรวมเขตสลัมที่ว้าวุ่นให้เป็นหนึ่งเดียว
――ไม่ต้องกังวลไปหรอก แค่ไม่ตื่นความก็ไม่แตกใช่ไหม……。
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง
จริงๆตอนนี้ ฉันเริ่มรู้สึกว่าชีวิตกำลังตกอยู่ในอันตราย
ถ้าฉันตื่นขึ้นมาและอาละวาด พวกยามเฝ้าที่นี่อาจจะมา
ขณะนั้นต้องรีบหาเป้าหมาย
ตอนที่กำลังลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ――
「อาจารย์อยู่ไหม?」
มีคนเดินเข้ามาข้างในลิซหลับตาลงด้วยความตื่นตระหนก
――เอ๊ะมาแล้วงั้นเหรอ？
ฉันพยายามลืมตาขึ้นแต่――
「อาระ โซเฟียซังเหรอคะ วันนี้คุณเซนอสออกไปเยี่ยมบ้านคนไข้ค่ะ」
「อ๋อ พอมาคิดดู ก็ถึงวันนั้นพอดีนี่นะ」
ผู้มาเยือนคือผู้หญิงผมดำเผ่าลิซาร์ดแมน พูดด้วยท่าทางน้อยใจเล็กน้อย
――ผู้หญิงอีกแล้วเหรอ
ชื่อโซเฟียฟังดูคุ้นๆนะ
ถ้าจำไม่ผิดเป็นหัวหน้าเผ่าลิซาร์ดแมน
โซเฟียสังเกตเห็นลิซอยู่บนเตียงก็พูดว่า
「หืม คนป่วยงั้นเหรอ？」
「ค่ะ ริงก้าซังพามาที่นี่ ตอนนี้ฉันเองกำลังลำบากเพื่อทำให้คนไข้ได้สติค่ะ……」
「อืม อาการก็ดูปกติดีนี่ จะป่วยจริงๆรึเปล่าเถอะนะ」
เสียงหัวใจของลิซเริ่มเต้นรัว
「เอ่อช่างมันเถอะนะ วันนี้ฉันได้เนื้อดีๆมาด้วยล่ะ」
「สุดยอดไปเลยนะคะ」
「อืมยังไงฉันก็เป็นหนี้เธอนี่น่า เพราะงั้นเลยเอามาเป็นของฝากน่ะ」
「เอ่อ ขอบคุณมากเลยนะคะ」
โซเฟียทิ้งกระเป๋าไว้บนโต๊ะและจากไป
ดูเหมือนว่าจะนำของมาให้
อย่างไรก็ตาม ฉันที่ตื่นตระหนกอยู่ก็รู้สึกได้ว่าเหมือนจะโดนจับได้ชั่วคราว
ดูเหมือนว่านั่นก็เป็นหนึ่งในสามเสาหลักแห่งเมืองสลัม
「เอ่อเซนอสอยู่ไหม」
มีคนมาอีกแล้ว?
คราวนี้ฉันลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าเป็นผู้ชายรึเปล่า แต่สิ่งที่ยืนตรงหน้าคือผู้หญิงผิวสีน้ำตาลตัวสูง
――ห๊ะ ผู้หญิงอีกแล้วงั้นเหรอ……！
「เอ๊ะลีฟซังเหรอคะ คือว่าวันนี้คุณเซนอสไปเยี่ยมบ้านคนไข้」
「เอ๊ะ งั้นเหรอ ขอโทษทีนะ」
ลีฟน่าจะเป็นหัวหน้าเผ่าออร์ค
เธอหันมาหาลิซบนเตียงแล้วบ่น
「หาา มีผู้บุกรุกเข้ามางั้นเหรอ？」
อึก
ปลายคิ้วของฉันกระตุกทันที
เอลฟ์สาวตัวน้อยส่ายหัวแล้วพูดว่า
「เอ่อพอดีพี่สาวคนนี้เขาสลบอยู่กลางทางริงก้าซังเห็นก็เลยพามาที่นี่ค่ะ แต่ฉันพยายามแล้วก็ไม่ตื่นสักที……」
「เหหหหหหห ไม่ยอมตื่นงั้นเหรอ งั้นให้ข้าต่อยท้องหน่อยไหมอาจจะตื่นนะ?」
――ดะดะดะดะดะดะเดี๋ยวก่อนสิยะ！
พูดบ้าอะไรของเธอกันเนี่ย
เห็นได้ชัดแถวนี้มันรวมคนเพี้ยนรึไงกัน
「เอ่อทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ลีฟซัง เธอเป็นคนไข้นะคะ」
「อ๋อเหรอ พอดีว่าข้าก็ทำแบบนี้ตลอดตอนที่ลูกน้องข้าสลบก็เห็นตื่นทุกรายเลยนะ ถ้างั้นไว้เจอกัน」
「อ่ะค่าาาาาาาา」
เมื่อลีฟจากไป ความเงียบก็เข้าปกคลุมในห้องอีกครั้ง
ขณะนั้นลิซก็คิด
――หมอนั่นอยู่หนายยยยยยยย……。
ไม่เห็นจะมาเลย
หมอนั่นเป็นใคร
เอาจริงดิ หมอนั่นจะไม่โผล่หน้ามาเลยรึ
ตอนนี้ได้แต่คิดแล้วก็สงสัยว่าคฤหาสน์นี้จะมีผู้ชายไหมก็ไม่รู้
บางทีคงจะใช้พวกผู้ชายไปยกของหนักๆ แต่ว่าก็ไม่น่าเป็นไปได้……。
ขณะที่คิดว่ากำลังจะดำเนินการอย่างไร เอลฟ์สาวตัวน้อยก็พูดด้วยท่าทางสับสน
「อืมจะทำยังไงดีคะเนี่ย ทำยังไงพี่สาวก็ไม่ตื่นเลย……」
ทันใดนั้นเธอก็แตะไหล่ของลิซเหมือนมีความคิดอะไรขึ้นมา
「อ่านั่นสินะคะ รอเดี๋ยวก่อนนะคะ คุณเซนอสใกล้จะกลับมาเร็วๆนี้แล้ว ดังนั้นลิลลี่รีบออกไปรับดีกว่า」
หลังจากนั้นเธอก็วิ่งออกไปที่ประตู
――ออกไปข้างนอกแล้ว……？
เกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่? เธอคิดจะทำอะไรออกไปทักทายงั้นเหรอ?
