เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 124 เธอเป็นของฉัน

บทที่ 124 เธอเป็นของฉัน

หัวหว่านแทบจะกระโดดออกจากเตียง เธอพุ่งไปที่ประตู เตรียมจะวิ่งหนีออกไปข้างนอก

แต่ทันใดนั้น… ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังมาจากทางขึ้นบันได

เธอปล่อยมือที่จับประตูไว้ทันที ก่อนจะไปหยิบเก้าอี้มาวางขวางประตูไว้

ทันใดนั้นเองด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“หว่านหว่าน ฉันมาแล้ว เธอเปิดประตูหน่อยสิ”

“หว่านหว่าน เปิดประตู!”

หัวหว่านมองประตูที่ถูกทุบเสียงดังตึงตังด้วยความหวาดกลัว เธอกลัวจนไม่กล้าหายใจ

“หว่านหว่าน เธอคงไม่คิดว่าประตูนี่จะขวางฉันได้หรอกใช่ไหม!”

“ฮ่า ๆๆ เธอยังไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด!”

เสียงด้านนอกหายไปแล้ว

แต่หัวหว่านกลับรู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม

ราวกับเธอรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง และเมื่อเธอหันหน้ากลับไป ม่านตาพลันขยายใหญ่ขึ้น

ที่มุมห้องรับแขก มีเงาร่างดำเงาหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าเข้ามายืนอยู่ในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ใบหน้านั้นซีดเซียวและดูน่ากลัว รูม่านตาหดเล็กเท่าเมล็ดข้าว ปากฉีกออก รอยยิ้มนั้นน่าสยดสยอง

หัวหว่านตกใจจนไม่กล้าขยับตัว ได้แต่มองดูเงาร่างนั้นขยับเข้ามาหา

“หว่านหว่าน หว่านหว่าน! ฉันชอบเธอที่สุดเลย พวกเรารักกันขนาดนี้ ก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ”

“เธอยังจำได้ไหม? ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเราฉลองคืนข้ามปีด้วยกัน พวกเราสาบานต่อหน้าดอกไม้ไฟว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

หัวหว่านที่ตอนแรกหวาดกลัวก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

เธอกัดฟัน ทั้งกลัวทั้งโกรธจนต้องด่าออกมา “นายยังมีหน้ามาพูดเรื่องคืนข้ามปีอีกเหรอ นายเพิ่งฉลองปีใหม่กับฉันเสร็จ ก็วิ่งไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น คนสารเลวอย่างนายทำเหมือนฉันเป็นของตายใช่ไหม?”

เฉิงเหยียนชะงักไป ก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้มประหลาด “ฉันก็แค่เล่นสนุกกับผู้หญิงคนนั้น”

“เล่นสนุกเหรอ นายเล่นสนุกกับเธองั้นเหรอ กับโยวโยวคนนั้นก็เล่นสนุกเหรอ? กับผู้หญิงคนนั้นที่ชื่ออะไรสักอย่างก็แค่เล่นสนุกเหรอ แล้วกับผู้หญิงคนนั้นที่มีเบอร์อยู่ในมือถือเครื่องสำรองก็แค่เล่นสนุกเหรอ?”

“แน่นอนว่าแค่เล่นสนุก พวกเธอไม่ได้มีชื่ออยู่ในมือถือเครื่องหลักของฉันด้วยซ้ำ หว่านหว่าน เธอต่างหากที่เป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องหลักของฉันเพียงคนเดียว” เฉิงเหยียนเข้ามาใกล้ขึ้นอีกก้าว

หัวหว่านจึงได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

บนศีรษะของแฟนเก่ามีรอบยุบเข้าไปหนึ่งรอย โครงหน้าที่เคยหล่อเหลามีรอยขีดข่วนหลายรอย เนื้อเหวอะหวะ เส้นผมเปื้อนไปด้วยเลือด เสื้อผ้าเองก็เช่นกัน โดยเฉพาะช่วงเอวและหน้าท้องลงไป ยิ่งบริเวณต้นขาก็มีแต่รอยเปื้อนสีแดง

หัวหว่านนึกขึ้นมาได้ เธอได้ยินมาว่าตอนนั้นเฉิงเหยียนถูกทุบตีจนตายอย่างอนาถ

ข่าวบอกว่าเขาถูกสามีของอีกฝ่ายกรีดหน้า ทั้งช่วงล่างยังถูกเตะจนยับ

ที่แท้ก็เป็นความจริง

หัวหว่านกลัวจนเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว “เฉิงเหยียน พวกเราเลิกกันแล้ว ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก ถ้าเกิด…ถ้าเกิดนายต้องการใครสักคน ก็ไม่ควรมาหาฉันสิ”

เฉิงเหยียนยังคงพร่ำบอกว่าเขารักหัวหว่านมากแค่ไหน

หลังจากได้ยินคำปฏิเสธอีกครั้ง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป มือทั้งสองข้างยื่นออกมาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว “เธอไปรักคนอื่นแล้วใช่ไหม? หว่านหว่าน นอกจากฉัน เธอห้ามรักใครอีก เธอห้ามทรยศฉัน!”

“เธอกล้าทรยศฉันได้ยังไง!”

“ฉันจะพาเธอไปด้วย”

“เธอเป็นของฉัน”

หัวหว่านกรีดร้อง เธอหันหลังคิดและวิ่งไปที่ประตู แต่เมื่อวิ่งมาถึงแล้วก็รู้สึกได้ถึงไอเย็นตามหลังเธอมา

ตอนที่มือข้างนั้นยื่นมาหา ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูดังขึ้นฉับพลัน

ไอเย็นที่น่าหวาดกลัวพลันสลายหายไปในทันที

หัวหว่านค่อย ๆ หันหน้ากลับมา ตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่ในห้องแล้ว

เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรง

กริ๊ง ๆ กริ๊ง ๆ

หัวหว่านลืมตา ดึงผ้าห่มออก ใบหน้าและลำตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ

หญิงสาวมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว ก่อนจะหายใจอย่างโล่งอก

“ที่แท้ก็เป็นความฝัน”