เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 158 งูที่มีจรรยาบรรณ

บทที่ 158 งูที่มีจรรยาบรรณ

ซ่งจือหนานขับรถไปส่งฉู่ลั่ว เธอนั่งเบาะหลัง ส่วนจิ่งเจียเหยียนนั่งข้างคนขับ

เขาขับรถไป หางตาก็มองคู่หมั้นตัวเอง

ตอนนี้จิ่งเจียเหยียนกลับมามีสองขาแล้ว กระโปรงนอนของเธอมีเสื้อโค้ตสีขาวตัวใหญ่พาดอยู่ ที่เท้าสวมรองเท้าแตะน่ารักที่ดูนุ่มนิ่ม

“มองอะไร?” จิ่งเจียเหยียนกลอกตามองซ่งจือหนาน “หยุดคิดไปได้เลย พวกเราเป็นสิ่งมีชีวิตคนละสายพันธุ์ ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ต่อให้อยู่ด้วยกันก็มีลูกด้วยกันไม่ได้อยู่ดี”

เขาส่งเสียงไม่พอใจ “ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่กับงูหรอกนะรู้ไหม ฉันชอบมนุษย์!”

จิ่งเจียเหยียน “แล้วที่นายยังมองฉัน เพราะชอบฉันใช่ไหม? ฉันรู้อยู่แล้วว่าครั้งแรกที่เจอกัน นายก็หลงในความสวยของฉันแล้ว ตอนนี้ถึงจะรู้ว่าฉันเป็นงู แต่ใจในลึก ๆ กลับมีความคิดขัดแย้งกันอยู่ใช่ไหมล่ะ”

มันยกนิ้วขึ้นมาส่ายไปมาเบา ๆ

“แต่ไม่ได้หรอกนะ ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้”

“ฉันเป็นงูที่มีจรรยาบรรณน่ะ”

ซ่งจือหนานมุมปากกระตุกไปสองที เขากัดฟันพูด “พี่ลั่ว กำจัดเธอไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ? กำจัดปีศาจตนนี้ไปเถอะ!”

“ไม่ได้” ฉู่ลั่วนั่งหลับตาอยู่ที่เบาะหลัง ฟังพวกเขาต่อปากต่อคำกันเงียบ ๆ

ซ่งจือหนาน “…”

เมื่อขับรถพาพวกฉู่ลั่วไปส่งถึงบ้านฉู่อวิ๋นแล้ว เด็กหนุ่มก็รอให้งูสวาทเข้าไปก่อน ถึงดึงฉู่ลั่วมาที่มุมหนึ่ง เขาเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “พี่ลั่ว มีเรื่องหนึ่งที่ผมต้องคุยกับคุณ”

“อืม”

“คือผมอยากถามหน่อยครับ ก่อนหน้านี้ผมเคยจูบกับงูตัวนั้น” คิดถึงภาพนั้นขึ้นมา ซ่งจือหนานก็สั่นสะท้านไปถึงหัวใจ “คือ… มันจะมีผลกระทบอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?”

ฉู่ลั่วจ้องมองเขาพักหนึ่ง ก็ส่ายหน้า “นอกจากที่นายถูกดูดกลืนพลังหยางแล้ว ก็ไม่ได้สูญเสียอะไรไปอีก ถ้าต้องการฟื้นฟูพลังหยางกลับมาก็ออกกำลังกายให้มาก อาบแดดเยอะ ๆ พอพลังหยินบนตัวสลายไปแล้ว ร่างกายของนายก็จะดีขึ้นเอง”

“พลังหยาง? ผมกับเธอไม่มีอะไรเกินเลยนะครับ? แล้วเธอดูดกลืนพลังหยางของผมไปได้ยังไง?” ซ่งจือหนานรีบมองสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งยังลูบใบหน้าของตนด้วย

“แย่แล้ว! ผมฝ่อไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย ของผมมันใช้การไม่ได้แล้วหรือเปล่า!?”

“พี่ลั่ว คุณช่วยผมด้วยนะ ช่วยผมด้วยนะ!”