「เอาล่ะตอนนี้มันคือโอกาสนี่」
ลิซลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียง
ตอนนี้เอลฟ์สาวคนนั้นหายไปแล้ว
ไม่มีใครอยู่เลย
ถ้างั้นฉันก็ควรใช้โอกาสนี้ในการหาทางเข้าห้องใต้ดินซึ่งเป็นฐานทัพของศัตรู
「……อืม อาจจะใช้เวลาเล็กน้อย แต่ก็คุ้มค่ากับที่ทนมาได้ สุดท้ายฉันก็คือผู้ชนะ」
ขณะที่พูดแบบนั้นลิซก็วางมือลงบนหลังคอของเธอ
ด้วยเหตุผลบางอย่างจู่ๆก็รู้สึกหนาวสั่นวิ่งผ่านไปทั่วตัว
「ไม่น่าจะมีใครอยู่ในบ้านแล้วนี่จริงไหม？」
ณ คฤหาสน์ที่เป็นแหล่งรวมคนไม่ธรรมดา สิ่งมีชีวิตอันสุดแสนเกินบรรยายใกล้จะมาเยือนแล้ว――
ตอนที่ 96 สิ่งผิดปกติกับบ้านหลังนี้【บทกลาง】
「……？」
ลิซรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลังก็ได้หันหลังกลับไป
อย่างไรก็ตามไม่มีใครอยู่ในสายตา มันเป็นเพียงจินตนาการของฉันเท่านั้น
「โอเค ในขณะที่ยังมีเวลา――」
เอลฟ์สาวตัวน้อยออกจากคฤหาสน์ของผู้ปกครองดินแดนและตอนนี้ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง คือโอกาสของเธอ
ลิซเชื่อว่านี่คือคฤหาสน์ของหมอนั่นซึ่งปลอมบ้านทั้งหลังให้เป็นบ้านร้าง แต่ว่าเธอก็ต้องสะดุดตาตรงทางเข้า
ใช้โอกาสนี้ค้นหาทางเข้าสู่พื้นที่ใต้ดิน
หากทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ก็สามารถซ่อนตัวในห้องลับได้
จากนั้นก็เข้าเซอร์ไพร์สและจับมันมาเป็นตัวหมากของฉัน
「เงียบเกินไปแล้ว……」
ฉันลุกจากเตียงแล้วมองไปรอบๆ
ไม่มีร่องรอยของผู้คนเลยแม้แต่น้อย
หลังหน้าต่างที่แตกหักแสงแดดส่องสลัวในอากาศของยามเย็น
ท้องฟ้าที่ถูกย้อมไปด้วยสีดำในยามพลบค่ำชวนน่าขนลุก
「อากาศเย็นเหลือเกินนนนน」
ถึงแม้จะไม่ใช่ฤดูหนาวแต่ร่างกายกลับสั่นเทา
ลิซเดินไปรอบๆพร้อมจับไหล่ของเธอ
นอกจากเตียงแล้ว ในห้องที่เธออยู่ยังมีโต๊ะและชั้นวางหนังสือเก่าอีกมากมาย เมื่อมองแวบแรกไม่มีทางเข้าชั้นใต้ดิน อาจจะมีการซ่อนไว้ก็ได้
ขั้นแรก เคาะตามพื้นที่ต่างๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มีช่องว่างใดๆ
ถัดมาที่ชั้นวางหนังสือ
มีหนังสือน่าสงสัยมากมายเรียงรายอยู่ เป็นภาพวาดเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์และอวัยวะภายในและหนังสือน่าสงสัยอีกมากมาย แต่ไม่มีที่ซ่อนประตูในชั้นหนังสือ
ต่อมาพอเปิดตู้จากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งก็ได้กลิ่นสารเคมีมากระทบจมูก หากมองดูใกล้ๆก็จะเห็นหญ้าและขวดที่บรรจุของเหลวน่าสงสัย
「แผนภาพกายวิภาคของร่างกายมนุษย์และก็ยังมียาลึกลับ…อะไรกันเนี่ย หมอนี่มันโครตจะตัวอันตรายเลยไม่ใช่เหรอ」
โอ๊ว มาย ก็อด ไม่แน่ว่าที่นี่อาจจะทำการทดลองเกี่ยวกับมนุษย์ด้วยหรอกนะ
มากกว่านั้นสถานที่นี้อาจจะเป็นสถานที่ทดลองอะไรบางอย่างที่มันลึกซึ้งกว่านั้น มันทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังมากขึ้นไปอีก
แต่ว่าไม่มีทางลับซ่อนอยู่
