เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 170 คุ้มค่าไหม?

บทที่ 170 คุ้มค่าไหม?

ซุนหย่าจิ้งถือร่มยืนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตา

เธอหันไปมองถังเจียว ก็เห็นอีกฝ่ายร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด

“ฆ่าตัวตายเพื่อเฝิงข่ายมันคุ้มค่าไหม?”

“เฝิงข่ายทำให้เธออับอายขนาดนี้ สร้างความอัปยศให้แม่เธอ สร้างความอัปยศให้เพื่อนเธอ มันคุ้มค่าไหม?”

ถังเจียวมองแม่ของตนที่ร้องไห้จนล้มลงไปบนพื้น

มองเพื่อนสนิทที่ร้องไห้ไปพลาง ประคองแม่ของเธอไปพลาง

เธอพูดอย่างสับสน “ทำไมเขาทำกับครอบครัวของฉัน ทำกับเพื่อนของฉันแบบนี้?”

“เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ เขาแค่เล่นสนุกกับเธอยังไงล่ะ”

“ไม่! เป็นไปไม่ได้!”

“ฉันไม่เชื่อ! อาข่ายเขารักฉัน อาข่ายต้องรักฉันแน่นอน!”

ถังเจียวกรีดร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง อารมณ์ของผีร้ายส่งผลให้สภาพแวดล้อมรอบตัวเปลี่ยนไป

ลมพัดกระหน่ำ ใบไม้ถูกพัดปลิวไปตามสายลมจนเกิดเสียงดัง

ดอกไม้ที่วางอยู่หน้าป้ายหลุมศพก็ถูกลมพัดปลิวกระจัดกระจายออกไปไกล

เพื่อนคนหนึ่งของถังเจียวเดินไปหยิบมันขึ้นมาจากหลุม ก่อนเขวี้ยงลงกับพื้น “ไอ้ของสกปรกนี่ อย่ามาแปดเปื้อนหลุมศพของเจียวเจียวเลย!”

รอจนกระทั่งพวกเขาจากไปแล้ว ซุนหย่าจิ้งจึงถือร่มเดินมาที่หน้าป้ายหลุมศพ

ถังเจียวที่กำลังโกรธแค้น เมื่อได้เห็นป้ายหลุมศพของตนเองก็สงบลง

ผีร้ายมองดูหญิงสาวคนนั้นที่ยิ้มอย่างสดใสบนป้ายอย่างเงียบ ๆ

เธอพูดพึมพำว่า “ฉันเคยยิ้มอย่างมีความสุขได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”

ผีสาวเลียนแบบตัวเองที่อยู่ในรูป ดวงตาโค้ง มุมปากยกขึ้น เผยให้เห็นฟันขาว

เธอหันหน้ามาถามซุนหย่าจิ้งว่า “ฉันยิ้มเหมือนในรูปหรือเปล่า?”

ซุนหย่าจิ้งมองผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนป้ายหลุมศพ แม้จะเป็นแค่รูปถ่าย แต่ก็มองเห็นประกายในดวงตาของเด็กสาวได้

เธอมองดูถังเจียวที่ตายไปแล้ว

ตอนนี้รอยยิ้มอีกฝ่ายดูบิดเบี้ยวเกินจริงไปมาก ดวงตาก็โค้งราวกับพระจันทร์เสี้ยวสองดวง

แม้พยายามจะแสดงออกว่าตนเองกำลังยิ้ม แต่เธอไม่มีพลังชีวิตอย่างคนเป็นอยู่แล้ว ในดวงตาจึงเป็นเหมือนแอ่งน้ำนิ่ง ๆ เท่านั้น

ซุนหย่าจิ้งมองป้ายหลุมศพอีกครั้งด้วยแววตามืดมน

“ไปกันเถอะ!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเจียวถูกเก็บกลับไปอย่างเชื่องช้า เธอก้มหน้าลงพลางเดินมาอยู่ข้างซุนหย่าจิ้ง ก่อนออกจากสุสานไป

ตอนที่เดินอยู่บนบันได ถังเจียวเห็นช่อดอกไม้ช่อนั้นที่เพื่อนของเธอเหยียบย่ำอย่างไม่ไยดี

เป็นดอกลิลลี่กับดอกยิปโซ

“ทำไม… ยังคิดถึงเขาอยู่เหรอ ถึงตอนนี้แล้ว เธอยังคิดถึงเขาอีกเหรอ?”

ถังเจียวมองมันเงียบ ๆ พักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “ฉันเคยบอกเขาว่า สิ่งที่ฉันไม่ชอบที่สุดคือดอกลิลลี่ที่จัดช่อรวมกับดอกยิปโซ”

ซุนหย่าจิ้งหมดคำจะพูด “…”

ผีร้ายถังเจียวกระตุกรอยยิ้ม ก่อนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เมื่อก่อนเขาเคยให้ดอกไม้ที่ฉันไม่ชอบที่สุดกับฉัน บอกว่าลิลลี่ขาวเป็นสัญลักษณ์ของความรักที่บริสุทธิ์ไร้ที่ติ เพราะฉันไม่บริสุทธิ์พอ เขาเลยใช้ดอกลิลลี่ขาวมาย้ำเตือนฉัน!”

“แล้วตอนนี้ล่ะ? ฉันตายไปแล้ว ทำไมถึงยังเอาดอกไม้ที่ฉันไม่ชอบมากที่สุดมาให้ฉันอีก!?”

“เพราะอะไร?”

เห็นถังเจียวเสียสติขั้นมาอีกครั้ง ซุนหย่าจิ้งก็อดจะกลอกตามองบนไม่ได้ เธอหยิบยันต์ออกมาหนึ่งแผ่น ติดลงบนตัวของผีสาว แล้วหุบร่ม

ซุนหย่าจิ้งก้มหน้ามองดอกไม้ที่อยู่บนพื้น ก่อนคลี่ยิ้มเย็นยะเยือก แล้วเหยียบย่ำดอกไม้นั่นด้วยรองเท้าส้นสูงจนแหลกละเอียด

พลางยื่นมือไปลูบที่คันร่ม “เธอวางใจได้ ฉันจะต้องทำให้เฝิงข่ายมาคุกเข่าหน้าป้ายหลุมศพให้ได้ แล้วต้องซื้อดอกไม้ที่เธอชอบที่สุดให้แต่โดยดีด้วย!”