เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 147 ขัดขืนโชคชะตา

บทที่ 147 ขัดขืนโชคชะตา

“พ่อคะ แม่คะ ดูพี่ใหญ่สิ!” ฉู่หร่านซบอยู่ที่ไหล่ของซ่งเชียนหย่าสะอื้นหนักกว่าเดิม

ซ่งเชียนหย่าตบหลังเธอเบา ๆ เป็นการปลอบใจ แต่ลึก ๆ ก็มีความลังเลอยู่

ลูกชายคนโตอายุไม่น้อยแล้ว และนี่ยังเป็นโอกาสแต่งงานเพียงครั้งเดียวของเขา

ซ่งเชียนหย่าอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกอย่างที่รู้จัก ขอให้ฉู่เหิงไปที่นั่นทันเวลา

แต่เมื่อเห็นลูกสาวร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง จึงต้องแสร้งทำเป็นโกรธและต่อว่าฉู่เหิง

หางตาของเธอมองฉู่เหว่ยฮ่าว สองสามีภรรยาสบตากันแวบเดียวก็รู้ความคิดของกันและกันในทันที

ฉู่เหว่ยฮ่าวเงยหน้าขึ้น และส่งซิกให้ภรรยาปลอบฉู่หร่านไป

“หร่านหร่านวางใจเถอะ พ่อจะหาตัวคนที่รังแกลูกมาให้ได้ ไป ให้แม่ของลูกพาไปทำแผลเถอะ”

ฉู่หร่านตาแดง “แล้วพ่อล่ะคะ?”

ฉู่เหว่ยฮ่าวพูดอย่างตรงไปตรงมา “แน่นอนว่าพ่อจะไปจัดการเรื่องของลูก พ่อจะดูสิว่าใครกันที่ใจกล้าขนาดนี้ ถึงได้กล้าตบลูกสาวของฉู่เหว่ยฮ่าวคนนี้!”

“คุณพ่อดีที่สุดเลยค่ะ!”

รอจนกระทั่งซ่งเชียนหย่าพาฉู่หร่านไป ฉู่เหว่ยฮ่าวก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาใส่หูฟัง

เขาดูฉู่เหิงผ่านหน้ากล้อง “เจ้าเด็กตัวเหม็น! แกไม่สนใจน้องสาวของแกเลยนะ! ถ้าพาลูกสะใภ้กลับมาไม่ได้ รอโดนทุบได้เลย!”

ฉู่เหิงขับรถไปยังสนามบินอย่างรวดเร็ว เขาดูรอบตั๋วเครื่องบินแล้ว และอีกครึ่งชั่วโมงตัวเองก็จะไปถึง

“เหลือเวลาครึ่งชั่วโมงค่ะ”

เขามองโทรศัพท์ที่นั่งบนเบาะคนขับ “อีกครึ่งชั่วโมงเครื่องจะออก พี่จะไปทันหรือเปล่า?”

ฉู่ลั่วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดได้เพียงว่า “ทุกวินาทีมีค่านะคะ”

แต่ฉู่เหิงล่าช้าไปหลายนาทีเพราะเรื่องที่บ้าน ตั๋วเครื่องบินของเครื่องบินลำที่จะออกในอีกครึ่งชั่วโมงขายหมดแล้ว!

รูม่านตาของฉู่เหิงสั่นระริก “พี่เข้าใจแล้ว!”

เขาหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมา กดหมายเลขโทรศัพท์แล้วโทรออก “ช่วยไปที่สนามบิน แล้วรั้งคนคนหนึ่งให้ฉันหน่อย ฉันส่งรูปของเธอให้นายแล้ว!”

“ถ้าเป็นเพื่อนกันก็ช่วยฉันรั้งเธอไว้หน่อย”

“นายอย่าเพิ่งสนใจเลยว่าเธอเป็นใคร!”

หลังจากโทรไปหาสิบกว่าคน ฉู่เหิงก็มองไปที่ฉู่ลั่วอีกครั้ง พลางถามว่า “ตอนนี้ล่ะ? โอกาสที่จะรั้งเธอไว้ได้มีเท่าไหร่เหรอ?”