「ถ้าไม่รีบละก็แย่แน่」
ไม่งั้นได้กลายเป็นหนูทดลองตัวถัดไปแน่นอน
ด้านหลังห้องมีสถานที่ดูเหมือนห้องครัวและมีตู้เย็นที่ใช้หินเวทย์ในการให้ความเย็น
มีความลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดมองเข้าไปข้างใน
ฉันคิดว่าน่าจะมีซากศพแช่แข็ง แต่โชคดีที่ไม่มีส่วนตาหรือแขนขาที่สามารถระบุได้ทันที
อย่างไรก็ตามเนื้อที่ถูกตัดนั้นประณีตและจัดวางอย่างสวยงาม
นี่มันเนื้ออะไรกัน….ทันใดนั้นเองลิซก็หยุดความคิดนั้นทันที
เมื่อผ่านประตูเข้าไปจะพบห้องที่มีโต๊ะวางอยู่ตรงกลาง
ถ้ามองตามปกติก็คือห้องรับประทานอาหาร แต่นี่คือคฤหาสน์สำหรับคนไม่ปกติ ดังนั้นไม่มีทางที่มันจะเรียบง่ายขนาดนั้นหรอก
「หึหึหึ……」
「ใครน่ะ！」
ทันใดนั้นฉันก็คิดว่าตัวเองได้ยินเสียงหัวเราะก็เลยหันหลังกลับ
แต่ว่าก็ไม่มีใครอยู่
「อะไรกันเนี่ย……」
เหงื่อไหลท่วมหลัง
ลิซพยายามพยุงตัวเองมองไปรอบๆ
แต่ก็ไม่พบทางเดินไปชั้นใต้ดิน
「คุคุคุ……」
「อีกแล้วเหรอ！」
เธอรีบหันหลังกลับไปแต่ไม่มีวี่แววของใครสักคน
ถึงกระนั้นเธอก็ยังได้ยินเสียงมาจากรอบตัวเธอ
ราวกับว่ามีคนอยู่ในห้องนี้――
ลิซถึงกับกลืนน้ำลายของเธอ
「มะ…ไม่ใช่ว่าเป็นเสียงของเหยื่อการทดลองมนุษย์อะไรนั่นหรอกนะ……」
「เจ็บปวดเหลือเกินนนนนน เจ็บปวดเหลือหลายยยยย」
「ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย！」
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น
ลิซตัวสั่นเทา
「ฉันเข้าใจแล้ว….ห้องนี้มัน……！」
พวกนั้นใช้ห้องนี้ในการชำแหละมนุษย์และเก็บไว้ในตู้เย็นแล้วคิดว่าทำยังไงกับเนื้อที่ชำแหละมาล่ะ ก็ต้องเอามากินที่นี่
「เจ็บปวดเหลือเกินนนนน จะไม่ยอมยกโทษให้แน่」
「ไม่นะ รอก่อน……！」
เสียงสาปแช่งที่ดังมาจากขุมนรกกำลังทำให้ลิซสั่นกลัว
「ช่วยด้วยยยยยยยยยยย」
「ว๊ายยยยยยยยยยยย」
มีเสียงดังตามหลังมา
เมื่อฉันกระโดดเข้าไปที่ด้านหลังของโถงทางเดินที่ห้องน้ำ
บ้าบอชะมัด
ถ้างั้นที่นี่ก็คือห้องล้างศพน่ะสิ
「ไม่ ไม่ ที่นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย……」
「อยู่หนายยยยยยยยยยยย รอด้วยยยยยยยยยยยย」
「จ๊ากกกกกกกกกกก！」
ลิซวิ่งออกไปอีกครั้ง
ในท้ายของโถงทางเดินเป็นห้องที่มีเตียงสองเตียง
ห้องนอนรึอะไรก็ช่างมันเหอะ
เกิดบ้าอะไรเนี่ย?
น่ากลัวเกินไปแล้ว
ฉันดูถูกหมอนั่นมากเกินไป
「ฮี้……」
ลิซหมอบอยู่กับพื้นพยายามระงับอาการสั่นของตัวเอง
ศัตรูแข็งแกร่งกว่าที่คิดไว้มาก ฉันควรหนีกลับไปตั้งหลักดีไหม?
ไม่ ไม่ ตราบใดที่ยังไม่เห็นหน้าศัตรู ฉันไม่ควรจะหนี
ลิซนั่งลงชั่วครู่และหายใจเข้าลึกๆ
จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น
「……ยอดเยี่ยม แข็งใจไว้ จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด」
กัดฟันแน่นพร้อมกับลุกขึ้นช้าๆ
ฉันเป็นถึงหัวหน้าของกิลด์ใต้ดิน
ผู้ชายจำนวนมากตกอยู่ใต้อาณัติของฉัน
กะอีแค่เสียงแค่นี้มันจะทำอะไรได้?
