เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 180 ฉู่ลั่ว คุณอยากตายเหรอ

บทที่ 180 ฉู่ลั่ว คุณอยากตายเหรอ

ตกกลางคืน

ฉู่ลั่วบำเพ็ญเสร็จก็ไปอาบน้ำ ก่อนมานั่งอยู่บนเตียงพลางพูดกับวิญญาณที่อยู่ในห้องว่า “คุณจะไม่ฟื้นขึ้นมาคืนนี้เลยเหรอ?”

ฮั่วเซียวหมิงส่ายหน้า “ถ้าผมฟื้นเร็วเกินไป คงอดเห็นเรื่องสนุกไปหลายเรื่อง”

เด็กสาวยกไหล่ “แล้วแต่คุณก็แล้วกัน”

เธอดึงผ้าห่มออก แล้วนอนลงบนเตียง

รอจนเสียงลมหายใจในห้องสม่ำเสมอ ฮั่วเซียวหมิงจึงลอยไปอยู่ข้างเตียงของฉู่ลั่วอย่างไร้ซุ่มเสียง พลางมองเธอเงียบ ๆ

ครั้งนี้ เวลาที่เขาจะฟื้นขึ้นมาไม่นานนัก… แค่ครึ่งเดือน

ทั้งที่เมื่อก่อนเขาคิดแต่จะฟื้นขึ้นมาให้ได้ แต่ตอนนี้…

วิญญาณไร้น้ำหนักของฮั่วเซียวหมิงนั่งลงบนขอบเตียง นิ้วมือเรียวยาวของเขาอยู่ห่างจากมือของฉู่ลั่วที่วางอยู่บนผ้าห่มไม่กี่เซนติเมตร

เขาลากมือผ่านเบา ๆ ราวกับสายลมแผ่ว

ฮั่วเซียวหมิงก้มมองมือของตัวเอง

ไม่มีความรู้สึก…

ทั้งที่สัมผัสถูกเธอแล้ว แต่กลับรับรู้ความรู้สึกอะไรไม่ได้เลย

ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น ไม่รู้สึกถึงความร้อน

ทั้งที่เขากำลังแตะมือฉู่ลั่วอยู่

นี่ฉู่ลั่วนะ!

ฮั่วเซียวหมิงยืนขึ้น แล้วลอยออกไปที่ระเบียงช้า ๆ

คนที่ยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ

ตนไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนที่ยังมีชีวิตอยู่มานานแล้ว

ตอนนี้เหมือนเขาเกือบจะลืมไปแล้วว่าการใช้ชีวิตแบบคนเป็นมันรู้สึกอย่างไร

ฉู่ลั่วค่อย ๆ ลืมตา มองไปยังวิญญาณของฮั่วเซียวหมิง ท่ามกลางผ้าม่านสีขาวที่พลิ้วไหวไปมา มุมหนึ่งของผ้าม่านปะทะเข้ากับวิญญาณของเขา พลิ้วไหวอยู่กลางอากาศสองสามครั้ง ก่อนจะตกลงมา

เธอหลับตาลงช้า ๆ

…

เช้าวันต่อมา

หยางไต้จัดคอเสื้อสูทของฮั่วจิ้นให้เข้าที่ ก่อนจะเอื้อมมือไปกอดเขา “วางใจเถอะค่ะ อาจิ่วจะต้องไปได้แน่นอน”

ฮั่วจิ้นกอดเธอเช่นกัน “อืม”

สองสามีภรรยากอดกันอยู่พักหนึ่งถึงปล่อยมือจากกัน

หยางไต้มองฮั่วจิ้นนั่งรถออกไปถึงกลับเข้ามาในห้องพยาบาลอีกครั้ง ครั้นมองฮั่วเซียวหมิงที่นอนไร้การตอบสนองอยู่บนเตียง ก็เผยสีหน้ากังวลออกมา

“อาจิ่ว ลูกจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่นะ?” เธอกำลังลังเลว่าจะโทรไปถามฉู่ลั่วดีหรือไม่ แต่ก็กลัวฉู่ลั่วจะคิดว่าพวกเธอไม่เชื่อใจ จึงเก็บความคิดนั้นเอาไว้ในใจ

ที่โรงแรม

[นายหญิง คุณทำแบบนี้ไม่ได้? ครั้งก่อนที่คุณสู้กับโม่เฉิง คุณสูญเสียพลังวิญญาณไปมาก ถ้าตอนนี้ช่วยให้ฮั่วเซียวหมิงฟื้นขึ้นมาอีก คุณรู้ไหมว่า…]

ฉู่ลั่วกล่าว “ฉันสัญญากับพวกเขาแล้ว”

ระบบร้อนใจเป็นอย่างมาก

[แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือตัวคุณไม่ใช่เหรอ? คุณอย่าลืมสิ ตอนนี้คุณถูกฉู่หร่านกดพลังเอาไว้ คุณสามารถมีชีวิตที่สงบสุขได้ เพราะพลังวิญญาณในร่างคุณคอยต่อต้านลูกรักสวรรค์]

[ถ้าคุณสูญเสียพลังวิญญาณไป คุณรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์เหมือนตอนสระน้ำจะเกิดขึ้นอีกครั้ง]

[นายหญิง คุณอยากตายเหรอ?]