ฉู่ลั่วส่ายหน้า…

ฉู่เหิงสูดหายใจเข้าลึก “พี่จะติดต่อไปหาเครื่องบินส่วนตัว”

เขากดโทรติดต่อเกี่ยวกับเครื่องบินส่วนตัว จากนั้นจึงถามฉู่ลั่วอีกครั้ง

น้องสาวแท้ ๆ ยังคงส่ายหน้า

ฉู่เหิงแววตาสั่นระริก “…”

[สีหน้าของพี่ชายเปลี่ยนไปแล้ว]

[พี่ชายตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินตี้ตู คุณบอกชื่อคนที่คุณตามหามาได้ไหมคะ? ฉันจะช่วยตามหาให้]

[ทักษะการแสดงของพี่ชายดีมากจริง ๆ]

[ยอมแพ้เถอะคุณพี่ชาย เจ้าของช่องบอกแล้วว่าไม่มีประโยชน์ ความสามารถในการทำนายของเจ้าของช่องแม่นมากนะ]

[พี่ชายยอมแพ้เถอะ!]

[ไม่มีประโยชน์แล้ว!]

[ยอมแพ้เถอะ! พี่ชายหน้าตาดีขนาดนี้ อยากหาผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น!]

ฉู่ลั่วมองหน้าจอที่มีแต่ข้อความบอกให้ฉู่เหิงยอมแพ้ เธอก็เงียบไป

เมื่อคำนวณตามทุกสิ่งที่เขาทำอยู่ในตอนนี้ ผลก็ออกมาว่าเส้นสมรสของฉู่เหิงจะขาดในวันนี้แล้ว

ฉู่เหิงเห็นสีหน้าของเธอ ก็เข้าใจได้ในทันที

เขามองไปที่กล้อง และพูดอย่างหนักแน่นว่า “พี่ไม่มีทางยอมแพ้ วันนี้พี่จะต้องหาเธอคนนั้นให้เจอ!”

“ถ้าอย่างนั้น…” ฉู่ลั่วยกมุมปากอย่างอดไม่ได้ “พี่ใหญ่ พยายามเข้านะคะ!”

ผลการคำนวณออกมาแล้ว ตามหลักของโชคชะตาที่ถูกกำหนดมา ฉู่เหิงกับเนื้อคู่ของเขาจะต้องสิ้นสุดลงวันนี้

แต่เมื่อฉู่ลั่วเห็นฉู่เหิงแล้ว ก็พูดให้เขายอมแพ้ไม่ออก

ฉู่ลั่วพูดต่อหน้ากล้องว่า “ไลฟ์สตรีมวันนี้ถึงแค่ตรงนี้แล้วกันนะคะ…”

[กรี๊ดดด! คุณเจ้าของช่อง ฉันอยากดูต่อ!]

[เจ้าของช่องไม่ให้พวกเราดูเพราะมันเป็นบทละครใช่ไหม? กลัวพวกเราจับโป๊ะได้สินะ!]

[ประท้วง! ประท้วง! พวกเราจะดูต่อ!]

[ไม่นะ อย่าเพิ่งปิด!]

ฉู่ลั่วมองหน้าจอด้วยสายตาเรียบนิ่ง “…”

[เมื่อก่อนเจ้าของช่องรักแฟนคลับมากนะ แฟนคลับบอกอยากดูต่อ ก็ให้พวกเราได้ดู แต่วันนี้เจ้าของช่องกลับจะตัดจบไปก่อน ฉันก็แอบคิดในแง่ร้ายขึ้นมาน่ะ]

[หรือเจ้าของช่องคำนวณออกมาได้แล้ว ไม่ว่าพี่ชายจะทำยังไง ก็ไม่สามารถรักษาความรักนี้เอาไว้ได้ใช่ไหม?]

[ฉันเดาเหมือนคอมเมนต์บนเลย]

ฉู่ลั่วไม่ได้พูดตอบโต้ข้อความเหล่านั้น กล่าวเพียงว่า “ไลฟ์สตรีมวันนี้ จบลงเท่านี้ค่ะ”