กะอีพวกเสาหลักแห่งนี้ยังรอดมาได้ทำไมฉันจะเอาตัวรอดไม่ได้กันล่ะ
เมื่อฉันยืนขึ้นอาการสั่นเทาก็หายไป
ตรวจสอบห้องนอนที่ทางเดินที่ผ่านมาจะดูเหมือนมีที่ซักผ้าแต่ไม่มีทางเดินใต้ดิน
「เกิดบ้าอะไรขึ้น……」
ไม่มีทางเข้า
ไม่มีเวลามาเสียอีกแล้วด้วย
เมื่อกลับมาที่ห้องนอนก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
มีบันไดอยู่ติดกับทางเข้า
「ชั้นบนงั้นเหรอ……？」
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็จำได้ว่ามีเด็กผู้หญิงอยู่ชั้นบน
อาจมีบันได้จากชั้นสองไปยังห้องใต้ดิน
หรือถ้าเป็นผู้หญิงอย่างที่ได้ยินมาเธออาจจะรู้อะไรบางอย่าง
ถ้าเธอคนนั้นยังมีชีวิตอยู่
「เอาล่ะ……」
ลิซเดินขึ้นไปบันไดชั้นที่สอง
＋＋＋
「อะ คุณเซนอส」
「ลิลลี่ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ」
ริมถนนตอนพลบค่ำลิลลี่เห็นเซนอสระหว่างทางกลับบ้าน เธอก็รีบวิ่งไปหาเขา
「พอดีว่าออกมารับค่ะ ริงก้าซังได้พาคนไข้ที่ล้มลงข้างถนนเข้ามา แต่ลิลลี่เองไม่สามารถทำให้เธอตื่นได้เลยค่ะ」
「ร้ายแรงขนาดไหน？」
「ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่ทำยังไงก็ไม่ยอมฟื้นค่ะ」
เซนอสหยุดและมองดูดวงตะวันที่กำลังลับฟ้า
「……พอดีมีเรื่องกวนใจนิดหน่อย งั้นมาเร่งมือกันเถอะ」
ตอนที่ 97 สิ่งผิดปกติกับบ้านหลังนี้【บทท้าย】
「ตอนนี้ต้องรีบไปดูชั้นสองให้ไวเลยยยยย」
ลิซซึ่งถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในคฤหาสน์ของผู้ปกครองดินแดนมองขึ้นไปพร้อมกับย่ำเท้าขึ้นบันได
ไม่มีทางเข้าไปชั้นใต้ดินในชั้นหนึ่ง
แปลว่าถ้าจะมีอะไรก็คงอยู่ชั้นสอง
บันไดลั่นเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกฝีก้าว
ราวกับว่าไม่มีใครก้าวเท้ามาที่นี่เป็นเวลาหลายสิบปี
「แต่ว่าฉันไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ……」
หากเป็นเช่นนั้นผู้หญิงบนชั้นสองที่เราเห็นมันคืออะไรกันล่ะ?
一เอี๊ยด。一อ๊าดดดด。
ด้วยเหตุผลบางอย่างทุกครั้งที่ก้าวขึ้นไปร่างกายเย็นราวกับถูกแช่แข็ง
ความกดดันอันแสนเยือกเย็นแทบจะทำให้ฉันถอยกลับ
「อย่ามาประเมินฉันต่ำเกินไปนะ ถ้าไม่แน่จริงฉันไม่มาถึงนี่หรอก」
ลิซยังคงก้าวเท้าขึ้นไปต่อสู้กับแรงกดดันอันมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมา
และแล้วก็มาถึงชั้นสองในที่สุด
「นี่มันอะไรกัน」
ลิซมองไปรอบๆถึงกับพูดไม่ออก
มืดทั้งแปดด้าน
พื้นที่บนชั้นสองนั้นมืดสนิทเหมือนกับท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาว และฉันมองอะไรแทบไม่เห็นเลย
อากาศหนาวเย็นมากจนฉันปากสั่น
ไม่รู้สึกถึงวี่แววของคน ไม่ต้องพูดถึงสิ่งมีชีวิตเลย
อย่างไรก็ตามพื้นที่ตรงนี้ปกคลุมไปด้วยพื้นที่สีดำอันมืดมิดและหนาวเย็น อีกทั้งความเงียบที่ปกคลุมหาอะไรมาแทนมิได้
「เอ่อ……」
ฉันเริ่มหอบหายใจเร็วขึ้น
ความรู้สึกเกลียดชังมากมายที่ไหลเข้ามาในตัว
ความรู้สึกกลัวอย่างท่วมท้น
กลิ่นแห่งความตายวนเวียนอยู่ไปทั่วร่างของฉัน-
มีความมืดมิดหมุนวนอยู่รอบๆตัวราวกับหลุดไปยมโลก
「เกิดอะไรขึ้นกันแน่……」
ลิซพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว
กลัวเหลือเกิน
สัญชาตญาณบอกให้ฉันถอยหลังกลับเดี๋ยวนี้
ถึงกระนั้นฉันก็พยายามจะยืนแม้เข่าแทบจะทรุดลงกับพื้นแล้วก็ตาม
ในโลกใต้ดินน่ะ ใบหน้าคือทุกสิ่ง
หากหันหลังกลับด้วยความกลัว ก็จะสูญสิ้นทุกสิ่งซึ่งทำมา
การมองเห็นของฉันยังคงมืดบอด แต่ดูเหมือนว่าฉันจะอยู่บริเวณโถงทางเดิน
ฉันขยับตัวช้าๆ วางมือพิงกำแพงอันเย็น——
ดูเหมือนว่าจะมีหลายห้องตามทางเดิน
「ตรงนั้น มีคนอยู่เหรอ？」
แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบกลับ
ลิซผลักประตูห้องตรงหน้าออกไป
ข้างในยิ่งมืดสนิทเข้าไปอีก
กลิ่นธูปเหม็นอับลอยมาจากที่แห่งไหนสักที่
ฉันก้าวไปข้างหน้าโดยเอามือแตะผนัง แต่ดันไปโดนอะไรบางอย่างจนเกือบล้ม
เมื่อสัมผัสก็รู้สึกว่าเหมือนจะเป็นไม้เท้าเก่าๆ
ดูเหมือนมีของอย่างอื่นตกกระจายอยู่มากมาย
ห้องเก็บของงั้นเหรอ?
