เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 120 พระโพธิสัตว์ดินเหนียวข้ามแม่น้ำ

บทที่ 120 พระโพธิสัตว์ดินเหนียวข้ามแม่น้ำ

กลับมาถึงบ้านแล้ว ฉู่ลั่วจึงยอมให้พวกซ่งเมี่ยวเมี่ยวออกมาข้างนอกได้

ทันทีที่ปล่อยออกมา เฉิงยวนก็ซุบซิบอย่างคันปาก “ฉินเหว่ยผู้นั้นชอบเจ้าใช่ไหม? ข้าเห็นในทีวีก็แบบนี้เลย ชายหญิงในยุคสมัยนี้ บางครั้งเวลาจีบกันก็พูดอ้อมค้อมยิ่งกว่ายุคข้าเสียอีก”

ว่าแล้วก็ส่ายหน้า “จีบกันอ้อมค้อม แต่ทำเรื่องอย่างว่าได้ง่ายเสียอย่างนั้น ช่างไม่จัดลำดับความสำคัญกันเลย”

ฉู่ลั่วเอ่ยเสียงเรียบ “มันเป็นงาน เขาไม่ได้ชอบฉัน”

เด็กสาวกลับเข้าไปในครัว แล้วเตรียมตัวจะทำอาหาร

เฉิงยวนลอยเข้ามาเกาะแกะ “เจ้าก็ใช่ว่าไม่มีเงิน ให้ใครสักคนมาทำกับข้าวให้สิ! กลับมาเหนื่อย ๆ ยังต้องมาทำอาหารเองอีก”

ฉู่ลั่วล้างผักด้วยท่าทางคล่องแคล่ว “พวกคุณมีพลังหยิน นอกจากฉันแล้ว ถ้ามีคนอื่นมาเข้าใกล้มากเกินไป จะไม่ดีกับพวกคุณ และไม่ดีกับพวกเขาด้วย”

เฉิงยวนเงียบงัน

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวก้มหน้าลงด้วยความเสียใจ

หากไม่ใช่เพราะพวกเรา พี่ลั่วลั่วก็จะได้อยู่ในบ้านตระกูลฉู่ และไม่ต้องทำอาหารเองอย่างแน่นอน

ฉู่ลั่วต้มบะหมี่หนึ่งชาม เธอคีบขึ้นมาซดจนหมดชามอย่างรวดเร็วเหมือนไม่ได้เคี้ยว ก่อนพูดกับวิญญาณทั้งสามตนที่วนเวียนรอบตัวเธอด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว พวกคุณอย่าออกไปข้างนอกตามอำเภอใจล่ะ”

เมื่อกลับมาที่ห้อง เธอก็นั่งสมาธิเพื่อฝึกฝนในช่วงเย็น

ทันใดนั้นระบบก็เด้งขึ้นมา

[นายหญิง นายหญิง ยันต์ติดตามที่คุณใช้ในครั้งนี้ทำให้สูญเสียพลังวิญญาณไปค่อนข้างมาก เหนื่อยหน่อยนะ]

ฉู่ลั่วตอบ “อืม”

[ในเมื่อเหนื่อยแบบนี้ คุณควรปฏิเสธคำขอร้องของฉินเหว่ยสิ หรือเขาบีบบังคับคุณอย่างนั้นเหรอ?]

เธอไม่ตอบอะไร

[นายหญิง คุณอย่าลืมนะ พลังวิญญาณของคุณต้องนำมาใช้ต่อสู้กับฉู่หร่านที่เป็นลูกรักสวรรค์ คุณใช้พลังวิญญาณตามใจแบบนี้ ระวังจะถูกลูกรักสวรรค์ควบคุมไปอีกคน]

ฉู่ลั่วถึงกับเลิกคิ้ว

เจ้าระบบพูดพล่ามไม่หยุด เมื่อเห็นเธอไม่หือไม่อือ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง

[เฮ้อ! กว่าจะตามหาวัดผีเจอไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ก็เพื่อให้คุณได้สั่งสมพลังวิญญาณ ใครจะไปรู้ว่าคุณจะทำให้มันหายไปในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้!]

[ช่างเป็นการสิ้นเปลืองความพยายามของเราจริง ๆ]

ฉู่ลั่วยังคงหลับตา แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้เมินเฉยระบบอีกแล้ว

“ได้ยินที่ฉินเหว่ยพูดหรือเปล่า? ต้นฉบับสำคัญกับงานวิจัย หากตกไปอยู่ในมือคนที่มีแผนการชั่วร้าย เท่ากับความมั่นคงของชาติอาจถูกคุกคามได้”

ระบบไม่เข้าใจ

[เพราะเหตุผลนี้เหรอ? เพราะเป็นต้นฉบับสำคัญ คุณเลยใช้พลังวิญญาณมากมายขนาดนี้เพื่อตามหามันงั้นรึ]

ฉู่ลั่วเอ่ย “อืม”

ระบบยังคงไม่เข้าใจ แต่มันรู้ความคิดของเธอแล้ว

[นายหญิง คุณไม่ได้ลืมใช่ไหม คุณเป็นผู้บำเพ็ญนะ!]

ฉู่ลั่วเอ่ยเจือเสียงรำคาญ “ไม่ลืม”

[ผู้บำเพ็ญต้องหลุดพ้นจากทั้งสามภพภูมิ ไม่อยู่ในธาตุทั้งห้า]

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างมีประกายไหลเวียน เผยให้เห็นถึงความจริงจัง “ฉันเป็นผู้บำเพ็ญ แต่ไม่ใช่คนไร้ความรู้สึก”

เด็กสาวเกิดในประเทศนี้ สมัยยังเด็กตอนที่ต้องพบเจอความยากลำบาก ก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากคนจิตใจดี

เธอผูกพันกับประเทศนี้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย

ยึดติดกับแผ่นดินผืนนี้ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

ลัทธิเต๋ากล่าวถึงการปลดวาง คือให้ผู้บำเพ็ญไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของโลกภายนอก

แต่เธอคิดจะเดินไปอีกเส้นทางหนึ่ง เส้นทางที่แม้จะเหยียบย่างอยู่บนโลกมนุษย์ ก็ยังสามารถบำเพ็ญได้

ฉู่ลั่วหลับตาลงอีกครั้ง

[…]

มันสามารถรับรู้ความรู้สึกของฉู่ลั่วได้ และรู้ด้วยว่าต่อให้ตนเองพูดมากกว่านี้ ก็ไม่มีประโยชน์ จึงได้แต่ถอนหายใจเงียบ ๆ

[พระโพธิสัตว์ดินเหนียวข้ามแม่น้ำ*[1] แม้แต่ตัวเองยังยากจะปกป้อง]

[แต่ก็ยังอยากจะช่วยเหลือคนอื่น ปกป้องคนอื่น]

[เฮ้อ!]

ฉู่ลั่วไม่ได้สนใจเสียงถอนหายใจของระบบ

เธอรู้ดีกว่าใครว่าตัวเธอกำลังทำอะไรอยู่

[1] 泥菩萨过江 พระโพธิสัตว์ดินเหนียวข้ามแม่น้ำ หมายถึง เอาตัวไม่รอด เพราะดินเหนียวเมื่อเจอน้ำย่อมละลายหายไป