เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 131 เรียกว่าบรรพบุรุษ

บทที่ 131 เรียกว่าบรรพบุรุษ

เฉิงเหยียนถูกแยกชิ้นส่วนโปรยกระจัดกระจายบนพื้น

หัวหว่านเอามือปิดตาซ่งเมี่ยวเมี่ยวตามสัญชาตญาณ “เด็กน้อยห้ามดูภาพโหดร้ายแบบนี้”

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวพยายามแกะมืออีกฝ่ายออก ส่งเสียงเชียร์เหมือนดูกีฬา “ตีเขาเลย ตีเขาเลย! ฉีกแขนเขาออก เตะหัวของเขาเลย…”

หัวหว่าน “…”

ผีเด็ก คงเทียบกับเด็กทั่วไปไม่ได้จริง ๆ

เธอค่อย ๆ ปล่อยมือออก

จนกระทั่งเฉิงยวนทุบตีศีรษะของเฉิงเหยียนจนต้องร้องขอชีวิต แม้แต่มือที่อยู่ห่างออกไปสิบเมตรก็ยังอ้อนวอน คนงามในชุดจีนโบราณจึงปัดมือ ยกศีรษะของเฉิงเหยียนขึ้นมา

เพียะ!

มืออีกข้างก็ตบหน้าของเขาซ้ำ “นี่คือความผิดครั้งแรกของเจ้า ข้าเลยตีเบา ๆ หากมีครั้งหน้าอีก…”

“เหอะ ๆ!” เธอแกว่งหัวในมือ ขณะที่แกว่งหัวก็เดินเข้าไปหาหัวหว่านด้วย “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน แต่ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสว่าอะไรที่เรียกว่าแล่วิญญาณ!”

เฉิงเหยียน “แล่วิญญาณ?”

เขาถามไปตามสัญชาตญาณ แม้จะไม่เข้าใจความหมาย แต่รู้สึกได้ว่าน่ากลัว

เฉิงยวนเดินทอดน่องอยู่ตรงหน้าหัวหว่าน “เคยได้ยินชื่อบะหมี่มีดปาด*[1]หรือไม่? ก็วิธีการเดียวกันนั่นแหละ”

เธอยกศีรษะขึ้นมา ยื่นไปตรงหน้าหัวหว่าน “พอได้ทุบตีไปสักพัก ก็ผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย ครั้งหน้าหากเขามาอีก ข้าจะสอนวิธีการเล่นสนุกแบบใหม่ให้เจ้า การแล่วิญญาณยังไงล่ะ”

“หากเจ้าไม่ชอบ ยังมีวิธีทำลูกชิ้นวิญญาณด้วยนะ ใช่แล้ว ยังมีอีกอย่างที่สนุกมาก ๆ เรียกว่าถังหูลู่*[2]วิญญาณ คือจับคนมาเสียบเอาไว้เหมือนถังหูลู่ จากนั้นก็เอาลงไปทอดในกระทะร้อน ๆ สุดท้ายจึงเอามาเคลือบน้ำตาล”

จากนั้นก็มีเสียงกลืนน้ำลายดังขึ้น น้ำลายของวิญญาณสาวเกือบจะไหลออกมาแล้ว

เฉิงเหยียนพูดไม่ออก “…”

เทียบกับหัวหว่าน สาวงามจากยุคโบราณคนนี้น่ากลัวกว่าหมื่นเท่า!

“พี่สาว ผมผิดไปแล้วครับ ผมผิดไปแล้วจริง ๆ”

“เรียกใครพี่สาว?” เฉิงยวนตบไปอีกหนึ่งที

“ไม่สิ ท่านเทพธิดา…”

“เรียกเทพธิดาหาอะไร เรียกบรรพบุรุษสิ!”

“บรรพบุรุษ บรรพบุรุษ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริง ๆ ต่อไปผมไม่กล้าอีกแล้วครับ ผมจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าท่านอีกเด็ดขาด ผมจะไปลงนรก ผมจะไปเกิดใหม่แล้วครับ”

ดังนั้นเฉิงยวนจึงแกว่งศีรษะที่อยู่ในมือ ก่อนจะใช้เท้าเตะออกไป

ศีรษะของเขาลอยไปในอากาศ พร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวของเฉิงเหยียน!

ชิ้นส่วนอื่นของร่างกาย ทยอยตามส่วนหัวไป

เฉิงยวนทำท่าทางเหมือนกำลังมองดู “โธ่เอ๊ย ลอยไปไกลเกินไปแล้ว”

มือข้างหนึ่งของเธอจับหัวหว่านไว้ มืออีกข้างก็จับมือซ่งเมี่ยวเมี่ยว กระโปรงสีแดงเข้มพลิ้วไหวไปในอากาศ

น้ำเสียงมีชีวิตชีวาล่องลอยไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับควัน

“ข้าจะบอกอะไรให้นะ เมื่อก่อนตอนที่ข้าอยู่ในสุสานโบราณ พวกยมทูตมักจะแวะเวียนมาบ่อย ๆ ข้าพูดคุยกับพวกเขาจนรู้กฎเกณฑ์ของยมโลกแล้ว”

“ผู้ชายที่เหมือนสุนัขอย่างเฉิงเหยียนนั่น มีผู้หญิงหลายคนถูกเขาทำร้ายจนแท้งลูก เขาเป็นคนคร่าชีวิตเหล่านั้นไป ต่อให้ได้ไปเกิดใหม่ ก็ไม่ได้เกิดมาดีแน่นอน”

อีกมุมหนึ่งไม่ไกลนัก เงาร่างสว่างและมืดมิดสองเงากำลังซ่อนตัวอยู่ที่มุมกำแพง

ฮั่วเซียวหมิงมองทั้งสามคนที่หายลับไป “คุณเป็นห่วงพวกเขา ก็ควรแสดงตัวออกไปเลยสิ ทำไมต้องซ่อนตัวด้วย?”

“ฉันเป็นผู้บำเพ็ญ หากเผยตัวออกมาแล้วเฉิงเหยียนรับรู้ได้ เขาจะไม่มาที่นี่” ฉู่ลั่วก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้านเช่นกัน

ฮั่วเซียวหมิงตามหลังมา จังหวะการก้าวเดินสอดคล้องไปกับเธอ “คุณเห็นด้วยกับวิธีการของเฉิงยวนเหรอ?”

“เฉิงยวนบำเพ็ญมาพันปี ถึงจะไม่กลายเป็นผีร้าย แต่ก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น เพียงแต่เจ้าตัวกดมันเอาไว้ ตอนนี้เธอออกมาจากสุสานโบราณได้แล้ว เข้ามาพัวพันกับโลกมนุษย์ หากความโกรธแค้นนั้นปะทุออกมาเพียงครั้งเดียว ก็มีโอกาสสูงมากที่เธอจะกลายเป็นผีร้าย เพราะฉะนั้นให้เธอบรรเทาด้วยวิธีนี้ดีกว่า”

ฮั่วเซียวหมิงหันไปมองฉู่ลั่ว เธอสวมกระโปรงยาวสีเขียวใบไผ่ ราวกับความสง่างามท่ามกลางความดำมืด ทำให้ค่ำคืนอันมืดมิดสว่างไสวขึ้นมา

ฮั่วเซียวหมิงตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบหันหน้าหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกว่าตนเองโชคดี… โชคดีที่เป็นวิญญาณ

[1] 刀削面 บะหมี่มีดปาด หรือ เตาเซียวเมี่ยน คือการนำแป้งก้อนใหญ่มาตัดหรือปาดให้เป็นเส้นบะหมี่ เป็นอาหารที่มีชื่อเสียงมากของซานซี

[2] 糖葫芦 ถังหูลู่ หมายถึง ผลไม้เคลือบน้ำตาลของจีน