ขณะที่เดินไปอย่างระมัดระวัง ฉันเห็นบางอย่างบนผนังที่ให้ความรู้สึกเหมือนกรอบรูป
ความรู้สึกที่สัมผัสให้ความรู้สึกเหมือนภาพวาด
อย่างไรก็ตามมันมืดเกินไปจนมองไม่เห็น
「……」
ลิซลังเลเล็กน้อยและตัดสินใจเอาภาพมา
อาจเป็นภาพของหมอนั่นก็ได้
ถ้ารู้หน้าอีกฝ่ายล่วงหน้าก็จะได้เปรียบนิดหน่อย
เนื่องจากมันมืดและมองไม่เห็นอะไรเลย ฉันจึงตัดสินใจออกจากห้องแล้วมุ่งหน้าไปที่บันได
ที่นั่นน่าจะมีแสงสว่าง
「นี่มัน……」
ดวงตาของฉันยังคงพร่ามัวเพราะจู่ๆก็มีแสงสาดเข้ามา
อย่างไรก็ตาม ภาพวาดนั้นไม่ใช่ภาพเหมือน แต่กลับแสดงภาพของบุคคลหลายคน
และมันยังเก่ามาก
ฉันหรี่ตาลง แต่ก็ไม่รู้เลยว่าแต่ละคนเป็นใคร
ด้านขวาสุดคือหญิงสาวสวยงามในชุดกิโมโนสีดำ――
「อย่าแตะต้องมันมากจะได้ไหม มันเป็นของสำคัญของข้า」
「เอ๋？」
เสียงที่เยือกเย็นและเย็นชาดังก้องอยู่ทางด้านหลังฉัน
เมื่อฉันหันกลับไป บางสิ่งที่ดูโปร่งใสก็ปรากฏอยู่ปลายสายตาของฉัน
「ใครน่ะ！」
อาจจะเป็นผู้หญิงที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้?
ลิซวางภาพลงกับพื้นและเดินตามเงานั้นไป
เงาหายไปในห้องตรงปลายโถงทางเดิน
ฉันรีบตามเข้าไปทันที แต่ที่นี่ก็มืดสนิทเช่นกัน
และด้วยเหตุผลบางอย่างฉันไม่เห็นวี่แววของใครเลย
「มะมะมะมะมะมันคืออะไรกันเนี่ย……！」
เมื่อเผชิญหน้ากับความมืดอันหนาวเหน็บ ลิซก็ขึ้นเสียงทันที
แต่――
จ๋อม
「……เอ๊ะ？」
มีเสียงหนึ่ง
จ๋อม
จ๋อม
มีเสียงเหมือนอะไรบางอย่างหยดลงมา――
「เฮ้ยๆ เดี๋ยวนะ……」
ลิซเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความหวาดกลัว
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองและก็พบเงานั่นอยู่ตรงนั้น
ในความมืดใบหน้าสีขาวบริสุทธิ์โผล่ออกมาจากเพดาน
ของเหลวสีแดงหยดลงจากมุมปากของเธอและหยดลงบนพื้น
ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น
「ข้ーาーโーกーรーธ、เーจ้ーาーมーาーกーที่ーมาーยุ่งーเขตーแดนーข้าーวะฮะฮะฮะ」
「ว๊ายยยยยยยยยยยยยย พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ตัวอะไรคะเนี่ย――！」
＋＋＋
ในเวลานั้น ลิลลี่และเซนอสรีบตรงกลับไปที่คลินิก
「แล้วคนไข้ที่ริงก้าพามาอาการเป็นยังไง？」
「เธอเป็นหญิงสาว หนูได้ทำการตรวจร่างกายแบบง่ายๆไปแล้ว โดยการทำตามคุณเซนอส แต่การหายใจและชีพจรของเธอปกติดีค่ะ รูม่านตาก็ดูปกติดีค่ะแต่」
「ถึงยังงั้นก็ไม่ยอมฟื้นสินะ」
「ค่ะ……」
เซนอสตบไหล่ลิลลี่เบาๆขณะที่เธอพยักหน้าอย่างกังวล
「เดี๋ยวชั้นจะไปตรวจอาการเอง ใกล้ถึงบ้านเราแล้ว」
ในที่สุดทั้งสองคนก็มาถึงคลินิกและเปิดประตูออก
「คนนี้แหละค่ะ……」
เมื่อชั้นตามลิลลี่ไปก็เห็นผู้หญิงผมสีม่วงนอนอยู่บนเตียงในห้องตรวจ
ผมหน้าม้ายาวของเธอปกคลุมใบหน้า แต่ดวงตาสีขาวของเธอกลับโผล่ให้เห็นจากช่องว่าง
「เฮ้ย อาการถึงกับตากลอกขนาดนี้เลยเหรอ……？」
ถัดจากลิลลี่ที่กำลังบิดคอเล็กน้อย เซนอสเริ่มตรวจดู
「นี่มัน……！」
「อาการร้ายแรงมากเลยเหรอคะ？」
เซนอสพูดอย่างใจเย็นกับลิลลี่ที่เป็นกังวล
「ไม่นิ…ก็แค่เป็นลม」
ตอนที่ 98 กลับมาพบกันอีกครั้ง
「ว้าาาาาาาาาาากกกกกก」
ลิซรู้สึกเหมือนฝันว่าเห็นหญิงหัวขาดพูดได้จึงกระโดดลงจากเตียง
เมื่อหายใจเข้าลึกๆและมองไปรอบๆก็เห็นการตกแต่งอันล้าสมัยแต่ก็เงียบสงบ
