เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 184 ยอดเยี่ยมเลย
ฮั่วเซียวหมิงกวาดตามอง
ซุนหย่าจิ้งกลืนน้ำลาย พร้อมน้ำเสียงยั่วยวนกว่าเดิม “พี่ชายสุดหล่อ ฉันไม่ใช่นักต้มตุ๋นนะคะ มือถือฉันแบตหมดจริง ๆ เพื่อนของฉัน… ”
“ฉู่ลั่ว” ฮั่วเซียวหมิงพูดออกมาสองคำ
ซุนหย่าจิ้งที่พยายามจะสานต่อชะงักไป “อะไรนะคะ?”
ฮั่วเซียวหมิงมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วเงยหน้ามองโรงแรมอีกครั้ง “ผมกำลังมองฉู่ลั่วอยู่”
ซุนหย่าจิ้งที่บิดเอวเพื่อขับเน้นรูปร่างยืนตัวตรงทันที “เทพธิดาฉู่เหรอคะ? คุณรู้จักเทพธิดาฉู่ด้วยเหรอคะ?”
ฮั่วเซียวหมิงไม่พูดอะไร
หญิงสาวมองนักธุรกิจหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหารถหรูข้างหลังเขา และคนขับรถที่นั่งอยู่ในตำแหน่ง ในใจก็ประเมินฐานะของฮั่วเซียวหมิงได้ทันที
รูปร่างหน้าตาแบบนี้เหมาะสมกับท่านเทพธิดามาก
ดูเหมือนฐานะทางการเงินก็ไม่เลวเช่นกัน
คลั่งรักถึงขนาดมายืนอยู่ด้านล่างโรงแรมกลางดึก
หญิงสาวนึกพอใจมาก จึงพยักหน้าแล้วยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นฉันไปบอกเทพธิดาฉู่ให้ไหมคะ? แต่ตอนนี้ท่านหลับไปแล้วค่ะ”
“ผมรู้แล้ว”
รู้แล้ว?
ซุนหย่าจิ้งหรี่ตาลง
รู้แล้ว!
เวลานอนของเทพธิดาฉู่น่ะ นอกจากคนสนิท คนอื่นไม่มีทางรู้!
เธอต้องติดต่อไปหาจิ่งเจียเหยียน แฟนเก่างูสวาทของซ่งจือหนานถึงรู้ตารางเวลาพักผ่อนของฉู่ลั่ว
ซุนหย่าจิ้งเดินกลับโรงแรมด้วยความสงสัยเต็มอก
เฉิงยวนกับซ่งเมี่ยวเมี่ยวที่ตามเธอไปดูเรื่องสนุก ก็หันมาเดินวนรอบตัวฮั่วเซียวหมิง
เฉิงยวนรีบปิดปาก กลัวว่าตัวเองจะกรีดร้องออกมา
หล่อ!
ตอนเป็นคนหล่อกว่าตอนเป็นผีมาก!
ตัวจริงหล่อกว่าในโทรทัศน์เสียอีก!
ยอดเยี่ยมเลย!
ยอดเยี่ยมขนาดนี้…
พอเฉิงยวนนึกถึงฉู่ลั่ว… ก็แอบส่ายหน้ากับตัวเอง
อยากหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปไว้สักรูป แต่น่าเสียดายหลังจากที่พวกเธอออกห่างฉู่ลั่ว ของอย่างพวกโทรศัพท์มือถือก็แตะต้องไม่ได้แล้ว
“เฉิงยวน?”