ซ่งจือหนานก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะคว้าแขนของฉู่ลั่ว ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาขวางหน้าเขาไว้

ครั้นเงยหน้าขึ้น ใบหน้าโกรธเคืองในตอนแรกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในทันที “คุณชายฮั่วจิ่ว สวัสดีตอนค่ำครับ!”

วิญญาณหนุ่มกวาดตามองมือของซ่งจือหนานที่ยื่นออกมา

จนอีกฝ่ายรีบเก็บมือกลับไป

ฮั่วเซียวหมิงเอ่ย “คุณเองก็รู้ว่าดึกแล้ว คุณไม่อยากพักผ่อน แต่ฉู่ลั่วต้องการพักผ่อนนะ”

ซ่งจือหนานได้แต่เม้มปาก ไม่พูดอะไรอีก

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่พี่ลั่วเก่งมากแท้ ๆ แต่เวลาที่เขาเผชิญหน้ากับฮั่วเซียวหมิง ในใจของเขากลับรู้สึกกลัวยิ่งกว่าตอนเผชิญหน้ากับฉู่ลั่วเสียอีก เป็นความรู้สึกที่แข็งแกร่งมากด้วย

คุณชายฮั่วจิ่ว เป็นอย่างที่ร่ำลือจริง ๆ!

จะล่วงเกินไม่ได้!

ซ่งจือหนานยิ้มแห้งสองที ก่อนจะรีบขับรถกลับไป

ฉู่ลั่ว “…”

เมื่อเข้ามาในบ้าน หัวหว่านก็ถามด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูฉู่คะ คุณหนูจิ่งคนนี้ จะมาอยู่ที่นี่เหรอคะ?”

“อืม” ฉู่ลั่วหยิบยันต์ออกมาหนึ่งแผ่นส่งให้หัวหว่าน “พาเธอไปที่ห้อง แล้วติดยันต์แผ่นนี้ไว้บนประตู”

เธอหันไปหาจิ่งเจียเหยียนแล้วพูดว่า “เรื่องของเธอ พรุ่งนี้ค่อยจัดการ”

จิ่งเจียเหยียนเงียบงัน “…”

เธอมองฮั่วเซียวหมิง ก่อนจะมองเฉิงยวนที่ยืนกอดอก จากนั้นก็หันมาหาฉู่ลั่วที่มีสีหน้าเรียบเฉยอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มแหย “แน่นอนค่ะ! ฉันต้องเชื่อฟังคุณแน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่มีทางสร้างปัญหาเด็ดขาดเลยค่ะ”

ตอนที่เธอเห็นว่าในบ้านมีมนุษย์ผู้หญิงอาศัยอยู่ ก็เริ่มมีแผนการในใจ

แต่เมื่อเห็นเฉิงยวนซึ่งบำเพ็ญมานับพันปี ความตั้งใจก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง

ยิ่งได้เห็นฮั่วเซียวหมิง ความคิดอีกครึ่งที่เหลือก็หายไปทันที

เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ ย่อมไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เรื่องราวล่วงเลยมาจนเลยเวลานอนตามปกติของฉู่ลั่วไปแล้ว หลังเธอมอบหมายงานเสร็จ ก็กลับห้องไปอาบน้ำนอน

หัวหว่านพาจิ่งเจียเหยียนไปที่ห้อง

งูสวาทเชื่อฟังเป็นอย่างมาก ตอนหัวหว่านปิดประตู ก็ยิ้มอย่างไร้เดียงสา “เธอวางใจได้ ฉันจะเป็นเด็กดีแน่นอน”

หัวหว่านมองด้วยหางตา “…”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ยิ่งผู้หญิงคนนี้ยิ้มหวานมากเท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกไม่เชื่อคำพูดของอีกฝ่ายมากเท่านั้น

ปัง!

แม่บ้านสาวปิดประตูเสียงดัง

ก่อนจะตบที่ประตูหนึ่งที ยันต์ก็ถูกแปะลงไป และพูดเตือนจากด้านนอกประตูว่า “เธออย่าตุกติกล่ะ”

จิ่งเจียเหยียนเงียบ “…”

ว่าแล้วไง! ผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่นอน อีกฝ่ายกำลังเตือนตนอยู่แน่ จะดูถูกมนุษย์ไม่ได้จริง ๆ

งูสวาทเผยสีหน้าจริงจัง