เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 146 เรื่องซุบซิบที่น่าตกใจ

บทที่ 146 เรื่องซุบซิบที่น่าตกใจ

ฉู่หร่านมองไปยังโทรศัพท์มือถือของฉู่เหิง ก็เห็นว่ากำลังต่อสายไลฟ์สตรีมอยู่

เธอชะโงกหน้าเข้าไปตรงหน้ากล้อง แม้ฉู่เหิงจะรีบหันกล้องไปอีกทาง แต่ชาวเน็ตก็เห็นหน้าของฉู่หร่านแล้ว

ฉู่หร่านเป็นดาราชั้นรองของวงการบันเทิง ไม่ได้มีผลงานที่โดดเด่นเป็นพิเศษ แต่เพราะตระกูลฉู่ยินดีทุ่มเงิน อีกทั้งเธอยังมีพี่ชายเป็นถึงราชาแห่งวงการภาพยนตร์ ฉู่หร่านจึงเป็นที่รู้จัก

[นี่ฉู่หร่านไม่ใช่เหรอ?]

[นี่น้องหร่านหร่านของฉันใช่ไหมเนี่ย?]

[พี่ใหญ่? หมายความว่าคนคนนี้คือพี่ชายคนโตของฉู่หร่าน ได้ยินมาว่าฉู่หร่านเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลฉู่แห่งเมืองเจียง ถ้าอย่างนั้นพี่ชายคนนี้ก็คือคุณชายจากตระกูลฉู่ใช่ไหม?]

[พี่ชายไม่ใช่แค่หล่อ ชาติตระกูลยังดีด้วย ฉันเอื้อมไม่ถึงจริง ๆ]

[เมื่อกี้เจ้าของช่องพูดถึงเรื่องการแต่งงานของพี่ชาย… คิดไม่ถึงเลย สมัยนี้คนหน้าตาดีมีเงินจะได้แต่งงานยากเย็นขนาดนี้]

ฉู่เหิงปลอบฉู่หร่าน “พ่อกับแม่อยู่ในบ้าน เธอให้พ่อแม่ช่วยจัดการไปก่อนนะ ตอนนี้พี่ต้องรีบไปสนามบินให้ทัน!”

“พี่ใหญ่!” ฉู่หร่านดึงเขาไว้ เธอเอาแต่ร้องไห้ด้วยท่าทางเสียใจ “หนูถูกคนอื่นตบมานะคะ! พี่ใหญ่ไม่เป็นห่วงหนูเลยเหรอ เมื่อก่อนพี่ไม่เป็นแบบนี้!”

ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันอยู่ ซ่งเชียนหย่ากับฉู่เหว่ยฮ่าวก็รีบวิ่งลงมาข้างล่างพอดี

ได้ยินว่าฉู่หร่านถูกตบ พวกเขาก็รีบเข้ามาสำรวจดูรอยแผลของเธอ

ซ่งเชียนหย่าพูดด้วยความโมโห “ใครเป็นคนตบลูก?”

สีหน้าของฉู่เหว่ยฮ่าวก็เต็มไปด้วยความโกรธ “กล้ามาตบลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลฉู่ ใจกล้าไม่เบาเลย!”

ฉู่หร่านพูดอย่างเสียใจ “หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีคนแปลกหน้าคนหนึ่งพุ่งเข้ามาตบหน้าหนู หนู…หนูไม่รู้เลยว่าตัวเองไปทำอะไรผิดต่อเธอ”

“พ่อครับแม่ครับ ช่วยจัดการเรื่องหร่านหร่านไปก่อนนะครับ ผมจะไปตี้ตู!”

ซ่งเชียนหย่ากำลังจะเร่งให้รีบไป แต่เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของฉู่หร่าน เธอก็ลังเล

ฉู่เหว่ยฮ่าวเอ่ยว่า “ทางสนามบินตี้ตู ฉันจะให้คนที่อยู่ทางนั้นจัดการให้ แกอยู่ดูแลฉู่หร่านเถอะ”

ฉู่เหิงเงียบงัน “…”

ฉู่หร่านพิงไหล่ของซ่งเชียนหย่าท่าทางเสียใจ แต่ในจังหวะที่ทุกคนมองไม่เห็น เธอกลับเผยรอยยิ้มออกมา

เสียงของฉู่ลั่วดังมาจากไลฟ์สตรีม “ต้องไปด้วยตัวเองเท่านั้นค่ะ ใครไปก็ไม่มีประโยชน์ ต้องไปด้วยตัวเองเท่านั้น”

“ฉู่ลั่ว!” ฉู่หร่านหยิบมือถือไป เธอหันหน้าเข้าหากล้อง แล้วน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด “ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน ฉันรู้ว่าเธอกลัวว่าฉันจะแย่งพี่ใหญ่ไปจากเธอ!”

“แต่ว่า… พี่ใหญ่ก็เป็นพี่ใหญ่ของฉันเหมือนกัน ตอนนี้ฉันถูกตบ เธอคิดจะให้พี่ใหญ่เมินฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“คนที่อยู่ตี้ตูสำคัญก็จริง แต่สำคัญกว่าฉันอย่างนั้นเหรอ?”

“ฉู่ลั่ว ยังไงพวกเราก็เป็นพี่น้องกันนะ!”

ฉู่ลั่วเงียบลงไป “…”

[นี่มันข่าวซุบซิบเบอร์ใหญ่อะไรกันเนี่ย! เจ้าของช่องกับฉู่หร่านเป็นพี่น้องกัน! ถ้าอย่างนั้นเจ้าของช่องก็เป็นลูกสาวของตระกูลฉู่ด้วยใช่ไหม?]

[เจ้าของช่องเป็นลูกสาวเศรษฐีเหรอเนี่ย!]

[หมายความว่าคุณชายตระกูลฉู่เป็นพี่ชายเจ้าของช่อง ยังจะบอกว่าไม่ใช่บทละครอีก]

[นี่มันบทละครชัด ๆ ถุย ถุย ถุย!]

[โชคดีที่หร่านหร่านของเราเปิดโปง ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่รู้ว่าถูกหลอกมานานขนาดนี้]

[แชตบนที่บอกว่าเป็นบทละครน่ะ สมองมีปัญหาเหรอ? ถ้าเป็นบทละครจริง ทางการคงไม่ยกย่องเจ้าของช่องหรอก]

[กลับกัน ฉันเชื่อคุณเจ้าของช่องนะ]

[ฉู่หร่านพูดถูก ตี้ตูมีเนื้อคู่อยู่แล้วยังไงล่ะ? หรือเนื้อคู่สำคัญกว่าน้องสาวเหรอ?]

[นอกจากจะเป็นพวกบ้าผู้หญิงไม่ลืมหูลืมตา!]

ฉู่หร่านอ่านความคิดเห็น ไม่ใช่แค่แฟนคลับของตนแต่คนที่ผ่านมาก็เหมือนจะอยู่ข้างเธอกันหมด

เธอมองฉู่เหิง “พี่ใหญ่! ที่ตี้ตูมีคนของคุณพ่อไปดูให้แทนอยู่แล้วนะคะ”

ฉู่เหิงลังเล แต่สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์ของตนคืนมา และพูดอย่างแน่วแน่ว่า “พี่จะไปด้วยตัวเอง”

ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงร้องเรียกของฉู่หร่านที่ดังตามหลังมา รวมถึงน้ำเสียงโมโหของพ่อแม่ด้วย เขาเลือกจะขับรถออกไป!