ดูเหมือนว่าดวงอาทิตย์ลาลับแล้ว และความมืดมิดก็ปกคลุมนอกหน้าต่าง
「เอ่อ อาโนะ……？」
ความทรงจำของฉันสับสน
สูดลมหายใจเข้าแล้วมาลำดับเหตุการณ์ดีกว่า
แน่ใจว่าฉันพยายามจะไปจับผู้เพื่อมาทำหมากควบคุมเมืองสลัม
และยังจำได้ว่าแกล้งทำเป็นหมดสติและแอบเข้าไปในคฤหาสน์ของเขา
หลังจากตรวจสอบทุกซอกทุกมุม เอลฟ์สาวตัวน้อยที่เหมือนพนักงานตรวจและทรมานก็จากไป
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น……？
ท้ายที่สุดแล้ว มันยากเกินไปที่จะหาทางเข้าใต้ดิน……。
เมื่อฉันพยายามจะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ก็รู้สึกเจ็บศีรษะอย่างรุนแรง
「อ่า ตื่นแล้วเหรอคะ」
ฉันได้ยินเสียงดังมาจากทางห้องครัว
เป็นเอลฟ์สาวตัวน้อยที่มองมาด้วยสีหน้ามีความสุข
「เอ๊ะ เจ้าหน้าที่ทรมาน?」
「เจ้าหน้าที่ทรมาน……？」
「เอ่อ ไม่มีอะไร……」
หลังจากพูดไม่ชัด เอลฟ์สาวตัวน้อยก็เดินไปด้านหลัง
「คุณเซนอสคนไข้ฟื้นแล้วนะคะ」
「อืม ก็คิดว่าคงจะตื่นเร็วๆนี้หลังจากหมดสตินั่นล่ะ」
มีคนเดินมาจากด้านหลังห้องที่มีโต๊ะกินข้าวอยู่
「ผู้ชายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！」
「……เอ๊ะ？」
「……เอ่อ ไม่มีอะไร」
ตัวผู้ล่ะ
มีผู้ชายมาแล้วในที่สุด ฉันหวังมาตลอดเลย……！
ในที่สุดหมากเกมนี้ก็จะได้เดินต่อแล้ว
ขั้นแรกสังเกตอีกฝ่ายและระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้
เผ่าพันธุ์มนุษย์
มีผมสีดำบรรยากาศสบายๆ
น่าแปลกรู้สึกว่าฉันเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
เมื่อฉันหันไปมองที่ผนัง ฉันเห็นเสื้อคลุมสีดำแขวนอยู่บนนั้น
――เอ๊ะ…เดี๋ยวก่อนนะ…‥？
มนุษย์ที่มีผมสีดำและเสื้อคลุมสีดำสนิท
นี่มันรูปลักษณ์ของผู้ปกครองแดนสลัมแห่งนี้ที่ได้ยินมานี่
――เดี๋ยวก่อนนะ……！ในที่สุดก็คุ้มค่าสมความพยายาม
การพบกับผู้ครองดินแดนสลัมแห่งนี้
ใบหน้าของเขาดูหล่อกว่าที่คิดไว้ จนฉันเผลอเคลิ้มไปครู่หนึ่ง พูดจริงไม่ได้ล้อเล่น
คนแบบนี้ดูสงบเมื่อมองแวบแรก แต่เป็นคนที่น่าจะมีปัญหามาก
บุคคลเดียวที่อยู่ใกล้เคียงคือเจ้าหน้าที่ทรมาน
การเป็นผู้ช่วยใกล้ชิดแสดงว่าเธอมีทักษะ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้หากพบโอกาส
ถ้าทำร้ายเขาเพียงเล็กน้อยเพียงแค่ให้เลือดตกยางออกนิดหน่อย คงจะไม่อาจขัดขืนได้แน่
「เป็นยังไงบ้าง？」
「เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ」
ชายที่ชื่อเซนอสเข้ามาใกล้
โดกิ โดกิ
ถ้าเข้าไปใกล้อีกนิดก็จะได้กินแล้ว
ฉันกำหมัดแน่นและเล็บบนนิ้วชี้ของฉันก็แหลมขึ้นมา
อย่างไรก็ตามเขาหยุดอยู่ตรงนั้นและจ้องมองหน้าของลิซ
――รู้สึกตัวแล้วงั้นเหรอ……？
ขณะที่ฉันตัวแข็งทื่อ อีกคนที่ดูอยู่ก็พูดขึ้นมา
「หรือว่าบางที……」
ฉันพยายามส่าวหัวหลายครั้งแล้วเขาก็พูดต่อราวกับยืนยัน
「พี่ลิซเหรอครับ？」
「เอ๋……？」
ลิซอ้าปากค้างและดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง
ฉันเองก็คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินชื่อเซนอสที่ไหนสักแห่ง
และเหตุผลที่ใบหน้านี้ฉันเคยเห็นเพราะมันอยู่ในความทรงจำไม่ใช่คำบอกเล่า
ฉันรู้จักผู้ชายคนนี้
ลิซเอามือปิดปากแล้วพูดอย่างเขินอาย
「ไม่มีทาง…..เซนอสจังจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหรอ？」
ตอนที่ 99 เธอผู้ความจำเสื่อม
ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า “คุ้มครองเด็ก” แม้กระทั่งในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เด็กจำนวนหนึ่งถูกอัดแน่นอยู่ในห้องเล็กๆที่สร้างจากหิน นอนขดตัวเป็นลูกบอล ไม่สามารถแม้แต่จะยืดแขนขาได้อย่างอิสระ
มันทั้งมืดและเย็นทำให้เย็นไปถึงทรวงอก
「ฮือออออออออ」
มีคนร้องไห้อยู่ข้างหลังชั้น
「……」
เซนอสหันร่างของเขาขณะที่ยังอยู่ในผ้าห่มผืนบางๆ
คนที่ร้องไห้เป็นเด็กสาวที่ชื่อว่าซีน่า(ジーナ)
สภาพแวดล้อมที่นี่โหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กเล็ก
「ใครร้องไห้งั้นเหรอ？」
「ซีน่า」
เซนอสตอบเสียงเด็กอีกคนหนึ่งใกล้กำแพง
เด็กคนนั้นพูดต่อ
「ถ้าเสียงดังเดี๋ยวก็โดนโกรธหรอก」
「เข้าใจน่า เวลริตต้า(ヴェリトラ) ซีน่าไม่เป็นไรนะ？」
ชั้นถามด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ซีน่ากลับร้องไห้อยู่
「บางทีเธออาจจะหนาว ใช้ผ้าห่มของชั้นไหม?」
「นั่นสินะ ฉันเองก็ให้ของฉันด้วยดีกว่า」
เซนอสหยิบผ้าห่มของตัวเองกับเด็กคนนั้นไปไว้ข้างๆซีน่า
ในที่สุดซีน่าก็เหมือนจะสงบลงและเริ่มหลับไป
แต่――
「เฮ้ย เมื่อกี้ใครเสียงดังวะ！」
ผู้ใหญ่ที่ดูแลเด็กตะโกนออกมา
เขาดึงตะแกรงเหล็กออกอย่างคร่าวๆและกระแทกไม้ที่อยู่ในมือเข้ากับผนัง
「กฏของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ดาริ(ダリ) ข้อที่ 15 การพูดคุยเป็นการส่วนตัวเป็นสิ่งต้องห้าม ใครพูดออกมาเดี๋ยวนี้」
ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบเนื่องจากความโกรธของผู้ใหญ่คนนั้น
「ใครพูด ขานชื่อออกมา」
「อืม แบบนั้นมันก็เกินไปนะอาจารย์」
เสียงของหญิงสาวดังขึ้นด้วยความกลัว
ผู้ใหญ่ที่อยู่ที่นี่จะถูกเรียกว่าอาจารย์
เป็นสาวผมสีม่วงที่ลุกขึ้นนั่ง
「แกเองงั้นเหรอหัวหน้ากลุ่มลิซ จะบอกว่ามันเกินไปยังไง？」
「ก็ฉันพูดขณะหลับอยู่นี่น่า ไม่ได้คุยเป็นการส่วนตัว」
「พูดขณะหลับ？」
「ช่าย เหล่าเด็กๆต่างก็พูดมากขึ้นเรื่อยๆเพราะพวกเขาเหนื่อยล้าจากการทำงานอย่างหนักหลังอาหารกลางวัน」
「……」
อาจารย์คนนั้นพลิกตำราคู่มือและตะคอกออกมา
「……อืม ยัยนี่เหลี่ยมจัดใช้ได้เลยนี่หว่า」
「ค่า พรุ่งนี้ฉันเองก็จะเหลี่ยมใส่ให้ดูค่าาาาาาา」
「ระวังคำพูดคำจาระหว่างหลับด้วยล่ะ」
หลังจากออกคำสั่งไร้สาระ อาจารย์ก็ออกไป
เมื่ออาจารย์หายไป เซนอสก็กระซิบกับหญิงสาว
「ขอบคุณมากเลยนะครับ พี่ลิซ」
ชั้นได้รับความช่วยเหลือจากหัวหน้ากลุ่มลิซเสมอ
「ไม่หรอก ในฐานะพี่สาวแล้ว ฉันต้องดูแลซีน่า แต่ฉันไม่สามารถพูดกับเธอได้ เพราะฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้ด้วย」
เสียงอันแสนอ่อนโยนจั๊กจี้แก้วหูของชั้น
――……
「เซนอสจังงงงงงงงงงงง~」
และตอนนี้บนเตียงของคลินิกชั้นก็มีเธอคนนั้นอยู่ตรงนี้
ไม่เธอดูสวยและโตขึ้นมากจนเรียกว่าผู้ใหญ่ได้เต็มตัวแล้วล่ะในตอนนี้
เธอทำสีหน้าประหลาดใจ และดวงตาเบิกกว้าง
「เซนอสจังจริงๆงั้นเหรอ？」
「ครับ ตอนแรกชั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นพี่ลิซหรือเปล่าเพราะบรรยากาศเปลี่ยนไปมาก แต่ก็ใช่จริงๆด้วย」
เซนอสพูดด้วยท่าทางมีความสุข
เมื่อก่อนมีบรรยากาศที่เรียบร้อยและอ่อนโยนกว่านี้ แต่ตอนนี้มีบรรยากาศที่น่าหลงใหล
ลิซอ้าปากค้างในขณะแข็งทื่อ
「เซนอสจังคนนั้นคือผู้ปกครองที่นี่……？」
「……ผู้ปกครอง? พูดถึงอะไรครับ？」
「เอ่อ เปล่าหรอกไม่มีอะไรจ้ะ」
ลิซส่ายหัวด้วยความสับสนเล็กน้อย
「เนื่องจากทำงานอยู่ในเงามืด เดาว่าคงไม่อยากจะสารภาพง่ายๆขนาดนั้นสินะ…แต่ไม่คิดเลยน้าว่าเซนอสจังจะเป็นผู้ครองดินแดนสลัมแห่งนี้ พร้อมทาสรักมากมาย แถมยังเป็นผู้ชายนิสัยไม่ดีที่ชอบทดลองกับมนุษย์……」
จากนั้นเธอก็พึมพำบางอย่างที่เขาไม่ค่อยเข้าใจ
ดูเหมือนเธอจะสับสน
ดูเหมือนว่าเธอจะเจออะไรมาหนักจนเป็นลมไป
เซนอสมองใบหน้าอันคุ้นเคยแล้วพูดว่า
「อย่างไรก็ตาม เกิดอะไรขึ้นเหรอครับถึงไปล้มฟุบอยู่ในเมืองที่ล่มสลายแห่งนี้」
「เอ่อ คือว่า……」
เซนอสยิ้มอ่อนๆให้กับลิซที่กำลังลังเล
「ถ้าไม่อยากพูดชั้นก็จะไม่ถามให้มากความ เท่าที่ชั้นตรวจดูแล้วร่างกายปกติดี ดังนั้นชั้นคิดว่าพี่ลิซน่าจะกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยนะครับ」
แล้วลิซก็ดูประหลาดใจมากขึ้นไปอีก
「เอ๊ะ? แล้วผู้หญิงที่เซนอสจังจับมาล่ะ？」
「……หาาาาา？」
「ก็แหม พี่สาวไม่ผ่านเกณฑ์ของเซนอสจังไม่ใช่เหรอ？」
「ไม่ผ่านเกณฑ์ อะไรเหรอครับ….？」
ลิซพูดเรื่องที่ชั้นไม่เข้าใจมาสักพักแล้ว
ชั้นสงสัยจริงๆว่าตอนนี้เธอไปกระแทกอะไรมารึเปล่าพูดไม่รู้ความตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
「อืม….กังวลที่ต้องกลับบ้านคนเดียวงั้นเหรอครับ ถ้างั้นให้ไปด้วยไหม ตอนนี้อาศัยอยู่ที่ไหนเหรอครับ？」
「……」
หลังจากเงียบไปสักพัก ลิซก็เอามือเท้าคางราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ในที่สุดเธอก็กุมขมับแล้วพูดว่า
「ขออภัยด้วย ฉันจำอะไรไม่ได้เลย」
「เอ๊ะ จำไม่ได้งั้นเหรอครับ？」
「อื้อ เหมือนกับว่าความทรงจำของพี่มันหายไปน่ะ」
「แต่พี่ก็จำชั้นได้นี่ครับ」
「อืม ชั้นจำเรื่องราวเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นในอดีตได้น่ะ……」
「ความจำเสื่อมชั่วคราวงั้นเหรอ？」
<วินิจฉัย>ก็ไม่พบความเสียหายต่อสมอง
อย่างไรก็ตามชั้นเคยได้ยินกรณีดังกล่าวเกิดขึ้นเนื่องจากอาการทางจิต
ดวงตาของลิซเริ่มมีน้ำตา และเธอก็ประสานมือกัน
「ด้วยความกังวลนั้น ถ้าเซนอสจังโอเคกับพี่ ขอให้พี่อยู่ที่นี่สักพักจนกว่าจะได้ความทรงจำคืนมาจะได้ไหมจ้ะ」
「เออออออ๋……？」
ลิลลี่ที่กำลังวางชาบนถาดก็ส่งเสียงประหลาดใจออกมา
เซนอสกอดอกพึมพำด้วยท่าทางมีปัญหา
「คือ…ถ้าพี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านอยู่ที่ไหน ก็กลับบ้านไม่ได้ใช่ไหม……」
「ขอร้องล่ะ เซนอสจัง ไม่เป็นไรจนกว่าพี่จะสงบสติอารมณ์」
ลิซขอร้องและเงยหน้าขึ้นมอง
เมื่อผมเหลือบมองลิลลี่ เธอดูเหมือนกำลังจะร้องไห้แต่ก็พูดราวกับโน้มน้าวใจตัวเอง
「ลิลลี่น่ะ อืม ลิลลี่คิดว่าก็ดีนะคะ หนูไม่มีปัญหา ยังไงก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ต้องช่วย」
ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างลับๆของผู้หญิงคนหนึ่งจากชั้นสอง
ประกาศทำอนิเมะซีรีย์
เดบิวต์ไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อนกำหนดฉายยังไม่มา นิยายตอนนี้อยู่เล่ม 3 ปัจจุบันถึง เล่ม 6 จะรีบเร่งให้ถึงเล่ม 6 อย่างรวดเร็ว
สนับสนุนค่าชานม 097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์/True Wallet