เฉิงยวนที่กำลังจะเดินจากไปก็ได้ยินเสียงของฮั่วเซียวหมิงขึ้นมากะทันหันเธอก็หันหน้ากลับมาทันที พลางมองเขาด้วยความตกใจ
ฮั่วเซียวหมิงยังคงมองไปข้างหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง “ฉันมองไม่เห็นเธอกับเมี่ยวเมี่ยว”
เฉิงยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แต่ฉันรู้ว่าพวกเธออยู่ที่นี่ หลายวันนี้ที่ฉันฟื้นขึ้นมามีหลายเรื่องต้องจัดการ ก็เลยไม่สะดวกมาที่นี่ พรุ่งนี้ฉันจะจัดเตรียมคนมาให้ พวกเธออยากได้อะไรก็บอกเขา”
เฉิงยวนที่อยู่ข้าง ๆ ตื่นเต้นมาก “อะไรก็ได้เหรอ? อยากได้อะไรก็ได้เหรอ?”
ซ่งเมี่ยวเมี่ยวก็ปรบมือด้วยความดีใจ
ฮั่วเซียวหมิงไม่ได้รับรู้ท่าทางดีใจของพวกเธอ สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ตึกของโรงแรมเท่านั้น ราวกับว่าทำแบบนี้แล้วสามารถมองเห็นคนที่อยู่ในนั้นได้
“ดูแลเธอให้ดีนะ”
เฉิงยวนรับปาก “แน่นอน! เจ้าวางใจได้ พวกเราจะดูแลนางอย่างดี”
ฮั่วเซียวหมิงรออีกสักพัก ถึงกลับเข้าไปนั่งบนรถ
คนขับรถที่นั่งบนเบาะคนขับ ยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่หน้าผาก เขารู้สึกใจสั่น
คุณชายจิ่วฟื้นขึ้นมาแล้ว
แต่จิตใจเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติสินะ!
ทำไมถึงได้พูดกับอากาศกันล่ะ!
คนขับรถขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลฮั่ว
ฮั่วเซียวหมิงเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ก็เห็นพ่อแม่ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก
ฮั่วจิ้นกับหยางไต้ที่สวมชุนนอนมองมาที่เขา “ไปหาลั่วลั่วเหรอ? ดึกขนาดนี้ ลั่วลั่วคงนอนไปแล้วละ! ครั้งหน้าอย่าไปรบกวนฉู่ลั่วดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้อีกนะ”
ไม่รอให้หยางไต้พูดจบ ฮั่วเซียวหมิงก็ชิงปฏิเสธ “ไม่ได้ไปครับ”
หยางไต้พูกหยอกล้อ “ยังไม่ไป? คิดว่าแม่ไม่รู้จักลูกหรือไง?”
ฮั่วเซียวหมิงถอดเสื้อนอกออกพลางเอ่ยว่า “ไม่ได้ไปจริง ๆ ครับ ผมแค่ยืนอยู่ข้างล่าง”
หยางไต้กะพริบตาปริบ ๆ “…”
ฮั่วจิ้นเงียบงัน “…”
ฮั่วจิ้นโอบไหล่ภรรยาพลางพูดปลอบว่า “นั่นสินะ พวกเราน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว เขาจะรู้งานขนาดนั้นได้ยังไง หัวทื่อเป็นท่อนไม้มากี่สิบปีแล้ว!”
หยางไต้เหลือบมองลูกชายอย่างไม่พอใจ “ลูกเนี่ยนะ! ใช้หน้าตาที่พวกเรามอบให้แบบเปล่าประโยชน์จริง ๆ”
ฮั่วเซียวหมิงเอ่ย “…พ่อครับแม่ครับ ผมไปพักแล้วนะ”
“ไปเถอะ ไปเถอะ!”
ฮั่วเซียวหมิงกลับมาที่ห้องนอนของตน
ห้องนอนของเขาอยู่ที่ชั้นสามของคฤหาสน์ เป็นห้องชุดขนาดใหญ่ มีห้องหนังสือขนาดเล็ก ห้องรับแขกขนาดเล็ก ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องน้ำ และมีทุกอย่างที่ควรจะมี
ชายหนุ่มเดินไปที่ห้องน้ำ ก่อนเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น
YOU MAY ALSO LIKE