ฉู่ลั่วนิ่งเงียบ เธอเองก็ไม่อยากตาย

ตนได้กลับมามีชีวิตที่นี่อีกครั้ง ก็เพื่อกำจัดอิทธิพลของฉู่หร่าน เพื่อกำจัดอิทธิพลของลูกรักสวรรค์

แต่ว่า…

เมื่อมองฮั่วเซียวหมิง ความตั้งใจของเธอก็ถูกกดลงไปทันที

ในฐานะผู้บำเพ็ญ ย่อมต้องรักษาสัจจะเป็นสำคัญ

ในเมื่อรับปากแล้ว เธอจะกลับคำไม่ได้

ฮั่วเซียวหมิงเอ่ย “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

ฉู่ลั่ว “…”

“ไม่มีอะไร” ฉู่ลั่วส่ายหน้า “คุณเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม?”

ฮั่วเซียวหมิงมองเธอด้วยความสงสัย แต่ก็ยังพยักหน้าเบา ๆ

ฉู่ลั่วดึงยันต์ขึ้นมากลางอากาศ เมื่อเขียนอักขระเสร็จ แสงสีทองก็ปรากฏขึ้นมา

วิญญาณหนุ่มรับรู้ได้เพียงแสงสีขาวเจิดจ้า ก่อนรีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ติ๊ด… ติ๊ด… ติ๊ด…

เสียงอุปกรณ์ต่าง ๆ ดังอยู่ข้างหู

“อาจิ่ว ลูกฟื้นแล้วเหรอ? ลูกฟื้นแล้ว!”

หยางไต้ร้องด้วยความตื่นเต้นดีใจขณะมองร่างฮั่วเซียวหมิงลุกขึ้นจากเตียง “ลั่วลั่วเก่งที่สุด บอกว่าทำให้ลูกฟื้นขึ้นมาได้ ก็ฟื้นขึ้นมาได้จริง ๆ!”

แพทย์และเจ้าหน้าที่พยาบาลทุกคนกรูกันเข้ามาในห้อง ก่อนจะตรวจร่างกายให้อดีตเจ้าชายนิทรา

แพทย์บอกคุณนายฮั่วที่กำลังประหม่า “คุณชายจิ่วเพิ่งฟื้น ร่างกายได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ ช่วงนี้ต้องพักผ่อนให้มากครับ ในส่วนของอาหาร…”

หยางไต้แจ้งหัวหน้าพ่อบ้าน “เรื่องพวกนี้ช่วยอธิบายให้พวกแม่บ้านฟังด้วยนะ!”

หลังจากคุยกับแพทย์อีกสักพัก ก็เดินเข้าไปในห้องลูกชาย

“เป็นยังไงบ้างลูก?” ภาพที่เห็นคือฮั่วเซียวหมิงกำลังเปลี่ยนชุด ทำเอาคนเป็นแม่แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ได้แต่สูดหายใจเข้าลึกแล้วพยายามชวนคุยเหมือนปกติ “ยังไงซิ ไปอยู่บ้านสาวตั้งหลายวัน… ช่วงนี้ความสัมพันธ์ระหว่างลูกกับลั่วลั่วเป็นยังไงบ้าง? เคยให้ดอกไม้เธอบ้างไหม? เคยซื้อของขวัญให้อีกฝ่ายบ้างหรือเปล่า?”

“หนูลั่วลั่วคนนั้นดูท่าทางเป็นเด็กดีมาก ลูกอย่าไปรังแกเธอล่ะ”

หยางไต้พูดคนเดียวพลางเดินวนรอบตัวลูกชาย “ใช่แล้ว อีกเดี๋ยวก็จะถึงวันเกิดของลั่วลั่วแล้ว ได้เตรียมของขวัญไว้ให้เธอหรือยัง?”

มือที่กำลังสวมเสื้อสูทของฮั่วเซียวหมิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะจัดระเบียบชุดสูทให้เข้าที่อยู่หน้ากระจก “แม่ครับ ผมเป็นแค่ผีตนหนึ่งนะ”

สัมผัสดอกไม้ไม่ได้

ให้ของขวัญไม่ได้

“ลูกนี่ละก็!”

ฮั่วเซียวหมิงหยิบเนกไทขึ้นมา เตรียมจะสวม แต่ก็ถูกหยางไต้ผลักมือออกไป แล้วรับเนกไทมาผูกให้เขา

ผู้เป็นแม่ผูกไป ก็พูดไปด้วยว่า “ผู้ชาย ต้องเป็นฝ่ายรุกเข้าหาก่อน ลูกจะรอให้ฝ่ายหญิงเขาเข้าหาก่อนได้ยังไง!”

ผูกเนกไทเสร็จ หยางไต้ก็ตบบ่าฮั่วเซียวหมิงเบา ๆ “เรื่องของลั่วลั่วเอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้ลูกควรออกเดินทางได้แล้ว”

ฮั่วเซียวหมิงพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไป